Η “Καθημερινή” ως δημοσιογραφικό μαυσωλείο αντικομμουνιστικών κλισέ

Ο Χατζόπουλος, ο Θεοδωρόπουλος και ο Ποταμίσιος -θα μπορούσε να είναι και τίτλος γουέστερν.

Η ναυαρχίδα της Δεξιάς δε θα μπορούσε να λείπει από το αντικομμουνιστικό πάρτι των ημερών και μπήκε στο χορό με ένα τριπλό χτύπημα, που δείχνει ότι είναι μαυσωλείο για αντικομμουνιστικές καραμέλες, που δε λιώνουν ποτέ.

Ο σκιτσογράφος Ανδρέας Πετρουλάκης μας εξηγεί πού βρισκόταν τόσες μέρες ο Κιμ και διεκδικεί βραβείο πρωτοτυπίας με το αήττητο κλισέ Βόρεια Κορέα, Πιονγκ Γιανγκ κτλ. Σατανική σύλληψη, πού πάει και τα βρίσκει…

Ο Χατζόπουλος το πάει ένα βήμα παραπέρα κι αντί για κοπάδι (ζώα) μας λέει φυτά με γραμμική καλλιέργεια. Ο φιλελές αναγνώστης μπορεί ελεύθερα -χωρίς γραμμή- να κρατήσει την κοιλιά του με το σεφερλικό αστείο περί εργατιάς και αγροτιάς.

Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται από το άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου, που καταφέρνει τουλάχιστον να είναι πιο αστείος από τους δυο σκιτσογράφους της εφημερίδας.

Αυτός πριν βγάλει το ταξικό του μίσος κατά της Πρωτομαγιάς, μας κάνει μια επίδειξη αριστείας ημιμάθειας για το σύνθημα “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” που ήταν το σύνθημα στην αφίσα του ΚΚΕ και αναρωτιέται πόσοι από τους διαδηλωτές του Συντάγματος γνώριζαν πως ήταν το όνομα μιας ομάδας του Καστοριάδη και της ομώνυμης επιθεώρησης,

Γνωρίζοντας το μορφωτικό επίπεδο του κοινού του, ο κ. Κουτσούμπας μπόρεσε να το εμπνεύσει με το ωραίο αυτό σύνθημα, το οποίο καμία σχέση δεν έχει με ό,τι ο ίδιος εκπροσωπεί. Είναι ένα από τα αξιοπερίεργα της κομμουνιστικής ορθοδοξίας. Ακόμη και μετά θάνατον, στο μαυσωλείο των ταριχευμένων ιδεών όπου την έχουν τοποθετήσει σαν τη σορό του Λένιν, συμπεριφέρεται σαν να έχει ακόμη τη δύναμη που είχε όσο ήταν εν ζωή. Και ένα από τα χαρακτηριστικά αυτής της δύναμης ήταν ότι μπορούσε να γράφει και να ξαναγράφει το παρελθόν κατά βούλησιν. Όπου βούλησις τότε ήταν η εκάστοτε ισορροπία δυνάμεων στους κομματικούς μηχανισμούς και οι διαθέσιμες κλίνες στα ψυχιατρεία της Σοβιετίας. Με την κατάρρευση του μορφωτικού επιπέδου της Αριστεράς το έργο γίνεται ακόμη ευκολότερο.

Ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιου μορφωτικού επιπέδου αρθρογράφοι, σαν τον Τ. Θεοδωρόπουλο, που ξεσκεπάζουν κάθε λαθροχειρία και εκπροσωπούν επάξια το σύνθημα “Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” και πιο συγκεκριμένα το δεύτερο σκέλος του. Ας ασχοληθούμε όμως λίγο παραπάνω με το μορφωτικό επίπεδο του κ. Θεοδωρόπουλου. Θα αρκούσε μόνο ένα μικρό ψάξιμο στο Google και το λήμμα της Βικιπαίδεια για να τον βγάλει από την αυτάρεσκη πλάνη του.

Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα (γαλλικά: Socialisme ou barbarie‎) ονομαζόταν μία επαναστατική ομάδα (οργάνωση), που ιδρύθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και δραστηριοποιούνταν κυρίως στη Γαλλία. Το όνομά της προέρχεται από μία φράση που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Φρίντριχ Ένγκελς και που παρατέθηκε από την Ρόζα Λούξεμπουργκ στο δοκίμιό της του 1916 «Το Φυλλάδιο του Ιουνίου».

Την επόμενη φορά που ο αρθρογράφος θα σκεφτεί, μες στην τόση σοφία του, να γράψει κάτι ειρωνικό-κομπλεξικό, καλό είναι να έρχεται διαβασμένος και να φροντίζει να μη γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον του η ημιμάθειά του. Και αν ενδιαφέρεται ειλικρινά για το ζήτημα των “πνευματικών δικαιωμάτων” κάποιων συνθημάτων, θα του προτείναμε να ασχοληθεί πχ με τις μαοϊκές καταβολές της “Νέας Δημοκρατίας”, που χρησιμοποιούνταν επίσης ως όρος στο πρόγραμμα του ΚΚΕ πριν το πάρει ο Καραμανλής ως όνομα για το κόμμα που ίδρυσε, το ’74.

Στη συνέχεια -μετά από αυτή την επίδειξη γνώσεων- ο Τ.Θ. κάνει λόγο για το “μνημόσυνο της Πρωτομαγιάς”, όπως θα έκανε εξάλλου κάθε αγωνιστής που υπερασπίζεται τις αρχές του πραγματικού Σοσιαλισμού, και παραθέτει ένα εξαιρετικά πρωτότυπο επιχείρημα, που -δε θα το πιστέψετε, αλλά- αφορά τη σύγκριση με την Πιονγκ-Γιανγκ.

Το πιο διασκεδαστικό όμως το κρατά για το τέλος.

Είναι απολαυστικό να αισθάνεσαι ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να σε ενοχλούν. Μπορείς να ξαναγράψεις την Ιστορία ή να μην υπακούσεις στις απαγορεύσεις. Η δύσκολη στιγμή έρχεται όταν συνειδητοποιήσεις ότι κανείς δεν σε ενοχλεί επειδή ό,τι κάνεις δεν αφορά κανέναν.

Φανταστείτε δηλαδή να αφορούσε κιόλας τον κόσμο η κίνηση του ΠΑΜΕ πόσους ακόμα λίβελους και σκίτσα θα βλέπαμε στη ναυαρχίδα του πολιτικού αστισμού.

Εμείς από την πλευρά μας, να ευχηθούμε περαστικά, ακόμα και σε τέτοιες ανίατες περιπτώσεις…