Η σοσιαλδημοκρατία το καλύτερο πλυντήριο της ΕΕ του πολέμου

Μια συρραφή από κακοφορμισμένες συνταγές, που τις σέρβιρε ως κάτι «νέο» και «διαφορετικό» για την ΕΕ, ήταν η ομιλία του πρώην πρωθυπουργού και πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα στην καθιερωμένη φιέστα για τη «μέρα της Ευρώπης» που στήθηκε στο Βερολίνο, το επονομαζόμενο «EuroJam 2024», διοργανωτής του οποίου είναι ο πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς.

Και μόνο το γεγονός ότι ανήμερα της 79ης επετείου από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών ο Τσίπρας μίλησε σε ένα «συμπόσιο» για τη «μέρα της Ευρώπης», που προσβάλλει την ιστορική μνήμη και τα εκατομμύρια θύματα του φασισμού – ναζισμού, είναι μια ατράνταχτη απόδειξη για τον αναντικατάστατο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας (και του ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας) στο ξέπλυμα της ΕΕ του πολέμου και του αντικομμουνισμού.

Δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με όσα είπε ο Τσίπρας για την ανάγκη «προοδευτικών» οικονομικών πολιτικών της ΕΕ. Μετά την ψήφιση ενός μνημονίου και την υλοποίηση άλλων δύο από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, μετά την ψήφιση 200 και πλέον αντιλαϊκών προαπαιτούμενων του Ταμείου Ανάκαμψης μαζί με την κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ούτε για …μαύρο χιούμορ δεν προσφέρεται η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίσει την πολιτική του – και συνολικά την πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας – ως κάτι διαφορετικό από αυτό που σαρώνει τους λαούς σε όλη την ΕΕ.

Εκεί που διεκδίκησε όμως το βραβείο του καλύτερου πλυντηρίου της αντιλαϊκής ΕΕ ήταν στο θέμα του πολέμου. Είπε μεταξύ άλλων στην ομιλία του: «Βιώνουμε δύο πολέμους στη γειτονιά μας και η Ευρώπη δεν παίζει κανέναν αποφασιστικό ρόλο στον τερματισμό τους (…) Μια Ευρώπη που ταυτίζεται με τις αμερικανικές προτεραιότητες, ακόμα κι όταν αυτές είναι σε βάρος των δικών της συμφερόντων, είναι μια Ευρώπη χωρίς μέλλον (…) Η Ευρώπη πρέπει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της υποστήριξης της ειρήνης, του Διεθνούς Δικαίου, καθώς και της πολυμερούς διπλωματίας, σε έναν πολυπολικό κόσμο».

Μπίνγκο και …τρία στα τρία για τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ! Γιατί η ΕΕ παίζει αποφασιστικό ρόλο στους δύο πολέμους, όχι βέβαια για τον τερματισμό τους, αφού ήταν από εκείνους που άναψαν το φιτίλι τους, αλλά στην κλιμάκωσή τους, ρίχνοντας «λάδι στη φωτιά». Σ’ αυτό μάλιστα, όπως και στην προετοιμασία για το ενδεχόμενο γενίκευσης του πολέμου στην Ουκρανία, πρωταγωνιστούν οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις και τα κόμματα σε όλη την ΕΕ.

Για παράδειγμα, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Σολτς στη Γερμανία είναι αυτή που προωθεί το εξοπλιστικό πρόγραμμα – μαμούθ των 100 δισ. για τον εκσυγχρονισμό των γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων, και διακηρύσσει το ιστορικό «σημείο καμπής» στο οποίο εισέρχεται η γερμανική στρατιωτική και εξωτερική πολιτική. Οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις σε Ισπανία και Πορτογαλία πρωταγωνίστησαν στη μαζική αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία, ενώ σοσιαλδημοκράτες βρίσκονταν στις κυβερνήσεις Σουηδίας και Φινλανδίας όταν αυτές κατέθεσαν αίτημα να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ.

Ζητάει επίσης ο Τσίπρας να μην ταυτίζεται η ΕΕ με τις προτεραιότητες των ΗΠΑ, συντασσόμενος με εκείνους που υπερασπίζονται την ανάγκη μεγαλύτερης «στρατηγικής αυτονομίας». Στην ομιλία του μάλιστα έκανε πολλές αναφορές στον Μακρόν και στους «προβληματισμούς» που εξέφρασε σε πρόσφατο άρθρο του σχετικά με το μέλλον και τα «υπαρξιακά ζητήματα» της ΕΕ. Ως γνωστόν, ο «προοδευτικός» Μακρόν είναι από τους φανατικότερους υπερασπιστές της «στρατηγικής αυτονομίας» της ΕΕ.

