«ΚΚΕ, για όλα αυτά που θα γίνουν ΜΕ εσένα»
“Λέμε «ΚΚΕ για αυτά που θα γίνουν ΜΕ εσένα». Γιατί «με εσένα»;” – Η συμπόρευση με τους κομμουνιστές στους αγώνες, στα Συνδικάτα, στους λαϊκούς μαζικούς φορείς, στην πολιτική πάλη και στις εκλογές, σε κάθε χώρο δουλειάς, απέναντι στην αντεργατική πολιτική, βρέθηκε στο επίκεντρο της κεντρικής συζήτησης στη Λαϊκή Σκηνή του 48ου Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή
Η συμπόρευση με τους κομμουνιστές στους αγώνες, στα Συνδικάτα, στους λαϊκούς μαζικούς φορείς, στην πολιτική πάλη και στις εκλογές, σε κάθε χώρο δουλειάς, απέναντι στην αντεργατική πολιτική, βρέθηκε στο επίκεντρο της κεντρικής συζήτησης στη Λαϊκή Σκηνή με θέμα «ΚΚΕ, για όλα αυτά που θα γίνουν ΜΕ εσένα».
Στη συζήτηση εισηγητικά μίλησε ο Θανάσης Παφίλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, και παρέμβαση έκανε ο Νίκος Μαυροκέφαλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος της ΚΕ για την Εργατική – Συνδικαλιστική Δουλειά. Ενώ, παρεμβάσεις έκαναν στελέχη του Κόμματος, εκλεγμένοι συνδικαλιστές από χώρους δουλειάς και κλάδους όπου το τελευταίο διάστημα ξεδιπλώθηκαν σημαντικοί αγώνες.
Το αυξημένο ενδιαφέρον αποτυπώθηκε και από την παρουσία πλήθους συνδικαλιστών από κλάδους και χώρους δουλειάς που παλεύουν μαζί με τους κομμουνιστές στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα και που το προηγούμενο διάστημα έχουν συμβάλει να ανάψουν νέες εστίες αντίστασης και διεκδίκησης, να βγάλουν στο προσκήνιο τη δύναμη της οργανωμένης – συντονισμένης πάλης ανάμεσα στα σωματεία. Μια προσπάθεια που αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη μπροστά στο νέο κύμα επίθεσης που είναι ήδη σε εξέλιξη και την αγωνιστική απάντηση που δίνει το εργατικό κίνημα.
Μέσα από τη συζήτηση και την πείρα που μεταφέρθηκε, από «στιγμιότυπα» των αγωνιστικών κινητοποιήσεων και πολύτιμα συμπεράσματα αναδείχθηκαν οι νέες δυνατότητες που υπάρχουν για μαζική είσοδο στην πάλη ευρύτερων τμημάτων εργαζομένων και νεολαίας. Αποτυπώθηκαν επίσης τα αποτελέσματα από τη σκληρή προσπάθεια για αλλαγή των συσχετισμών, από την αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ περισσότερων εργαζομένων και συνδικαλιστών.
Επισημάνθηκε η καθοριστική συμβολή των κομμουνιστών σε μεγάλους αγώνες, όπως στην COSCO, στη ΛΑΡΚΟ, στον χώρο των φοιτητών με την πρωτιά της «Πανσπουδαστικής» κ.α.
Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στην απεργία στις 9 Νοέμβρη, στην οποία πρέπει να υπάρξει γενικός ξεσηκωμός, να νεκρώσουν όλοι οι χώροι δουλειάς, να κλείσουν τα εμπορομάγαζα και τα γραφεία, οι φοιτητές και οι μαθητές να αφήσουν κάτω τα μολύβια τους και οι αγρότες να μην πάνε στο χωράφι. Στις 9 Νοέμβρη να βουλιάξει η χώρα.
Το ΚΚΕ έχει απάντηση στα μεγάλα προβλήματα, έξω από τα όρια του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος
Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Θανάση Παφίλη στη συζήτηση
Γιατί η πείρα όλων των τελευταίων χρόνων δείχνει ότι ακόμα και για να αποκρουστεί ή να καθυστερήσει μια αρνητική εξέλιξη, ακόμα και για την παραμικρή ανακούφιση, πολύ περισσότερο για να υπάρξουν κάποιες νίκες και ακόμα περισσότερο για να ανοίξει ο δρόμος να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, απαιτείται οργάνωση και ενεργή συμμετοχή, από όσο το δυνατόν περισσότερους από αυτούς που έχουν κοινά ή παρεμφερή συμφέροντα.
Με άλλα λόγια, από τη θέση του θεατή δεν έβαλε γκολ ποτέ κανείς…
Εδώ υπάρχει και η θετική και η αρνητική πείρα.
Για παράδειγμα, αρνητική πείρα είναι ότι μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων και της νεολαίας από το 2012 και μετά τήρησε στάση αναμονής και εναπόθεσε τις ελπίδες του στην κυβερνητική εναλλαγή, σε μια αριστερή κυβέρνηση, όπως έλεγε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ μάλιστα είχαν προηγηθεί μεγάλοι αγώνες, απεργίες, συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις.
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Οχι μόνο δεν έσκισε, όπως έλεγε, τα δύο μνημόνια, αλλά έφερε και τρίτο και χειρότερο και σήμερα περηφανεύεται ότι έβγαλε την Ελλάδα από τα μνημόνια. Τι ειρωνεία και τραγωδία μαζί. Γιατί όλοι οι μνημονιακοί νόμοι, πάνω από 700, ισχύουν και δεν έχουν καταργηθεί.
Το αποτέλεσμα ήταν επίσης η απογοήτευση που έσπειρε, ειδικά στους νέους και τις νέες.
Εφερε υποχώρηση του κινήματος. Παρά τις δυσκολίες όμως το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, μαζί και κάποιες συνεργαζόμενες δυνάμεις συνέχισαν να δίνουν τη μάχη για να κρατηθούν αναμμένες εστίες αντίστασης, κάτι που τώρα είναι πολύτιμο.
