Να δεις τι σου ‘χω για μετά – Πολιτική ανασκόπηση της δεκαετίας του 2010-2019

Η δεκαετία του 2010 είναι ακόμα πολύ νωπή για να την αποτιμήσουμε με την απαραίτητη απόσταση και νηφαλιότητα, το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει ήδη περάσει στην ιστορία ως σημείο καμπής στην ελληνική μεταπολιτευτική ιστορία, τόσο που αρκετοί τη θεωρούν και το οριστικό κλείσιμο του πολυθρύλητου “κύκλου της μεταπολίτευσης”, ο οποίος βέβαια ανοιγοκλείνει από τη δεκαετία του ’80 και ανά πενταετία περίπου έκτοτε.

Η οικονομική κρίση, που έφτασε αρχικά ως καθυστερημένο απόνερο του παγκόσμιου καπιταλιστικού κραχ του 2008, έφερε αλλαγές που έμοιαζαν τεκτονικές, αν και κάποιες φορές απλώς επιβεβαίωσαν τη γνωστή ρήση από το Γατόπαρδο, πως “για να μείνουν όλα ίδια, πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα”.

Η ελληνική κοινωνία μοιάζει να αντιμετώπισε τη βίαιη πτώση του βιοτικού της επιπέδου και το ξερίζωμα όπως το πένθος, περνώντας από τα πέντε στάδια της άρνησης, του θυμού, της διαπραγμάτευσης, της κατάθλιψης και της αποδοχής, αν και τελευταία χρόνια τα δυο στάδια μοιάζουν να συνυπάρχουν αρμονικά. Αυτό διαπιστώνεται τόσο από τα σκαμπανεβάσματα του εργατικού κινήματος και των διαδηλώσεων τα τελευταία χρόνια, όσο και από τις ανασυνθέσεις του πολιτικού σκηνικού, που έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, προσθέτοντας για μεγάλο διάστημα και ναζιστικά αξεσουάρ, κρατώντας έτσι εγκλωβισμένο τον κόσμο στις ράγες του συστήματος.

Η δεκαετία φαίνεται από τη μια να αφήνει πολύ κόσμο συντηρητικότερο από πριν, από την άλλη κάτι μοιάζει πάλι να κινείται το τελευταίο διάστημα στους δρόμους, τους χώρους δουλειάς και τα αμφιθέατρα, το οποίο μένει να μας δείξει από το 2020 και μετά το βάθος και τη δυναμική του. Το μόνο σίγουρο είναι πως και για τα επόμενα 10 και όσα χρόνια χρειαστούν, χαμένες είναι μόνο οι μάχες που δε δόθηκαν.

Ένα πρωινό στο Καστελόριζο – Η είσοδος στα μνημόνια

Πριν γίνει διάσημο για τους λάθος λόγους με την ΑΟΖ, το Καστελόριζο έγινε ένα ωραίο Μπιρσιμικό σκηνικό για το δάνειο από το ΔΝΤ και την είσοδο στα μνημόνια. Ο ΓΑΠ θα συναντούσε αργότερα στον δρόμο φανταστικούς συνταξιούχους που χάριζαν οικειοθελώς το εισόδημά τους, για να σωθεί η χώρα. Εκείνη τη μέρα πάντως διάλεξε μια μοβ, πένθιμη γραβάτα (βασικός όρος της αστικής πολιτικής σκηνής μες στη δεκαετία) που προμήνυε το δικό του πολιτικό τέλος, μόλις έναν χρόνο μετά, αλλά αυτή ήταν η μικρότερη απώλεια, συγκριτικά με τα δικαιώματα και τους μισθούς που μπήκαν στη λαιμητόμο.

