Νίκος Αμπατιέλος: “Δεν μπορούν να αντιγράψουν το Φεστιβάλ της ΚΝΕ”

Ο Γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ δίνει μια σύντομη συνέντευξη στον Αντώνη Αναστασόπουλο για το Reader.gr, από το χώρο του Φεστιβάλ στο Πάρκο Τρίτση, που ανοίγει σήμερα τις Πύλες του στο κοινό.

Μιλάει για τη συνειδητή υποβάθμιση του χώρου, που μεταμορφώνεται προς το καλύτερο με τη συλλογική προσπάθεια των μελών της ΚΝΕ, για την απήχηση του Φεστιβάλ και τη συνταγή της επιτυχίας που καμιά άλλη πολιτική νεολαία δεν μπορεί να αντιγράψει, για την εντελώς ξύλινη κριτική περί “ξύλινου λόγου” των κομμουνιστών, και τις διεθνείς επαφές της οργάνωσης. Μιλάει για την πιο ξεχωριστή στιγμή που θυμάται περισσότερο από τα Φεστιβάλ που έχει ζήσει, και αυτή που ζήλεψε από όσα δεν έχει ζήσει. Ενώ φανερώνει το μυστικό κόλπο για να βρεις καρέκλα στη Λαϊκή Σκηνή, το βράδυ του Σαββάτου, που γίνεται το αδιαχώρητο.

Όλα αυτά στο βίντεο που ακολουθεί -και το κείμενο της συνέντευξης, ακριβώς από κάτω.

Μέχρι πριν λίγες μέρες, υπήρχαν ρεπορτάζ σχετικά με την άθλια κατάσταση του πάρκου Τρίτση. Σήμερα, μια μέρα πριν την έναρξη του Φεστιβάλ της ΚΝΕ, το Πάρκο μοιάζει πεντακάθαρο και επισκέψιμο, πως το καταφέρατε αυτό;

Είναι η 10η χρονιά που η ΚΝΕ αξιοποιεί το Πάρκο Τρίτση για τις εκδηλώσεις του κεντρικού Φεστιβάλ. Και είμαστε πολύ χαρούμενοι που αυτά τα 10 χρόνια υπάρχει μια πολύ μεγάλη αναγνώριση του κόσμου της περιοχής και με τη συμμετοχή του κατά χιλιάδες το ίδιο το τριήμερο στο Φεστιβάλ, για τον καταλυτικό ρόλο που έχει παίξει η ΚΝΕ και το ΚΚΕ, τις μέρες που είναι στο Πάρκο να το καθαρίζει όσο μπορούμε με την εθελοντική δουλειά στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, που είναι παραπάνω απ’ όσο μπορεί να νομίζει ο κόσμος.

Αναγνωρίζει τις προσπάθειες που κάνουμε μέσα στο καλοκαίρι με ομάδες πυροπροστασίας για να κρατιέται το πάρκο ζωντανό και χρήσιμο.  Αναγνωρίζει ακόμα ότι τα μέλη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, μπαίνουν μπροστά στους αγώνες των κατοίκων για να σταματήσει αυτή η κατάσταση, που και σήμερα δεν είμαστε ικανοποιημένοι από την συνολική εικόνα, αν εξαιρέσουμε τις παρεμβάσεις που έχουν γίνει αυτές τις μέρες.

Είμαστε σε μια φάση συνειδητής υποβάθμισης του πάρκου, μέσω της υποχρηματοδότησης. Για μια έκταση πάνω από 1000 στρέμματα, υπάρχουν λιγότεροι από 5 εργαζόμενοι για να το συντηρούν και να το προσέχουν. Είναι συνειδητή προσπάθεια για να εμφανιστούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα, ως από μηχανής θεοί που θα μπορέσουν να λύσουν τα προβλήματα. Δεν τα λύνουν τα προβλήματα.

Ο αγώνας πρέπει να είναι για ελεύθερο ανοιχτό πάρκο για το λαό, κλειστό για τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Ταυτόχρονα αυξημένη χρηματοδότηση για υποδομές. Βλέπετε τι ονειρικός τόπος, τι ανάσα μπορεί να είναι και αν ρωτήσετε οποιοσδήποτε κάτοικος το καταλαβαίνει.

