Και το τρίτο είναι το δικό “μας”, το μνημόνιό μας…

Όταν έβγαινε η Πρώτη Φορά Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας έλεγε πως η κυβέρνησή του είναι κάθε λέξη από το Σύνταγμα της χώρας, ενώ η Κωνσταντοπούλου δήλωνε περήφανη που προέδρευε μιας βουλής που επιτέλους δε θα ψήφιζε μνημόνια.

Λίγους μήνες μετά, ο Τσίπρας κι η κυβερνησή του θα γίνονταν κάθε λέξη από το τρίτο μνημόνιο που υπέγραφε, γράφοντας παράλληλα εκεί που δεν πιάνει μελάνη τη λαϊκή ετυμηγορία στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Και η Ζωή έπαιζε καθυστερήσεις σε μια συνεδρίαση που ξεκίνησε στις 13, για να ολοκληρωθεί επεισοδιακά την επόμενη μέρα, με τη Βουλή που δε θα ψήφιζε μνημόνια να βγάζει άνετη πλειοψηφία, 222 βουλευτές, όσους δεν είχαν ούτε καν τα δύο προηγούμενα, και κάποιους να κοιμούνται εξαντλημένοι πάνω στα έδρανα.

Αλλά ο Λαφαζάνης κι η ομάδα του έλεγαν πως στηρίζουν την κυβέρνηση παρά την καταψήφιση της συμφωνίας και διαχωρίστηκαν οριστικά από το ΣΥΡΙΖΑ μόνο όταν κατάλαβαν πως θα βρεθούν έξω από τις εκλογικές λίστες του.

Η “αριστερή κυβέρνηση” έφερε προς ψήφιση τη συμφωνία παραμονές Δεκαπενταύγουστου, για να τους πιάσει όλους στον ύπνο ή στα μπάνια του λαού και να το περάσει χωρίς μαζικές αντιδράσεις, κάτι που καμία κυβέρνηση της Δεξιάς δε θα τολμούσε να κάνει (“Κυριακές δεν εκτελούσαν ούτε οι Γερμανοί”, όπως έλεγαν κι επί μιας άλλης “κεντροαριστερής κυβέρνησης”…)

Κάποιοι ήταν όντως στα μπάνια του λαού, για πολλούς έφταιγε η ψυχρολουσία από τος αυταπάτες (;) τους, τις φρούδες ελπίδες που έθρεψαν και τα στάδια του πένθους που ακολούθησαν. Ίσως δακρύζουν κιόλας κάθε φορά που φτάνει η σημερινή επέτειος, όπως κάνει η Μπέτυ Μπαζιάνα στις 5 Ιουλίου, για τη “χαμένη δημοψηφισματική άνοιξη”.

Δεν υπάρχει όμως χώρος και (συμπυκνωμένος πολιτικός) χρόνος για δάκρυα. Ο καθένας μπορεί να πέσει σε μια παγίδα ή να θρέψει τις αυταπάτες που είχε ανάγκη, επιβάλλεται όμως να σηκωθεί, να βγάλει συμπεράσματα για να μην κάνει τα ίδια λάθη και ξαναπέσει, χωρίς να καταφέρει να σταθεί στα πόδια του.

Πρέπει να καταλάβει πως δεν υπάρχει εύκολη λύση από τα πάνω. Ότι δεν πρέπει να ψάξει άλλο “καλό ΠΑΣΟΚ” στη θέση του καλού ΠΑΣΟΚ που νόμιζε πως βρήκε στο ΣΥΡΙΖΑ. Ότι η αστική δημοκρατία έχει πολύ συγκεκριμένα όρια ανοχής απέναντι στην “ελεύθερη ψήφο” του. Και πως το κλουβί της ΕΕ σημαίνει μνημόνια διαρκείας και επιτήρηση μέχρι να σβήσει ο πράσινος ήλιος του ΠΑΣΟΚ και των διαδόχων του. Και ας ετοιμάζονται οι κυβερνητικές παράτες για την 21η Αυγούστου, που “βγαίνουμε από τα μνημόνια…”

Τρία χρόνια πένθους ήταν αρκετά και με αρκετή πείρα συσσωρευμένη. Όπως λέει και ο Άσιμος σε ένα τραγούδι του:

Οι δικαιολογίες είναι περιττές
Κι από εμπειρίες, είχες αρκετές
Ε άιντε, ξεκαθάρισε τι θες…