Πολύς κόσμος βυθίστηκε στην απόγνωση, κάποιοι οδηγήθηκαν στην αυτοχειρία, κι ένας εξ αυτών θέλησε να δώσει πολιτικό νόημα σε αυτήν την πράξη, δίνοντας τέλος στη ζωή του στην Πλατεία Συντάγματος, για να αφυπνιστούν οι υπόλοιποι. Πολύ περισσότεροι ήταν αυτοί που βγήκαν στους δρόμους, για να διαδηλώσουν -ένας στους τέσσερις Έλληνες, σύμφωνα με κάποιες έρευνες. Εκεί χρειάστηκαν διαφορετικές μέθοδοι εξουδετέρωσης, όπως η απελπισία που βαφτίστηκε “ελπίδα”. Αλλά αυτό είναι άλλο ιστορικό κεφάλαιο.

Ναι, αλλά για το τι έγινε πριν τη Μαρφίν δε λέτε τίποτε – Η χαμένη άνοιξη του 2010

Η γενική απεργία της 5ης Μάη ήταν πιθανότατα η μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων 30 ετών. Οι τρεις ξεχωριστές συγκεντρώσεις ουσιαστικά ενώθηκαν. Κάποια ρεπορτάζ γράφουν πως ο κόσμος έφτανε από το Πεδίο του Άρεως ως τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, με αρκετά πυκνές γραμμές. Την ίδια μέρα περνούσε από τη Βουλή το πρώτο μνημόνιο, με τις πρώτες απώλειες για τον κυβερνητικό λόχο, το ακροδεξιό δεκανίκι του ΛΑΟΣ να το υπερψηφίζει και τη ΝΔ του Σαμαρά να παριστάνει τη λαϊκή αντιπολίτευση.

Αλλά το βαθύ παρακράτος φρόντισε να ανακόψει τη δυναμική των κινητοποιήσεων, τρέφοντας τα ΜΜΕ με αυτό που ζητούσαν. Εκείνη ήταν εξάλλου η πρώτη φορά που έσπασε μια απεργία στα κανάλια (για να καλύψουν την έκτακτη είδηση) και έτσι έκτοτε ορίζεται σε διαφορετική ημέρα για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, θεωρητικά για να μπορούν να προβάλουν τις απεργιακές συγκεντρώσεις -κάτι που προφανώς δε συνέβη ποτέ.

Πολλά ακούστηκαν για πιθανή σύνδεση της ενέργειας με επιχειρηματικά συμφέροντα -που ήθελαν να βγάλουν έναν ανερχόμενο παίκτη έξω από το παιχνίδι- ενώ ακόμα και αναρχικές συλλογικότητες καταδίκασαν την ενέργεια ως αυτό ακριβώς που ήταν: προβοκατόρικη. Αυτό που αποσιωπήθηκε συστηματικά από το μαύρο μπλοκ της αντίδρασης και την ιδεολογική του ηγεμονία στα ΜΜΕ, ήταν οι εγκληματικές ευθύνες της εργοδοσίας που άφησε έγκλειστους τους υπαλλήλους της τράπεζας, αδιαφορώντας για τη ζωή τους και τη σωματική τους ακεραιότητα. Ο αναρχικός που είχε συλληφθεί ως φυσικός αυτουργός αθωώθηκε ομόφωνα το 2016, ενώ από πλευράς Marfin οι ευθύνες προσωποποιήθηκαν μόλις σε τρία στελέχη της τράπεζας, τα οποία έλαβαν ποινές ανασταλτικού κατά βάση χαρακτήρα για ανθρωποκτονία από αμέλεια.

Την επόμενη ημέρα έγινε μία ακόμα θλιβερή άμαζη σύναξη με κεράκια μπροστά από το κτίριο της καμένης τράπεζας, με καθαρά τηλεοπτικό χαρακτήρα, ως επικοινωνιακός αντιπερισπασμός στο λαϊκό ποτάμι -η ορμή του οποίου όντως κάμφθηκε το επόμενο διάστημα. Έμεινε όμως η κλασική φιλελέ εξυπνάδα “ναι αλλά για τη ΜΑΡΦΙΝ δε λέτε τίποτα”, που χρέωνε την προβοκάτσια στο λαϊκό κίνημα, επιχειρώντας τον πιο άθλιο συμψηφισμό…

