“Ο μπάτσος μέσα μου” – Το επόμενο στάδιο του κοινωνικού αυτοματισμού

Κοινωνικός αυτοματισμός είναι η διαδκασία κατά την οποία μια κοινωνική ομάδα που αγωνίζεται και διεκδικεί κάτι, στοχοποιείται αυτομάτως από την κυβέρνηση, τα κυρίαρχα ΜΜΕ, αλλά και την κοινή γνώμη που διαμορφώνετι και εκπαιδεύεται αντίστοιχα, μαθαίνει να μισεί όσους διεκδικούν και της θυμίζουν ενοχλητικά τη δική της νιρβάνα, αντί για τους εκμεταλλευτές της, και σε τελική ανάλυση, απαιτεί και χαίρεται με την καταστολή τους.

Το επόμενο στάδιο του κοινωνικού αυτοματισμού μπορεί να το δει κανείς στην περίπτωση ενός δικηγόρου από τη Θεσσαλονίκη, που βρισκόταν το Σάββατο, κατά τη διάρκεια της αντιπολεμικής διαδήλωσης, στον πολυχώρο Odeon, όπου βρίσκεται και το Αμερικανικό προξενείο, καταγράφοντας το παρακάτω βίντεο, με αφιέρωση υποστήριξης στην Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Βορειανατολικής Αττικής (!;)

Είναι η στιγμή (λίγο πριν-λίγο ετά) που οι διαδηλωτές μπαίνουν με αιφνιδιαστική κίνηση στο χώρο και ξηλώνουν το ιμπεριαλιστικό έμβλημα του προξενείου των ΗΠΑ. Τα ΜΑΤ τους επιτίθενται και κάνουν χρήση χημικών, που είναι άκρως επικίνδυνη στο συγκεκριμένο ημιυπαίθριο χώρο, αλλά δεν κατορθώνουν να τους αναχαιτίσουν εγκαίρως, για να γλιτώσουν το  “σήμα της υπερδύναμης”.

Ο Θ.Κ. όμως διανθίζει λίγο διαφορετικά τη δική του περιγραφή, κάτι που φαίνεται εξ αρχής με το χαρακτηρισμό “αριστερόστροφοι αντιεξουσιαστές” που αποδίδει για τους διαδηλωτές. Μηδέν στα δύο (0/2) αλλά η συνέχεια είναι πολύ χειρότερη. Πάρτε βαθιά ανάσα.

Όλα κυλούσαν ομαλά, η παρουσία των αστυνομικών ήταν ελάχιστη (ούτε μισή διμοιρία) και διακριτική, χωρίς να προκαλέσει τους διαδηλωτές ούτε στο ελάχιστο, παρακολουθώντας τα δρώμενα με τα συνθήματα και τις βωμολοχίες, από απόσταση, όπως προβλέπεται σε αυτές τις περιπτώσεις..

Μετάφραση: όλα κυλούσαν ομαλά κι οι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι απολαμβάναμε τον ήλιο και την Pax Americana, ενώ παρακολουθούσαμε αμέριμνοι τα συνθήματα των διαδηλωτών και τις βωμολοχίες τους. Μα, να λεν δολοφόνους τους δολοφόνους; Για τέτοιο θράσος μιλάμε…

Τότε ξαφνικά οι διαδηλωτές, απόλυτα οργανωμένα και συντονισμένα, επιτέθηκαν με μένος προς τα παρευρισκόμενα όργανα της τάξης (έκαναν ντου κανονικό), με αποτέλεσμα να δεχτούν και απρόκλητα γρονθοκοπήματα κάποιοι αστυνομικοί, οι οποίοι κυριολεκτικά έπεσαν θύματα της οργής των μπαχαλάκηδων…

Οι διαδηλωτές από αριστερόστροφοι αντιεξουσιαστές αναβαθμίστηκαν σε μπαχαλάκηδες. Ενώ η χρήση χημικών από την αστυνομία, που είναι φανερή ακόμα και στο δικό του αποσπασματικό βίντεο, δε σχολιάζεται πουθενά, λες και είναι φυσικό φαινόμενο, κι εν πάση περιπτώσει, κάτι θεμιτό κι ακίνδυνο, σε αυτόν το χώρο.

