Λιάνα Κανέλλη – Ο Μάνος Δούκας ήταν ο ωραιότερος Δον Κιχώτης που συνάντησα στη ζωή μου (VIDEO)

Επειδή ο ήχος στο βίντεο από τον συγκινητικό επικήδειο λόγο της Λιάνας Κανέλλη δεν ήταν τόσο καθαρός, το παραθέτουμε εκ νέου ξεχωριστά με μια δική μας πρόχειρη απομαγνητοφώνση -που ίσως κάνει μερικές ακούσιες αλλαγές, αλλά κρατάει την ουσία.

Είναι κάτι παραπάνω χρόνια από τις έξι δεξαετίες που έλεγε κουβάλαγε ο Μάνος…

Δεν μπορώ να μιλήσω για λογαριασμό της μικρής παρέας της Κατιούσα, που ο ίδιος έλεγε ότι την γνώρισε σαν κοριτσάκι, ήθελε να την βλέπει σαν κοριτσάκι και μετάνιωσε που δεν την γνώρισε νωρίτερα.

Όταν (σε) μια παρέα από ανθρώπους όλων των ηλικιών, αλλά της ίδιας ψυχής και της ίδιας καρδιάς ακούγονται ψίθυροι: “Ήταν τόσο νέος, ώστε να θέλει να τα βλέπει όλα νέα. Όλους μας. Και μένα που ήμουν λίγο μεγαλύτερη από εκείνον.

Νομίζω ότι ενσάρκωνε και το είπαν οι σύντροφοί του. Αν ηταν άλλες οι συνθήκες, δε θα μας έφτανε το πάρκο για να χωρέσουμε σήμερα. Αν κοιτάξετε, ίσως είναι η πολυπληθέστερη κηδεία ανθρώπου που δεν ήρθαν απλώς για να βγάλουν φωτογραφίες.

Αυτό που θέλω να σας πω έτσι όπως τον ζήσαμε εμείς, όπως στηριχτήκαμε στα γραπτά του, ο Μάνος ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο (και οι φίλοι του και οι συγγενείς του και οι αγαπημένοι του και η Νινέττα του) δεν πήρε ποτέ σύνταξη, ποτέ δεν πήρε σύνταξη από μία ιδιότητα που είχε. Ήταν δάσκαλος. Το νιώθαμε. Του το έλεγα καμιά φορά, άμα μου άρεσε ένα κομμάτι του πάρα πολύ και τον έπαιρνα τηλέφωνο, του λέω έλα, έλα μωρέ, πάντα υπάρχει τρόπος κάπου να μάθουμε κάτι, κάπου να πάμε παραπέρα.

Η μάχη που έδωσε, αν υπήρχε ένα σκίτσο, είναι τόσο δυνατή και τόσο μεγάλη, που αν μπορούσα να διαλέξω έναν ήρωα, θα σας έλεγα ότι είναι ο ωραιότερος Δον Κιχώτης που συνάντησα στη ζωή μου στον 21ο αιώνα (χειροκροτήματα). Είναι από τους πιο όμορφους ανθρώπους και είναι κρίμα που φεύγει χωρίς να προλάβει να είναι ένας άνθρωπος που θα ερχόταν στο 21ο, για να ενσαρκώσει αυτό που λέμε “ο νους και η καρδιά της εργατικής τάξης”.

Σε όλες του τις εκδηλώσεις, στον τρόπο που έγραφε, στον τρόπο που μιλούσε, στον τρόπο που πάλεψε τις μεταμοσχεύσεις, στον τρόπο με τον οποίο πάλεψε τον καρκίνο και στον τρόπο με τον οποίο αποχαιρέτησε, πολύ γαλήνια, με μια μέρα γεμάτη λιακάδα αυτόν τον κόσμο. Ο Δον Κιχώτης δεν είναι παραμύθι. Είναι τρόπος ζωής. Και να καταφέρνεις να τα βγάζεις πέρα με τους ανεμόμυλους, ακόμα και αν έχουν σκίσει τα πάντα και έχουν σκιστεί τα πάντα γύρω σου. Είναι υπόδειγμα αγώνα. Κι όταν κάποιος μπορεί να σε μαθαίνει, πιστέψτε με ο Μάνος… ακούγεται παράξενο… Δεν έφυγε… Δεν έφυγε…

Ένα ταξίδι έχει πάει μακρινό και ξέρει εκ των προτέρων ότι αν πιαστούμε χέρι-χέρι θα συναντηθούμε στον ίδιο κύκλο, ανά πάσα στιγμή, στον ίδιο δρόμο, με τους ίδιους αγώνες. Εύχομαι κουράγιο και κυρίως αυτό το μάνο και το όνομά του να κρατήσουμε την ιερά μανία που είχε μέσα του για να αγαπά τη ζωή.

Άκουσα η Νινέττα ότι φοβήθηκε στο τέλος. Αν δε φοβόταν, δε θα ήταν άνθρωπος. Και αν δεν ήταν άνθρωπος, δε θα μπορούσε να έχει αγαπήσει και να έχει ζήσει τόσο πολλά. Και ευχαριστώ πάρα πολύ, αν μπορώ να το πω αυτό εδώ, περίμενα πολύ λιγότερο κόσμο σήμερα, λόγω των συνθηκών και της κατάστασης.

Αυτό δικαίωσε τον ίδιο τον Μάνο. Καλό του ταξίδι και… εις το επανιδείν!