Τίποτα δεν πάει χαμένο – Οι 200 μέρες απεργίας στη Χαλυβουργία

Η πιο σημαντική απεργία των τελευταίων χρόνων, που κράτησε εννιά μήνες και μπορεί να μην κυοφόρησε τη νίκη, ήταν όμως πολύτιμη παρακαταθήκη και έδωσε μια σειρά μαθήματα. Μάθημα αγώνα, αξιοπρέπειας. Μάθημα για τη βασική κι αναντικατάστατη αλληλεγγύη της τάξης μας. Πολύτιμο μάθημα ακόμα και για τους λόγους που δεν κέρδισε αυτός ο αγώνας, αφού οι εργάτες στη μονάδα του Βόλου πίστευαν πως θα τύχουν καλύτερης μεταχείρισης αν πιστέψουν τις υποσχέσεις του Μάνεση και συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις. Γιατί οι αγώνες μας μπορούν να μας προσφέρουν πολύτιμα διδάγματα, ακόμα και μέσα από την ήττα. Και βασικά, τέτοιοι αγώνες δεν μπορούν να λογίζονται ως ήττες. Γιατί έμαθαν στους εργάτες να έχουν ψηλά το κεφάλι και να μην το σκύβουν για να βρουν ψίχουλα στο πάτωμα και να ξεγελάσουν την ντροπή τους.

Να καεί, να καεί – Οι πλατείες των αγανακτισμένων

Τι σχέση έχουν οι σφιγμένες, υψωμένες γροθιές με τις μούντζες; Τι σχέση έχει το μαζικό κίνημα ή οι απεργιακοί αγώνες με τις κυριακάτικες και τις απογευματινές βόλτες στην πλατεία Συντάγματος και αλλού; Πόση ελπίδα μπορεί να κρύβουν συνελεύσεις που αποφασίζουν πως δε θέλουν κόμματα και πολιτικές ιδιότητες; Που είχαν ομάδες να δέρνουν οργάνωση επειδή τόλμησε να εμφανιστεί με το σφυροδρέπανο; Που έβλεπαν με καχυποψία ακόμα και τα εργατικά σωματεία; Και πώς μπορούν οι πλατείες, όπου είχε απαγορευτεί η παρουσία κομμάτων, να πριμοδοτούν τελικά την εκλογική έκρηξη του ΣΥΡΙΖΑ -στην κάτω πλευρά- και της Χρυσής Αυγής -στην πάνω πλευρά με τα εθνικιστικά σύμβολα, άσχετα από την επίσημη αρνητική θέση του εκλογικά ασήμαντου εκείνη τη στιγμή κόμματος- ή των μετέπειτα ΑΝΕΛ, που ψάρευαν σε θολά νερά; Πόσο αφυπνισμένες ήταν τελικά οι συνειδήσεις που φώναζαν estamos despiertos ya και μούντζωναν τη Βουλή, με βασικό τους σύνθημα το “ΟΥΣΤ”; Και πώς θα μπορούσαν να μπολιαστούν με άλλα χαρακτηριστικά, για να βαθύνει η ανάλυση και το πολιτικό τους κριτήριο;

Για πολλούς (και) οι πλατείες δεν ήταν η απάντηση, αλλά το ερώτημα. Το ζητούμενο είναι όμως να αξιοποιείς την πείρα, για να θέτεις τα σωστά ερωτήματα και να μην αναλώνεσαι σε επιλογές κλειστού τύπου, που μένουν πάντα εντός του συστήματος και το υπηρετούν πιστά, ακόμα και αν φαίνεται να το αμφισβητούν -ή μάλλον το υπηρετούν καλύτερα, ακριβώς για αυτόν το λόγο…

Όταν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με τις αντι – ΠΑΜΕ εμμονές μας – Η 20ή Οκτώβρη και ο θάνατος του Κοτζαρίδη

Η 19η Οκτώβρη του 2011 ήταν η πρώτη μέρα μιας 48ωρης απεργίας. Η απεργιακή συγκέντρωση μπορεί να ήταν πιο μαζική και από τις 5 Μάη της περασμένης χρονιάς, μία από τις μεγαλύτερες των πολλών τελευταίων ετών. Μπροστά απ’ τη Βουλή δεν υπήρχαν μπλοκ του ΠΑΜΕ ως δικαιολογία για όποιον ήθελε να κάνει έφοδο στη Βουλή. Αντ’ αυτού, τα μπλοκ με τους κουκουλοφόρους επιτέθηκαν σε ένα μπλοκ της ΟΛΜΕ, χωρίς προφανή λόγο.

