Η ελληνική κόλαση – Δέκα χρόνια κρίση διαρκείας
Μετά από μια δεκαετία σχεδόν κρίσης, μνημονίων και διαφημιζόμενης “εξόδου” από αυτά, οι αριθμοί για τις ανοιχτές ακόμα πληγές που άνοιξε στο κοινωνικό σώμα της Ελλάδας παραμένουν αμείλικτοι.
Ένα από τα πιο σοκαριστικά στοιχεία είναι η αύξηση της βρεφικής θνησιμότητας, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Προγράμματος ανάπτυξης του ΟΗΕ, από 3,2 ανά 1000 βρέφη σε 4,3 το 2017. Το ίδιο δραματική είναι η επιδείνωση του δείκτη παιδικής θνησιμότητας, δηλαδή μετά το 5ο έτος ηλικίας, καθώς από 3,9 ανά 1000 παιδιά το 2011, πλέον έχει ανέλθει σε 5,3 με αυξητικές τάσεις.
Σε ό,τι αφορά το ΑΕΠ, από 350 δις δολάρια το 2008 έπεσε σε μόλις 190 δις το 2016, με το κατά κεφαλήν εισόδημα να πέφτει από περίπου 32.000 δολάρια σε 18.000. Αντίθετα, το εξωτερικό χρέος, για το οποίο υποτίθεται πως μπήκαμε από τα μνημόνια από το 2008 που βρισκόταν στα 275 δις δολάρια ανήλθε σε 350 δις ευρώ το 2018, χρονιά υποτιθέμενης διεξόδου από το πρόγραμμα.
Τέλος αναφέρονται αποτελέσματα του “Ευρωβαρόμετρου” σύμφωνα με το οποίο το 60% των ερωτηθέντων που ήταν ικανοποιημένοι με τη “δημοκρατία στην ΕΕ” έχει αντιστραφεί σε 65% δυσαρεστημένων. Ακόμα μεγαλύτερα είναι πλέον τα ποσοστά δυσπιστίας προς την ΕΕ και την Κεντρική Ευρωπαϊκή τράπεζα, με 70%, σε αντίθεση με τις θετικές απόψεις που κυριαρχούσαν το 2007. Μεγάλες είναι οι αλλαγές και στην υποκειμενική αίσθηση των Ελλήνων για τη ζωή τους, με τους μισούς πλέον να μη δηλώνουν ικανοποιημένη από αυτή το 2018, έναντι του συντριπτικού 70% το 2006.
