Μαρξισμός ή Δημοκρατία; Τα “πολιτικά τραγούδια” του Ρόμπερτ Ουίλιαμς

Ο μασκοφόρος εκδικητής (της αισθητικής και της σοβαρότητας) Παναγιώτης Ψωμιάδης ξαναχτύπησε, για να υπεραπιστεί τη φτωχολογιά (του πνεύματος). Αλλά η διαφήμιση του JUMBO (με τις προκλητικές διαφημίσεις που συναγωνίζονται τις εργασιακές συνθήκες-πρόκληση στο κάτεργο της επιχείρησης) σκόνταψε στα πνευματικά δικαιώματα από το τραγούδι του Ρόμπερτ Ουίλιαμς για τη Νέα Δημοκρατία -που είναι ό,τι πρέπει για καρναβάλι. Παντα υπεράνω ιδιοκτησίας και συμφερόντων αυτοί οι Δεξιοί…

Αυτή ήταν η αφορμή για να θυμηθούμε την κασέτα “Νέα Δημοκρατία – Αξίζουμε μια καλύτερη Ελλάδα*” στον οποίο περιέχεται το επίμαχο τραγούδι κι είναι ένα μνημείο δεξιάς υποκουλτούρας. Τόσο βλακώδς που καταλήγει μοναδικό και αναντικατάστατο. Και τόσο πρωτόγονα αντικομμουνιστικό, που γίνεται φαιδρό μέχρι δακρύων.

(*τώρα ξέρεις από πού ήρθε και το καλτ ύνθημα “υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε“)

Μεταξύ άλλων περιέχει “αγωνιστικά” τραγούδια ενάντια στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ: σατιρίζει την προεκλογική εξαγγελία για “ακόμα καλύτερες ημέρες”, αντιπαραθέτει το στόχο της “Απαλλαγής” στο σύνθημα της “Αλλαγής”, ενώ θυμάται ακόμα και την υπόσχεση του Παπανδρέου για το νέφος που θα φύγει μαζί με τη Δεξιά.

Είπε ο Ανδρέας μας πως είχε τη λύση
και ότι το ΠΑΣΟΚ και το νέφος θα σβήσει
Κι ο Αντώνης που γράφει ιστορία δικιά του
Την πλήρωσε τη νύφη και πήγε στη μαμά του…
(…)
ο λαός θα τους μαυρίσει, με το μαύρο νέφος…

Λίγο παρακάτω μπαίνει στο στόχαστρο κι η Σοβιετική Ένωση.

Κάναν με τη Μόσχα συμφωνία μεγάλη
Κι όλοι μας περήφανοι θα νιώθουμε πάλι
Θα εξάγουμε φρούτα, θα εισάγουμε αέρα
Με βεντάλιες Ρωσίας το νέφος κάνει πέρα

Το καλύτερο άσμα όμως είναι αυτό που βάζει στο τραπέζι από τον τίτλο του κιόλας τη βασική αντίθεση της εποχής μας: Δημοκρατία ή Μαρξισμός. Σε κάποιο σημείο μάλιστα λέει κάτι σαν: δε θα περάσει ο μαρξισμός, που είναι αξία ανεκτίμητη. Σα να ακούς το Φράνκο και το στρατό του να λέει: no pasaran…

Θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει τη διαφορά στην ποιότητα της δεξιάς χαζομάρας (ακόμα και στην καλύτερη εκδοχή της, σε μια συναυλία με το Χατζιδάκι κι άλλους καλλιτέχνες, προς τα τέλη της δεκαετίας του 80′) με αυτό που ονομάστηκε πολιτικό τραγούδι. Και δε χρειαζόταν περαιτέρω χαρακτηρισμούς, γιατί ήταν αυτονόητα αριστερό. Ενώ οι δεξιοί νεολαίοι ήταν αυτονόητα απολίτικοι…

Αυτό το τελευταίο φαίνεται και σε ένα παλιότερο τραγούδι της τετράδας “Μάθημα Σολφέζ” (όπου συμμετείχε και ο Ουίλιαμς) στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, που διηγείται πώς είχαν τα πράγματα στο παρελθόν.

Μα τι τα θέλεις τώρα και τα συζητάς, με σκέψεις με πεθαίνεις, με πονάς.

Όπως φαίνεται, η σκέψη δεν είναι απλώς κάτι δύσκολο, αλλά και επώδυνο, που μπορεί να προκαλέσει ακόμα και θανατηφόρα αποτελέσματα.

Το εκπληκτικό όμως είναι πως ακόμα και ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς, αυτός ο μαχητής της Δημοκρατίας, πέφτει θύμα της αριστερής ηγεμονίας που επικρατούσε, και η οποία αφήνει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της σε κάποιο στίχο.

Ο δάσκαλος με σάπια κιμωλία, μας δίδασκε αμφίβολη ιστορία…

Κι εσύ τέκνον Ρόμπερτ…;

Υστερόγραφο
Ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς είπε πως αυτή η κασέτα τον στιγμάτισε και του κατέστρεψε την καριέρα, αλλά δεν έχει δίκιο. Στην πραγματικότητα είναι ίσως το μόνο αξιοσημείωτο που αφήνει πίσω της μια σχετικά αδιάφορη καριέρα…