“Ο Ριζοσπάστης έθαψε τον Γλέζο πριν την κηδεία του…” – Το θράσος και το πολιτικό κόμπλεξ για το ΚΚΕ δεν κρύβονται

Ποιο είναι το άκρον άωτο του πολιτικού θράσους; Να προσπαθείς να καπηλευτείς πολιτικά τον θάνατο μιας ιστορικής μορφής, ξεχνώντας τάχα μεγαλόψυχα τις διαφορές που σας χώριζαν, για να διαφημίσεις τον εαυτό σου ή τον πολιτικό σου χώρο. Μπορείτε να το δείτε παντού τις τελευταίες ώρες, σε όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού κόσμου, δεξιούς, “αριστερούς” κι αριστεροδέξιους σαν τον Ψαριανό…

Ποια κατηγορία καταφέρνει όμως να τρυπήσει τον πάτο του βαρελιού και να μπει ακόμα πιο χαμηλά; Το βραβείο θα μπορούσε να πάει σε εκλεκτά Συριζοτρόλ, που κάνουν σημαία τους τον Γλέζο, ενώ λίγα χρόνια πριν τον χλεύαζαν και ούτε λίγο ούτε πολύ πήγαν να τον βγάλουν “ξεμωραμένο”, γιατί τόλμησε να ζητήσει για πολλοστή φορά συγνώμη από τον λαό που τον εμπιστεύτηκε στις εκλογές του ’15, γιατί ο ίδιος εμπιστεύτηκε ανθρώπους που δεν είδαν τίποτα άλλο από την εξουσία.

Και όμως, τα ίδια άτομα και τα ίδια διαδικτυακά προφίλ, ήταν αυτά που τώρα με τον θάνατο του Γλέζου περίμεναν στη γωνία το ΚΚΕ, για να δουν τι ανακοίνωση θα βγάλει. Και επειδή η ανακοίνωση ήταν ακριβοδίκαιη και δεν τους έκανε τη χάρη να συμφωνήσει βολικά με το έτοιμο από πριν συμπέρασμα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα και το επίπεδο των “επιχειρημάτων” τους.

Άλλοι ξίνισαν γιατί η ανακοίνωση είχε πολλά βιογραφικά στοιχεία, αγνοώντας ότι αυτός είναι ο πυρήνας κάθε αντίστοιχης ανακοίνωσης του ΚΚΕ, ακόμα και για τα δικά του στελέχη. Υπάρχει άραγε καλύτερος τρόπος να τιμήσεις τη διαδρομή τους, από την αναφορά στη δράση τους και τους σημαντικότερους σταθμούς της προσφοράς τους;

Κι αφού δεν τους βγήκε αυτό, πέρασαν στο εναλλακτικό σχέδιο. Να πουν ότι ο Ριζοσπάστης υποβάθμιζε το γεγονός και την αξία του Γλέζου, γιατί δεν το έκανε πρώτο θέμα, αλλά είχε απλώς ένα πρωτοσέλιδο χτύπημα στη γωνία. Και όποιος τσιμπήσει…

Με το ίδιο σκεπτικό, βέβαια, και έχοντας ως αήττητο κριτήριο τη θέση μιας είδησης στο πρωτοσέλιδο, θα μπορούσε να βγάλει κανείς και άλλα απίθανα συμπεράσματα: πχ ότι το ΚΚΕ δεν σεβόταν τον Φιντέλ Κάστρο ή ακόμα και δικά του στελέχη, σαν τον Γιώργη Μωραΐτη, που διετέλεσε και για πολλά χρόνια στέλεχος του Ριζοσπάστη.

Μην αφήνεις ποτέ όμως μικρές λεπτομέρειες να χαλάσουν ένα προκατασκευασμένο συμπέρασμα.

Και όχι απλά δεν τις άφησαν, αλλά κατάφεραν το κόμπλεξ τους να αφήσει το επίπεδο της διαδικτυακής τρολιάς και να αναβαθμιστεί σε άρθρα γνώμης και “αντικειμενική ενημέρωση”.