Την επόμενη μέρα, εξαπέλυσαν επίθεση ενάντια στα μπλοκ του ΠΑΜΕ, που ήταν στο Σύνταγμα, πετώντας πέτρες και μολότοφ στο ψαχνό, και δίνοντας πάτημα στην αστυνομία να πνίξει την πλατεία με χημικά, για να διαλύσει τη μεγάλη συγκέντρωση. Ο οικοδόμος Δ. Κοτζαρίδης άφησε την τελευταία του πνοή στο Σύνταγμα. Η μυθολογία και τα διάφορα αφηγήματα που χτίστηκαν μεθοδικά στη συνέχεια, δεν μπορούν να αμφισβητήσουν τα γεγονότα, που είναι πεισματάρικα…

“Αυθεντικό ακτιβιστικό κίνημα” – Η άνοδος της Χρυσής Αυγής 2010-2013

Η πρώτη γεύση ήρθε με το ποσοστό στο Δήμο της Αθήνας το 2010, με τα κανάλια να επιδίδονται σε ρεπορτάζ ξεπλύματος της ρατσιστικής ψήφου, εμφανίζοντας σταμπαρισμένους χρυσαυγίτες ως “αγανακτισμένους κατοίκους του Αγ. Παντελεήμονα”, με πρώτη και καλύτερη την καταδικασθείσα για επίθεση με μαχαίρι μετέπειτα Θέμιδα Σκορδέλη. Το 2012 ήρθε η εκτόξευση του πανελλαδικού ποσοστού, που παρέμενε για αρκετά χρόνια ισχυρό, ακόμα και όταν κανείς δεν μπορούσε να ισχυριστεί πως δε γνώριζε τι είναι η νεοναζιστική συμμορία.

Για τον αστικό πολιτικό κόσμο και τα κυρίαρχα ΜΜΕ, βέβαια, δεν υπήρχε ποτέ αυτό το άλλοθι. Κάποιοι έστηναν ψεύτικα ρεπορτάζ για τις αγαθοεργίες των νεοναζί που περνούσαν τις γιαγιάδες απέναντι. Άλλοι ονειρεύονταν μια σοβαρή χρυσή αυγή χωρίς αίματα και τάγματα κρούσης. Άλλοι κανόνιζαν χαλαρές συνεντεύξεις με το φυρερίσκο και τα στελέχη της, για να δείξουν τάχα πως δε φοβούνται το τέρας και πως μπορούν να το αποδομήσουν, με ομοιοπαθητική μέθοδο, φτιάχνοντας το προφίλ του. Στο ενδιάμεσο κουτσομπολίστικες ιστοσελίδες και μεσημεριανές εκπομπές φρόντιζαν να μας κρατούν πάντα ενήμερους για τα ειδύλλια του Κασιδιάρη, ενώ πλειάδα σκυλοτραγουδιστών, αλλά και πιο… βυζαντινοί τροβαδούροι εξέφραζαν λιγότερο ή περισσότερο ανοιχτά τη στήριξή τους στον “τσαμπουκά” της ΧΑ.”Σοβαροί” αστοί πολιτικοί, αφού είχαν ολοκληρώσει τη διαπόμπευση οροθετικών γυναικών, εκθείαζαν το “αυθεντικό ακτιβιστικό κίνημα” των παιδιών με τα τατού σβάστικες και Ζιγκ Χάιλ.  Και όλοι μαζί έπεσαν από τα σύννεφα στη δολοφονία του Φύσσα. Εντάξει, μπορούν να ρίχνουν ένα χαστούκι στην Κανέλλη, νερό στη Δούρου, να βγάζουν από τη μέση ενοχλητικούς Πακιστανούς ποδηλάτες, να ρίχνουν δολοφονικό ξύλο με λοστούς σε μέλη του ΠΑΜΕ. Αλλά όχι και μαχαίρι ρε παιδιά. Και ας ήταν για το ποδόσφαιρο…

