Μπιλ Κλίντον – Ένας χίπης μακελάρης

Η προσωπική πορεία του Ουίλιαμ Τζέφερσον “Μπιλ” Κλίντον είναι η διαδρομή ενός “παιδιού των λουλουδιών” στην αγκαλιά του συστήματος, όπου έγινε ο πατέρας των “έξυπνων βομβών” με τις παράπλευρες απώλειες.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πολιτεία του Αρκάνσας, χωρίς να γνωρίσει ποτέ τον πατέρα του που πέθανε σε τροχαίο δυστήχημα. Σπούδασε νομικά, ενώ στα μαθητικά του χρόνια απέκτησε την αγάπη του για τη μουσική και το σαξόφωνο. Ανήκε στη γενιά που επηρεάστηκε από το Γούντστοκ, τους χίπηδες και τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια για το Βιετνάμ. Σύντομα μπήκε σε διαφορετικές (;) ράγες για να γίνει ο νεότερος κυβερνήτης της Πολιτείας του, ως Υποψήφιος των Δημοκρατικών, και ο νεότερος πρώην κυβερνήτης, όπως αστειευόταν, λίγα χρόνια αργότερα. Ανέκτησε όμως τη θέση του και παρέμεινε σε αυτήν ως το 1992, που ήρθε η σειρά του να μεταπηδήσει στο Λευκό Οίκο και να γίνει ο 42ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, επικρατώντας του (εν ενεργεία Προέδρου) Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου. Έγινε επίσης ο πρώτος Πρόεδρος των Δημοκρατικών που καταφέρνει να εξαντλήσει δύο τετραετείς θητείες, μετά το Φρανκλίνο Ρούζβελτ.

Έκανε θεωρητικά κάποιες δειλές απόπειρες μεταρρύθμισης στον τομέα της Υγείας -κάπως σαν πρόδρομος του “Obamacare” αλλά έχασε από τους Ρεπουμπλικάνους την πλειοψηφία στο Κογκρέσο. Η θητεία του συνέπεσε με τα “happy 90’s”, την επικράτηση της νέας τάξης πραγμάτων, την παντοκρατορία των ΗΠΑ έναντι των αντιπάλων της -που αποτυπώνεται γλαφυρά στα στιγμιότυπα με τον ίδιο να γελάει με τη γελοιοποίηση του Γέλτσιν στο πλαίσιο των μεταξύ τους συναντήσεων- την αισιοδοξία των think-tank του δυτικού καπιταλισμού για το “τέλος της ιστορίας” και την ορμητική, αειφόρο ανάπτυξή του. Αυτή η χρονική σύμπτωση έκανε τη θητεία του να μοιάζει πετυχημένη ως προς τους στόχους της, σύντομα όμως ήρθε το τέλος των ψευδαισθήσεων.

Το 99′ οι Νατοϊκές δυνάμεις παρακάμπτουν το διακοσμητικό ΟΗΕ και προχωρούν στο βομβαρδισμό του Βελιγραδίου και της Γιουγκοσλαβίας, με “έξυπνες βόμβες” που χτυπούσαν μεταξύ άλλων γέφυρες, άμαχο πληθυσμό, πολυσύχναστα σημεία και κτίρια στο κέντρο της πρωτεύουσας. Μια πολυαίμακτη ιμπεριαλιστική επέμβαση, που έστρωσε το δρόμο όχι μόνο στον Τζορτζ Μπους το νεότερο για το Ιράκ και το Αφγανιστάν (αφού πρώτα μεσολάβησε η 11η Σεπτέμβρη) αλλά και στη σύζυγό του με την εξίσου -αν όχι περισσότερο- αιματηρή θητεία της ως Υπουργός Εξωτερικών του Ομπάμα.