Αν πάμε σε μικρότερο επίπεδο, αυτό μιας επιχείρησης, θα βρούμε πολλά παραδείγματα που η πλειοψηφία των εργαζομένων, κάτω και από τον βρώμικο ρόλο του εργοδοτικού συνδικαλισμού, «έβαλε πλάτη» στα σχέδια της εργοδοσίας, δέχθηκε ακόμα και να θυσιάσει μισθούς και δικαιώματα στο όνομα του «να σωθούν η επιχείρηση και οι θέσεις εργασίας». Το αποτέλεσμα ποτέ δεν δικαίωσε αυτή τη στάση.
Θα ρωτήσει κανείς: «Καλά, και όσοι αγωνίστηκαν, πέτυχαν πάντα τα αιτήματά τους»;
Η απάντηση είναι όχι πάντα, αν και πρέπει να θυμόμαστε ότι ένας αγώνας πάντα αφήνει αποτελέσματα, δυναμώνει την οργάνωση, προσφέρει συμπεράσματα που μπορούν να πάνε τη συνείδηση ένα βήμα παραπέρα, ακόμα και αν δεν καταφέρεις να πάρεις κάτι εκείνη τη στιγμή «στο χέρι».
Εμείς λέμε, απευθυνόμενοι σε κάθε νέο και νέα: «Είναι πολύ σημαντική η συμβολή σου, η δράση σου, η συμμετοχή στην πολιτική δράση, στο σωματείο, στον φοιτητικό σύλλογο κ.ο.κ.».
Γιατί αυτά είναι τα όπλα σου για να παλέψεις για τη ζωή σου, τη Συλλογική σου Σύμβαση, τον μισθό σου, το ωράριο, για να έχεις εστία να μείνεις, για να έχεις βιβλία, καθηγητές, χώρους να αθληθείς κ.λπ.
Γιατί εκεί μπορεί να γίνει πράξη το «ένας για όλους και όλοι για έναν», να εκφραστεί η αλληλεγγύη στον φοιτητή που δεν έχει πόσιμο νερό στην εστία, στον εργαζόμενο που απολύεται, όπως γίνεται τώρα με τον αγώνα των εργαζομένων στη «Μαλαματίνα».
Γιατί με το ΚΚΕ;
Και αφού είδαμε το γιατί «με εσένα», ας δούμε και το άλλο μισό του σημερινού τίτλου, δηλαδή «γιατί ΚΚΕ»:
Σε όλους τους παραπάνω αγώνες που αναφέραμε, αλλά και σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή.
Τα μέλη τους, οι κομμουνιστές σε κάθε χώρο δηλαδή, συνέβαλαν με όλες τους τις δυνάμεις – στις περισσότερες περιπτώσεις έπαιξαν ηγετικό και καθοδηγητικό ρόλο – στη διαμόρφωση εύστοχων αιτημάτων, στην επιλογή των κατάλληλων μορφών πάλης, στη διαμόρφωση προϋποθέσεων για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή, την αντοχή αυτών των αγώνων.
Το ΚΚΕ αποτελεί την ελπίδα και την εγγύηση, ώστε αυτοί οι αγώνες να συνενωθούν σε ένα πανελλαδικό, συντονισμένο ορμητικό κίνημα, που έχει πραγματικά τη δύναμη να σαρώσει τα πάντα.
Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΠΑΜΕ που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνη με συμμετοχή ρεκόρ, πάνω από 500 Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και πρωτοβάθμιων σωματείων.
Το ΚΚΕ, φυσικά, στήριξε ως Κόμμα τους αγώνες αυτούς και με όποιο μέσο διαθέτει.
Με παρεμβάσεις στη Βουλή, προτάσεις νόμων για την ανακούφιση του λαού που κανένα κόμμα δεν τους ψήφισε, με τα στελέχη και τους βουλευτές του παρόντα στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους, με τα μέσα ενημέρωσης που έχει.
Θυμίζω, για παράδειγμα, τις ειδικές εκδόσεις του «Ριζοσπάστη» για τους αγώνες στην COSCO και τη ΛΑΡΚΟ, την ώρα που όλες οι υπόλοιπες εφημερίδες είτε τα έθαβαν, είτε συκοφαντούσαν.
Πολύ σημαντική πλευρά είναι ότι οι κομμουνιστές δίνουν τη μάχη ώστε οι αγώνες που οργανώνονται να αξιοποιούν την πείρα των προηγούμενων, ώστε να γίνονται πιο αποτελεσματικοί.
Η προηγούμενη μεγάλη κρίση, για παράδειγμα, μας διδάσκει ότι δεν αρκεί η θολή αγανάκτηση, ούτε καν η στοχοποίηση μόνο της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, τους ενός ή του άλλου αστικού κόμματος, ακόμα χειρότερα των «300 της Βουλής», «των Γερμανών» και πάει λέγοντας.
Στο στόχαστρο ο πραγματικός αντίπαλος
Κομβικής σημασίας είναι οι αγώνες, εκτός φυσικά από το να στριμώχνουν την κάθε κυβέρνηση που εκείνη τη στιγμή υλοποιεί μια πολιτική, να βάζουν στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο του λαού και της νεολαίας, δηλαδή την αστική τάξη και την εξουσία της, το ίδιο το βάρβαρο το καπιταλιστικό σύστημα.
Φυσικά αυτό δεν γίνεται μια και έξω, ούτε εξασφαλίζεται μονάχα με το να το γράψεις σε ένα χαρτί. Θέλει σκληρή δουλειά με υπομονή, ακόμα και με κλιμάκωση, για να γίνει συνείδηση σε αυτούς που παίρνουν μέρος στο κίνημα. Και αυτή τη δουλειά θέλουν και μπορούν να την κάνουν μόνο οι κομμουνιστές.
