Η μέρα που δεν άλλαξε τον κόσμο, ούτε τους ΑΝΕΛ

Η 11η Σεπτέμβρη χαρακτηρίστηκε ως “η μέρα που άλλαξε τον κόσμο” γκρεμίζοντας την ψευδαίσθηση των Αμερικανών πολιτών ότι ζουν ένα ασφαλές περιβάλλον, και δεν έχουν τίποτα να τους φοβίζει. Στην πραγματικότητα, όμως, ελάχιστα πράγματα άλλαξαν, κι αυτό που έγινε ήταν ό,τι ακριβώς και πριν, αλλά με μεγαλύτερη ένταση και ταχύτερους ρυθμούς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέχισαν να είναι το αφεντικό του πλανήτη και οι κυβερνήσεις τους αξιοποίησαν στο έπακρο αυτήν την αφορμή, για να προωθήσουν τον ιμπεριαλιστικό τους σχεδιασμό, ενάντια στις χώρες που βρίσκονταν στον “άξονα του κακού”.

Δεκαέξι χρόνια μετά από το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους, και την εκστρατεία “κατά της τρομοκρατίας” που εξαπολύθηκε, ο κόσμος μας δεν είναι πιο ασφαλής ούτε πιο ειρηνικός. Το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Λιβύη, η Συρία δοκίμασαν τα “καλά κι αγαθά” των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, τα τρομοκρατικά χτυπήματα πληθαίνουν, ενώ στη Συρία οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, αδρά χρηματοδοτούμενοι από τη σύμμαχο των ΗΠΑ Σαουδική Αραβία, έφτασαν να διεκδικούν την εξουσία και τη συγκρότηση δικού τους ισλαμικού κράτους.

Την ίδια στιγμή, ο πρωθυπουργός (που δίνει γη και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές και πρόσφατα ανανέωσε τη σύμβαση για την παραμονή και λειτουργία των Νατοϊκών βάσεων) ρωτήθηκε στη συνέντευξη τύπου στη ΔΕΘ για τον Πάνο Καμμένο και το ακροδεξιό πολιτικό στίγμα του κυβερνητικού του εταίρου, που τον υπεράσπισε με το παραπάνω: δεν ήταν στέλεχος του ΛΑΟΣ (όπως ο Άδωνις), δεν κυκλοφορούσε με βαριοπούλες (όπως ο Βορίδης), τον παρουσίασε ως στέλεχος της Λαϊκής Δεξιάς, με το οποίο έχουν ειλικρινή κι αρμονική συνεργασία.

Δεν ξέρουμε αν έχει νόημα να προσπαθήσει κανείς να αντικρούσε με λογικά επιχειρήματα αυτή τη θέση και να αποδείξει στους κυβερνώντες, με ονόματα και διευθύνσεις, το ακροδεξιό ποιόν των ΑΝΕΛ, που αναβαπτίστηκαν κι αυτοί στην “αντιμνημονιακή κολυμβήθρα”. Ας μείνουμε όμως, λόγω της ημέρας και της επετείου, στο Δ. Καμμένο (όχι τον Πάνο), που δεν υπουργοποιήθηκε -όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί- ακριβώς για να αποφευχθούν αντιδράσεις σχετικά με διάφορες δημόσιες τοποθετήσεις του, όπως πχ για την 11η Σεπτέμβρη, όπου χιλιάδες Εβραίοι υπάλληλοι είχαν ειδοποιηθεί -σύμφωνα με τον Καμμένο πάντα- για το χτύπημα, και για αυτό δεν είχαν πάει στις δουλειές τους, στους Δίδυμους Πύργους, εκείνη τη μέρα. Τυχαίο κι αυτό άραγε; Πώς βρέθηκε μια αντισημιτική αντίληψη σε ένα τέτοιο, “μη ακροδεξιό” κόμμα;

Τυχαίο ή μη, ο Τσίπρας έχει αποφασίσει να κάνει γαργάρα τις ακροδεξιές θέσεις των κυβερνητικών του εταίρων, με τους οποίους συνυπάρχει μια χαρά και ψηφίζουν από κοινού σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα, τουλάχιστον μέχρι να έρθει η ώρα να τους αντικαταστήσει. Κι όχι, μόνο τυχαίο δεν είναι το φλερτ με το ΠΑΣΟΚ κι η σχετική κινητικότητα το τελευταίο διάστημα, αλλά εντάσσεται στο πλαίσιο αναζήτησης νέου κυβερνητικού συμμάχου, που έρχεται και για αυτόν η ώρα του να ξεπλυθεί (όπως φάνηκε και με το άρθρο για τον Παπανδρέου).