Ο βρώμικος ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας χτες και σήμερα

Ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από την ομιλία του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση με θέμα «Ο βρώμικος ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης. Οχι άλλες αυταπάτες! Με το ΚΚΕ στον αγώνα μπορούμε να νικήσουμε!», που διοργάνωσαν στις 20 Δεκέμβρη στη Θεσσαλονίκη οι Κλαδικές Οργανώσεις της ΟΠ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ. Ολόκληρη η ομιλία θα δημοσιευτεί στο προσεχές τεύχος της ΚΟΜΕΠ.

*

«Γιατί υπήρξε, όμως, φίλες και φίλοι, η φθορά του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ και πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση;

Διότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ηγήθηκαν σε κυβερνήσεις, διαχειρίστηκαν τη μεγάλη κρίση, ψήφισαν και υλοποίησαν την πολιτική των μνημονίων που οδήγησε στη μεγάλη επιδείνωση στη ζωή της εργατικής τάξης και των αυτοαπασχολούμενων.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανέλαβε σε φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης, που συνοδεύτηκε από τη στροφή της Κομισιόν προς την επεκτατική πολιτική, τα μεγάλα “κρατικά πακέτα” και τα κοινοτικά κονδύλια για την αντιμετώπιση της πανδημίας και την υλοποίηση της “πράσινης μετάβασης”, στην ουσία για ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη.

Ετσι, η ΝΔ είχε τη δυνατότητα μαζί με τον πακτωλό κονδυλίων που δόθηκε στους ομίλους να πάρει κάποια μέτρα που απέτρεπαν τη μεγάλη και απότομη επιδείνωση του λαϊκού εισοδήματος. Ετσι, εμφανίστηκε, απ’ τη μια, ως ο ικανότερος διαχειριστής για την προσέλκυση επενδύσεων και τη διασφάλιση της ανάπτυξης της οικονομίας και, απ’ την άλλη, ως το “μικρότερο κακό” για το εισόδημα και τα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων.

Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε πλέον να ψαρεύει σε θολά νερά, όπως στην εποχή του μνημονίου. Η σύμπλευσή του με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και τη στρατηγική του κεφαλαίου τον υποχρέωνε να ψηφίζει πάνω απ’ το 50% των νόμων της ΝΔ, όπως και το ΠΑΣΟΚ. Και σε κάθε προσπάθεια μικρο-διαφοροποίησης αρκούσε στη ΝΔ να θυμίζει στον λαό τους νόμους Κατρούγκαλου, Αχτσιόγλου και γενικότερα τον εφιάλτη του 3ου μνημονίου και των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων.

Οι πρόσφατες διεργασίες προσπαθούν εκτός των άλλων να “ξεπλύνουν”, να σβήσουν απ’ τη μνήμη του λαού τον αντιλαϊκό ρόλο που έπαιξαν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό επιλέγονται και θα επιλεγούν νέα πρόσωπα, όπως ο Τεμπονέρας, που δεν θυμίζουν την εποχή των μνημονίων.

Σημαιοφόρος της αντίδρασης από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Ομως, ο βρώμικος ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας για την ενσωμάτωση του λαού στους στόχους του κεφαλαίου διαπερνά όλη την Ιστορία της στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, δεν αφορά μόνο τα τελευταία χρόνια.

Στην εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη συντάχθηκαν με τις αστικές τάξεις και έσυραν τους λαούς της Ευρώπης στο σφαγείο της στρατιωτικής αναμέτρησης. Αντικατέστησαν το “Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!” με το “Προλετάριοι όλων των χωρών, αλληλοσφαχτείτε!”.

Στην Επανάσταση του 1918 στη Γερμανία, οι σοσιαλδημοκράτες ως κυβέρνηση πρωταγωνίστησαν στη σφαγή του επαναστατικού εργατικού κινήματος, στη δολοφονία της Ρόζα Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ.

Πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η σοσιαλδημοκρατία έπαιξε ενεργό ρόλο προκειμένου να αναλάβει ο Χίτλερ τη διακυβέρνηση στη Γερμανία, ενώ στη Γαλλία η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου δεν στήριξε ουσιαστικά τον αγώνα ενάντια στις φασιστικές δυνάμεις του Φράνκο στην Ισπανία. Το 1937 ακύρωσε τα όποια φιλεργατικά μέτρα είχε πάρει, “για να ανακάμψει η οικονομία”, και τελικά άνοιξε τον δρόμο στον σχηματισμό της κυβέρνησης Νταλαντιέ, που συμφώνησε στην πολιτική “κατευνασμού” του Χίτλερ και στη Συμφωνία του Μονάχου, με στόχο να προσανατολιστεί το σχέδιο της γερμανικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης μόνο προς τη Σοβιετική Ενωση.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, του κοινωνικού συμβολαίου για να προχωρήσει η καπιταλιστική ανάπτυξη.

Είναι η περίοδος που η αστική τάξη έχει μεγαλύτερα περιθώρια παραχωρήσεων, καθώς έχει προηγηθεί μεγάλη καταστροφή, απαξίωση υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου και μεγάλη άνοδος της παραγωγικότητας. Ταυτόχρονα, έχει ανάγκη τη θωράκιση του συστήματος απέναντι στην ΕΣΣΔ και στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, στην εργατική τάξη, που είχε δοκιμάσει τη δύναμή της με τη συμμετοχή στον ένοπλο αγώνα κατά του φασισμού, και απέναντι στην ισχυρή επιρροή Κομμουνιστικών Κομμάτων. Επιπλέον, έχει την ανάγκη για ώθηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, χωρίς όμως όξυνση της ταξικής πάλης. (…)

Η Ιστορία διδάσκει

Η Ιστορία μάς βοηθά να κατανοήσουμε όχι μόνο τι έκαναν, ποια εγκλήματα σε βάρος του λαού διέπραξαν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αλλά κυρίως γιατί τα έκαναν και γιατί θα τα ξανακάνουν. Μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι αυτά τα κόμματα μόνο χειρότερα, ακόμα πιο εχθρικά για τον λαό μπορούν να γίνουν. Διότι δεν έκαναν απλά κάποια λάθη.

Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα θυσίασαν τις λαϊκές ανάγκες για να προωθήσουν τη στρατηγική του κεφαλαίου και τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, τις οποίες προβάλλουν σταθερά ως μονόδρομο όλα αυτά τα χρόνια, όλες τις προηγούμενες δεκαετίες.

Και τα ίδια και χειρότερα θα κάνουν το επόμενο διάστημα, αφού συμφωνούν, στηρίζουν και προωθούν:

— Τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας ως σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ στον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών κέντρων απ’ την Ουκρανία έως τη Μέση Ανατολή.

— Την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία, που μετατρέπει τη χώρα σε απέραντη βάση, ορμητήριο για τη σφαγή άλλων λαών και στόχο στρατιωτικών αντιποίνων σε περίπτωση επέκτασης του πολέμου.

— Τη στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ που κυριολεκτικά σφαγιάζει σήμερα τον λαό της Παλαιστίνης.

— Τα επικίνδυνα παζάρια εφ’ όλης της ύλης με την αστική τάξη της Τουρκίας για να διατηρηθεί η συνοχή του ΝΑΤΟ και να προχωρήσει η συνεκμετάλλευση. Παζάρια εφ’ όλης της ύλης για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας που δεν αποθαρρύνουν αλλά ενισχύουν την τουρκική επιθετικότητα (…)

Ο μύθος της προοδευτικής διακυβέρνησης

Η Ιστορία μάς διδάσκει επίσης ότι καμιά αστική κυβέρνηση, όπως κι αν αυτοαποκαλείται, προοδευτική ή αριστερή, δεν μπορεί να κινηθεί έξω απ’ τις ράγες που καθορίζει η δικτατορία του κεφαλαίου. Δεν μπορεί να υπερβεί τις νομοτέλειες, τους καταναγκασμούς με τους οποίους λειτουργεί η καπιταλιστική οικονομία.

Καμιά αστική κυβέρνηση δεν θα υπονομεύσει την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των εγχώριων ομίλων στις Κατασκευές, στην Ενέργεια, σε κάθε τομέα της οικονομίας.

Γι’ αυτό και όσες κυβερνήσεις κι αν πέρασαν, παραμένουν, για παράδειγμα, οι άθλιες συνθήκες, τα εξοντωτικά ωράρια, οι χαμηλοί μισθοί στο “τουριστικό θαύμα” της καπιταλιστικής Ελλάδας.

Καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί επίσης να μετατρέψει σε φιλολαϊκό το αστικό κράτος, που έχει ως αποστολή να υπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτήν την αποστολή υπηρετούν ενιαία όλες οι λειτουργίες του, απ’ την Εκπαίδευση έως τη Δικαιοσύνη και απ’ την οικονομική πολιτική έως την αστυνομία και τον στρατό.

Το κράτος του κεφαλαίου δεν τεμαχίζεται σε επιμέρους λειτουργίες, ώστε κάποια απ’ αυτές να μπορεί να αλλάξει σταδιακά σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.

Ολες οι λειτουργίες διαπλέκονται για να υπηρετήσουν το σύστημα. Π.χ. στην Εκπαίδευση δεν υπάρχει μόνο η διάδοση των ιδεών της άρχουσας τάξης, η ιδεολογική λειτουργία, υπάρχει ταυτόχρονα και η καταστολή, η δυνατότητα αποβολής του μαθητή, αξιολόγησης και απόλυσης του εκπαιδευτικού που δεν συμμορφώνεται με τις υποδείξεις (…)

Οσκαρ κωμωδίας

Τα κορυφαία στελέχη της, όπως ο Τσακαλώτος, η Αχτσιόγλου, ο Χαρίτσης, ορκίζονται ότι θέλουν να σώσουν την “ψυχή της Αριστεράς” απ’ τον εκφυλισμό στον οποίο οδηγεί η νέα ηγεσία Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ας σκεφτούμε:

Ποιοι συγκροτούν το νέο κόμμα, τη “Νέα Αριστερά”; Το μισό υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης του 3ου μνημονίου και της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισε στη συνέχεια το 50% των νόμων της κυβέρνησης της ΝΔ, δηλαδή ο Τσακαλώτος, η Αχτσιόγλου, ο Βίτσας, ο Φίλης, ο Σκουρλέτης, ο Χαρίτσης κ.λπ.

Και τι δηλώνουν; Οτι είναι περήφανοι για τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για τα ματωμένα “μαξιλάρια” των 36 δισ., για τη Συμφωνία των Πρεσπών και την πολιτική σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ. Οτι θα προωθήσουν αποφασιστικά και πιο αποτελεσματικά όλες τις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ, απ’ την “πράσινη μετάβαση” ως το πλαίσιο ψηφιακού μετασχηματισμού.

Γι’ αυτό εξάλλου ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας τους δηλώνει έτοιμος για συνεργασία με τα άλλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όπως το ΠΑΣΟΚ, για τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, την προάσπιση της δημόσιας Παιδείας και τη ρύθμιση της αγοράς, ρύθμιση με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ, που έχουν γιγαντώσει τις κοινωνικές ανισότητες (…)

Στην πραγματικότητα, ο Κασσελάκης, μαζί με τον Τσίπρα, λέει ωμά, χωρίς ψευτοαριστερό περιτύλιγμα, αυτά που έχουν προβάλει όλοι οι υπόλοιποι τα προηγούμενα χρόνια.

Γελοιοποιείται στη συνέλευση του ΣΕΒ προβάλλοντας το κεφάλαιο ως εργαλείο μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων. Δεν διεκδικεί το Νόμπελ Οικονομίας, αλλά το Οσκαρ α΄ ρόλου στην κωμωδία.

Δηλώνει ότι ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος και ότι το μόνο που ζητά η Αριστερά είναι ίδιους κανόνες για όλους στον καπιταλισμό, δηλαδή ίδιους κανόνες για τον εφοπλιστή και τον ναυτεργάτη, τον τραπεζίτη και τον άνεργο που πνίγεται στα χρέη.