Πριν…

Την ίδια χρονιά, ο Κλίντον επισκέπτεται την Αθήνα, πολύ κοντά στην επέτειο του Πολυτεχνείου και λίγους μόλις μήνες από τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς. Ακολουθούν μαζικότατες και μαχητικές αντι-ιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις κι ένα όργιο καταστολής από τα “εκσυγχρονιστικά” ΜΑΤ, με το κέντρο της πρωτεύουσας να βρίσκεται σε αστυνομικό κλοιό. Ήταν τόσο έντονο το αντι-αμερικανικό κλίμα στον ελληνικό λαό, που ο Κλίντον είχε προβεί σε έναν τακτικό ελιγμό, ζητώντας αναδρομικά συγνώμη για τη στήριξη των ΗΠΑ στη Χούντα των Συνταγματαρχών και το ρόλο που έπαιξαν τότε -χωρίς να γνωρίζει πως πολλά χρόνια αργότερα μια “αριστερή κυβέρνηση” θα παρέλειπε να αναφέρει τον αμερικανικό παράγοντας στις ανακοινώσεις της για το Πολυτεχνείο. Τότε ο Τσίπρας ήταν μεταξύ των διαδηλωτών, αργότερα πέρασε ως καλεσμένος από ένα τηλεοπτικό σόου με οικοδεσπότη τον Κλίντον, όπου οι περισσότεροι στάθηκαν κακώς στα κάκιστα αγγλικά του και όχι στην ουσία του πράγματος. Αυτά όμως θα έρχονταν πολύ αργότερα, ενώ τότε ο Κλίντον είχε απέναντί του τον εκσυγχρονιστή Κ. Σημίτη, που στην πρώτη του πράξη ως πρωθυπουργός είχε ευχαριστήσει την κυβέρνηση των ΗΠΑ για τη στάση της στην κρίση των Ιμίων…

Μετά…

Πολλά ελληνικά ΜΜΕ αφιέρωσαν πολύ χρόνο και ρεπορτάζ στα ερωτικά σκάνδαλα στα οποία είχε εμπλοκή ο Μπιλ Κλίντον, το λεκέ στο ρούχο της Μόνικα Λεβίνσκι (ή Λουίνσκι), το πούρο στον κόλπο της, αν ο στοματικός έρωτας είναι ή όχι σεξουαλική επαφή κι άλλα σημαντικά πολιτικά ζητήματα. Αν υπάρχει κάτι πραγματικά ενδιαφέρον σε όλα αυτά, είναι η άνεση του Κλίντον να λέει ψέματα μέχρι να αποδειχτεί η αλήθεια και το πέπλο προστασίας που απλώθηκε γύρω από τον Αμερικανό Πρόεδρο, για να μείνει ατιμώρητη η ψευδορκία του -και όχι η μοιχεία του, που δεν παρουσιάζει κανένα πολιτικό ενδιαφέρον.

Όλα τα παραπάνω ενέπνευσαν πολλές κινηματογραφικές ταινίες που σατίριζαν διάφορες πτυχές, όπως πχ το βομβαρδισμό μιας χώρας που οι Αμερικανοί πολίτες δε γνώριζαν καν πού βρίσκεται στο χάρτη. Αλλά η κορυφαία και πιο αξιόλογη τηλεοπτική μεταφορά είναι πιθανότατα η σειρά “House of Cards” όπου οι κεντρικοί ήρωες δανείζονταν εμφανώς στοιχεία από το ζευγάρι Κλίντον, κι εκτός από τον κυνικό τρόπο λειτουργίας του συστήματος και τους διαδρομισμούς, παρακολουθούμε την Κλερ Άντεργουντ, σύζυγο του Γερουσιαστή, να τον διαδέχεται στη θέση του Προέδρου της χώρας, προβλέποντας ουσιαστικά εμμέσως πλην σαφώς την ανάδειξη της Χίλαρι Κλίντον στη θέση της Πλανητάρχη. Η Κλίντον έχασε όμως στο νήμα από τον Τραμπ -μολονότι συγκέντρωσε περισσότερες ψήφους- και μαζί έχασε την ευκαιρία να γίνει η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος των ΗΠΑ, και οι Κλίντον το πρώτο ζευγάρι που θα έφτανε στο ιεραρχικά ανώτατο πολιτικό αξίωμα. Ο σύζυγός της είχε ενεργό ρόλο στην προεκλογική εκστρατεία της, φάνηκε όμως να πληρώνει την αντιπάθεια που προκαλούσε στο ευρύ κοινό, μεταξύ άλλων και για τη ματοβαμμένη θητεία της στο Υπουργείο Εξωτερικών, επί Ομπάμα.

Παρόλα αυτά, ο Κλίντον παραμένει ενεργός, με το ίδρυμα που φέρει το όνομά του και ασχολείται με τις διεθνείς υποθέσεις. Κι όσο για το αντι-αμερικανικό κλίμα στην Ελλάδα, φάνηκε δυστυχώς πόσο ξεφούσκωσε -για κάποιους που το έβλεπαν ως μόδα και όχι ως πολιτική στάση- στην πρόσφατη πανηγυρική επίσκεψη του Ομπάμα, που έγινε δεκτός σχεδόν σαν κήρυκας της ειρήνης από την “αριστερή κυβέρνηση”…

Έλα να σου δείξω πώς γίνεται…