Η ελληνική κοινωνία είχε εκφασιστεί πολύ πριν προκύψει η άνοδος της χρυσής αυγής για να το πιστοποιήσει. Η ελληνική αστική τάξη και οι πολιτικοί-τηλεοπτικοί της εκπρόσωποι καλλιεργούσαν για χρόνια ιδέες και “αξίες” που έγιναν το έδαφος για να ευδοκιμήσει ο φασισμός. Και αν τώρα η συμμορία των νεοναζί μοιάζει να μπαίνει στο χρονοντούλαπο και τα κεφάλια της πηδάνε από το καράβι για να γλιτώσουν, μπορεί να μείνει μια χρυσή εφεδρεία ή να επιστρέψει με άλλο πρόσωπο, πατώντας πάνω στην ανεμελιά μας και σε κάποια παραγωγή με ωραία πλάνα…

“Ε όχι και μαχαίρι” – Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η δίκη της ΧΑ

Τα μαντρόσκυλα των εφοπλιστών χτύπησαν στο Πέραμα. Και αφού είδαν πως δεν κινείται κανείς και μπορούν να ενεργούν ασύδοτοι, πήραν το μήνυμα να συνεχίσουν, έχοντας το ακαταλόγιστο. Χτυπώντας στις περιοχές που ήταν κάποτε κόκκινες και διατηρούν ακόμα πυρήνες και εστίες αντίστασης, για να δώσουν το μήνυμα. Ο Παύλος ήταν εκεί και έγινε σύμβολο, γιατί έμεινε να αντισταθεί, γιατί δεν έσκυψε το κεφάλι. Κι αν δεν ήταν αυτός, θα ερχόταν με μαθηματική ακρίβεια κάποια άλλη δολοφονία, όσο τα φίδια ένιωθαν πως μπορούν να λειτουργούν με λυμένα χέρια. Στο ενδιάμεσο τους τα έδεσαν προσωρινά, αλλά εξίμισι χρόνια μετά το έγκλημα παραμένει ατιμώρητο, γιατί οι ρίζες του προχωράνε βαθιά, πολύ πιο πέρα από τον Ρουπακιά και τους χρυσαυγίτες.

Τελικά μπορεί να τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο. Τελικά μπορεί να πήρε φόρα μόνος του και να έπεσε πάνω στο μαχαίρι. Τελικά κανείς δε φταίει και κανείς δεν οργάνωσε τίποτα. Αυτό λέει η εισαγγελική πρόταση, που πιθανότατα θα ανατραπεί από την τελική απόφαση, μένει όμως για να θυμίζει πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του φασισμού και τα χρυσαυγίτικα δεκανίκια.

Κόκκινα γαλατικά χωριά – Οι δημοτικές εκλογές του 2014, ο Κώστας Πελετίδης και η παρακαταθήκη των κομμουνιστών δημάρχων

Κάποιοι μίλησαν για το “φαινόμενο Πελετίδης”, γιατί τους είναι πάντα βολικό να μιλάνε για πρόσωπα και όχι για το πολιτικό τους στίγμα. Η Πάτρα ήταν η πιο χαρακτηριστική περίπτωση που έδειχνε τι μπορεί να κάνει μια κόκκινη δημοτική αρχή, εδώ και τώρα, σε αυτό το πλαίσιο, με τους τόσο ασφυκτικούς όρους, δείχνοντας έναν άλλο δρόμο. Χωρίς εργολάβους, χωρίς υποταγή στη λογική του κέρδους, στο πλευρό των συμβασιούχων, των εργαζόμενων, των απεργών. Με αστείρευτες πρωτοβουλίες, όπως τη μαραθώνια πορεία κατά της ανεργίας, που άφησε εποχή. Και με δημοφιλία-απήχηση που έσπειρε τον πανικό στους αντιπάλους τους, ωθώντας τους σε φαιδρές μεθόδους αντιπολίτευσης -από τους Ρότινγκ Κράιστ που τάχα λογοκρίθηκαν, τη “βίλα” Πελετίδη, μέχρι το αποτεφρωτήριο που ετοιμάζει ο Δήμος.