Σήμερα χρειάζεται η νεολαία, ιδιαίτερα όσοι ήδη κινητοποιούνται, αλλά και οι πολλοί που θα αναγκαστούν να κινητοποιηθούν όσο τα πράγματα θα δυσκολεύουν, να απορρίψει την άποψη που λέει ότι η ανταγωνιστικότητα και η αντοχή της οικονομίας είναι η αξία που πρέπει πίσω από αυτήν να κινούνται οι ανάγκες μας.
Δείτε, για παράδειγμα, ότι και τώρα που μιλάμε, οι αριθμοί της καπιταλιστικής οικονομίας ευημερούν, αλλά οι πολλοί στενάζουν από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό.
Απέναντι στις «λελογισμένες παροχές» που λέει η κυβέρνηση της ΝΔ και στα διάφορα pass που δίνουν – αυτοί οι σφοδροί πολέμιοι των επιδομάτων και των δελτίων – πρέπει να αντιπαραβάλουμε τα αιτήματα για 825 ευρώ βασικό μισθό εδώ και τώρα, για ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, για κατάργηση των άδικων φόρων κ.λπ.
Να βάλουμε στην «κατάψυξη» αυτούς που μας τρομοκρατούν
Αντίστοιχα, πρέπει να απορρίψουν την άποψη ότι τη λύση θα δώσει μια κυβέρνηση της σοσιαλδημοκρατίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
Είπαμε ήδη κάποια παραδείγματα και από τα κυβερνητικά τους πεπραγμένα και από τη στάση τους τα τελευταία 3 χρόνια ως αντιπολίτευση.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για όλα αυτά που έχουν στηρίξει. Το ΚΙΝΑΛ ψήφισε το 75% των νομοσχεδίων της ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ το 50%. Το τελευταίο διάστημα ψήφισαν μαζί την παράδοση των Ναυπηγείων Ελευσίνας στους Αμερικανούς επενδυτές, τη διεύρυνση της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ με δύο ακόμα χώρες, τη Σουηδία και τη Φιλανδία.
ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ το καλοκαίρι ψήφισαν όλοι μαζί τη διατήρηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα, ποτά και καπνό.
Ψήφισαν μαζί και οι τρεις τη διατήρηση αφορολόγητου πετρελαίου για τους εφοπλιστές.
Ο πιο σημαντικός, ίσως, λόγος που πρέπει να δυναμώσει η συμπόρευση με το ΚΚΕ, είναι αυτό που λέει το σύνθημα του Φεστιβάλ.
Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που έχει απάντηση στα μεγάλα προβλήματα και ερωτήματα του 21ου αιώνα, η οποία βγαίνει έξω από τα όρια της μίας ή της άλλης διαχείρισης αυτού του σάπιου συστήματος και είναι βέβαια η σοσιαλιστική – κομμουνιστική προοπτική.
Αν αυτή η προοπτική δυναμώσει στις συνειδήσεις και στις καρδιές περισσότερων νέων, αν γίνει κίνητρο και δύναμη για αγώνα, τότε θα μπορέσουμε πραγματικά, όλους αυτούς που μας τρομοκρατούν ότι αυτόν τον χειμώνα θα παγώσουμε λες και ζούμε στον μεσαίωνα, να τους βάλουμε μια και καλή στην «κατάψυξη» και να ζήσουμε πολύ καλύτερα, με βάση τις τεράστιες δυνατότητες της εποχής μας.
Με το ΚΚΕ για ένα δρόμο ανάπτυξης που η υγεία θα είναι κατοχυρωμένο κοινωνικό αγαθό
«Η πανδημία με πάνω από 6,5 εκατομμύρια νεκρούς σε όλο τον κόσμο επιβεβαίωσε ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να προστατεύσει την υγεία και τη ζωή του λαού», σημείωσε η Αφροδίτη Ρέτζιου, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας και στέλεχος του ΚΚΕ. Και πρόσθεσε ότι σήμερα «μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο το χάσμα ανάμεσα στα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας και στην αξιοποίηση τους από το λαό. Την ίδια στιγμή που ανακαλύπτονται πολλά υποσχόμενες καινοτόμες γονιδιακές εξατομικευμένες θεραπείες για τον καρκίνο, ο κίνδυνος θνητότητας αναμένεται να αυξηθεί έως και 26% εξαιτίας των καθυστερήσεων στη θεραπεία του την περίοδο της πανδημίας. Μία ακόμη απόδειξη των επικίνδυνων ορίων για τη λαϊκή υγεία, προαπαιτούμενο της καπιταλιστικής οικονομίας και ανάπτυξης. Σε αυτό ταυτίζονται όλα τα αστικά κόμματα, είτε ως συμπολίτευση, είτε ως “αντιπολίτευση”, όπου η λαϊκή υγεία περιορίζεται στα “βασικά πακέτα”, οι όροι δουλειάς των υγειονομικών επιδεινώνονται ,ταυτόχρονα με την ενίσχυση της ιδιωτική επιχειρηματική δράση αλλά και της εμπορευματικής λειτουργίας των ίδιων των δημόσιων μονάδων υγείας. Αυτό υπηρέτησαν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο νόμος για το νέο ΕΣΥ της ΝΔ για την ΠΦΥ είναι συνέχεια της μεταρρύθμισης του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι συνέχεια της μεταρρύθμισης του ΠΑΣΟΚ και πάει λέγοντας»
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση κάλεσε σε αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ, «για να έρθει πιο κοντά η προοπτική για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που στο επίκεντρο του θα έχει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, όπου η υγεία δε θα είναι ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα αλλά κατοχυρωμένο κοινωνικό αγαθό». «Ετσι θα απελευθερωθούν και οι ίδιοι οι υγειονομικοί από το κριτήριο του κόστους – οφέλους που τους στερεί τη δυνατότητα να προσφέρουν απλόχερα τη γνώση τους και υπηρεσίες αντίστοιχες των επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας», σημείωσε.