Χωρίς κάποια εταιρεία καθαρισμού, μόνο από τα μέλη της ΚΝΕ;

Είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της οργάνωσης του Φεστιβάλ και εδώ και σε όλη τη χώρα. Μακριά από χορηγούς και διαφημιστικές. Στηρίζονται στην ανιδιοτελή εθελοντική συμβολή των μελών και των φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Και αυτό το κάνει και να ξεχωρίζει. Για μας ο τρόπος που δουλεύουμε στο Φεστιβάλ, είναι μια εικόνα για το πως θέλουμε να είναι ο κόσμος.  Δηλαδή πως την ατομική σου προσπάθεια, την βάζεις σε κάποια συλλογικά πλαίσια, για να πετύχεις έναν πολύ μεγαλύτερο σκοπό, που ατομικά δεν θα μπορούσες να πετύχεις. Κάπως έτσι είναι η κοινωνία που θέλουμε να φτιάξουμε και συνδυάζεται με την αλληλεγγύη και την ανιδιοτέλεια.

Είναι χαρακτηριστικό, μια κοπέλα εργαζόμενη εδώ που βλέπει τα παιδιά κάθε μέρα, να έρχονται πρωί και να φεύγουν βράδυ κάποιοι. Να έρχονται μετά τις δουλειές τους, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια. Και λέει «Πραγματικά παιδιά σας θαυμάζω, πως έχετε αφήσει οικογένεια, γνωστούς, φίλους για να κάνετε κάτι τέτοιο».  Δεν είναι θέμα θαυμασμού κατά τη γνώμη μας, αλλά τι μπορεί να δώσει η συλλογική δράση, τι δυνάμεις ανεξάντλητες, ευχαρίστηση, ικανοποίηση.

Πολλοί προσπάθησαν, ακόμα και η ΟΝΝΕΔ, να κάνουν Φεστιβάλ. Κανείς δεν τα καταφέρε. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της ΚΝΕ, που διοργανώνει με επιτυχία, μοναδική όπως φαίνεται, εδώ και 45 χρόνια το Φεστιβάλ της;

Υπάρχει συνταγή της επιτυχίας. Δεν μπορούν να την αντιγράψουν όσο και αν προσπαθήσουν. Αυτές οι προσπάθειες είχαν και μεγάλους χορηγούς και επιχειρηματικά συμφέροντα, που θα μπορούσαν να κάνουν ένα φεστιβάλ πραγματικά επιτυχημένο. Είχαν όλους τους όρους και τις προϋποθέσεις.

Το θέμα είναι η ανταπόκριση που θα βρουν από τη νεολαία. Η διαφορά του Φεστιβάλ της ΚΝΕ, πέρα από το πως χτίζεται, είναι πως στην καρδιά του είναι η ίδια η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Δηλαδή η προσπάθεια να απαντήσουμε σ’ αυτό για το οποίο ανησυχεί ένας νέος άνθρωπος. Για τη δουλειά του, για τη ζωή του, για τα δικαιώματά του, για την οικογένεια, για την μόρφωση για τον πολιτισμό. Έχουμε απαντήσεις για το τι μπορούμε να κάνουμε.

Όταν αυτό συνδυάζεται και με μια πληθώρα καταξιωμένων καλλιτεχνών, από όλα τα είδη τέχνης που είτε μέσω αφιερωμάτων είτε μέσω συναυλιών προσπαθούν να αφυπνίσουν συνειδήσεις για τον αγώνα που χρειάζεται να κάνουμε, γίνεται μια πραγματική συνταγή επιτυχίας που έχει κι αυτή την αντοχή μέσα στα χρόνια.

