Κι αν ιδιωτικοποιούσαμε τις εκλογές;

Όσοι ψήφισαν την περασμένη Κυριακή, το είδαν μόνοι τους και δε χρειαζόταν τα κλισέ ρεπορτάζ για τη διαδικασία που κυλά χωρίς απρόοπτα να τους ενημερώσουν.

Κι αν κάποιος έκανε τον αυτόπτη μάρτυρα, σε ρόλο Χαράλαμπου Τραμπάκουλα, μπροστά στην κάμερα, θα είχε πολλά και… διαμετρικά αντίθετα να διηγηθεί. Όπου οι δικαστικοί αντιπρόσωποι ήταν τυπολάτρες, σχηματίζονταν ουρές, λες και μοίραζαν συσσίτιο. Και όπου κινούνταν ευέλικτα, γιατί τους έλειπαν μέλη από την εφορευτική, σου έλεγαν να πάρεις μπροστά σε όλους το ψηφοδέλτιο που ήθελες και μερικά ακόμα για ξεκάρφωμα, και να το ρίξεις χωρίς μεγάλη χρονοτριβή.

Κι όταν με το καλό έκλεισαν οι κάλπες, περιμέναμε ως τις δέκα παρά τέταρτο για την πρώτη εκτίμηση του αποτελέσματος από το Υπουργείο Εσωτερικών, λες και έκαναν συμπαράσταση στο δράμα του Τσίπρα που βγήκε μες στα μαύρα μεσάνυχτα.

Τις επόμενες ημέρες, η ενσωμάτωση προχωρούσε τόσο αργά που χρειάστηκε να πάμε τέσσερις μέρες μετά, για να φτάσουμε στο 100%, όταν σε άλλες χώρες είχαν τελειώσει από τη Δευτέρα. Στο Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουν. Κι η καταμέτρηση των σταυρών συνεχίζεται ακόμα. Θα παν αύριο-μεθαύριο για ορκωμοσία οι Ευρωβουλευτές και δε θα γνωρίζουν ακόμα τη σειρά στη λίστα και αν έχουν εκλεγεί σίγουρα.

Μα τέλος πάντων τι γίνεται;

Αν κρίναμε από άλλες αντίξοες περιπτώσεις, θα λέγαμε πως απαξιώνουν επίτηδες τη διαδικασία, για να την αποκρατικοποιήσουν και να την μοσχοπουλήσουν. Έλα όμως που αυτό έχει γίνει ήδη ως ένα βαθμό. Δεν την λες και δημόσια υπηρεσία τη Singular Logic…

Σε μια ανάρτησή του, ο οικονομολόγος Δ. Καζάκης (που ανδρώθηκε πολιτικά στο ΚΚΕ κάποτε, πριν συναντήσει τις πλατείες και βγάλει από μέσα του το Φυρερίσκο) βγάζει κάποια συμπεράσματα τραβηγμένα από τα μαλλιά, γιατί πάντα πρέπει να υπάρχουν θεωρίες συνωμοσίας και επαφή με το ψεκασμένο κοινό, θέτει πάντως έναν προβληματισμό για το μονοπώλιο καταγραφής και παρουσίασης των αποτελεσμάτων από μια ιδιωτική εταιρία.

Πάλι καλά που σήμερα η αποχή κι οι λιγότερες κάλπες δεν εξέθεσαν τον κρατικό μηχανισμό με το ιδιωτικό μάνατζμεντ, που αποδεικνύεται επιλεκτικά (αν)ικανός κι (αν)αποτελεσματικός, πχ στο κομμάτι της καταστολής.