Ο αντικομμουνισμός της Αυγής, το ροζ ξέπλυμα και το μαύρο μέτωπο της αντίδρασης

Αν κάποιοι αγνοούν τον όρο pink washing (ροξ ξέπλυμα) και έχουν αμφιβολίες για την πολιτική στόχευση της κυβέρνησης, πίσω από το νομοσχέδιο περί αλλαγή φύλου, ας συμπληρώσουν το κάδρο με το νομοσχέδιο που έρχεται για την (ιατρική) κάνναβη. Κι αν εξακολουθούν να μη βλέπουν το επικοινωνιακό τυράκι και τις σκοπιμότητες που υπηρετεί, έρχεται να το συμπυκνώσει η Αυγή κι ο χυδαίος αρθρογράφος της, με αυτό το κείμενο, όπου αναφέρει και τα εξής.

Από την άλλη, στον χώρο της μαύρης συντήρησης παρέμειναν η Χρυσή Αυγή, η Νέα Δημοκρατία, η ψευδεπίγραφη Ένωση Κεντρώων και το ΚΚΕ. Ειδικά το ΚΚΕ, παρά την προσπάθεια που έγινε παλιότερα για να αφήσει πίσω το σταλινικό παρελθόν, δεν είναι τυχαίο ότι συντάχτηκε με τις πιο μαύρες απόψεις του «πατερούλη» και του αποκατασταθέντος Ζαχαριάδη. Τώρα πώς γίνεται και άνθρωποι «διαφορετικοί», κατά τους αγορητές του ΚΚΕ, ψηφίζουν εναντίον της απελευθέρωσης όλων, ε, αυτό όντως είναι ψυχιατρικό και πολύ ταξικό. Στο σημερινό ΚΚΕ, προφανώς ο Λένιν είναι άγνωστος.

Δεν είμαστε πολύ σίγουροι ότι ο Λένιν και οι απόψεις του για τις έμφυλες σχέσεις και τον έρωτα, είναι γνωστές στον αρθρογράφο της Αυγής, αλλά ας δούμε και τη συνέχεια.

Άφησα για το τέλος τα έντυπα της δημοσιογραφικής αμετροέπειας. Δεν ξέρω αν θα παρέμβει κάποιος εισαγγελέας ή αν όλα πια καλύπτονται από την «ελευθερία» του Τύπου. Σημειώνω. «Δημοκρατία»: Νόμος του κράτους η διαστροφή. «Ριζοσπάστης»: Επικίνδυνοι ανορθολογισμοί με μανδύα την υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων. «Ελεύθερη Ώρα»: Βουλή – τραβεστί – ξύλο στην κάθε αδερφή!

Μάλιστα. Σταλινολογία, χοντροκομμένη διαστρέβλωση, τσουβάλιασμα της διαφωνίας του ΚΚΕ με τους Χρυσαυγίτες και το παραλήρημα της “Ελεύθερης Ώρας” -και βασικά η θεωρία των δύο άκρων με διαφορετικό περιτύλιγμα.

Αλλά για να μην ξεχάσουμε τα βασικά, υπενθυμίζουμε το αυτονόητο: οι μεσαιωνικές, οπισθοδρομικές αντιλήψεις πάνε χέρι-χέρι με τον εργασιακό μεσαίωνα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, με τον κόσμο των μνημονίων, της ΕΕ και της εκμετάλλευσης. Αν λοιπόν ψάχνει να βρει κάποιο μέτωπο της αντίδρασης ο αρθρογράφος, θα το βρει στους συντρόφους του στην κυβέρνηση και το αστικό μπουλούκι που στοιχήθηκε πίσω της, ψηφίζοντας μαζί το 3ο και το 4ο μνημόνιο, την κατεδάφιση των κατακτήσεων που είχαν απομείνει, και της ζωής των αδυνάτων για τους οποίος κόπτονται θεωρητικά. Κι αυτό κανένα ροζ ξέπλυμα της βάρβαρης κυβερνητικής πολιτικής δεν μπορεί να το ξεγράψει.