Ο Δοξιάδης, τα πολιτικά ασπόνδυλα και ο αντικομμουνισμός ως σπονδυλική στήλη της ΕΕ

Σπόνδυλος (ο):
Ανατομία: το καθένα από τα οστά που συναπαρτίζουν τη σπονδυλική στήλη.
Αρχιτεκτονική: τμήμα κυλινδρικού κίονα
Συγγενικές λέξεις: ασπόνδυλος, σπονδυλωτός, σπονυδυλίτιδα, σπονδυλοαρθρίτιδα

Ο Απόστολος Δοξιάδης έδωσε τις προάλλες από το προφίλ του στο Facebook, συγχαρητήρια στην Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου και τον Εμμανουήλ Φράγκο, τους δύο μοναδικούς βουλευτές που υπερψήφισαν στο Ευρωκοινοβούλιο το ψήφισμα που εξισώνει το ναζισμό με τον κομμουνισμό και τους θεωρεί από κοινού υπαίτιους για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μεταξύ άλλων έκανε λόγο για τα “ασπόνδυλα του λευκού”, αναφερόμενος στην ψήφο κάποιων Ελλήνων ευρωβουλευτών που αρνήθηκαν να το υπερψηφίσουν. Ανάμεσά τους είναι και ο ευρωβουλευτής της ΝΔ, Στέλιος Κυμπουρόπουλος. Πόσο πολιτικό θάρρος χρειάζεται άραγε, για να χαρακτηρίζεις “ασπόνδυλο” ένα άτομο με αναπηρία, που είναι καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι, και να το εγκαλείς με υπονοούμενα χωρίς καν να το αναφέρεις ονομαστικά;

Ο αντικομμουνισμός του Δοξιάδη είναι τόσο ακραιφνής, που δίνει πάτημα ακόμα και στον Πέτρο Κόκκαλη του ΣΥΡΙΖΑ να τον σχολιάζει σκωπτικά στα σχόλια ως “ερασιτέχνη φασίστα”.

Ο ευρωβουλευτής της ΝΔ δεν άφησε ασχολίαστο το υπονοούμενο, απαντώντας με ευπρέπεια στον υβριστή του, κι αναφέροντας ακολούθως κάποια αυτονόητα σημεία για την ιστορική αλήθεια και το ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης στην Αντιφασιστική Νίκη. Μεταξύ άλλων σημειώνει:

Με αφορμή, λοιπόν, τη συμπλήρωση 80 χρόνων, την 1η Σεπτεμβρίου, από την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, την προηγούμενη εβδομάδα τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ενέκριναν με συντριπτική πλειοψηφία ένα ψήφισμα που φέρει τον τίτλο «Η σημασία της Ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης» (θα το παραθέσω στα σχόλια αυτούσιο στα ελληνικά), με 535 ψήφους υπέρ, 66 κατά και 52 λευκά. Το ψήφισμα κατέθεσαν από κοινού οι ομάδες του Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών, των Φιλελεύθερων, των Πρασίνων και των Συντηρητικών Μεταρρυθμιστών, πολιτικές δηλαδή ομάδες ευρύτατου φάσματος, και βάσει αυτού το ευρωκοινοβούλιο χαρακτηρίζει τη Σοβιετική Ένωση συνυπεύθυνη με τη ναζιστική Γερμανία για το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, παραπέμποντας στο σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ των δύο χωρών ως μια συμφωνία συμμαχίας.
Η καταδίκη των θυμάτων του Ολοκληρωτισμού είναι επιβεβλημένη, παρότι -θέλω να πιστεύω- αυτονόητη, ενόσω η υπεράσπιση των πολιτικών και ατομικών ελευθεριών αποτελεί θεμελιώδη ευρωπαϊκό πρόταγμα. Κατά την άποψή μου, όμως, το εν λόγω κείμενο εξισώνει ανιστόρητα, καθότι ατεκμηρίωτα, τον ναζισμό με τον κομμουνισμό. Στις σειρές του δεν γίνεται απολύτως καμία αναφορά για τον ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης και στα εκατομμύρια πολιτών της που έδωσαν τη ζωή τους για τη νίκη κατά του φασισμού και τη συντριβή του ναζισμού στην Ευρώπη.

