“Κάτω οι δύο υπερδυνάμεις…” – Στίχοι στα χρόνια της μεταπολίτευσης

Η σημερινή παράθεση έρχεται ουσιαστικά ως υστερόγραφο στην παρουσίαση του βιβλίου “Η άλλη αριστερά” (Δ. Γλύστρας, εκδόσεις Θεμέλιο). Ο συγγραφέας ανασύρει από το αρχείο και αναδεικνύει ένα χαρακτηριστικό δείγμα ποίησης της εποχής, στρατευμένης στην πολιτική σκοπιά του μαοϊκού ΕΚΚΕ, που κάνει σαφές το περιεχόμενο από τον τίτλο.

Το τραγούδι του λαού ενάντια στις δύο υπερδυνάμεις

Μια απειλή πλανιέται στον κόσμο.
Εργάτη δεν την ακούς;
Είναι η απειλή του πολέμου!
Εργάτη δεν την ακούς;
Μανιάζουν οι δύο υπερδυνάμεις, ζητώντας να γίνουν αφέντες στη γη.
Μιλάνε για ύφεση, μιλάνε για ειρήνη, μα θέλουν επίθεση, μα θέλουν σφαγή!

Το ποίημα αυτό δημοσιεύεται το Νοέμβρη του ’75 στην εφημερίδα του ΕΚΚΕ “Λαϊκοί Αγώνες”. Και είναι πρακτικά αδύνατο -για τους φαν της σειράς αλλά όχι μόνο- να μην σκεφτεί κανείς συνειρμικά τη σκηνή από το εορταστικό επεισόδιο των Απαράδεκτων, όπου ο αγώνας ενάντια στις… “δύο υπερδυνάμεις” δένει διαλεκτικά με τις λαϊκές ανάγκες για τζατζίκι και το προτσές της συμπληρωματικής παραγγελίας.

Τόσο η παραπάνω σκηνή, όσο και οι στίχοι που είδαμε, αντανακλούν σε μεγάλο βαθμό το κλίμα της εποχής και όσα επιχειρεί να αποδώσει η αξιόλογη μελέτη του Δ. Γλύστρα όχι μόνο για το πολιτικό της κομμάτι, αλλά και για τις προεκτάσεις του στη μόδα της εποχής και τον τρόπο διασκέδασης των μελών του χώρου.

Όσο για τους στίχους, το πρόβλημα δεν έγκειται στη “γραφικότητα” του στιχουργού, αλλά πρωτίστως στη φιλοκινεζική πολιτική του σκοπιά, που του βάζει “καφάσια στα μάτια” -για να χρησιμοποιήσουμε και μια ωραία παλαιοκομμουνιστική έκφραση- και δεν τον αφήνει να δει την σύγκλιση της μαοϊκής Κίνας με τις ΗΠΑ, εκείνη την εποχή.