Στο βίντεο φαίνεται ξεκάθαρα του λόγου το αληθές, το τράβηξα ο ίδιος άλλωστε, και θαύμασα την ψυχραιμία των αστυνομικών δυνάμεων, που ενώ απώθησαν το διαδηλωτή που χτυπούσε αλύπητα και άνανδρα τον συνάδελφό τους, ο οποίος λόγω βαρέως εξοπλισμού ήταν δυσκίνητος και βρέθηκε ανάσκελα στο έδαφος, δεχόμενος γροθιές από ανεγκέφαλο, δεν του αντεπιτέθηκαν αλλά με ηρεμία τον εκδίωξαν από τη συμπλοκή για να μην προκληθούν περισσότερα έκτροπα…

Εδώ αρχίζουν να κυλάνε δάκρυα συγκίνησης για τους γενναίους αστυνομικούς -αν και αυτό μπορεί να είναι από τα χημικά, που δεν έχει πάρει πρέφα. Ο αιμοσταγής διαδηλωτής χτυπάει αλύπητα και άνανδρα (θα σχολιάζαμε και το σεξιστικό της υπόθεσης, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας) και με γυμνά χέρια, τον πεσμένο αστυνομικό που είναι απροστάτευτος και δυσκίνητος λόγω του βαρέως εξοπλισμού του, σε αντίθεση με τους ευκίνητους μπαχαλάκηδες, που δεν είχαν ούτε καν κοντόξυλο -για τόσο οργανωμένη επίθεση μιλάμε.

Οι δε συνάδελφοί του, σπεύδουν -με μια σχετική δυσκινησία λόγω εξοπλισμού- να απαντήσουν με γκλομπ και λίγο αργότερα με χημικά -που είναι η πάγια “λύση- γιατί οι συσχετισμοί δεν τους παίρνουν για ευθεία έφοδο. Για τέτοια ψυχραιμία και γενναιότητα μιλάμε…

Τα “ακόμα καλύτερα” έρχονται στη συνέχεια, όπου ο Θ.Κ. συγχαίρει τους αστυνομικούς για την ψυχραιμία τους, ενώ κάποιοι σχολιαστές αντιλέγουν πως η σωστή επαγγελματική στάση για τα ΜΑΤ θα ήταν να σαπίσουν στο ξύλο τους διαδηλωτές, που όμως τυγχάνουν ασυλίας -σε αντόθεση με άλλους- και έχουν εξασφαλισμένη μια θέση στη Βουλή! Κάποια από αυτά μάλιστα γίνονται μετά από το χτεσινό όργιο αστυνομικής βίας κατά μαθητών και φοιτητών, αποδεικνύοντας πως δεν έχουν στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα, την βλέπουν μέσα από σαχλά πλην βαθιά εδραιωμένα στερεότυπα, κι αν τα γεγονότα δε συμφωνούν μαζί τους, τόσο το χειρότερα για αυτά.

Την “είδηση” μαζί με το “οπτικό ντοκουμέντο” έσπευσαν να την αναπαραγάγουν αμάσητη πολλά καθεστωτικά ΜΜΕ και ιστοσελίδες.
Είναι από τις περιπτώσεις που μπορείς να πιάσεις το κεφάλι απογοητευμένος και να πεις: “καμία ελπίδα…”. Κι όμως, η ελπίδα είναι εκεί, ντυμένη στα κόκκινα, μακριά από φιλελέδες και άλλους θιασώτες του κοινωνικού αυτοματισμού στη χειρότερη εκδοχή του. Αυτή του Χατζηαβάτη.