Ο κόσμος που πηγαίνει στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ της ΚΝΕ σε ολόκληρη την Ελλάδα, είναι αν όχι πολλαπλάσιος, μάλλον μεγαλύτερος του αριθμού των ψήφων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Ποια είναι η εκτίμησή σας; Μένει κάτι σ’ αυτό τον κόσμο, που δεν είναι ψηφοφόρος του ΚΚΕ, αλλά έρχεται στο Φεστιβάλ;

Και οι επιλογές οι πολιτικές δεν είναι στατικές. Πολύς κόσμος έχει ψηφίσει το κόμμα, ειδικά τώρα που είχαμε και πολλές εκλογικές μάχες, ο κόσμος που στήριξε το ΚΚΕ έστω σε μια από αυτές, αλλά στα διάφορα διλήμματα μπορεί να μην σκέφτηκε το ΚΚΕ σαν μια από τις λύσεις, είναι πολύ περισσότερος από το 5%.

Πολύς τέτοιος κόσμος περνά από το Φεστιβάλ. Είναι ένας δίαυλος επαφής και επικοινωνίας, όχι μόνο με αυτούς που πιστεύουν στο ΚΚΕ και το στηρίζουν σταθερά. Είναι μια ευρύτερη συνάντηση του ΚΚΕ με τη νεολαία. Θεωρούμε ότι η μαζικότητα, τέτοιων φεστιβάλ με αυτό το περιεχόμενο, με το πολιτιστικό πρόγραμμα στρατευμένο σε αυτή την προσπάθεια, δείχνουν ότι παρά τα εκλογικά ποσοστά, οι κομμουνιστικές ιδέες -γιατι αυτή είναι η ουσία του- παραμένουν ζωντανές σε πολύ δύσκολες εποχές, με επίδραση σε νεότερους ανθρώπους όταν το βασικό μάθημα είναι ότι είναι ξοφλημένες. Αυτός ο δίαυλος, μπορεί σήμερα να εκφράζεται έτσι πολιτικά, αλλά σίγουρα είναι ένα καύσιμο στην ανάγκη για ευρύτερες αλλαγές προς όφελος του λαού και της νεολαίας.

«Με τους αγώνες, τα όνειρα, τη δύναμή μας… “…θα χτίσουμε έναν κόσμο λέφτερο, ανοιχτό, γεμάτο ελπίδα…” (Ναζίμ Χικμέτ) Τον Σοσιαλισμό» είναι το σύνθημα του 45ου Φεστιβάλ. Είναι ο Σοσιαλισμός, αυτός που γνωρίσαμε τον 20ο αιώνα, ένα όραμα που μπορεί να εμπνεύσει την νεολαία; Αυτήν που έχει από σίριαλ για το Τσέρνομπιλ, κραυγές για την δήθεν τελευταία Σοβιετία της Ευρώπης και αποφάσεις της ΕΕ με ψυχροπολεμική φρασεολογία τύπου «Σιδηρού Παραπετάσματος»;

Έχει δεχθεί μεγάλη επίθεση, ο σοσιαλισμός που γνώρισε η ανθρωπότητα. Μπορεί να εμπνεύσει; 100% ναι. Μπορεί να εμπνεύσει αν γίνουν γνωστά τα επιτεύγματα που είχε αυτή η κοινωνία για τον κόσμο, για τη νεολαία. Στα ζητήματα της μόρφωσης, της υγείας, του ελεύθερου χρόνου, του αθλητισμού, του πολιτισμού.

Η επίθεση που δέχεται είναι γιατί ακριβώς το σημερινό σύστημα, δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί σ’ αυτούς τους όρους. Οπότε με διάφορους άλλους τρόπους, προσπαθεί να αποκόψει την νεολαία από την ιστορική πορεία και από τη μελλοντική ανάγκη να χτίσουμε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο, τον Σοσιαλισμό.

Το μάθημα της ΕΕ, το επίσημο είναι η εξίσωση του Φασισμού με τον Κομμουνισμό. Δηλαδή ότι πιο μαύρο και απεχθές έχει βγάλει ο καπιταλισμός, να εξισώνεται με ότι πιο πρωτοπόρο και προοδευτικό έχει σκεφτεί η ανθρωπότητα για να προχωρήσει.

