Μαύρα κοράκια με άσπρα μαλλιά – Ένας αστός εξισώνει τα “άκρα”

Ρώτησαν κάποτε τον Στάλιν τι είναι πιο επικίνδυνο: ο δεξιός ή ο αριστερός οπορτουνισμός. Και αυτός απάντησε: ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι αυτός που υποτιμούμε.

Και ύστερα ρώτησαν τον Πρετεντέρη, τον δημοσιογραφικό πατερούλη του συστήματος και του συγκροτήματος, ποιο άκρο είναι πιο επικίνδυνο, το δεξιό ή το αριστερό. Και αυτός τους είπε: και τα δύο, αλλά η ΧΑ δεν σκότωσε τόσο πολλούς όσους η 17 Νοέμβρη…

Κι αν ζούσε τη δεκαετία του ’40, στα χρόνια της Κατοχής, ο Πρετεντέρης θα έπαιρνε εκείνο το ύφος της Αντουανέτας με τη συνοφρυωμένη μύτη και θα έλεγε πριν από τον Παπανδρέου τον Α’: “σφάζουν οι Γερμανοί, σφάζουν και οι αντάρτες…” καταδικάζοντας τη βία από όπου και αν προέρχεται.

Αυτά στην Αίγυπτο. Γιατί αν ήταν στην κατεχόμενη Ελλάδα, θα μας εξηγούσε από τον Τύπο της εποχής ότι η εξουσία έχει το μονοπώλιο της βίας και οφείλουμε πειθαρχία και υποταγή στην κυβέρνηση Ράλλη, αν δε θέλουμε να παραδοθούμε στο χάος και την αναρχία…

Ασφαλώς ο κ. Πρετεντέρης είναι πολύ δημοκρατικός άνθρωπος. Απεχθάνεται τη βία. Και τα άκρα -ακραία φτώχια, υποκρισία, κοκ. Και αν ζούσε λίγα χρόνια πριν, στη Γερμανία της Βαϊμάρης, θα θρηνούσε για την καχεκτική δημοκρατία της, που την κατέφαγαν τα δύο άκρα, και ιδίως οι… παραστρατιωτικοί του Ροτ-Φροντ -του Κόκκινου Μετώπου. Κι ίσως πανηγύριζε για το μεγαλείο αυτής της δημοκρατίας που έβαλε λίγα χρόνια φυλακή τον Χίτλερ μετά το πραξικόπημα της μπυραρίας, αλλά του παραδόθηκε σαν ωραία κοιμωμένη λίγο αργότερα, γιατί δεν πάσχει από ακροφοβία.

Αυτή είναι η δύναμη της Πρετεντερικής δημοκρατίας: δε φοβάται τους εχθρούς της. Στην τελική ο Χίτλερ ήρθε πρώτος στην κάλπη. Εσείς δηλαδή τι θέλετε; Να καταλύσουμε τις εκλογές και το πολίτευμα, δίνοντας άερα στους… παραστρατιωτικούς του Τέλμαν; Αυτούς δηλαδή που κάψανε τη Μαρφίν και το Ράιχσταγκ; Πότε θα κάτσουν επιτέλους στο σκαμνί οι Ντιμιτρόφ του καιρού μας, ε;

Και αν ήταν λέει στη μεταπολεμική Ιταλία, θα έλεγε: αφού δεν μπορούμε να σβήσουμε τα άκρα, τουλάχιστον ας τα συμβιβάσουμε ιστορικά και οριστικά. Και θα εξηγούσε σε μια συνέντευξη στο Politico, πως η βία προέρχεται αποκλειστικά από την Αριστερά και πως ο Μουσολίνι ήταν στα νιάτα του σοσιαλιστής, καθώς θα συμψήφιζε τη φασιστική τρομοκρατία με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Κι αυτό, ξέρετε, δεν αποτελεί σχετικοποίηση του φασισμού, γιατί ο Τζιάνι μας εξηγεί πως δεν υπάρχουν “σχετικοί” εχθροί της δημοκρατίας, παρά μόνο άσχετοι αρνητές της θεωρίας των άκρων.

