Η Σώτη Τριανταφύλλου γουστάρει δόγμα “Νόμος και Τάξη”, όχι τη γιορτή του Πολυτεχνείου

Αν θέλετε να δείτε λίγη σοφία συμπυκνωμένη σε μερικές γραμμές, ανοίξτε τα μάτια και τους ορίζοντές σας και πάτε με το ποντίκι προς τα κάτω.

Η Αριστερά εγκατέλειψε την εργατική τάξη και εκφράζει τη δικτατορία του λούμπεν προλεταριάτου.

Η Αριστερά είναι εναντίον της ασφάλειας, και έχει κάνει το “φιλήσυχοι νοικοκυραίοι” να ακούγεται ως βρισιά.

Οι πεζοδρομήσεις στα Εξάρχεια κάνουν τα δρομάκια τους σκοτεινά κέντρα ανομίας.

Οι γειτονιές είναι οι άνθρωποί τους. (Διευκρίνιση:) Δηλαδή οι ιδιοκτήτες των σπιτιών κι όχι οι περαστικοί.

Η Αριστερά ευνοεί την ανομία στον καπιταλισμό, αλλά στο σοσιαλισμό θα γίνει αυταρχική και θα εκτελεί ανθρώπους.

Τα παιδιά στο σχολείο μπερδεύουν το Πολυτεχνείο με το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα βοηθούσε ίσως η κατάργηση της αργίας της 17 Νοέμβρη.

Τάδε έφη Σώτη Τριανταφύλλου σε μια συνέντευξή της στο Liberal, που μπορείτε να την διαβάσετε ολόκληρη, για να ρουφήξετε τη γνώση από το πρωτότυπο, τον καθαρό δροσερό λόγο της, και όχι από μερικά τσιτάτα -που παραπέμπουν και αυτά στην Αριστερά.

Η φιλελέ σκέψη της Σώτης έχει μια σειρά προνόμια για τους άριστους και έναν απέραντο Καιάδα για όλους τους άλλους. Όποιος ασχολείται όμως με τους απόκληρους, τους πρόσφυγες, τα θύματα αυτού του συστήματος, πρεσβεύει το λούμπεν προλεταριάτο.

Η Σώτη με το αριστερό παρελθόν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στο κατάλληλο μέσο, για να εξυμνήσει τους φιλήσυχους κυρ-Παντελήδες, το δόγμα “νόμος και τάξη”, την καταστολή και τον αυταρχισμό. Όλες τις αρετές ενός ευνομούμενου κράτους -εκτός πια κι αν μιλάμε για τίποτα Μαδούρους και άλλες “στυγνές δικτατορίες”.

Οι γειτονιές είναι οι άνθρωποί τους -που βασικά είναι σωστό- και με αυτό εννοεί τους ιδιοκτήτες σπιτιών. Όσοι ζουν εκεί σε καθημερινή βάση, χωρίς να έχουν ιδιοκτησία, δεν πονάνε πραγματικά την περιοχή, γιατί είναι περαστικοί.

Το σχολείο αδυνατεί να διδάξει στα παιδιά ιστορία και τα αφήνει να πλέουν σε ένα τέλμα σύγχυσης, όπου μπορεί να μπερδέψουν το Β’ Π.Π. με την εξέγερση του Πολυτεχνείου -έτσι κι αλλιώς, συνήθως μένουν εκτός διδακτέας και εξεταστέας ύλης, ακόμα και στα “καλά χρόνια” της “Πασοκικής Παιδείας” -sic- όπως λέει η Σώτη.

Ίσως κάποιοι σπεύσουν να πουν πως για αυτό ακριβώς χρειάζεται η γιορτή της 17ης Νοέμβρη, ιδίως για τις νεότερες γενιές που δεν έζησαν από πρώτο χέρι τι είναι ο φασισμός, αλλά τον βλέπουν μπροστά τους με διάφορους μανδύες -πολύ συχνά “φιλελεύθερους”, σαν της Σώτης. Είναι γιατί δεν έχουν κατακτήσει την έννοια της διαλεκτικής αντίθεσης και της ομοιοπαθητικής. Αφού τα παιδιά δεν ξέρουν τίποτα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ας πάψουμε να την γιορτάζουμε και ας ασχοληθούμε με πιο σοβαρά πράγματα.

Η πολιτική σκέψη της Σώτης μπορεί να μην παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι αξιοπρόσεκτο όμως πώς χρησιμοποιούνται διάφορες περσόνες με δημόσιο βήμα, στο ρόλο του λαγού, που ρίχνει μια “αιρετική ιδέα”, για να αρχίσει να καλλιεργεί σταδιακά το έδαφος για την αποδοχή της. Κι αυτό μόνο για γέλια δεν είναι, όσο φαιδρές κι αν είναι οι προσωπικότητες που το εκφράζουν.