Η Πάτρα ήταν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, αλλά όχι το μόνο. Υπήρχε το Χαϊδάρι, η Καισαριανή, η Πετρούπολη και η Ικαρία -ο κόκκινος βράχος. Η Πάτρα όμως είναι ο τρίτος δήμος της χώρας, που έκανε το σύστημα να αντιδρά πιο έντονα, σχεδόν σπασμωδικά, ιδίως όταν είδε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αποτρέψει την πανηγυρική επανεκλογή του Πελετίδη.

Το ΠΑΣΟΚ είναι εκεί κάπου στην εντατική – Το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν πεθαίνει αλλά φυτοζωεί

Ο κύκλος της Μεταπολίτευσης δε θα μπορούσε παρά να κλείσει μαζί με εμβληματικούς θεσμούς-οργανισμούς που το στιγμάτισαν. Όπως την Ελευθεροτυπία που στήριζε την Αλλαγή ελέγχοντας την εξουσία, το ΜΕΓΚΑ της ύστερης Μεταπολίτευσης του εκσυγχρονισμού και ασφαλώς το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, που συνδέεται με όλα τα παραπάνω.

Όλο το πολιτικό σκηνικό άπλωσε και αναδιπλώθηκε σα βεντάλια, αλλά στη φάση της αναδίπλωσης υπήρξαν παράπλευρες απώλειες, με το ΠΑΣΟΚ να είναι η βασικότερη εξ αυτών. Αρχικά είχαμε ένα, δύο, χίλια, πολλά ΠΑΣΟΚ -και ΔΗΜΑΡ και Δημαρά και ΣΥΡΙΖΑ- επικράτησε όμως ο νόμος της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης των Πασόκων σε έναν πολιτικό φορέα που δεν ήταν άλλος από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για το κανονικό ΠΑΣΟΚ, αποδείχτηκε πολύ ΠΑΣΟΚ για να πεθάνει και πολύ ΠΑΣΟΚ για να συνεχίσει να ζει όπως πριν, οπότε απλώς φυτοζωεί, ενώ προσπάθησε να αλλάξει και όνομα (ΚΙΝΑΛ) χωρίς να ξεγελά κανέναν.

Η ελπίδα έρχεται και δε μας καταδέχεται – Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και η “Πρώτη Φορά Αριστερά”

Το ΠΑΣΟΚ πέθανε, ζήτω το νέο ΠΑΣΟΚ. Τα κόκαλα των αγωνιστών της Καισαριανής τρίζουν ακόμα από το σκηνοθετημένο σόου, αμέσως μετά τις εκλογές του Γενάρη του ’15.  Το ίδιο και εκείνα στη Μακρόνησο, όπου πήγαν εκδρομή αναψυχής τα κυβερνητικά στελέχη για αριστερές σέλφι. Ακόμα ηχούν στα αυτιά, ιστορικές φράσεις όπως “και τα μισά να κάνει…” ή “έστω και ένα να έκανε…”. Τελικά έκανε πολύ περισσότερα, αλλά για την άλλη πλευρά, κερδίζοντας τα εύσημα του ΣΕΒ, κυρίως όμως την ανυπόκριτη αγάπη του Τζέφρι Πάιατ που όργωσε την Ελλάδα επιδεικνύοντάς την. Και ας κατέβαιναν κάποιοι στις “ανάσες αξιοπρέπειας” στηρίζοντας κριτικά την κυβέρνηση. Και τελικά δεν ήταν ούτε Αριστερά, ούτε πρώτη φορά -το συγκεκριμένο έργο το είχαμε ξαναδεί επί Αλλαγής, σε εποχές πολύ καλύτερων διεθνών συσχετισμών, οικονομικής συγκυρίας και με πολύ πιο ταλαντούχους πρωταγωνιστές…

