Η “Κουκουεδολαγνεία”, το “Σοβιετικό Βατικανό” και τα παραμύθια της Φιλελέ Χαλιμάς

Εσείς πόση “κουκουεδολαγνεία” καταναλώσατε σήμερα;

Την ώρα που ο φιλελέ εσμός των δημοσιολόγων γκρινιάζει για την “ασυλία” του ΚΚΕ και για την ειδική μεταχείριση και την αγάπη (sic) του πολιτικού μας συστήματος απέναντι στους κομμουνιστές (;!), εμείς δεν προλαβαίνουμε να μετρήσουμε αντικομμουνιστικούς λίβελους, που δείχνουν στην πράξη πόσο πολύ μας αγαπάνε.

Παίρνουμε βαθιά ανάσα και ξεκινάμε, ένα ενδεικτικό σταχυολόγημα των τελευταίων ημερών -και αφού είχε κοπάσει πρώτα ο κουρνιαχτός και η συντονισμένη επικοινωνιακή επίθεση που ξεσήκωσαν μετά την αντι-ιμπεριαλιστική πορεία του ΠΑΜΕ και τα γεγονότα στο Άγαλμα Τρούμαν. Οι τακτικοί αναγνώστες της Κατιούσα θα δουν κάποια ήδη γνωστά μαργαριτάρια.

-Η κομμουνιστολαγνεία, που ανακάλυψε η Βίβιαν Ευθυμοπούλου, τη στιγμή που όλοι κορόιδευαν τον Τσίπρα, γιατί μπήκε στην ΚΝΕ, όταν έπεφτε το τείχος του Βερολίνου.

-Το “Προσοχή, μη θυμώσουμε το ΚΚΕ” του Σάκη Μουμτζή. Αν και βασικά, όντως θα έπρεπε να προσέχει η κυβέρνησή του να μην ξυπνήσει το γίγαντα λαό. Ευτυχώς για αυτούς, το θηρίο αυτό δεν ξυπνάει αυτομάτως, όσο μεγαλώνει η ανισότητα και η αδικία. Και δυστυχώς για αυτούς, η τάξη που υπηρετούν δεν μπορεί να προσέχει πάντα τέτοιες ισορροπίες, γιατί βάζει υπεράνω όλων το κέρδος -που καμιά φορά το βαφτίζει “πατρίδα”.

-Το “Σοβιετικό Βατικανό” που ανακάλυψε ο Μπρουντζάκης στο Ποντίκι. Ο τίτλος είναι πρωτότυπος, όλα τα υπόλοιπα είναι τετριμμένα κλισέ, που βρίσκουν επιβεβαίωση από την επανάληψή τους και μόνο -όπως αυτό για τον “ανύπαρκτο έλεγχο” στα οικονομικά του ΚΚΕ.

Και αφού ο αρθρογράφος δεν μπορεί να αφορίσει το ΚΚΕ -αν και θα ήθελε- ουσιαστικά ζητά την πάταξη της “σοβιετικής νησίδας που δρα εκτός νόμων” και μετά βίας συγκρατιέται να μη ζητήσει να βγουν εκτός νόμου οι κομμουνιστές που θέλουν να ανατρέψουν την αστική δημοκρατία…

Περνάμε τώρα στα “βαριά, επιστημονικοφανή χαρτιά”.

-Μια ακαδημαϊκή ανάλυση του Αθ. Γκότοβου για τους “συμπαθείς ολοκληρωτισμούς” που ξιφουλκεί ενάντια στην “ελληνική ιδιαιτερότητα” -δηλαδή το ΚΚΕ-, την απήχηση του “ολοκληρωτισμού σταλινικού τύπου” στη χώρα μας -δηλαδή το ΚΚΕ- και την εκλογική απήχηση της αριστεράς πέραν της σοσιαλδημοκρατίας -δηλαδή το ΚΚΕ, αν και ο αναλυτής εννοεί και τον ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας πόσο σοβαρά αξίζει να πάρουμε την ανάλυσή του.

Το πρόβλημά του ήταν προφανώς η στάση κάποιων Ελλήνων ευρωβουλευτών στο αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, και η μοναδική αρνητική ψήφος μέλους της ομάδας του Λαϊκού Κόμματος, που ανήκε σε Ελληνίδα. Όσο για το περιεχόμενο του ψηφίσματος, που είναι η εξίσωση ναζισμού-κομμουνισμού, ο αναλυτής μας λέει πως δεν είναι τέλειο, αλλά δε χρειάζεται να ξεψειρίζουμε τις λεπτομέρειες και τα δευτερεύοντα σημεία. Το σημαντικό ήταν η καταδίκη του “κόκκινου ολοκληρωτισμού”, συνεπώς έπρεπε να ψηφιστεί…

Κερασάκι στην τούρτα μια άλλη ακαδημαϊκή ανάλυση, του Άγγελου Αγοραστού, που μας λέει φιλεύσπλαχνα “θα σας συγχωρήσουμε…”. Μπορεί να θεωρούν το ΚΚΕ ένα είδος Βατικανού και την ΚΝΕ κατηχητικό -όπως λέει ο Αγοραστός-, κρατάνε όμως για τον εαυτό τους το αλάθητο και το δικαίωμα στην άφεση αμαρτιών. Ο αρθρογράφος δεν μπορεί να καταπιεί πως το ΚΚΕ ήταν η ψυχή της Εθνικής Αντίστασης στον φασισμό, και βάζει τα πάντα στο μίξερ, από τις ΜΚΟ του Σύριζα και το Πρόγραμμα του ΚΚΕ για την ήττα της εγχώρια αστικής τάξης, μέχρι τη Μικρασιατική Εκστρατεία και τους Σλαβομακεδόνες του ΔΣΕ, για να καταλήξει σε “ψύχραιμες και αποχρωματισμένες αναφορές” για παιδομάζωμα και κονσερβοκούτια. Κι αυτά είναι αρκετά για να καταλαβαινόμαστε τώρα -δε χρειάζονται περσότερα.

Κρίμα που δεν μπορεί να ξαναγράψει την ιστορία αυτού του τόπου -που την έχει γράψει το αίμα του λαού και των κομμουνιστών- με τον ίδιο τρόπο που πατάει αυτάρεσκα τα πλήκτρα στον υπολογιστή του, πουλώντας πατριδοκαπηλία, για πολλοστή φορά. Κρίμα που δεν είμαστε και εμείς σε θέση να συγχωρήσουμε αυτόν και τους λοιπούς καλαμαράδες της τάξης του, για να του ανταποδώσουμε τη μεγαλοθυμία του…

Και αυτά είναι απλώς ένα ενδεικτικό σταχυολόγημα.

Γιατί όμως τέτοιο αντικομμουνιστικό ντελίριο; Γιατί αφιερώνουν άραγε τόσους λίβελους και τόση πολεμική για κάτι που θεωρούν πως έχει πεθάνει και δεν απασχολεί τις μάζες; Τους τρόμαξαν τόσο πολύ μια αντι-ιμπεριαλιστική πορεία στην πρεσβεία -μία είναι η πρεσβεία γι’ αυτούς- και δύο απεργίες, χωρίς τη γραφειοκρατική κλίκα της ΓΣΕΕ; Και αν αντιδρούν υστερικά σε αυτήν τη συγκυρία, τι θα έκαναν αν το μαζικό, οργανωμένο κίνημα ήταν ακόμα πιο ισχυρό;

Μπορεί ο εργαζόμενος λαός να μην είναι ακόμα δυνατός, να μην απειλεί ουσιαστικά τους δυνάστες του, αυτοί όμως ξέρουν πολύ καλά ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός και πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.