Για ποιο πράγμα όμως μπορούν να τον κατηγορήσουν οι υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα; Αυτοί δεν πρόβαλλαν και προβάλλουν παραμύθια της “υγιούς επιχειρηματικότητας” και της “δίκαιης καπιταλιστικής ανάπτυξης για όλους”; Αυτοί δεν παραπλανούσαν ότι έχουν ανακαλύψει τη μαγική συνταγή να αυξάνονται τα κέρδη του κεφαλαίου και να μειώνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης, το ξεζούμισμα των εργαζομένων; Αυτοί δεν χάριζαν, επικαλούμενοι αυτά τα παραμύθια, τους φόρους στους εφοπλιστές, στις τράπεζες, στους “υγιείς” στρατηγικούς επενδυτές; (…)

Δεν υπάρχει ενδιάμεση στρατηγική

Ο Κασσελάκης απλά κορύφωσε αυτήν τη φαρσοκωμωδία ζητώντας ανοιχτά απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ να αντιγράψει το μοντέλο των Δημοκρατικών των ΗΠΑ, με βάση τις επιθυμίες εφοπλιστικών κύκλων και του αμερικανικού παράγοντα.

Φίλες και φίλοι, δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες αυταπάτες.

Η ζωή αποδεικνύει ότι στην πράξη υπάρχουν δύο ουσιαστικές πολιτικές επιλογές:

Απ’ τη μια των αστικών κομμάτων που στηρίζουν και προωθούν τη στρατηγική του κεφαλαίου, τις κατευθύνσεις της ΕΕ, τα σχέδια του ΝΑΤΟ. Σ’ αυτήν την όχθη βρίσκονται το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η “Νέα Αριστερά”, το ΜέΡΑ25 μαζί με τη ΝΔ.

Απ’ την άλλη βρίσκονται οι δυνάμεις του ΚΚΕ, που στηρίζονται στο ανατρεπτικό Πρόγραμμά του και παλεύουν για να ανοίξει ο δρόμος της σύγκρουσης με τον πραγματικό αντίπαλο, ο δρόμος της ανατροπής. Παλεύουν για τη μόνη πραγματική διέξοδο, τον σοσιαλισμό.

Αυτές οι δύο επιλογές δεν παντρεύονται. Δεν υπάρχει ενδιάμεση στρατηγική που να υπηρετεί και τους θύτες και τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Η δίκαιη καπιταλιστική ανάπτυξη, που θα φέρει μια προοδευτική κυβέρνηση, υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Είναι ρεαλιστική όσο “το στεγνό νερό”.

Ολοι μπορούμε σήμερα να σκεφτούμε τις ολέθριες συνέπειες για τον λαό, αν το ΚΚΕ είχε ενδώσει στις πιέσεις και είχε αποδεχτεί τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του 3ου μνημονίου και της Συμφωνίας των Πρεσπών του ΣΥΡΙΖΑ.

Θα είχε αφοπλιστεί το κίνημα, θα είχε ενισχυθεί το ρεύμα της υποταγής στο όνομα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Οι ζωντανές πρωτοπόρες δυνάμεις στους μισθωτούς και τους αυτοαπασχολούμενους δεν θα είχαν πού ν’ ακουμπήσουν, ποιον να εμπιστευτούν.

Δεν κάναμε αυτό το μοιραίο λάθος, γιατί είχαμε βαθύνει στις επεξεργασίες μας και είχαμε εξετάσει αυτοκριτικά την ιστορική μας πείρα.

Συνεχίζουμε να μελετάμε την αρνητική πείρα απ’ τη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων και τη διάχυση στην ΕΔΑ στις δεκαετίες ’50 και ’60, απ’ την εκλογική κάθοδο της Ενωμένης Αριστεράς λίγα χρόνια μετά τη διάσπαση του 1968, απ’ την πορεία που οδήγησε στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, στο 13ο Συνέδριο και στη διάσπαση.

Διαβεβαιώνουμε εχθρούς και ψεύτικους φίλους ότι δεν πρόκειται να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Ειδικά αυτούς που μας καλούνε να βάλουμε “νερό στο κόκκινο κρασί μας”, να το κάνουμε ροζ για να διασφαλίσουμε με αυτόν τον τρόπο μια μεγάλη κοινοβουλευτική άνοδο, όπως μας λένε (…)

Στη χώρα μας υπάρχει ορατή διέξοδος. Υπάρχει ελπίδα στη συμπόρευση με το ΚΚΕ. Αργά, βασανιστικά, μέσα στον αρνητικό συσχετισμό δυναμώνει το ρεύμα αμφισβήτησης που προκαλεί ανησυχία στο σύστημα.

Μπορούμε και πρέπει να βοηθήσουμε να δυναμώσει πιο γρήγορα. Μπορούμε και θα τα καταφέρουμε».