Σήμερα λοιπόν είναι στην Ελλάδα. Και μας λέει πως η θεωρία των δύο άκρων αποδεικνύεται στην πράξη -είναι γεγονός όχι θεωρία- και πως τα δύο άκρα είναι εξίσου κακά και επικίνδυνα. Και αυτό σημαίνει πως ο Ι.Κ. Πρετεντέρης δεν αθωώνει το δεξιό, όταν μιλάει εμμονικά για το “αριστερό”, το “κόκκινο”, αλλά καταδικάζει και τα δύο μετά βδελυγμίας.

Αν τώρα εσείς θυμάστε το μαύρο άκρο να κάνει παρέλαση από τις εκπομπές του, για να το ξεπλύνει καλά-καλά και να το νομιμοποιήσει, ίσως τον συγχέετε με κάποιον άλλο. Γιάννη τον ελέγανε ή Πριτέντερ; Και ήτανε στο Μετς ή στη Βαϊμάρη; Στο Μέγκα ή τον ΑΝΤ-1;

Μια μικρή διαφορά βέβαια είναι πως ο αντιτρομοκρατικός τυλίγει σε μια κόλλα χαρτί ακόμα και αθώους “υπόπτους”, ενώ τα αποδεδειγμένα στελέχη εγκληματικής οργάνωσης πέφτουν στα μαλακά. Αλλά ας μη σχετικοποιούμε τώρα τους εχθρούς της Πρετεντερικής δημοκρατίας.

Σαν έτοιμος από καιρό, σαν ψωραλέος, ο Ι.Κ. Πρετεντέρης δε χάνει ούτε μέρα για να μας πει ξανά για τα δύο άκρα, πριν καν ολοκληρθεί η δίκη της συμμορίας των νεοναζί. Δε μας πλασάρει απλώς τη γνωστή θεωρία από την πίσω πόρτα. Μας την σερβίρει σαν κυρίως πιάτο, σαν θέσφατο, αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, σαν γνήσιος υπηρέτης -με προνόμια αφεντικού- της τάξης του.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τα δύο άκρα, μας λέει ο Πρετεντέρης. Και την ίδια στιγμή αρνείται ότι υπάρχουν τάξεις και ταξικό πρόσημο στη δημοκρατία του, την καθαρή Πρετεντερική δημοκρατία, που παρουσιάζεται ως αυταξία. Και βάζει εκατοντάδες πρωτοετείς της ΝΟΠΕ να σκίζουν τα εγχειρίδιά τους, που τους μαθαίνουν τα είδη και τις κατηγορίες της δημοκρατίας, ακόμα και τις υποκατηγορίες της αστικής (βασιλευόμενη, προεδρική κοκ).

Και μην τολμήσετε να πείτε πως ο Ι.Κ. ξεπλένει τους ναζί, πριν καν τελειώσει η δίκη τους. Όλοι θυμούνται εξάλλου την πύρινη αρθρογραφία του στη δίκη της 17 Νοέμβρη -αυτή που ο ίδιος ορίζει αυθαίρετα ως “κόκκινο άκρο”- όταν θύμιζε πως δεν πρέπει να ξεχνάμε τους φασίστες και ρωτούσε επιτακτικά “τι θα γίνει με τους Χρυσαυγίτες;”. Ή μήπως όχι; Σιγά μην ανοίξουμε κουβέντα για το ποιος τους έθρεψε κιόλας…

Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν ένας αστός μετράει τα άκρα. Κρατώντας τάχα (ίσες) αποστάσεις, ενώ το μόνο που τον καίει είναι να βάλει στην καραντίνα ό,τι κινείται (εκτελείται) και αμφισβητεί την εξουσία του. Τα “άκρα” στην άκρη (στο περιθώριο), οι αστοί στην εξουσία…