“Μισώ τον άνθρωπο που είναι απολιτίκ!” – Αποδελτιώνοντας την 1η μέρα του Φεστιβάλ

Μακάρι να ζούσε ο θείος μου να του έλεγα ότι είμαι εδώ στο Φεστιβάλ, δίπλα στον ΓΓ.

Τάδε έφη Δάντης, στην παρουσίαση του βιβλίου της Σεμίνας, για τον θείο του που ήταν κομμουνιστής, για αυτό και άλλαξε το όνομά του από Βενιζέλος (!) σε Λευτέρης!

Κι όταν βλέπεις τον Δάντη να είναι τρακαρισμένος στα όρια της συγκίνησης, όταν βλέπεις τόσο πλατιά απήχηση σε καλλιτέχνες “υπεράνω υποψίας”, που έχουν συνδεθεί κυρίως με… “αφελή τραγουδάκι”, όπως χαρακτήρισε ο ίδιος το κλασικό του ρεπερτόριο (“τουλάχιστον δεν είναι χάλια, σαν αυτά που βγαίνουν σήμερα…”), όταν βλέπεις άτομα που δεν περίμενες, όπως ο γιος του Κουφοντίνα (!) ή αυτό…

https://twitter.com/anthi7vas/status/1441309955756232704?ref_src=twsrc%5Egoogle%7Ctwcamp%5Eserp%7Ctwgr%5Etweet

(Και το έλεγε ο Ζαραλίκος να στείλουμε ένα όμορφο δικό μας κορίτσι στο GNTM για την τσαχπινιά ή δύο οικοδόμους του ΠΑΜΕ στο Survivor να τους πουν για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, αλλά πού να το είχε φανταστεί…)

…αντιλαμβάνεσαι πόσο ανοίγει και μεγαλώνει το Φεστιβάλ ως πολιτικό-πολιτιστικό γεγονός και πόλος έλξης, και το πιο σημαντικό, χωρίς να κάνει εκπτώσεις και να αλλοιώνεται.

Όταν βλέπεις τους διανομείς της E-Food να κάνουν μοτοπαρέλαση νίκης και να σηκώνουν το Φεστιβάλ στο πόδι για να τους χειροκροτήσει ο κόσμος, νιώθεις ένα μικρό ρίγος, την τρίχα να σηκώνεται λίγο -και όχι, δεν είναι από το κρύο ή επειδή φυσούσε χτες…

Όταν ακούς πόσο περήφανος ένιωσε ο εργάτης που ως τώρα περνούσε σκυφτός, αλλά βρήκε το ανάστημά του στον αγώνα των διανομέων, νιώθεις να ψηλώνεις μαζί του, να είσαι έτοιμος να φτιάξουμε έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων μας, αντί για τον σημερινό εφιάλτη χωρίς τέλος, για να μετράς το ύψος σου που πόντο-πόντο χάνεις…

https://twitter.com/odigitis/status/1441092667249594377

Κι όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο!

Κι αυτή ήταν απλώς η πρώτη μέρα – όπου ακόμα πιάνουν τα κινητά και μπορείς να βρεις καρέκλες. Όπου ψάχνεις να βρεις τι άλλαξε από άλλες χρονιές, τις νέες παρουσίες στη Διεθνούπολη και την πραμάτειά τους, το νέο σημείο της φοιτητικής σκηνής που είναι ευρύχωρο και ευάερο -κι αυτό είναι καλό, αρκεί να μη φυσάει όσο χτες-, την αλλαγή φοράς της μαθητικής σκηνής, για να μην μπλέκουν οι ήχοι από τις σκηνές, το νερό που λείπει από τη μια πλευρά της γέφυρας -λες να μας το φορτώσουν, όπως την Αράλη;- ή τις καινοτομίες στον αθλητισμό, με τον τοίχο -που μπορούμε μετά να το σπάσουμε σε κομματάκια και να τα δίνουμε ως κειμήλια- που σε προετοιμάζει για μια μικρή έφοδο στον ουρανό, όπως έκανε η Παρισινή Κομμούνα.

Και το μόνο κακό είναι η σύμβαση του χωροχρόνου, που περνά γρήγορα και κάθε μέρα μοιάζει με λεπτό, αλλά μπορεί να την θυμάσαι για χρόνια. Και ότι πέφτουν όλα μαζί και δεν ξέρεις πού να πας και αν πήρες σωστές αποφάσεις, για να πάρεις μια γεύση από όλα. Οπότε φτιάχνεις μια φεστιβαλική ποικιλία, αλλά φοβάσαι ότι μπορεί να χάνεις τα καλύτερα.

Και ποια ήταν αυτά;

Οι μάσκες των Ρώσων με το σφυροδρέπανο, που κόστιζαν όμως δέκα ευρώ -που με τόσα παίρνεις ένα σφυρί και ένα δρεπάνι κανονικό και το φτιάχνεις μόνος σου. Το επιτραπέζιο των Ισπανών, που είναι σαν Trivial με 1.200 ερωτήσεις σε κατηγορίες για τον Μαρξ στα ισπανικά, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα (δεν είναι η γλώσσα αλλά) η τιμή του -45 ευρώ! Λες στη μαύρη αγορά να είναι φτηνότερο; Αυτοί όμως δεν είναι οι καλοί Ισπανοί (δηλαδή οι Κολεκτίβες) αλλά του ρεφορμιστικού ΚΚΙ, οπότε οι ερωτήσεις-απορίες τους για τον Μαρξ και όσα έλεγε μπορεί να είναι ειλικρινείς και να ψάχνουν απαντήσεις με τη βοήθεια του κοινού που τον κατάλαβε.

