Νέα Δημοκρατία – Όταν ο Καραμανλής αντέγραφε το Μάο και το πρόγραμμα του ΚΚΕ

Σαν σήμερα ιδρύθυκε η Νέα Δημοκρατία, που τυπικά έχει την ίδια περίπου ηλικία με τον Τσίπρα, το ΠΑΣΟΚ και το άταφο πτώμα της Μεταπολίτευσης, ουσιαστικά όμως είναι η συνέχεια της Δεξιάς παράταξης, των νικητών του εμφυλίου -με τη μη ευγενή χορηγία των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας- και του παρακράτους της, που εξακολουθεί να λειτουργεί σε κάποιες περιπτώσεις, όπως πχ με τη ΔΑΠ σε αρκετά ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Η ΝΔ είναι το προσωποπαγές κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, για να αντικαταστήσει την προσωποπαγή ΕΡΕ που είχε ιδρύσει ο ίδιος, για να αντικαταστήσει τον προσωποπαγή συναγερμό του Παπάγου, που είχε αντικαταστήσει-εκσυγχρονίσει το Λαϊκό Κόμμα και την αντιβενιζελική παράταξη. Και ας μην ξεχάσουμε τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία της ΝΔ να εξελιχθεί σε κόμμα αρχών, στο Συνέδριο της Βόλβης…

Παρόλα αυτά, πάντα υπήρχε μια διαλεκτικότητα πίσω από το βούρκο και τη σαπίλα του ντουνιά. Έτσι η ΝΔ μπορεί να ιδρύθηκε πχ ένα μήνα και μια μέρα μετά από το ΠΑΣΟΚ, σχεδόν τις παραμονές των εκλογών στις 17 Νοεμβρίου του 74′, αλλά ουσιαστικά είχε ήδη έτοιμο το δικό της μηχανισμό και δε χρειαζόταν να επανασυστήσει κάτι από μηδενική βάση -άλλο αν ενδιαφερόταν να δείξει πως εκσυγχρονίζεται.

Το ιντριγκαδόρικο στοιχείο σε όλα αυτά είναι πως ο Καραμανλής επέλεξε για το όνομα της ΝΔ έναν όρο που είχε εισαχθεί στην πολιτική ορολογία από την Αριστερά και τους κομμουνιστές. Κι αν η Κίνα έπεφτε κάπως μακριά για να γνωρίζει ο “εθνάρχης” αυτό το μαοϊκό όρο και τα πολιτικά του συμφραζόμενα, ασφαλώς δεν αγνοούσε τη “Νέα Δημοκρατία” που συμπεριλαμβανόταν στις επεξεργασίες του 9ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (1972) περιγράφοντας ουσιαστικά μια φάση-στάδιο της Μεταπολίτευσης και της επαναστατικής μετάβασης. Αυτό δείχνει πως ο Καραμανλής δανείστηκε συνειδητά τον όρο, για να τον κατοχυρώσει για τη δική του παράταξη, ενώ ήταν μια εποχή, που και άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί επιχειρούσαν να αντιγράψουν εξωτερικά κάποια χαρακτηριστικά της δομής του κόμματος νέου τύπου.

Το σήμα της ήταν μια σφιγμένη γροθιά που κρατούσε έναν αναμμένο πυρσό, αλλά γεννούσε δυσάρεστους συνειρμούς κι “εκσυγχρονίστηκε”, σα μάρκα και λογότυπο ενός προϊόντος, για να αλλάξει εκ νέου σήμερα, που παρουσιάστηκε το καινούριο σήμα, με άμεσες παραπομπές στην τριγωνομετρία.

Τα κεντρικά γραφεία της ήταν στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Ρηγίλλης, πολύ κοντά στου Μαξίμου. Στη συνέχεια μετακινήθηκε σε νέα πολυτελή γραφεία, από τα οποία αναγκάστηκε να αποχωρήσει, γιατί αδυνατούσε να αποπληρώσει το νοίκι, εφαρμόζοντας ένα ιδιότυπο “δεν πληρώνω” σε εγκαταστάσεις κι υπαλλήλους, παρά τις γενναίες κατά καιρούς ενισχύσεις που λάμβανε από επιχειρηματίες αλλά και από συνεχόμενα δάνεια, που συσσωρεύονται και μένουν απλήρωτα.

Η ΝΔ εξέφραζε πολιτικά πάντα το πιο συντηρητικό και προνομιούχο τμήμα της κοινωνίας. Ο Μητσοτάκης έλεγε με παράπονο πως δεν είναι σωστό να θεωρείται το ΚΚΕ εργατικό κόμμα, γιατί αυτόν τον ψηφίζουν πολύ περισσότεροι εργάτες, χωρίς να αγνοεί ασφαλώς πως μιλούσε για πολιτικά καθυστερημένες και εξωνημένες συνειδήσεις, που δεν είχαν ίδια συμφέροντα με την αστική τάξη, αλλά συντάσσονταν με τους ισχυρούς, έχοντας ίσως την τάση να πηγαίνουν με τους νικητές και την ψευδαίσθηση πως έτσι θα κερδίσουν κι αυτοί κάποια ψίχουλα.