Το ΚΚΕ δείχνει τον δρόμο για την ικανοποίηση των αναγκών μας
Σημαντικές διαπιστώσεις από τον τρίχρονο μεγαλειώδη αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ παρουσίασε ο Παναγιώτης Πολίτης, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Φθιώτιδας και του επιχειρησιακού Σωματείου της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. «Πρωτοπόροι αυτού του αγώνα», είπε, «είναι η πλειοψηφία των εργαζομένων και οι τίμιοι συνδικαλιστές που αγνόησαν τις επιμέρους διαφορές και συμπορεύτηκαν μαζί μας. Εμπιστεύτηκαν από καρδιάς ο ένας τον άλλον, συμπορεύτηκαν με τα μέλη, τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ».
Στην αρχή του αγώνα, «πολλά από αυτά που ζήσαμε» έμοιαζαν ανέφικτα στους εργαζόμενους, είπε, όπως: Η ανατροπή του κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού στο Σωματείο, με τις ταξικές δυνάμεις να αναδεικνύονται πρώτη δύναμη στις τελευταίες αρχαιρεσίες. Η καταβολή των αποζημιώσεων και η παραμονή στην εργασία μέχρι και σήμερα. Το ότι ο αγώνας αυτός ξεσήκωσε το πανελλήνιο. «Το γεγονός», επισήμανε, «ότι μέχρι σήμερα καταφέραμε να είμαστε όλοι στην εργασία και όχι σε προγράμματα ανεργίας, να πληρωνόμαστε κανονικά και όχι με έναντι, είναι αποτέλεσμα της αλληλεγγύης και του κοινού αγώνα που πραγματοποιήσαμε με άλλους κλάδους και χώρους εργασίας της περιοχής και πανελλαδικά. Ο κοινός αγώνας της εργατικής τάξης σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, στους εργάτες της ΛΑΡΚΟ έγινε αποκούμπι και ασπίδα».
Μιλώντας για τη γενική απεργία στις 9 Νοέμβρη είπε ότι «θα κάνουμε τα πάντα έτσι ώστε να πάρει χαρακτηριστικά αφετηρίας παλλαϊκού ξεσηκωμού». Στη συνέχεια, μιλώντας για το πώς η εργατική τάξη μπορεί να ικανοποιήσει της ανάγκες της, σημείωσε ότι το εργατικό κίνημα πρέπει να ανοίγει τον δρόμο για να περάσουν τα εργοστάσια στα χέρια του λαού, κριτήριο της παραγωγής να γίνουν ακριβώς αυτές οι ανάγκες, με την εργατική τάξη να είναι αυτή που νομοθετεί, διαχειρίζεται και ασκεί τον έλεγχο στην παραγωγή. «Και εδώ», κατέληξε, «έρχεται να απαντήσει η πολιτική, ολοκληρωμένη και επιστημονικά και πρακτικά τεκμηριωμένη πρόταση του ΚΚΕ. Να γιατί συμπόρευση με το ΚΚΕ στους αγώνες. Να γιατί συμπόρευση με το ΚΚΕ σε όλα τα επίπεδα».
Οι αγώνες κριτήριο για να διακρίνουμε φίλους και εχθρούς
Ο Μάρκος Μπεκρής, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και της Ενωσης Εργαζομένων στη Διακίνηση Εμπορευματοκιβωτίων (ΕΝΕΔΕΠ) στο λιμάνι του Πειραιά, στέλεχος του ΚΚΕ, σημείωσε ότι «η συσπείρωση σωματείων και συνδικαλιστών με το ΠΑΜΕ, με το πρωτοπόρο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα μέσα στο οποίο δρουν τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, συνεχώς κερδίζει έδαφος». Ανέδειξε την πλατιά αναγνώριση από ευρύτερα τμήματα εργαζομένων της «μαχητικής δύναμης του ταξικού κινήματος, με τη συμμετοχή των κομμουνιστών και των πρωτοπόρων εργατών, το οποίο όλα αυτά τα χρόνια είτε σε περίοδο κρίσης είτε σε περίοδο ανάκαμψης βάζει μπροστά τις ανάγκες τις δικές μας για δουλειά με δικαιώματα, για υγεία, για ασφάλεια στην εργασία, και δεν περιμένει και δεν εναποθέτει τη λύση σε μια κυβερνητική εναλλαγή».
Αναφερόμενος στην πείρα από τους αγώνες των λιμενεργατών της COSCO, επισήμανε ότι «αποτελεί κριτήριο για να διακρίνουμε εχθρούς και φίλους, για να διαλέξουμε ποιον δρόμο θα βαδίσουμε». Οι αγώνες αυτοί, είπε, «έγιναν πραγματικό σχολείο. Μάθαμε να παλεύουμε για το δίκιο μας, να μη συμβιβαζόμαστε με τον θάνατο και τα σακατεμένα κορμιά. Ενώσαμε τα χέρια μας, φτιάξαμε το σωματείο μας, που έγινε το σπίτι του κάθε συναδέλφου». «Ομως μαζί με όλα αυτά γνωρίσαμε καλύτερα και τους εχθρούς μας. Συνειδητοποιήσαμε ότι απέναντί μας δεν είχαμε μόνο την εργοδοσία αλλά και το κράτος της. Το κράτος της ΝΔ σήμερα και του ΣΥΡΙΖΑ πριν. (…) Είδαμε τα ΜΜΕ των καπιταλιστών να λοιδορούν και να συκοφαντούν τον αγώνα μας. Συνειδητοποιήσαμε δηλαδή ότι κάνουμε έναν αγώνα τάξης εναντίον τάξης».
