Ο μύθος του «κράτους δικαίου» και της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης»

Όλο το τελευταίο διάστημα η συζήτηση για τα Τέμπη έχει στο επίκεντρο και τη Δικαιοσύνη. Είτε από την πλευρά της κυβέρνησης της ΝΔ που έχει κάνει καραμέλα το «αφήστε τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της» και το «έχουμε εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη». Είτε από τα άλλα κόμματα που μιλάνε για κατευθυνόμενους δικαστές και πραγματογνώμονες, για το «κράτος δικαίου» που παραβιάζεται. Ολοι βέβαια καταλήγουν στο ότι πρέπει να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη της κοινωνίας στους θεσμούς, να διαφυλαχτεί η «ανεξαρτησία της δικαιοσύνης». Φανερώνεται έτσι η πραγματική τους ανησυχία: Μη τυχόν και αποκαλυφθεί ποιον πραγματικά υπερασπίζεται διαχρονικά το «κράτος δικαίου», αλλά και ότι η δικαιοσύνη αποτελεί κομμάτι του, το «μακρύ χέρι» που από άλλο δρόμο συμβάλλει στη χειραγώγηση, στην υποταγή του λαού στους εκμεταλλευτές του.

Η δικαιοσύνη της δικτατορίας του κεφαλαίου

Είναι η δικαιοσύνη που, ως τμήμα του αστικού κράτους, θα εφαρμόσει το νομοθετικό πλαίσιο που θωρακίζει το κέρδος, νομιμοποιεί το τσάκισμα των δικαιωμάτων, της ζωής του λαού και των παιδιών του. Τόσα χρόνια οι οργανώσεις των σιδηροδρομικών προειδοποιούσαν δημόσια, έστελναν εξώδικα για τις τεράστιες ελλείψεις, φτάνοντας ακόμα να πουν ότι «δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις», και καμία εισαγγελική έρευνα δεν κινήθηκε.

Γιατί αυτή η δικαιοσύνη εφαρμόζει και ενισχύει με τις αποφάσεις της το νομοθετικό πλαίσιο της ΕΕ που:

Στη ζυγαριά του «κόστους – οφέλους» αντιμετωπίζει ως βαρίδι, ως μη επιλέξιμο κόστος τις ανάγκες του λαού και της νεολαίας, την ολοκληρωμένη προστασία της ανθρώπινης ζωής.

Με βασική κατεύθυνση την «απελευθέρωση» των σιδηροδρομικών μεταφορών, προώθησε τον διαχωρισμό υποδομής και εκμετάλλευσης του σιδηροδρόμου, την αύξηση της χωρητικότητας του δικτύου και την ταχύτητα μεταφοράς εμπορευμάτων, σε βάρος όλων των απαραίτητων μέτρων ασφαλείας. Ετσι, σύμφωνα με τον νόμο, τρένα κυκλοφορούσαν χωρίς προδιαγραφές ασφαλείας και πυρασφάλειας, με αδειοδότηση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Σιδηροδρόμων. Ως αποτέλεσμα, το 2020 μόνο το 13% των διαδρόμων του κεντρικού δικτύου της ΕΕ λειτουργούσε με σύστημα ERTMS, δηλαδή το βασικό σύστημα ασφαλείας που προφυλάσσει από το ανθρώπινο λάθος.

Γιατί αυτή η δικαιοσύνη εφαρμόζει και ενισχύει με τις αποφάσεις της το νομοθετικό πλαίσιο του κράτους που διαμόρφωσαν και στήριξαν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις. Το νομοθετικό πλαίσιο που, από την περίοδο ακόμα που ήταν πλήρως κρατική ιδιοκτησία οι σιδηροδρομικές μεταφορές, επικύρωνε την κατεύθυνση διάσπασης και τεμαχισμού του ΟΣΕ, την αποψίλωση του έμπειρου και εξειδικευμένου προσωπικού και την υποστελέχωση, και στη συνέχεια την ιδιωτικοποίηση του κερδοφόρου τμήματος των μεταφορών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν λειτουργούσε κανένα σύστημα ασφαλείας, παρά το γεγονός ότι από το 2006 υπήρχε σύμβαση για τοποθέτηση σύγχρονων συσκευών επικοινωνιών ανάμεσα στους συρμούς και στους σταθμάρχες, από το 2007 υπήρχαν δύο συμβάσεις για εγκατάσταση συστημάτων αυτόματης πέδησης στις γραμμές και στα τρένα και από το 2014 υπήρχε η 717, η γνωστή για την τηλεδιοίκηση και τη σηματοδότηση. Το σύστημα ανάθεσης αυτών των συμβάσεων ήταν κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες των ανταγωνιστικών επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται σε αυτά τα συστήματα ασφαλείας. Και το αποτέλεσμα ήταν η κατάτμησή τους, η ασυμβατότητα στα συστήματα ασφαλείας και άρα η μη χρήση τους, η μη λειτουργικότητά τους. Αυτά εφάρμοζε και εφαρμόζει η αστική δικαιοσύνη: τους νόμους και τις κατευθύνσεις που υπηρετούν τον μεγάλο ένοχο και έτσι πάντοτε, αυτόν τον μεγάλο ένοχο συγκαλύπτει.