Στις γραμμές της Δεξιάς συνυπήρχαν ειρηνικά και συμπαρατάσσονταν οπαδοί της μοναρχίας και του βασιλιά, χουντικά σταγονίδια, οι πολιτικοί απόγονοι των ταγματασφαλιτών και των γερολαδάδων κερδοσκόπων της Κατοχής. Βουλευτές που συμμετείχαν σε χουντογλέντια, σέρνοντας το χορό, μαζί με “φιλελεύθερες” ψυχές, που συνάντησαν γρήγορα το νεοφιλελευθερισμό θατσερικού τύπου και αγκάλιασαν την άγρια καταστολή, τις αντιλαϊκές περικοπές, το τσάκισμα του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, των κατακτήσεων, συνολικά του κεϊνσιανού κοινωνικού συμβολαίου, που αντιστοιχούσε σε άλλη φάση ανάπτυξης κι άλλες ανάγκες του συστήματος.

Όλοι μαζί στο νέο μαγαζί της Νέας Δημοκρατίας και της παλιάς δικτατορίας του κεφαλαίου, χωρίς προβλήματα και σοβαρές ιδεολογικές διαφωνίες, αφού οι όποιες αντιπαραθέσεις είχαν σχεδόν πάντα χαρακτήρα προσωπικών ανταγωνισμών, εκτός κι αν πάρουμε τοις μετρητοίς την ατάκα του Μπουλά περί “κόμματος αρχών”. Ας περιμένει το κόμμα αρχών…

Εντός της Δεξιάς πολυκατοικίας υπήρχε πάντα βέβαια μια Δεξιά της Δεξιάς, που έπαιρνε κατά καιρούς διάφορα σχήματα και ακροδεξιές συσκευασίες, ενώ πριμοδοτούνταν ενίοτε και από το εκάστοτε ΠΑΣΟΚ για να ψαλιδίζει εκλογικά τη “μαμά-παράταξη”. Αποτελούνταν κατά κανόνα από διάφορα δυσαρεστημένα στελέχη της ΝΔ που είχαν βρεθεί εκτός νυμφώνος (η ΔΗΑΝΑ του Στεφανόπουλου, η ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά, το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, οι Φιλελεύθεροι Ταύροι του Μάνου, η ΔΗΣΥ της Μπακογιάννη, οι ΑΝΕΛ του Καμμένου κοκ) ή από όσους ήθελαν να εκφράσουν τη γνήσια φασιστική, ακροδεξιά συνείδηση της αληθινής, αυθεντικής Δεξιάς, χωρίς προσχήματα και “μεσαίους χώρους”, “σοσιαλμανίες” και άλλες τέτοιες ιδεολογικές “προσμείξεις” καραμανλικού τύπου.

Η Νέα Δημοκρατία ωστόσο έβρισκε πάντα τρόπο να ενσωματώνει τη σαπίλα του ντουνιά, κατακάθια κι αποβράσματα, βγάζοντας από τις γραμμές της μπουμπούκια (και μπουμπούκους) σαν το Γ. Καλαμπόκα, το δολοφόνο του Τεμπονέρα, που σήμερα είναι χρυσαυγίτης στο Βόλο, κι άλλους που θήτευσαν στους Κένταυρους και τους Ρέιντζερς, ως σύγχρονα τάγματα κρούσης στελεχωμένα από τραμπούκους και μπράβους -σήμερα θριαμβεύει η ιδιωτική πρωτοβουλία σε αυτόν τον τομέα και οι μπράβοι αναλαμβάνουν κατευθείαν τη βρώμικη δουλειά, όπου χρειάζεται, χωρίς να υπάρχει απαραίτητα και οργανωτική σχέση, πέρα από την οργανική, οικονομική σύνδεση με το αφεντικό που τους πληρώνει.

Το βασικό δράμα της ΝΔ συνδέεται με την κρίση ταυτότητας της σοσιαλδημοκρατίας, που βρέθηκε χωρίς διαφορές με την “επάρατο Δεξιά” και της έκλεβε συστηματικά το πρόγραμμα. Το πρόβλημα είναι πως οι διάφορες κεντροαριστερές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κτλ) έχουν ακόμα μεγαλύτερη ευκολία να προωθούν τη δεξιά πολιτική, χωρίς να ενεργοποιούν τα ισχυρά αντιδεξιά αντανακλαστικά που υπάρχουν και σήμερα σε έναν κόσμο. Με άλλα λόγια, το σύστημα κάνει συνήθως πολύ καλύτερα τη δουλειά του με τους “αντι-δεξιούς” κι έτσι η ΝΔ είναι καταδικασμένη τα τελευταία πολλά χρόνια να βλέπει κατά κανόνα να την αντιγράφουν και να πρέπει να ασκήσει κριτική από τα δεξιά στη δική της πολιτική, εγκολπώνοντας έτσι ως δικό της το υπαρξιακό πρόβλημα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας.

Αυτός είναι κι ο λόγος που κάποιοι Πρόεδροί της, όπως ο Αβέρωφ και ο Έβερτ, εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση, χωρίς να καταφέρουν να γίνουν πρωθυπουργοί. Και μένει να δούμε αν θα ακολουθήσει τη μοίρα τους και ο Κ. Μητσοτάκης, που μοιάζει ικανός να χάσει και από τον εαυτό του, δρώντας πολλές φορές σαν ο καλύτερος “πράκτορας” του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το βασικό -όσο κλισέ κι αν ακούγεται- είναι να μη βγει χαμένος για άλλη μια φορά ο “κυρίαρχος λαός”, πιστεύοντας πως η δική του νίκη περνάει από την Κική και την Κοκό, τα δύο βασικά χέρια του δικομματισμού, που νίβουν το ένα το άλλο, και τα δυο μαζί το σύστημα…