Όταν λέμε όχι, εννοούμε όχι ακριβώς – Το Δημοψήφισμα του 2015

Το ΟΧΙ αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ΝΑΙ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε την αντιμνημονιακή στολή του, ενάντια στους όρους των δανειστών κι υπέρ ενός πιο ήπιου μνημονίου. Ενώ ο Τσίπρας είπε εξ αρχής πως ήθελε τη λαϊκή ετυμηγορία ως διαπραγματευτικό χαρτί, το οποίο κάηκε νωρίς, πριν καν περάσουν 17 ώρες. Κι όσοι έρπονταν πίσω από τον ηγέτη με την έρπη, αφρίζοντας ενάντια στην απόφαση του ΚΚΕ για ένα πραγματικό όχι στην τραγική για το λαό φαρσοκωμωδία, έβαλαν ως σύνθημα το “ΟΧΙ μέχρι τέλους”, εξαφανίστηκαν όμως από τους δρόμους, περνώντας τα διάφορα στάδια της κατάθλιψης.

Τελικά προδόθηκε ο λαός που ψήφιζε “όχι” ή κατάλαβε τι ακριβώς ψήφιζε και για αυτό εξέλεξε ξανά τον ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές, δίνοντας στα στελέχη του τον αέρα μιας απίστευτης αλαζονείας; Σε κάθε περίπτωση, το δικό του “ΟΧΙ” έγινε ξεκάθαρο “ΝΑΙ” την αμέσως επόμενη ημέρα, στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών -τα πρακτικά του οποίου δε βγήκαν ποτέ στη δημοσιότητα. Και μόνο ο ΓΓ του ΚΚΕ αποχώρησε, καταγγέλλοντας την κοροϊδία, την οποία είχε επισημάνει εξ αρχής το κόμμα του.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα – Τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό reloaded

Μπορεί να έχουμε δώσει γη και ύδωρ στο κεφάλαιο, που λυμαίνεται τους πόρους, τα λιμάνια και τις πρώτες ύλες, αλλά “το όνομά μας είναι η ψυχή μας”. Η Νατοϊκή Αριστερά προώθησε μια συμφωνία για την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ, ως δερβέναγα της περιοχής. Και ο εθνικιστικός κορμός βγήκε στους δρόμους, έστω και πιο άμαζα σε σχέση με τις ορίτζιναλ σκοπιανοφάγες συνάξεις του ’92, σε ένα ακροδεξιό φεστιβάλ, με διάφορα καλτ στιγμιότυπα, για γέλια και για κλάματα -από τον ξεβράκωτο διαδηλωτή έως τη μαθητική πορεία με το άλογο-Βουκεφάλα. Κυρίως το δεύτερο, αν σκεφτεί κανείς το εθνικιστικό δηλητήριο που χύθηκε εξ απαλών ονύχων στις συνειδήσεις πολλών μικρών παιδιών, με τους χρυσαυγίτες να καθοδηγούν ουσιαστικά κάποιες καταλήψεις με το έτσι θέλω -χωρίς αποφάσεις μαθητών και συνελεύσεων, αλλά και τις δυνάμεις της ΚΝΕ να τους χαλάνε τη σούπα σε πολλά σχολεία ακόμα και στη Βόρεια Ελλάδα.

Οι δεξιοί ανακάλυψαν με δέος ότι τα ΜΑΤ όντως μας ψεκάζουν και μας δέρνουν, όταν διαδηλώνουμε. Ενώ ο Μίκης Θεοδωράκης χάλασε μια και για πάντα την υστεροφημία του, με την παρουσία του στο εθνικιστικό συλλαλητήριο και το ξέπλυμα στους χρυσαυγίτες -που αγαπάνε τη χώρα με έναν τρόπο… λίγο εριστικό!

“Δεν ξέρανε καλό κολύμπι” – Η πύρινη κόλαση στο Μάτι 2018

Το μόνο πιο εξοργιστικό από την ανείπωτη τραγωδία με τους εκατό νεκρούς, ήταν η άθλια πολιτική της διαχείρισης. Ένα θέατρο σκιών, για να φανεί πως ο πρωθυπουργός δε γνώριζε ότι υπάρχουν θύματα, όταν έστηνε σόου μπροστά στις κάμερες. Και ότι ο κρατικός μηχανισμός (κυβέρνηση και Περιφέρεια) έκανε ό,τι μπορούσε. Για να ξεπλύνει τη στάχτη από τα χέρια των υπευθύνων.