Εξάλλου αυτή η δικαιοσύνη επιφυλάσσει με τη βούλα του Συντάγματος ευνοϊκή ποινική μεταχείριση για τους υπουργούς και τα μέλη της κυβέρνησης, όπως έχει φανεί σε δεκάδες υποθέσεις μέχρι σήμερα. Ενώ μόνο το ΚΚΕ ζητάει την κατάργηση όλου αυτού του πλαισίου, απαιτώντας τα μέλη της κυβέρνησης να δικάζονται από τα δικαστήρια, όπως όλοι οι πολίτες.

Αλλαγές σε αντιδραστική κατεύθυνση

Είναι η δικαιοσύνη που ως κομμάτι του αστικού κράτους, του «κράτους δικαίου» αναμορφώνεται συνεχώς με βάση τις ανάγκες στήριξης της καπιταλιστικής οικονομίας, τις κατευθύνσεις των «αντοχών της οικονομίας», της δημοσιονομικής πειθαρχίας, των ματωμένων πλεονασμάτων κ.ο.κ. Αυτή η δικαιοσύνη:

Στο όνομα της «επιτάχυνσης» έχει διαμορφώσει ειδικά τμήματα για να «τρέχουν» οι υποθέσεις των επενδυτών. Ενώ, φυσικά, ούτε λόγος για οικογενειακά δικαστήρια, οι εργατικές δίκες για παράνομες απολύσεις αναβάλλονται για να δικαστούν μετά από 15 μήνες κ.ο.κ. Ταυτόχρονα η δίκη για το Μάτι με 104 νεκρούς χρειάστηκε έξι χρόνια για να ολοκληρωθεί μόνο ο πρώτος βαθμός, η δίκη της Χρυσής Αυγής συνεχίζεται ακόμα στον δεύτερο βαθμό – δέκα χρόνια μετά την έναρξή της στον πρώτο. Αντίστοιχα, ήδη δυο χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη, ακόμα δεν έχουν αποδοθεί κατηγορίες σε βασικούς υπεύθυνους για το έγκλημα, βγαίνουν στο φως ηχητικά ντοκουμέντα, απουσιάζουν από τη δικογραφία χιλιάδες αρχεία και πάει λέγοντας.

Οργανώνει «πιλοτικές δίκες» με βάση τις παραπάνω κατευθύνσεις, τις ανάγκες και τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, με τα γνωστά αποτελέσματα: «Αέρα στα πανιά» των funds για να αρπάζουν τα σπίτια του λαού από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, «όχι» από το Συμβούλιο της Επικρατείας για να πάρουν τα αναδρομικά που δικαιούνται δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχοι από μη καταβληθέντα δώρα, επιδόματα και επικουρικές συντάξεις για την περίοδο 2012 – 2016, με βάση τον νόμο Κατρούγκαλου κ.ο.κ.

Δημιουργεί νέες φουρνιές δικαστών που από τη σχολή ακόμα εκπαιδεύονται να δικάζουν με κριτήριο τις παραπάνω κατευθύνσεις (τις αντοχές της οικονομίας, τη δημοσιονομική πειθαρχία, τα ματωμένα πλεονάσματα) και στη συνέχεια θα αξιολογούνται με βάση αυτές καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας τους. Ενω, έχει συγκροτήσει και σώμα δικαστικών υπαλλήλων που ως «βοηθός δικαστή» με τα ίδια κριτήρια θα επεξεργάζεται, δηλαδή θα «φιλτράρει» τη νομολογία που θα δίνεται στον δικαστή για να μπορεί πιο γρήγορα να εκδίδει αποφάσεις.

Διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση με τη βούλα του Συντάγματος, και μόνο το ΚΚΕ ζητάει διαχρονικά έστω την εκλογή της από ευρύτερο εκλεκτορικό σώμα.

Ο «εχθρός λαός» και η απάντησή του

Ταυτόχρονα αυτή η δικαιοσύνη, η δικαιοσύνη της δικτατορίας του κεφαλαίου, αντιμετωπίζει ως «εχθρό» τον λαό και το κίνημά του:

• – Βγάζοντας παράνομες σε χρόνο ρεκόρ απεργίες, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι στις αγωγές είτε του κράτους σε βάρος π.χ. των εκπαιδευτικών, είτε της εργοδοσίας απέναντι στους εργαζόμενους που διεκδικούν τα αυτονόητα,
• – διώκει αγωνιστές, συνδικαλιστές επειδή διαδήλωσαν απέναντι στα δολοφονικά πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, είπαν στους μαθητές τους την αλήθεια για τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος – δολοφόνο Ισραήλ, υπερασπίστηκαν την υγεία του λαού την περίοδο της πανδημίας,
• – υπερασπίζεται τις αντιδραστικές κατευθύνσεις της ΕΕ που νομιμοποιούν το μαζικό και προληπτικό φακέλωμα, τον απαράδεκτο τρομονόμο που διώκει και ποινικοποιεί τη ριζοσπαστική σκέψη και δράση,
• – «πίνει νερό» στο όνομα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, που μόλις το τελευταίο δίμηνο επικύρωσε την καταδίκη απεργών στο Βέλγιο επειδή απέκλεισαν αυτοκινητόδρομο στο πλαίσιο της απεργιακής τους κινητοποίησης, έκρινε ως νόμιμη και δικαιολογημένη την απαγόρευση σε σωματεία της Ισπανίας να διαδηλώσουν την περίοδο του COVID.

Απέναντι σε αυτή τη δικαιοσύνη, συνολικά το κράτος, τους νόμους και τις κυβερνήσεις του, μόνο το οργανωμένο εργατικό – λαϊκό κίνημα μπορεί να υπερασπιστεί τα θύματα και τις οικογένειές τους. Είναι αυτό το κίνημα, τα δεκάδες Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, τα εκατοντάδες σωματεία που δυο χρόνια τώρα κάνουν προσπάθεια να αποκαλυφθούν τα πραγματικά αίτια για τη σύγκρουση και την έκρηξη στο έγκλημα των Τεμπών. Είναι αυτό το κίνημα που από την πρώτη στιγμή ανέδειξε το πραγματικό δίλημμα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Που ανέπτυξε και συνεχίζει να αναπτύσσει τη δράση του με σημαία τις σύγχρονες ανάγκες απέναντι στο κράτος, τις κυβερνήσεις, όλους όσοι υπερασπίζονται την εργοδοσία, το εκμεταλλευτικό σύστημα και τα κέρδη του.

Το ΚΚΕ πρωτοστατεί για να δυναμώσει αυτό το κίνημα. Δεν αναλώνεται σε ανέξοδα σόου στη Βουλή, αλλά με τη στάση του αποκαλύπτει τον πραγματικό ένοχο για όσα βιώνει ο λαός και η νεολαία, υπερασπίζεται τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους. Πρωτοστατεί στην καθημερινή πάλη, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στις σχολές και τις γειτονιές για να πιστέψει ο λαός στη δύναμή του. Τη δύναμη που μπορεί πραγματικά να πιέσει να αποκαλυφθούν οι ένοχοι, που μπορεί να συγκρουστεί και να νικήσει το εκμεταλλευτικό σύστημα και το κράτος του. Τη δύναμη που μπορεί να χτίσει μια νέα κοινωνία, τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό και θα αποδώσει πραγματική δικαιοσύνη, τη δικαιοσύνη της εργατικής εξουσίας που θα καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου και θα καταδικάσει τον πραγματικό ένοχο: Το κεφάλαιο με το κράτος και όλους τους συνεργούς του.

Της Μαρίνας Λαβράνου, υπεύθυνης του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