Πώς την εκφράζει όμως για λογαριασμό της γαλλικής αστικής τάξης; Πιέζοντας για την αποστολή περισσότερων και πιο σύγχρονων όπλων στην Ουκρανία, αλλά και για την αποστολή στρατευμάτων του ΝΑΤΟ, με πληροφορίες να αναφέρουν ότι Γάλλοι στρατιώτες πολεμούν ήδη στο μέτωπο. Με παρεμβάσεις για την περαιτέρω ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας της ΕΕ και την αύξηση των εξοπλισμών (ήταν μάλιστα ένας απ’ αυτούς που στήριξαν την πρόταση για εξαίρεση των πολεμικών δαπανών από τους περιορισμούς του Συμφώνου Σταθερότητας για τα κρατικά ελλείμματα και χρέη), με τη συμμετοχή γαλλικής φρεγάτας στην πολεμική αποστολή στην Ερυθρά και πολλά άλλα…

Με άλλα λόγια, «στρατηγική αυτονομία» σημαίνει μεγαλύτερες δυνατότητες της ΕΕ να συμμετέχει σε πολέμους και επεμβάσεις για να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των μονοπωλίων της, και όχι «την ειρήνη και το Διεθνές Δίκαιο» που είπε ο Τσίπρας. Ας ρωτήσει και τον σημερινό πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, που χαρακτηρίζει το ΝΑΤΟ «ιερή αμυντική συμμαχία» και συναινεί με την αποστολή ελληνικής φρεγάτας στην Ερυθρά.

Αλλωστε, οι προβληματισμοί περί «στρατηγικής αυτονομίας» της ΕΕ δεν είναι αποκλειστικότητα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αφού κι άλλες δυνάμεις μιλούν για την ανάγκη να αναλάβει η ΕΕ «την ευθύνη της ασφάλειάς της» και διαπιστώνουν ότι «δεν μπορεί πλέον να βασίζεται σε τρίτους», όπως έλεγε τις προάλλες ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σ. Μισέλ.

Είναι φανερό δηλαδή ότι οι ανταγωνισμοί που οξύνονται και η παγκόσμια πολεμική προπαρασκευή έχουν φουντώσει τις ανησυχίες για τις οικονομικές, στρατιωτικές και πολιτικές δυνατότητες της ΕΕ να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων της, «διαβάζοντας» τις εξελίξεις μέσα από το πρίσμα της αντιπαράθεσης ΗΠΑ – Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα…

Σ’ αυτήν τη νέα και πιο σύνθετη κατάσταση για την αστική τάξη, η σοσιαλδημοκρατία προσπαθεί να αναβαπτιστεί στα μάτια του λαού ως ο «από μηχανής θεός», που θα μηδενίσει το κοντέρ και θα αναστρέψει την τάση υποχώρησης της ΕΕ στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Ως η «απάντηση» στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η ιμπεριαλιστική ένωση εν μέσω δύο πολέμων και εν αναμονή μιας νέας οικονομικής κρίσης. Αλλά και ως εκείνη η δύναμη που θα μπορέσει με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα να στρατεύσει τους λαούς στον πυρετό της πολεμικής προετοιμασίας, στο όνομα της υπεράσπισης των «ευρωπαϊκών αξιών».

Για «μάχη των αξιών» μίλησε άλλωστε και ο Τσίπρας, κάνοντας αναφορές στην άνοδο της ακροδεξιάς και του «ευρωσκεπτικισμού». Περίπου ό,τι έλεγε και το σποτάκι του Ευρωκοινοβουλίου, το οποίο καλεί τους λαούς της Ευρώπης να υπερασπιστούν τις «αξίες» της ΕΕ από την απειλή του «ολοκληρωτισμού».

Σήμερα όμως οι λαοί έχουν μεγαλύτερη πείρα για τον βρώμικο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, που στην ΕΕ και σε κάθε χώρα μπορεί να αποτελεί εναλλακτική για το κεφάλαιο και τα συμφέροντά του, όχι όμως για τα δικά τους δικαιώματα και τις ανάγκες. Ειδικά στη χώρα μας, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέα Αριστερά δεν κρίθηκαν μόνο ως αντιλαϊκές κυβερνήσεις, αλλά και ως …συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της ΝΔ.

Γι’ αυτό, στις ευρωεκλογές η μόνη ψήφος που μπορεί να εκφράσει γνήσια τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση για την πολιτική της ΕΕ και της ΝΔ, καθώς και να σηματοδοτήσει μια πραγματική διέξοδο προς όφελος των λαών, είναι η ψήφος στο ΚΚΕ, που πρωταγωνιστεί στην οργάνωση της εργατικής – λαϊκής αντιπολίτευσης και παλεύει για να σπάσει ο λαός τα δεσμά της ΕΕ του πολέμου και της εκμετάλλευσης!

Κ. Μ.

Από την στήλη “Αποκαλυπτικά” του σημερινού Ριζοσπάστη

(Φωτογραφία Αρχείου)