Τόνισε πως «η τάξη των εργατών έχει και τη δύναμη της οργάνωσης, του συλλογικού αγώνα, το όπλο της αλληλεγγύης και αυτό είναι ένα σημαντικό σχολείο για όλους μας, και η συμμετοχή των κομμουνιστών, των μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ είναι καθοριστική».
«Το μόνο νέο και ελπιδοφόρο βρίσκεται στον καθημερινό αγώνα, στη μαζική οργάνωση στα συνδικάτα και στην πρόταση του ΚΚΕ για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο», ανέφερε.
Με ισχυρό το ΚΚΕ ισχυροποιούνται οι αγώνες της εργατικής τάξης
Στην πείρα από τη μεγάλη απεργία των διανομέων της «e-food» αναφέρθηκε ο Γιώργος Στεφανάκης, πρόεδρος του Συνδικάτου Εργαζομένων Επισιτισμού – Τουρισμού – Ξενοδοχείων Αττικής και στέλεχος του ΚΚΕ, θυμίζοντας μάλιστα ότι πέρσι τέτοιες μέρες οι απεργοί έμπαιναν μέσα στον χώρο του Φεστιβάλ της ΚΝΕ με τα μηχανάκια τους καταχειροκροτούμενοι, «φέρνοντας τον αέρα μιας μεγάλης απεργιακής νίκης». Η πείρα, είπε, από αυτήν τη μάχη, όπως και από την έντονη δράση του Συνδικάτου την περίοδο της πανδημίας, βοηθάει «να βγουν πολύτιμα συμπεράσματα, σχετικά με το ότι η εργατική τάξη και το κίνημά της μπορούν να επιδράσουν καθοριστικά στη διαμόρφωση των εξελίξεων». Οι κινητοποιήσεις μέσα στην πανδημία, σημείωσε, ήταν απαγορευμένες ενώ οι απεργίες απέναντι στον νόμο Χατζηδάκη «τον έκαναν κουρελόχαρτο, λόγω της πολύ μαζικής συμμετοχής των εργαζομένων».
Κάνοντας μια σύντομη αναφορά στον Τουρισμό είπε ότι τα κέρδη των μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων «έχουν πάρει την ανηφόρα» καθώς «μόνο φέτος υπολογίζεται ότι οι εισπράξεις θα προσεγγίσουν το ασύλληπτο ποσό των 19 δισ. ευρώ. Και όμως, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να δουλεύουν με 16 διαφορετικές σχέσεις εργασίες, 10 έως 12 ώρες τη μέρα, με μισθούς των 700 και 800 ευρώ, με απλήρωτες τις υπερωρίες, χωρίς επίδομα για όλους τους μήνες της ανεργίας στους εποχικούς υπαλλήλους. Την ίδια στιγμή, για την εργατική και λαϊκή οικογένεια οι διακοπές παραμένουν “όνειρο θερινής νυκτός”».
Αναδεικνύοντας τη σημασία συμπόρευσης με το ΚΚΕ είπε ότι «η ισχυροποίησή του σημαίνει ότι θα ισχυροποιηθούν οι αγώνες που θα γίνουν το επόμενο διάστημα από την τάξη μας. Σημαίνει ότι θα είναι πιο αποτελεσματικοί». Ενώ, σχολιάζοντας τη συζήτηση περί «σταθερών» ή «ισχυρών» κυβερνήσεων, σημείωσε ότι για τους εργαζόμενους «το ζητούμενο είναι οι κυβερνήσεις που διαχειρίζονται την εξουσία των εκμεταλλευτών μας να είναι όσο γίνεται πιο αδύναμες και ασταθείς. Με το ΚΚΕ ισχυρό και με όλους εμάς μέσα στις μάχες, το επόμενο διάστημα μπορούν να γίνουν όλα αυτά που θα εξυπηρετούν τα δικά μας συμφέροντα. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, η συμπόρευση μαζί του αποτελούν τη βάση για την προετοιμασία της τάξης μας για να περάσει στην τελική αντεπίθεση».
Ο καπιταλισμός στερεί από τον λαό το δικαίωμα στη στέγη
Ο Γιάννης Τασιούλας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μίλησε για το ζήτημα της στέγης και της κάλυψης των στεγαστικών αναγκών, επισημαίνοντας τους λόγους που σήμερα η απόκτηση στέγης είναι πανάκριβη, ενώ τα μεροκάματα δεν φτάνουν για δόσεις και λογαριασμούς. «Κερδισμένοι από αυτή την κατάσταση», σημείωσε, βγαίνουν «οι τράπεζες, οι εμποροσπιτάδες, οι κατασκευαστικές, που μάλιστα με τις νομοθετικές ρυθμίσεις που ψηφίστηκαν το καλοκαίρι, έχουν χρυσή ευκαιρία να βάλουν στο χέρι την περιουσία του πρώην ΟΕΚ», η οποία έχει δημιουργηθεί από τις εισφορές των εργαζομένων. Οπως είπε, 1,5 δισ. ευρώ, χρήματα των εργαζομένων από τα ασφαλιστικά ταμεία, είναι η «προίκα» που θα βάλουν στο «χέρι» οι κατασκευαστικοί όμιλοι για να προχωρήσουν οι ΣΔΙΤ στο ζήτημα της στέγης.
Υπογράμμισε ότι τα εργατικά συνδικάτα έχουν συγκεκριμένες προτάσεις για το στεγαστικό, όμως «απορρίπτονται από όλες τις κυβερνήσεις», γιατί «δεν βολεύουν το κεφάλαιο». Από την άλλη, «οι προτάσεις της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ θα ανεβάσουν το κόστος αγοράς της λαϊκής στέγης στα ύψη και θα διευκολυνθεί η συγκέντρωση κατοικιών στους μονοπωλιακούς ομίλους του τουρισμού και τις βραχυχρόνιες μισθώσεις, τα γνωστά AirBnB. Αυτή η πολιτική έχει εκτοξεύσει τα ενοίκια για τη λαϊκή και τη φοιτητική στέγη σε πρωτοφανή ύψη».
