Κι από μαλλί γουλί!

Είναι άλλο πράγμα να παίζεις το επικοινωνιακό παιχνίδι με τις τηλεοπτικές άδειες, το Σαββίδη, το Μαρινάκη, τον Παππά, κι άλλο να καλείς τον Ερντογάν, τον Τούρκο Πρόεδρο μετά από 65 χρόνια στην Αθήνα. Ο Έλληνας Πρόεδρος παρέμεινε Παυλόπουλος και ακούστηκε σα να σχολίαζε σε τηλεοπτικό πανελάκι τη συνέντευξη Ερντογάν στον Παπαχελά. Κι όμως αυτή θα μπορούσε να λειτουργήσει για την άριστη προετοιμασία, τουλάχιστον του κλίματος που δεν μπορούσε ν’ αλαφρύνει με δήθεν χαλαρές οικειότητες του τύπου: εγώ είμαι καθηγητής και ξέρω τον Κοτζιά από το πανεπιστήμιο, αλλά όχι εκτελεστικός πρόεδρος όπως εσείς, οπότε τα παράπονά σας στον δήμαρχο-πρωθυπουργό. Έλεος!

Το δε άθλιο πρωτόκολλο σκέφτηκε να βάλει σε καναπέ-ραντεβού, αντί για δυο πολυθρόνες την τσαπατσουλιά, την αμηχανία, την όπως λένε οι διπλωμάτες «ενόχληση» , που ξεχείλιζε από αυτιά και μπατζάκια. Όλα αυτά ξεπερνούν όχι απλώς το μέσο πολίτη – τηλεθεατή της αθηναϊκής φιέστας επίσκεψη ΕΡΝΤΟΓΑΝ, αλλά και τη μέτρια ποιότητα αθηναϊκής επιθεώρησης της δεκαετίας του 50.

Κι επειδή στη συνάντηση εκτελεστικού και μη προέδρων τέθηκαν και σοβαρά θέματα, πέραν των θυμοσοφικών ρητών, για τα οποία μια Κατιούσα δεν καταδέχεται να ανταγωνιστεί τη συριζανέλικη σπουδή μετ’ ευτελείας, έπεται συνέχεια και αποτίμηση μιας επίσκεψης που θα μπορούσε να συνοψιστεί στο επικαιροποιημένο ρητό: ήρθε για μαλλί και μείναμε γουλί…