Ακόμα και έτσι, όμως, είναι η πρώτη δια ζώσης συνάντηση νεολαίων κομμουνιστών εν μέσω πανδημίας και η αξία της είναι ανεκτίμητη. Ποιος να το ‘λεγε πως φέτος θα είχαμε Διεθνούπολη και τόσο μαζικό Φεστιβάλ με όλα -σχεδόν- τα μέσα προστασίας.

Τα άσπρα μπλουζάκια του φετινού Φεστιβάλ με το λογότυπο CCCP στα κόκκινα, που ένας σφος λέει ότι είναι από την ίδια παρτίδα με αυτό που έβαλε η σφισσα Τζούλια Νόβα. Έπρεπε όμως να γυρίσει πλάτη (στο μέλλον που φτιάχνουν όπως θέλουνε) για να δούμε αν είχε πίσω το 47ο…

Τα μπλουζάκια του νεαρού Στάλιν, που ήταν μόνο σε small, τα άλλα μπλουζάκια της Διεθνούπολης -πχ για τα 100 χρόνια του TKP- και τα μπλουζάκια του Μίκη, στην είσοδο από τη Λαϊκή Σκηνή. Και το επικό όνομα των Led Seftelin, στο Ποντιακό γλέντι που άνοιξε το πρόγραμμά της.

Η Έκθεση για την Κομμούνα που δε θέλει μόνο ένα πέρασμα -ούτε μόνο μια φευγαλέα αναφορά εδώ, αλλά ξεχωριστό κείμενο, έχοντας ως προαπαιτούμενο το πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ της ΚΝΕ για τον προάγγελο της νέας κοινωνίας.

Η αισιοδοξία και τα χαμογελαστά πρόσωπα στη συζήτηση στο Εργατικό Στέκι. Γιατί το μόνο καλύτερο από το να βλέπεις πώς θα σπάσεις στην πράξη το νόμο του Χατζηδάκη είναι να τον έχεις σπάσει ήδη και να μοιράζεσαι την εμπειρία για να δεις πώς θα την γενικεύσεις σε όλα τα σωματεία!

Την ατάκα του Ζαραλίκου, που κατέβηκε τις προάλλες με τους διανομείς στον δρόμο και προσπαθούσε να πείσει το κοινό να πάει και αυτό: Ελάτε, ωραία είναι! Για να συμπληρώσει: Α, σόρι, εσείς έρχεστε! Αυτό είναι από το κείμενο που έχω για τους Συριζαίους…

Το ανεξάντλητο βιβλιοπωλείο της Σύγχρονης Εποχής, με την καινούρια ΚΟΜΕΠ και το νέο τεύχος της Διεθνούς ΚΟΜΕΠ για τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, μαζί με μια σειρά βιβλία για την Κομμούνα, νέες κυκλοφορίες και παλιές σταθερές αξίες σε προσιτή τιμή.

Και την παρουσίαση της Αποδελτίωσης της Σεμίνας, που είπε πως νιώθει σιγουριά και ασφάλεια κάθε φορά που έρχεται σε επαφή με τα  παιδιά της ΚΝΕ -το μεγάλο σχολείο από το οποίο πέρασε και η ίδια κάποτε.

Εκεί όπου ο ΓΓ τα είχε πει όλα (φίλα τον τώρα) στο προλογικό σημείωμα.  Η Σαπφώ Ματσιώρη είπε δανείστηκε κάτι από το βιβλίο, για να πει ότι η Σεμίνα της εμπνέει δύναμη! Ο συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου έκανε την πιο μεστή παρέμβαση, λέγοντας πως η Σεμίνα ξέρει να κάνει “δεύτερες φωνές” και γίνεται σταρ χωρίς να κλέβει τη λάμψη από τους καλεσμένους της, γι’ αυτό το βιβλίο της είναι πραγματικό εγχειρίδιο για όποιον θέλει να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία.

Η Χ. Αλεξίου και η Τσανακλίδου έστειλαν τα δικά τους συγκινητικά μηνύματα για τη συγγραφέα. Αλλά η παρουσία-έκπληξη ήταν αυτή του Δάντη, που δεν του αρέσει να κάθεται στην άκρη, γιατί όπως σημειώνεται στο βιβλίο “η ιστορία δημιουργείται από λίγους που παίρνουν τη σκυτάλη και κάνουν πραγματικότητα τα ιδεώδη”. Για να προσθέσει πως μισεί τους απολιτίκ -θυμίζοντας ασυνείδητα (;) τη γνωστή φράση του Γκράμσι “μισώ τους αδιάφορους” και να κλείσει το πρόγραμμα με μερικά από “αυτά τα ‘αφελή τραγουδάκια’ που λέγαμε”, με τη Σεμίνα να το χαίρεται και να τα τραβάει όλα με το κινητό της.

Το παλιό μου παλτό το χαρίζω στο Κόμμα…

Τις πιο μεγάλες φεστιβαλικές στιγμές μας, όμως, δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.
Κι οι επόμενες δυο μέρες μπορεί να είναι όχι απλά κρίσιμες, αλλά ιστορικές!