«Τόσα χρόνια οξύνεται η αντίφαση, οι ανάγκες να αυξάνονται, οι δυνατότητες να υπάρχουν, αλλά να μην καλύπτονται συνέπεια των πολιτικών που απορρέουν από την καπιταλιστική οικονομία», σημείωσε χαρακτηριστικά, για να αναδείξει ότι απέναντι σε αυτή την κατάσταση η ελπίδα βρίσκεται στη συμπόρευση με το ΚΚΕ: Για να δυναμώσει αποφασιστικά «ο αγώνας ενάντια στην πολιτική που πετάει τον λαό έξω από τα σπίτια του», «να δυναμώσει αποφασιστικά ο αγώνας για επανασύσταση του ΟΕΚ, για κρατικό πρόγραμμα λαϊκής και φοιτητικής στέγης με αποκλειστικά κρατική χρηματοδότηση και άτοκα δάνεια για τους δικαιούχους, για μεγαλύτερα επιδόματα ενοικίου σε όλο και περισσότερα εργατικά και λαϊκά νοικοκυριά».
Υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα της νέας γενιάς που δεν συμβιβάζεται
Στην πρωτιά της «Πανσπουδαστικής ΚΣ» στις φοιτητικές εκλογές αναφέρθηκε στην παρέμβασή του ο φοιτητής Παντελής Αρζόγλου, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι αυτό το αποτέλεσμα απέδειξε ότι «υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα της νέας γενιάς που δεν συμβιβάζεται, διεκδικεί. Σε αυτό έπαιξαν καθοριστικό ρόλο τα μέλη της ΚΝΕ που δρουν και παλεύουν μαζί με χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες που μοιραζόμαστε τα ίδια αμφιθέατρα, τις ίδιες δυσκολίες, άγχη και όνειρα.
Μαζί, άλλωστε, παλέψαμε για να γίνουμε φοιτητές ξανά, όταν η κυβέρνηση επέλεγε να κρατήσει τα πανεπιστήμια κλειστά για τους φοιτητές και ανοιχτά για την επιχειρηματική δραστηριότητα.
Μαζί σπάσαμε απαγορεύσεις, ορθώσαμε το ανάστημά μας στην κρατική καταστολή και τον αυταρχισμό, με μαζικά φοιτητικά συλλαλητήρια που έκαναν κουρέλι τον νόμο απαγόρευσης των διαδηλώσεων, με τα μέλη και τα στελέχη της ΚΝΕ στην πρώτη γραμμή του αγώνα, κόντρα στον φόβο».
Και όπως είπε, όλα αυτά και ακόμα περισσότερα «τα καταφέραμε γιατί δεν υποταχτήκαμε στη λογική των χαμηλών απαιτήσεων για “να περάσει – δήθεν – τώρα η τρικυμία”, γιατί “τώρα δεν μπορούμε να ζητάμε περισσότερα”. Συγκρουστήκαμε με νόμους, με την προσπάθεια να επιβληθεί σιωπητήριο στους αγώνες μας, δεν συμβιβαστήκαμε μπροστά στον αρνητικό συσχετισμό. Σε αυτόν τον δρόμο συνεχίζουμε μαζί!», είπε.
Και πρόσθεσε: «Παλεύουμε για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος με πυρήνα τον φοιτητικό σύλλογο και γραμμή που θα περνά στην επίθεση σε συμπόρευση με το εργατικό κίνημα, με συνέχεια, αντοχή και προοπτική. Θέτοντας στο επίκεντρο τη δυνατότητα στον 21ο αιώνα να ικανοποιούνται αναβαθμισμένα οι σύγχρονες ανάγκες της νεολαίας στη μόρφωση, στη δουλειά με δικαιώματα, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό».
Αναφέρθηκε ακόμα στην ενίσχυση του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών, της μοναδικής συσπείρωσης που συντονίζει τη δράση σε πανελλαδικό επίπεδο απέναντι στην πολιτική κυβερνήσεων – ΕΕ και κάλεσε «να δυναμώσει η αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, μέσα στους αγώνες, για να ανοίξει ο δρόμος για το πανεπιστήμιο των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων, σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».
Ισχυρό ΚΚΕ, ισχυροί εργατικοί και λαϊκοί αγώνες, για ριζικές αλλαγές στην κοινωνία
Διαβάστε εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Νίκου Μαυροκέφαλου στη συζήτηση:
Είναι πολλοί που αναρωτιούνται: «Γιατί τελικά με το ΚΚΕ; Γιατί αξίζει να συμπορευτώ με τους κομμουνιστές στους αγώνες, στα συνδικάτα και στους λαϊκούς μαζικούς φορείς, στην πολιτική πάλη, στις εκλογές;»
Αλλοι μας λένε, «καλοί οι αγώνες και αναγνωρίζουμε τον ρόλο του Κόμματος σε αυτούς, όμως η λύση είναι πολιτική». Ακριβώς αυτό αναδεικνύουμε. Η λύση στα αδιέξοδα του συστήματος θα είναι πολιτική, με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ και όχι με τις χρεοκοπημένες πολιτικές που έχουν δοκιμάσει ο λαός μας και οι άλλοι λαοί. Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ προϋποθέτει οργανωμένο τον λαό και αποφασισμένο να επιβάλει το δίκιο του, όχι χειραγωγημένο, ανοργάνωτο και τον καθένα ξεμοναχιασμένο, όπως τον θέλουν τα κόμματα του κεφαλαίου.
Σημαντική η πείρα που συσσωρεύουν οι εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια
Τα εκβιαστικά διλήμματα, από τη μια, «σταθερότητα με ΝΔ ή Τσίπρας και χάος», και, από την άλλη «δεξιός μπαμπούλας ή αριστερή προοδευτική διακυβέρνηση», δεν είναι καινούργια. Εμφανίζονται παρόμοια σχεδόν κάθε προεκλογική και όχι μόνο περίοδο για να παγιδέψουν τον λαό μας.