Στη συνέχεια μπορείτε να δείτε ολόκληρη την ανάρτησή του.

Ο Δοξιάδης επανήλθε διευκρινίζοντας πως δεν αναφερόταν ειρωνικά στην πάθηση του Κυμπουρόπουλου -για τον οποίο τρέφει θαυμασμό- και πως αναφερόταν με τη μεταφορική έννοια στους “απόντες” που δεν πήραν θέση.

Θα μπορούσαμε με την ευκαιρία να αναφέρουμε ενδεικτικά μερικά στοιχεία για την ευγονική των ναζί, σε αντιπαράθεση με την πλήρη κρατική μέριμνα που παρείχε η σοσιαλιστική εξουσία της ΕΣΣΔ στα άτομα με αναπηρία, και ανάμεσά τους στα εκατομμύρια που έμειναν ανάπηροι κατά τη διάρκεια του πολέμου ενάντια στη ναζιστική Γερμανία -αυτή που ο Δοξιάδης θεωρεί συνυπεύθυνη μαζί με τη Σοβιετική Ένωση για τα εκατομμύρια θύματα του πολέμου.

Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού. Το τελευταίο διάστημα μια σειρά αστών δημοσιολόγων δίνουν ρέστα για να ξαναγράψουν την ιστορία -και ένας σκηνοθέτης-συγγραφέας σαν τον Δοξιάδη, είναι πάντα χρήσιμος για μια τέτοια δουλειά- και να τσουβαλιάσουν νικητές και ηττημένους, τον κομμουνισμό που τσάκισε το φασισμό με τους ναζί. Αφήνουν στην άκρη τα “ιδεολογικά ταμπού” του παρελθόντος, δηλώνουν περήφανα αντικομμουνιστές, θεωρούν πως όποιος δηλώνει φιλελεύθερος είναι αυτομάτως αντικομμουνιστής -αν και το ψήφισμα υποστηρίχθηκε από όλο το αστικό φάσμα, ακόμα και από την “αριστερή” σοσιαλδημοκρατική του πτέρυγα.

Από μια άποψη έχουν δίκιο. Η σπονδυλική στήλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ο αντικομμουνισμός. Είναι τέτοιο το μίσος τους για τον Κόκκινο Στρατό και τη Σοβιετική Ένωση που επιχειρούν ακόμα και την ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, στις 9 του Μάη, να την περάσουν στις συνειδήσεις ως “γιορτή της Ευρώπης” και επέτειο των πρόδρομων μορφών της ΕΕ.

Όσοι τάσσονται με συνέπεια στο πλευρό των εκμεταλλευτών δεν μπορεί παρά να μισούν τους κομμουνιστές και να θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία του εικοστού αιώνα, σαν μυθιστόρημα-πολιτικό άρλεκιν, με κακή σκηνοθεσία. Όσοι έχουν στοιχειώδη εντιμότητα απέναντι στην ιστορική αλήθεια, είναι καταδικασμένοι να μπουν στο στόχαστρο των πρώτων, ακόμα και αν ανήκουν στην ίδια πλευρά της ταξικής πάλης. Ο πόλεμος αυτός δεν έχει κανόνες, αιχμαλώτους και ιστορικές αλήθειες που δεν ταιριάζουν στο κυρίαρχο αφήγημα. Και αυτό το τελευταίο, το φτιάχνουν τα “πολιτικά ασπόνδυλα”, που αφαιρούν οικειοθελώς τους δικούς τους σπονδύλους, για να κινούνται ευέλικτα και να τιμούν ευλαβικά τη σπονδυλική στήλη της ΕΕ: τον ωμό και χυδαίο αντικομμουνισμό.