Σαν Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας απευθυνόμενοι και προς τη νεολαία, για να γίνει ξανά όραμα πάλης, πρέπει να δειχθούν και οι αιτίες που δεν κατάφερε να κερδίσει. Το έχουμε μελετήσει πάρα πολύ, όχι μόνο στην Ελλάδα και σε συναντήσεις με Κομμουνιστικά Κόμματα και Νεολαίες και με κόσμο και επιστήμονες που τον νοιάζει η υπόθεση του Σοσιαλισμού για να ζήσουμε καλύτερα.

Έχουμε και απαντήσεις στο γιατί ανατράπηκε η ΕΣΣΔ και ο Σοσιαλισμός που γνωρίσαμε τον 20ο αιώνα, που μπορούν πραγματικά να εμπνεύσουν ότι η νέα προσπάθεια, δεν είναι καταδικασμένη από χέρι, δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να μην γίνεται.

Είναι στα χέρια του, με την ιδιαίτερη ευθύνη του ΚΚ σε κάθε χώρα, να προχωρήσει μπροστά και να καταβάλλει τα νέα προβλήματα που θα έχει να λύσει, να καταβάλλει τις προσπάθειες που θα γίνουν για να την χτυπήσουν όπως έγινε και με την ΕΣΣΔ.

Εντυπωσιάζονται οι ξένες αντιπροσωπείες, μικρότερων συνήθως Κομμουνιστικών, Εργατικών και Αριστερών κομμάτων από την προσέλευση;

Είναι αλήθεια ότι από όλα τα μήκη της γης, φεύγουν πάντα με τις καλύτερες αναμνήσεις. Έχουν ανάγκη να συζητήσουν με την ΚΝΕ – το βλέπουμε σαν ευθύνη όχι για να χαιρόμαστε- το πώς καταφέρνουμε στη χώρα μας, σε αυτές τις συνθήκες, με την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ, να συσπειρώνουμε τόσο κόσμο και νεολαία, στα φεστιβάλ και σε άλλες εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις που πρωτοστατούν οι κομμουνιστές.

Φέτος είναι κοντά στις 40 ξένες οργανώσεις. Είναι ένα πολύ μεγάλο, παγκόσμιο μάζεμα με πολύ ενδιαφέρον για όλα τα θέματα. Πολλές από αυτές τις οργανώσεις, μας κάνουν περήφανους, στην συντροφική αδελφική σχέση που έχουμε όπως της Ιταλίας, της Ισπανίας ή η Κομμουνιστική Νεολαία της Τουρκίας, πραγματικά δίνουν μάχη σε πολύ σκληρές συνθήκες και με πάρα πολύ μεγάλες επιτυχίες.

Η κριτική που σας γίνεται, περί ξύλινου λόγου, είναι λίγο πολύ γνωστή. Αλλάζει το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, εξελίσσεται; Είδαμε στο πρόγραμμα 4 εκδηλώσεις – συζητήσεις που πατάνε στην επικαιρότητα. «Ζωή χωρίς εκμετάλλευση την εποχή της ψηφιακής οικονομίας». Μια για τα συνδικάτα που φαντάζομαι ότι έχει σχέση και με τον Αναπτυξιακό Νόμο που φέρνει η κυβέρνηση. Πράσινη ανάπτυξη και τα Τσέρνομπιλ του καπιταλισμού – είδα στο σποτάκι και αναφορά στην δημοφιλή σειρά. Μέχρι και συζήτηση για το χιπ – χοπ!

Νομίζω καταρρέει. Όχι μόνο από αυτά, από πάρα πολλά. Όταν ένας άνθρωπος έρθει και ακούσει για το ΚΚΕ, από το ΚΚΕ και όχι από αυτούς που το πολεμάνε, νομίζω μπορεί να καταλάβει αν μιλάμε ξύλινα.

Το «σοσιαλισμός», «κομμουνισμός», «καπιταλισμός» κάπως πρέπει να ονοματίσουμε την κατάσταση που ζούμε και το που θέλουμε να πάμε. Κάνουμε μια μεγάλη προσπάθεια να είμαστε πολύ κοντά στις ανησυχίες των νέων ανθρώπων. Δεν τις θεωρούμε έξω από αυτά που λέει το ΚΚΕ, τις θεωρούμε κομμάτι αυτών.