Ας αναλογιστούν όμως οι εργαζόμενοι, τι κέρδισαν τόσα χρόνια από την κυβερνητική εναλλαγή και τη λογική του μικρότερου κακού, τη λογική της αναμονής και της ανοχής σε κυβερνητικές λύσεις;
Πριν από το 2009, πριν ακόμα ξεσπάσει η κρίση, τα αστικά κόμματα και οι επιχειρηματικοί όμιλοι έλεγαν στον λαό να μην έχει μεγάλες απαιτήσεις γιατί υπονομεύεται η καπιταλιστική ανάπτυξη. «Να εδραιωθεί», έλεγαν, «η πορεία της χώρας στο ευρώ και εδώ είμαστε εμείς». Και μετά ήρθε η καπιταλιστική κρίση. Και έλεγαν: «Τώρα ζητάτε; Τώρα υπάρχει ο κίνδυνος χρεοκοπίας. Να φύγουμε από την κρίση και εμείς είμαστε εδώ». Και όταν έληξε τυπικά η περίοδος των μνημονίων, μας έλεγαν: «Τώρα ζητάτε τις απώλειες πίσω; Θέλετε να μας ξαναγυρίσετε στα μνημόνια και τη χρεοκοπία; Να εδραιωθεί η ανάπτυξη και εμείς εδώ είμαστε». Και μετά ήρθε η πανδημία και έλεγαν τα αστικά κόμματα: «Τώρα ζητάτε; Τώρα ο κόσμος πεθαίνει, η οικονομία είναι άρρωστη, να ξεμπερδεύουμε με την πανδημία και εμείς είμαστε εδώ». Και μετά ήρθαν ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η ενεργειακή φτώχεια και τώρα μας λένε: «Πάλι ζητάτε; Να ξεπεράσουμε την κρίση και εμείς είμαστε εδώ».
Λόγια και υποσχέσεις. Και από το ΠΑΣΟΚ, και από τον ΣΥΡΙΖΑ, και από τη ΝΔ. Μια πορεία τα τελευταία 15 χρόνια που οι ανάγκες του λαού ενοχοποιούνται και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων αποθεώνονται.
Και πού φτάσαμε…
Οι πραγματικοί μισθοί είναι μικρότεροι του 2010. Εργασιακά δικαιώματα ενός αιώνα, όπως το 8ωρο και η Κυριακή αργία, καταργήθηκαν. Τα τελευταία 10 χρόνια έχουν κλείσει 9 νοσοκομεία και έχουν μειωθεί πάνω από 10.000 οι νοσοκομειακές κλίνες. Οι συντάξεις και οι κοινωνικές παροχές έχουν γυρίσει 50 χρόνια πίσω. Τα λαϊκά νοικοκυριά είναι χρεωμένα μέχρι τον λαιμό, σχεδόν 2.000 φτωχοί άνθρωποι χάνουν το σπίτι κάθε χρόνο από τους πλειστηριασμούς. Μία στις δύο οικογένειες στην Ελλάδα δεν κάνουν καθόλου διακοπές. Φέρνουν νόμους για να καταργήσουν την απεργία, να βάλουν τα συνδικάτα και τις διαδηλώσεις στον «γύψο». Ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, η ψυχαγωγία αποτελούν άγνωστες λέξεις για την πλειοψηφία του λαού μας.
Την ίδια περίοδο έχουμε δώσει για ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς πάνω από 30 δισ. ευρώ. Οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν επιδοτηθεί με εκατοντάδες δισ. ευρώ. Διευρύνεται συνεχώς το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της ΕΛΣΑΤ, χωρίς τα κοινωνικά επιδόματα, το ποσοστό της φτώχειας στην Ελλάδα εκτινάσσεται στο 48,2%, με τη χώρα μας να έχει τους περισσότερους φτωχούς στην ΕΕ σε ποσοστό πληθυσμού, περνώντας στο νήμα μόνο τη Βουλγαρία. Την ίδια στιγμή, 81.000 εκατομμυριούχοι στην Ελλάδα βλέπουν την περιουσία τους να αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Το ΚΚΕ μοναδικό αντίβαρο για τον λαό
Μοναδικό αντίβαρο για τον λαό μας σε αυτήν την πορεία ήταν το ΚΚΕ. Οχι μόνο γιατί επιβεβαιώθηκε η πολιτική του αλλά γιατί απέναντι σε αυτό το τσουνάμι των αντιλαϊκών μέτρων και των απωλειών μπήκε μπροστά για να αντιστραφεί η άσχημη κατάσταση. Για να υπάρχουν νέες κατακτήσεις, για να προστατευτούν δικαιώματα, για να υπάρχουν πάντα στο προσκήνιο οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, κόντρα στο σάπιο σύστημα της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης.
Με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και μέσα από σκληρούς ταξικούς αγώνες καλλιεργήθηκε η απειθαρχία στους αντεργατικούς και κατασταλτικούς νόμους, στον απεργοκτόνο νόμο του ΣΥΡΙΖΑ, στον νόμο για τις διαδηλώσεις της ΝΔ, στον νόμο – έκτρωμα Χατζηδάκη, στον νόμο για την πανεπιστημιακή αστυνομία. Δεκάδες απεργίες που κρίθηκαν παράνομες από τα αστικά δικαστήρια όλα αυτά τα χρόνια πραγματοποιήθηκαν τελικά με τη μεγάλη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων και τη μεγάλη αλληλεγγύη που γνώρισαν. Η απειθαρχία στις απαγορεύσεις της Πρωτομαγιάς και του Πολυτεχνείου του 2020 αποτελεί πια ορόσημο της σύγχρονης ιστορίας του εργατικού κινήματος με την πρωτοπόρα δράση του ΚΚΕ.