Και αν αυτά έγιναν τις πρώτες στιγμές, υπό καθεστώς πίεσης και πανικού, υπήρχε και συνέχεια ως επιβεβαίωση. Η άθλια συνέντευξη τύπου Τόσκα και Τζανακόπουλου, με τις προκλητικές απαντήσεις. Και η αλήστου μνήμης υπόσχεση πως θα γκρεμιστούν όλα τα αυθαίρετα που κλείνουν τη διέξοδο προς τη θάλασσα. Οι βόλτες του Καμμένου ανάμεσα σε πυρόπληκτους, τους οποίους σχεδόν έβριζε με θράσος on camera. Οι δηλώσεις της Ελένης Αυλωνίτου ότι ίσως και να φταίνε οι μειωμένες ικανότητες κολύμβησης των κατοίκων για τις τόσες απώλειες. Η Δούρου να επιχειρεί συστηματικά να αυτοθυματοποιηθεί για να συγκαλύψει τις ευθύνες της περιφέρειας.

Ποιος έχασε όμως την ντροπή για να την βρουν στην κυβέρνηση…

Αριστεία με τσεκούρι – Η επιστροφή της ΝΔ στην εξουσία

Το καλύτερο βιογραφικό της χώρας απέδειξε ότι ιστορίες για εξωγήινους στον Υμηττό δεν αποτελούν εμπόδιο για τον πρωθυπουργικό θώκο, ούτε τα αστειάκια για το “γκαντέμη Κούλη” που συνεχίζονται αμείωτα στους πρώτους μήνες της θητείας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η παραδοσιακή αστική παράταξη επέστρεψε αναβαπτισμένη, έχοντας απορροφήσει σχεδόν τα πάντα στα ακροδεξιά της, με υποσχέσεις για “ανόρθωση της μεσαίας τάξης”, που πρόσφατα μάθαμε ότι τοποθετείται κάπου στα 500 ευρώ το μήνα, αλλά και πατώντας στη συκοφάντηση του όρου “αριστερά” που επέφερε η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στις συνειδήσεις πολλών ανθρώπων.

Η γαλάζια διακυβέρνηση ξεκίνησε ορεξάτη και τσεκουράτη, αποφασισμένη να αξιοποιήσει το momentum της μετεκλογικής ανοχής και της περιρρέουσας και εντέχνως καλλιεργούμενης από φίλια ΜΜΕ συντηρητικοποίησης, καταργώντας ό,τι είχε μείνει από το πανεπιστημιακό άσυλο, σχεδιάζοντας την πλήρη διάλυση του ασφαλιστικού και του δικαιώματος στην απεργία, ακόμα και στις διαδηλώσεις, μελετώντας ακόμα χειρότερα αντιμεταναστευτικά μέτρα από τους προκατόχους της και κυρίως επιδεικνύοντας γλυκιά αναγκαστικότητα με ντου της αστυνομίας σε πανεπιστήμια, ταράτσες ακόμα και φιλήσυχων νοικοκυραίων και κατά συρροήν ξεβρακώματα διαδηλωτών, αλλά και απλών περαστικών.

Από την άλλη, η ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης με το καλημέρα φαίνεται πως ξυπνάει ή ενισχύει κινηματικά αντανακλαστικά, σε εργασιακούς αλλά κυρίως εκπαιδευτικούς χώρους, όπως και σε έναν κόσμο που επί 4,5 χρόνια είχε περάσει από τον ενθουσιασμό, στην απογοήτευση και την παραίτηση. Άλλος ένας λόγος που το 2020 προδιαγράφεται εξαιρετικά κρίσιμο και ενδιαφέρον και ευκαιρία για οριστική αντιστροφή του κλίματος σχετικής ή απόλυτης νηνεμίας του προηγούμενου διαστήματος.