Είναι για το περιβάλλον; Είναι για τα πυρηνικά; Αύριο – μεθαύριο έχουμε την προσπάθεια της νέας κυβέρνησης, που το πάει ένα βήμα παρακάτω από τον ΣΥΡΙΖΑ, να ανανεώσει τη συμφωνία με τις ΗΠΑ, για τις βάσεις στη χώρα μας. Να γίνεται η χώρα ένα απέραντο ΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο, όχι ότι δεν ήταν, ακόμα περισσότερο. Για το μεταναστευτικό, για το προσφυγικό. Για το θέμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Να μην τον πούμε «ιμπεριαλιστικό»; Ιμπεριαλιστικός όμως είναι ο πόλεμος. Και την στιγμή που η Ελλάδα έχει τόσο στενή σχέση με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ που δήθεν μας προστατεύει, απέναντι οι αξιωματούχοι της Ρωσίας δεν διστάζουν να πουν -και έτσι είναι- ότι «οι βάσεις είναι στόχοι μας». Κανείς δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Είναι μια σκληρή πραγματικότητα, την οποία το ΚΚΕ ούτε την κρύβει, ούτε χαϊδεύει αυτιά, ούτε την ωραιοποιεί γιατί δεν έχει κανένα αντάλλαγμα, ούτε πάνω ούτε κάτω από το τραπέζι, γι αυτό και είναι σταθερή δύναμη δίπλα στους εργαζόμενους.

Στις πολλές συζητήσεις που έχουμε, ο κόσμος μπορεί να έρθει να ακούσει και για επιμέρους θέματα την άποψη του ΚΚΕ, όμως όλες βγάζουν ένα πράγμα. Είτε μιλήσουμε για τον Σοσιαλισμό, για το «Τσέρνομπιλ του καπιταλισμού», για την αντιπαράθεση σε σχέση με το περιβάλλον με αφορμή και το έγκλημα στον Αμαζόνιο, είτε για τον συνδικαλιστικό νόμο, την προσπάθεια των εργοδοτών να παρέμβουν άμεσα με τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και άλλων Εργατικών Κέντρων, είτε μιλήσουμε ακόμα και για το τραγούδι, τον στίχο και πως εμπνέει και κινητοποιεί την νεολαία, όλα δίνουν απάντηση στο εξής:

Δεν υπάρχει εναλλακτική;  Έτσι προσπαθούν να πείσουν. Υπάρχει εναλλακτική. Και είτε το ψάξουμε αν στην επαφή της ψηφιακής οικονομίας μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα. Γιατί αφού δεν αλλάζει τίποτα, χτυπάνε τις απεργίες, τους αγώνες, τον Σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα; Αποδεικνύεται ότι αυτό είναι που πραγματικά φοβούνται και αυτό για το οποίο πρέπει να παλέψει ο νέος. Αυτό είναι το μήνυμα του Φεστιβάλ μας.

Μέχρι το 1997 το Φεστιβάλ αλλάζει συχνά χώρο. Από τότε πάει στην Πανεπιστημιούπολη και από το 2010 στο Πάρκο Τρίτση όπου βρισκόμαστε. Ποιο ήταν το κριτήριο αλλαγής χώρου; Και με δεδομένο ότι κάποιες μέρες δεν φτάνει ούτε αυτός ο αχανής χώρος, σχεδιάζετε να πάτε σε μεγαλύτερο;

Πάντα είναι μέσα στα πλάνα του Φεστιβάλ, το πώς θα ανανεώσει και τις μορφές. Πώς δεν θα είναι μόνο να απαντάει στα σύγχρονα επίκαιρα ζητήματα και στις σύγχρονες ανάγκες, που αυτό από μόνο του είναι μια ανανέωση για το φεστιβάλ, ούτως ή άλλως, είτε αλλάζεις χώρο, είτε όχι.

