Ο καθένας στη θέση του θα έκανε το ίδιο

Χτες στη δίκη της Χρυσής Αυγής ήταν η σειρά για την απολογία του αρχιχρυσαυγίτη Κασιδιάρη στην οποία οι κομμουνιστές είχαν την “τιμητική” τους, αφού ένα μεγάλο μέρος της, αφορούσε το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, την Κανέλλη και ούτω καθεξής.

Ποιος όμως είναι αυτός που τους έπιασε στο στόμα του; Ο ψευτονταής, που καμάρωνε για τα χρυσαυγίτικα τάγματα εφόδου, αλλά τώρα δεν είδε τίποτε, δεν ξέρει τίποτε, όπως και οι υπόλοιποι ομοϊδεάτες του που απολογήθηκαν νωρίτερα, οι οποίοι έπαθαν συλλογική επιλεκτική κώφωση, τύφλωση και αμνησία. Ο χυδαίος και προκλητικός στρεψολόγος, που επιχειρεί να συμψηφίσει τη δολοφονία του Φύσσα ή τη δολοφονική ενέδρα στα μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, με “άλλες μορφές βίας”, ακόμα και με την αυτοάμυνα των διαδηλωτών στην επίθεση της αστυνομίας στο άγαλμα του Τρούμαν. Ο “ήρωας” που έριξε νερό στη Δούρου, χαστούκισε την Κανέλλη, κι αφού κρυβόταν για να αποφύγει το αυτόφωρο, κατέθεσε μήνυση στη βουλευτή του ΚΚΕ για “επίθεση”.

Αυτό που στην πραγματικότητα πείραξε τον ίδιο και τους ομογάλακτούς τους, όπως και τους υψηλούς προστάτες τους, ήταν η φράση του γγ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα στον Παπαδάκη για το διαδηλωτή του ΠΑΜΕ, πως “αν ήσασταν κι εσείς εκεί το χέρι σας και το πόδι σας θα το σηκώνατε να ρίξετε μια κλωτσιά“.

Πόσοι όμως αλήθεια θα έκαναν στην πραγματικότητα το ίδιο σε μια ανάλογη περίσταση; Δεν υπάρχει ίσως καλύτερο παράδειγμα από αυτό που συνδέει τα πρόσωπα στα οποία προαναφερθήκαμε, τον Κασιδιάρη και την Κανέλλη. Την ίδια ώρα που εκείνη μπήκε μπροστά στο φασίστα με ένα φύλλο Ριζοσπάστη στα χέρια (τον οποίο ο Κασιδιάρης επιχείρησε να παρουσιάσει περίπου ως φονικό όπλο), άλλοι έμεναν ακίνητοι, τάχα αυτοσυγκρατούμενοι να μην πονέσουν κανέναν, ενώ άλλοι τον εξέλεγαν λίγα χρόνια μετά με “αριστερές ψήφους” ΠτΔ, έτσι για το συμβολισμό του πράγματος, ως προς τις ευαισθησίες της ελληνικής αστικής δημοκρατίας.

Δεν είναι ωστόσο θέμα προσώπων πρωτίστως, και της γενναιότητας ή μη που τους διακρίνει σε ατομικό επίπεδο, αλλά του φορέα που εκπροσωπούν. Δε θα έκαναν όλοι το ίδιο, γιατί δεν είναι όλοι από την ίδια πάστα, ούτε ενοχλούν όλοι το ίδιο τους φασίστες, που παθαίνουν αλλεργία ειδικά με τους κομμουνιστές, η οποία δεν κρύβεται, όπως ο βήχας κι ο έρωτάς τους με το σύστημα που υπηρετούν πιστά ως μαντρόσκυλα, ακόμα κι όταν τα αντιμετωπίζει ως στυμμένες λεμονόκουπες.