Με λένε Αρτέμη – Δέκα σπαρακτικοί λυγμοί, πιο πειστικοί από το κλάμα του Βασίλη Κικίλια

Η μοναδική παράσταση του Βασίλη Κικίλια ήταν το ελπιδοφόρο ντεμπούτο του στον τομέα της υποκριτικής.

Κλαψ! Λυγμ! Θλιψ! Όπως θα έλεγαν και οι ήρωες της Λιμνούπολης ή του Μίκυ Σίτι.

Τώρα κλαις, γιατί κλαις, εσύ δεν ήσουν που γέλαγες χτες και πανηγύριζες; Εντάξει, όχι εσύ, αλλά το ίδιο είναι.

Όλα αυτά μας έδωσαν την αφορμή για ένα μικρό αφιέρωμα σε δέκα περιπτώσεις πόνου και κλάματος. Στιγμές βγαλμένες από τη ζωή, από το σανίδι του θεάτρου, από το χόρτο των γηπέδων ή από το σινεμά, που αντιγράφει τη ζωή -ενίοτε και ανάποδα.

Ο Βασίλης Κικίλιας διδάσκει και εμπνέει. Καιρός να δούμε τις δικές του πηγές έμπνευσης…

1, Χάρρυ Κλυνν – Με λένε Αρτέμη

Ο ευαίσθητος διανοούμενος πονάει για το υπαρξιακό δράμα και την κατάσταση του φτωχού λαού, ξεσπώντας σε δάκρυα-καταρράκτες -τουλάχιστον αυτά δεν ξεπλένουν την κυβέρνηση.

Ντιμπι-ντίμπι-ντιμπιντάι, την πηδάει, την πηδάει…

2. Οι δακρυσμένες εικόνες της Παναγίας

Για γέλια και για κλάματα μαζί, με τους αγιογδύτες που εκμεταλλεύονται την πίστη των απλών ανθρώπων. Πάνω-κάτω ότι κάνει δηλαδή ο Κικίλιας και το σινάφι του.

3. Απαράδεκτοι – Τον χάσαμε τον παππού…

Η Ψουψούλα με το όνομα δεν τον πόνεσε πραγματικά τον παππού τον Ηρακλή. Όχι όπως εμείς…

4. Το “κλάψε-κλάψε” στον Παναγιώτη Γιαννάκη

Η πιο μπασκετική φιγούρα όλων των εποχών ζούσε με τον δικό της τρόπο κάθε αγώνα και συγκινούνταν εύκολα.

Έγινε ένα από τα πιο κλασικά συνθήματα των ελληνικών γηπέδων, φτάνοντας χρόνια μετά να γίνει ακόμα και σκετσάκι στον Μητσικώστα…

5. Η μεγάλη των βουτηχτών Σχολή…

Παραμένουμε στο ίδιο μήκος κύματος, με αγαπημένες βουτιές από τον χώρο του ποδοσφαίρου, που μας θυμίζουν συνειρμικά το δράμα του Βασίλη Κικίλια, που σίγουρα έχει δει καλύτερες ερμηνείες από τη δική του στα γήπεδα, ως καλαθοσφαιριστής και ο ίδιος…

6. Τα δάκρυα της… παγιδευμένης Τζούλιας Αλεξανδράτου

Μια ύπουλη παγίδα, μια τσόντ… αισθησιακή ταινία και ένα κακοπαιγμένο σίριαλ, γιατί… “στόχος είναι τα λεφτά“.

Κι αν όλα αυτά δεν έμοιαζαν πραγματικά, είναι γιατί η ζωή αντέγραφε το σινεμά.

7. Δαλιανίδης – Πέθανε ο θείος

Για εμάς η ζωή είναι ένα παιχνίδι, γιατί είμαστε παιδιά του Γιάννη Δαλιανίδη.
Και ο θάνατος επίσης, ιδίως αν υπάρχει κληρονομιά στη μέση.

Ο θείος και η κληρονομία ήταν ένα από τα αγαπημένα μοτίβα του Δαλιανίδη, που το γύρισε σε διάφορες εκδοχές και το κουβάλησε σε όλα τα σίριαλ που σκηνοθέτησε (Ρετιρέ, Μικρομεσαίοι κοκ).

8. Η Μάρθα Βούρτση και οι ντολμάδες…

Πολύ νόημα και πολύ κλάμα. Αν δεν προσέξεις, το ‘χασες. Όπως έχασε ο Ξανθόπουλος τους ντολμάδες.

Αν και στην περίπτωση του Βασίλη Κικίλια, θα ταίριαζε καλύτερα μια σκηνή του Βασιλάκη Καΐλα, για την παρήχηση.

Ή κάποια άλλη μοναδική ερμηνεία, σαν και αυτήν…

9. Η θλίψη των Βρετανών για τον θάνατο της Θάτσερ

Μην τους βλέπετε έτσι χαρούμενους να αλαλάζουν και να ζητωκραυγάζουν. Καμουφλαρισμένη-αντεστραμμένη θλίψη είναι…

10. Βιντεάκια με μωράκια που (ψευτο)κλαίνε και σκυλάκια…

Μωρά που ψευτοκλαίνε, σκυλάκια που αντιδρούν σαν παρηγορήτρες στο ψεύτικο κλάμα ή λιποθυμούν όταν πάνε να τους κόψουν τα νύχια. Όλα με περισσότερο υποκριτικό (ίσως και μπασκετικό) ταλέντο από τον Βασίλη Κικίλια.

Πες το αφέλεια…

Αντί επιλόγου μια μουσική αφιέρωση. Με πλήρη επίγνωση ότι θα μπορούσε να περιλαμβάνει καμιά εκατοσταριά τραγούδια και όχι μόνο ένα.