Η επιλογή του χώρου, ήταν για να έρθουμε μέσα στον εργατόκοσμο της Δυτικής Αττικής, ένα πολύ λαϊκό τμήμα του Λεκανοπεδίου, που κυριαρχούν ως συνέπεια και των οικονομικών δυσκολιών, των εργασιακών σχέσεων  λάστιχο και μια σειρά από οξυμένα προβλήματα του σημερινού συστήματος.

Η ανασφάλεια, τα ναρκωτικά, άλλες τέτοιες δυσκολίες που βιώνει ο κόσμος εδώ. Κόσμος που θέλει απαντήσεις, που καταφέρνει δύσκολα να καλύψει και την ανάγκη του για πολιτισμό. Νομίζουμε ότι κάναμε αισθητή την παρουσία μας όλα αυτά τα χρόνια, τους δεσμούς του κόμματος με την περιοχή. Είναι και μια περιοχή που το κόμμα έχει πάρα πολύ υψηλά ποσοστά. Θα επισκεφτούμε σίγουρα κι άλλους χώρους, παρότι είναι ένας πανέμορφος χώρος και μας έχει φιλοξενήσει φοβερά αυτά τα χρόνια.

Η πιο εμβληματική στιγμή που έχεις ως προσωπικό βίωμα; Και μια την οποία θα ήθελες να έχεις ζήσει;

Μεγάλο θέμα ε; Πολλές ωραίες στιγμές. Κάθε φεστιβάλ έχει τα καλά του. Και λόγω της ημέρας (18 Σεπτέμβρη), θα ξεχώριζα όταν η έναρξη του Φεστιβάλ, συνέπεσε με τον έναν χρόνο από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Ήταν ένας χρόνος, που αποκαλύφθηκε σε πολλούς και με την επίθεση στους κομμουνιστές εργάτες στο Πέραμα και με άλλες επιθέσεις σε μετανάστες διαρκώς. Αποκάλυψε σε πάρα πολύ κόσμο τον εγκληματικό συνδυασμένα ναζιστικό χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής. Συνοδεύτηκε με πολύ μεγάλη προσπάθεια από ΚΚΕ και ΚΝΕ να αποκαλύψουν, να αντιπαρατεθούν στα σχολεία, σε χώρους δουλειάς σε χώρους κατάρτισης και να τους απομονώσουν.

Θεωρούμε ότι είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος του λαϊκού παράγοντα και του ΚΚΕ, στο να κλείνουν τα γραφεία τους, το ένα μετά το άλλο. Δεν είναι βεβαίως μόνο αυτό. Είναι όμως σημαντική η απονομιμοποίηση και η αποκάλυψη του ρόλου τους.

Ήταν εκείνη η πρώτη μέρα που τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή. Όποιος έχει έρθει, μπορεί να καταλάβει πόσες χιλιάδες κόσμου, σε έναν τόσο αχανή χώρο και δεν ακουγόταν τσιμουδιά. Ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή αλλά και μαχητική, ταυτόχρονα που εκφράστηκε και στον δρόμο.

Έχω ακούσει για το 3ο Φεστιβάλ, από τα μεγαλύτερα στο Περιστέρι, για τον χώρο που φτιάχτηκε. Να ακούς τον Ρίτσο, τον Κατράκη. Να ακούγονται «τα παιδιά της ΚΝΕ» που είχε γράψει ο Ρίτσος και το είχε απαγγείλει στο Φεστιβάλ.

Αν πούμε μια, ίσως να είχε ενδιαφέρον το πρώτο Φεστιβάλ. Που ήταν το πώς γεννήθηκε η ιδέα, να το βλέπεις να γίνεται, να είσαι εκεί.

Τι μέσο χρειαζόμαστε για να βρούμε καρέκλα το βράδυ του Σαββάτου στην Λαϊκή Σκηνή; Υπάρχει κόλπο;

Να την πάρεις από την ομιλία και να την κατεβάσεις μέχρι το Λαϊκό Στέκι, σαν μυρμήγκι.