Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου νιώθει πατριωτικά υπερήφανος για τη Ν. Ζηλανδία και τα Δεκεμβριανά(;)

Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, πατέρα;

Γιατί πρέπει να βρει λόγους να εξυμνήσει το έργο της κυβέρνησης.
Γιατί η Νέα Ζηλανδία έχει μόνο έναν νεκρό, έχοντας την ίδια πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας με την Ελλάδα -σύμφωνα με όσα λέει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου.

Βέβαια, η Νέα Ζηλανδία θρηνεί ένα θύμα με 1.200 κρούσματα συνολικά. Στην Ελλάδα οι θάνατοι είναι -αναλογικά και σε απόλυτες τιμές- πολύ περισσότεροι, ενώ είναι αόριστος -από κατά προσέγγιση έως εντελώς απροσδιόριστος- ο αριθμός των πραγματικών κρουσμάτων, από τη στιγμή που δε γίνονται διαγνωστικοί έλεγχοι στο σύνολο του πληθυσμού. Παρεμπιπτόντως, στη Νέα Ζηλανδία ο αριθμός τεστ είναι υπετριπλάσιος ανά εκατομμύριο πληθυσμού, 10610 εκεί, 3121 εδώ με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία.

Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου σημειώνει τους ιστορικούς δεσμούς με τη Νέα Ζηλανδία, που επανεπιβεβαιώνονται στον νέο πόλεμο κατά του ιού. Αναρωτιέται κανείς γιατί δε γίνεται η ίδια πατριωτική σύνδεση -όπως ο ίδιος την χαρακτηρίζει- με κάποιες Βαλκανικές χώρες που έχουν πολύ μικρό αριθμό θυμάτων σε σχέση με την Ελλάδα, όπως η Αλβανία, η Β. Μακεδονία (με την οποία βρισκόμαστε στο ίδιο επίπεδο τεστ) κ.ά. Μάλλον όμως αυτές δεν προσφέρονται ιδιαίτερα για “πατριωτικούς συνειρμούς”.

Με τη @newzealand μάς συνδέουν δεσμοί πατριωτισμού. Υπήρξαν συμπολεμιστές μας σε δύσκολες στιγμές για το Έθνος. Χαιρόμαστε που μοιραζόμαστε και αυτή την περίοδο τη σωστή στάση έναντι του νέου "εχθρού" #coronavirus pic.twitter.com/q7WIB2rmL5

— Μπάμπης Παπαδημητρίου (@babis2019) April 9, 2020

Υπάρχει όμως άλλο ένα ενδιαφέρον -σχεδόν ιντριγκαδόρικο- σημείο στην ιστορική σύνδεση του βουλευτή της ΝΔ, και τους συμπολεμιστές μας Νεοζηλανδούς “στις δύσκολες στιγμές του έθνους”. Ποια στιγμή να εννοεί άραγε ο Μπάμπης Παπαδημητρίου; Και πότε πολέμησαν οι Νεοζηλανδοί μαζί με ελληνικό στρατό;

Μια εύκολη απάντηση θα ήταν ίσως η Μάχη της Κρήτης, ως μέλη του Βρετανικού στρατού εναντίον της Ναζιστικής Γερμανίας, που ήταν τότε ο κοινός εχθρός. Αν ισχύει αυτό όμως, αναρωτιέται κανείς εκ νέου, για ποιο λόγο αποφεύγει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου τη σύνδεση με άλλες Βαλκανικές χώρες που είχαν τότε σημαίνοντα ρόλο στην Αντιφασιστική Νίκη, ενώ σήμερα παρουσιάζουν μικρό αριθμό θυμάτων. Εκτός και αν…

Εκτός και αν ισχύει μια άλλη εκδοχή, που μένει ανοιχτή από την -μάλλον σκόπιμα- γενική και θολή αναφορά του βουλευτή της ΝΔ: Δηλαδή η συμμετοχή Νεοζηλανδικών στρατευμάτων στις μάχες των Δεκεμβριανών εναντίον του ΕΛΑΣ, στο πλευρό των Βρετανών που σκέπασαν με τις φτερούγες τους τον παλιό αστικό κόσμο και τους συνεργάτες των Ναζί. Τα κορίτσια που είχαν πρώτα Γερμανούς… (έχει πει, ξέρετε, και άλλα τραγούδια ο Κηλαηδόνης, όχι μόνο το “Θα κάτσω σπίτι…”)

Ήταν τέτοια μάλιστα η εθνική περηφάνια που ένιωσε για εκείνη τη νίκη του το αστικό στρατόπεδο, που αφιέρωσε το άγαλμα της Προμάχου Αθηνάς στους Βρετανούς και Νεοζηλανδούς μαχητές, που υπερασπίστηκαν την πόλη από τους… Έλληνες “εχθρούς” της, που συμβάδιζαν με τους κόκκινους.

Κι έτσι το ελληνικό αστικό κράτος ένιωθε εθνικά υπερήφανο και ευγνωμονούσε ξένα στρατεύματα ως υπερασπιστές της “πατρίδας”. Και δε θα ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά…

Τουλάχιστον με τούτα και με εκείνα ο ελληνικός λαός ανακαλύπτει κι άλλα ξεχασμένα αδέρφια μας στον Ειρηνικό, μετά τους δαπίτες που μας θύμισαν τους ακατάλυτους δεσμούς με τη νήσο Ίβο Τζίμα πριν μερικούς μήνες.