Μέσα από τέτοιους αγώνες κερδήθηκαν αυξήσεις σε μισθούς, υπογράφτηκαν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και απαγορεύτηκαν οι απλήρωτες υπερωρίες σε ορισμένους κλάδους και επιχειρήσεις. Ακυρώθηκαν απολύσεις, διώχτηκαν δουλεμπορικά, πάρθηκαν μέτρα υγείας και ασφάλειας σε χώρους δουλειάς. Κατακτήθηκαν μέτρα προστασίας της ζωής του λαού από τον κορονοϊό, σώθηκαν σπίτια από τους πλειστηριασμούς, περιφρουρήθηκαν η ζωή και η περιουσία του λαού από μεγάλες φυσικές καταστροφές. Καμία κυβέρνηση δεν έδωσε τίποτα απ’ όλα αυτά. Ολα κατακτήθηκαν με μαζική οργάνωση και πάλη.
Πολλοί εργαζόμενοι μέσα από αυτούς τους αγώνες συνειδητοποίησαν ότι διεξάγουν αγώνα τάξης εναντίον τάξης αφού είδαν απέναντί τους, με το μέρος της εργοδοσίας τους, να έχουν όλους τους εργοδότες, το κράτος, τις κυβερνήσεις και τα υπουργεία, τα αστικά δικαστήρια, τις δυνάμεις καταστολής, τα ΜΜΕ των καπιταλιστών. Τέτοιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η λύσσα με την οποία εργοδοσία, κράτος, δικαστήρια και δημοσιογράφοι επιτέθηκαν στην απεργία των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες, επιχείρησαν να συκοφαντήσουν και να σηκώσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, όμως δεν τους πέρασε.
Γενικός ξεσηκωμός στην απεργία της 9ης Νοέμβρη
Αυτοί οι αγώνες που ακόμα είναι λίγοι θέλουμε να πολλαπλασιαστούν, να αγκαλιάσουν κάθε χώρο δουλειάς και κάθε κλάδο, να υπάρξει γενικός ξεσηκωμός. Η απεργία στις 9 Νοέμβρη είναι μια τέτοια μεγάλη αναμέτρηση. Μια αναμέτρηση απέναντι στην κυνική πολιτική της κυβέρνησης «προσαρμόζεστε ή πεθαίνετε». Με όσους θέλουν δηλαδή τον λαό μας να κρυώνει, να αρρωσταίνει και να πεινά για να αυξάνονται τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Αλλά και με όσους συνεχίζουν να δηλητηριάζουν τη συνείδηση των εργαζομένων ότι μπορεί αυτό το σύστημα της βαρβαρότητας να εξανθρωπιστεί. Στις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ που λειτουργούν ως πυροσβέστες και βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Που επιδιώκουν να μετατρέψουν το κίνημα σε σκαλοπάτι της κυβερνητικής εναλλαγής.
Μια τέτοια λογική καλλιεργούν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στο εργατικό κίνημα, οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που όχι μόνο έχουν βάλει πλάτη στην αντεργατική πολιτική, αλλά αποτελούν και συνδιαμορφωτές της αντιλαϊκής πολιτικής μέσα από τα κανάλια του «κοινωνικού εταιρισμού».
Η πείρα που έχουμε αποκτήσει από τους επίδοξους λυτρωτές μας δεν πρέπει να αφήνει χώρο για νέες αυταπάτες. Θα είναι επιζήμια κάθε αναμονή που θα εντάσσει τους αγώνες σε οποιαδήποτε κυβερνητική εναλλαγή, που θα παρακολουθεί παθητικά τις εξελίξεις μέσα στο λάκκο των υποσχέσεων και των ψεύτικων ελπίδων.
Να μην επιτρέψουμε η οργή μας, η αγανάκτηση να αξιοποιηθούν για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού με τα ίδια ή με νέα υλικά από τις πολιτικές δυνάμεις που έχουν συμβάλει στην επίθεση στα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα.
Στις 9 Νοέμβρη παλεύουμε για Συλλογικές Συμβάσεις και ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς πάνω από τον πληθωρισμό, για ρεύμα και βασικά αγαθά φτηνά για τον λαό, με κατάργηση όλων των άδικων φόρων που τα επιβαρύνουν για τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες, για να μην πάρει κανένα «κοράκι», καμία τράπεζα άλλο σπίτι εργατικής και λαϊκής οικογένειας.
Στις 9 Νοέμβρη να νεκρώσουν όλοι οι χώροι δουλειάς, να κλείσουν τα εμπορομάγαζα και τα γραφεία, οι φοιτητές και οι μαθητές να αφήσουν κάτω τα μολύβια τους και οι αγρότες να μην πάνε στο χωράφι. Στις 9 Νοέμβρη πρέπει να βουλιάξει η χώρα!
Οι αγώνες στη χώρα μας να πιάσουν το νήμα των μαζικών εργατικών διαδηλώσεων στη Μ. Βρετανία, στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, στην Ισπανία και αλλού. Των λαϊκών εξεγέρσεων στο Καζακστάν και στη Σρι Λάνκα. Το καζάνι βράζει σε όλο τον κόσμο, οι λαοί δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.
Το δυνάμωμα του ΚΚΕ παντού θα συμβάλει αποφασιστικά σε αυτήν την κατεύθυνση, θα δυναμώσει την αγωνιστικότητα και την αισιοδοξία μέσα στον λαό μας.
Με ισχυρό το ΚΚΕ και ισχυρούς εργατικούς και λαϊκούς αγώνες μπορούμε να βάλουμε τις βάσεις ώστε η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία να ανοίξει τον δρόμο για ριζικές αλλαγές στην κοινωνία και την οικονομία, για να γίνει ο λαός μας μια ώρα αρχύτερα νοικοκύρης στον τόπο του και στον κόπο του. Μπορούμε να τα καταφέρουμε.