Έτσι λοιπόν, το iefimerida μας ενημερώνει ότι ο Ριζοσπάστης πέρασε “στα ψιλά” το θάνατο του Γλέζου, δίνοντας περισσότερο χώρο στην επέτειο της εκτέλεσης του Μπελογιάννη, ενώ στη συνέχεια φροντίζει να αντιγράψει το συλλυπητήριο μήνυμα του ΚΚΕ, ξεχνώντας βολικά την τελευταία φράση με τα συλλυπητήρια στους οικείους του…

Το αθλητικό site SDNA αναπαράγει αμάσητο το δημοσίευμα του iefimerida, διαλέγοντας τον ακόμα πιο προκλητικό τίτλο: “Ιστορική ασέβεια για Γλέζο”, ενώ τον ίδιο τίτλο παίζει και η pagenews.gr, που εκτός από το μέγεθος της αναφοράς, παραθέτει ως στοιχείο ασέβειας (!;) και την βιογραφική αναφορά στο μήνυμα του ΚΚΕ ότι έφυγε από το Κόμμα το 1968 και αργότερα πολιτεύτηκε με ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανότατα, έλλειψη ασέβειας θα ήταν να μην αναφερθεί ποτέ αυτό και οι μη γνωρίζοντες να μείνουν με την εντύπωση ότι έμεινε στο ΚΚΕ ως το τέλος…

Αλλά το βραβείο χυδαιότητας κερδίζει με διαφορά ο αρθρογράφος του διαδικτυακού Έθνους Νίκος Τζιανίδης, που βάζει γκολ από τα αποδυτήρια, ήδη από τον τίτλο: ο Ριζοσπάστης έθαψε τον Γλέζο πριν από την κηδεία του…

Η συνέχεια είναι ακόμα πιο απολαυστική, αφού η αναφορά στην ηλικία του (98 ετών) μεταφράζεται ως προτροπή “μην κλάψετε κιόλας, μεγάλος ήταν…”. Και συνέχισε προβλέψιμα, λέγοντας πως τα ίδια έκανε το ΚΚΕ με τον Άρη Βελουχιώτη, και πως ο Ριζοσπάστης ουσιαστικά δε μας ενημερώνει για τον θάνατο του Γλέζου, αλλά για το ότι το κόμμα έχει πεθάνει προ πολλού. Και δε φταίει ο Ρίζος, γιατί τόσος ήταν…

Δεν ξέρουμε πόσος είναι ο Ν. Τζιανίδης, που παίρνει το φτυάρι για να θάψει το κόμμα, αφού δεν πεθαίνει μόνο του -όπως ίσως θα ευχόταν ο ίδιος. Ξέρουμε όμως τι κάνουν οι κομμουνιστές και πώς τιμούν τους αγωνιστές που φεύγουν. Συνεχίζοντας τον αγώνα τους στην πράξη κι όχι με κορόνες για τον “τελευταίο αγωνιστή”, τον “τελευταίο επαναστάτη” κοκ, που μας λένε σιωπηρά πως οι αγώνες ανήκουν σε άλλες εποχές του παρελθόντος.

Το συμπυκνώνει πολύ καλά και αυτό που αλιεύσαμε από το Twitter -από τον ίδιο σ/φο, που συγκέντρωσε τα πρωτοσέλιδα που παραθέσαμε παραπάνω -και μερικά ακόμα, όπως για την εμβληματική μορφή του Παναγιώτη Μακρή.

Ξέρετε γιατί το ΚΚΕ δεν κάνει σαματά για τέτοιους ανθρώπους; Γιατί κηδεύει κάθε χρόνο δεκάδες απ’ αυτούς. Με αυτή τη στόφα και αυτό το ανάστημα.

Για το Λάκη το Σάντα που έφυγε 30/4/2011 δεν υπάρχει αναφορά στο πρωτοσέλιδο αλλά μονάχα στα εσωτερικά φύλλα. Δεν τιμά το ΚΚΕ το Λάκη Σάντα;
Ξέρετε γιατί το ΚΚΕ δεν κάνει σαματά για τέτοιους ανθρώπους; Γιατί κηδεύει κάθε χρόνο δεκάδες από αυτούς. Με αυτή τη στόφα και το ανάστημα.

— Agit_Prop (@velvetagitation) March 31, 2020

Πολύ καλά τα λέει ο σ/φος. Το θέμα είναι πόσα αυτιά (μάτια και μυαλά) θα βρει χωρίς τοίχους να τον ακούσουν και να καταλάβει τι λέει.