Οι καλοί οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται

Οι καλοί οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται. Την ώρα λοιπόν που ξεχειλίζει η οργή και η αγανάκτηση για την εμπρηστική πολιτική της κυβέρνησης, που πρόσθεσε άλλα 100.000 καμένα στρέμματα στον απολογισμό της καταστροφής, μαζί με 100 επιπλέον σπίτια και δυο νεκρούς, οι πρόεδροι του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ δήλωναν πως δεν είναι ώρα να αποδοθούν ευθύνες και πως αυτό θα γίνει «στην ώρα του»! Πότε δηλαδή; Οταν φτάσει η επόμενη φωτιά στο κέντρο της Αθήνας;

Δεν είναι βέβαια τυχαία η στάση τους, που θυμίζει το «θα λογαριαστούμε μετά» του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο της πανδημίας. Τότε που ζητούσε υπουργό Υγείας «κοινής αποδοχής» με την κυβέρνηση της ΝΔ, όχι για να διαχειριστεί το σύστημα την πανδημία και την κρίση, αλλά τη λαϊκή οργή που φούντωνε. Τι να πουν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ για τις πυρκαγιές, όταν έχουν γράψει τις δικές τους μαύρες σελίδες στην καταστροφή του περιβάλλοντος, των δασών, της περιουσίας του λαού; Οταν και η δική τους πολιτική βαρύνεται με τόσα θύματα από πυρκαγιές και άλλες φυσικές καταστροφές; Πώς να αντιπολιτευτούν σήμερα τη δική τους εγκληματική πολιτική;

Ούτε στις δικαιολογίες, στα προσχήματα και στην αναζήτηση άλλοθι δεν τους ξεχωρίζει κανείς από τη ΝΔ! Μια μικρή αναδρομή αρκεί για να διακρίνει κανείς τις ίδιες «πιπίλες» που χρησιμοποιούν μετά από κάθε καταστροφή.

Το 2000, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ο τότε υπουργός Τύπου Δ. Ρέππας, μιλώντας για τα αίτια των πυρκαγιών εκείνης της περιόδου – οι οποίες εκτός των άλλων προκάλεσαν και τον θάνατο επτά ανθρώπων – έλεγε: «Φέτος αντιμετωπίζουμε εξαιρετικά αντίξοες καιρικές συνθήκες. Εχουμε ισχυρούς ανέμους σε μια παρατεταμένη περίοδο. Ανεμοι που αλλάζουν κατεύθυνση και η αλλαγή αυτή της κατεύθυνσης προκαλεί προβλήματα, όσον αφορά την αντιμετώπιση των πυρκαγιών (…)».

Τον Ιούλη του 2018, όταν η φονική πυρκαγιά έκαψε 104 ανθρώπους στο Μάτι, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, Δ. Τζανακόπουλος, έλεγε με θράσος πως «ο συνδυασμός των σφοδρών δυτικών ανέμων και των πολλαπλών παράλληλων μετώπων δημιούργησε μια πρωτοφανή σε έκταση και δυσκολία κατάσταση για τις πυροσβεστικές δυνάμεις».

Ο,τι ακριβώς λένε σήμερα ο πρωθυπουργός και ο Κικίλιας. Ο,τι έλεγε η ΝΔ ως κυβέρνηση και σε προηγούμενες θητείες, που επίσης γίνονταν κάρβουνο χιλιάδες στρέμματα και στάχτες εκατοντάδες σπίτια, ενώ υπήρχαν και νεκροί:

Το «μαύρο» καλοκαίρι του 2007, που κάηκε η Πελοπόννησος με εκατόμβη νεκρών, ο τότε υπουργός της ΝΔ Βύρων Πολύδωρας δήλωσε το διαβόητο: «Ο στρατηγός άνεμος ορίζει πολλά πράγματα για τη δράση μας, κυρίως των αεροπλάνων»!

Τον Αύγουστο του 2009, όταν κατακάηκαν 210.000 στρέμματα ξανά στη Βορειοανατολική Αττική, ο τότε υπουργός Εσωτερικών, Πρ. Παυλόπουλος, αποφάνθηκε: «Η κατάσταση η οποία εξελίσσεται είναι εξαιρετικά δύσκολη και εξαιτίας των καιρικών συνθηκών και εξαιτίας της ιδιομορφίας της συγκεκριμένης περιοχής (…)».

Ούτε στα λόγια λοιπόν δεν μπορούν να διαφοροποιηθούν. Γιατί πίσω από την καραμέλα με την «κλιματική αλλαγή» και τον …«στρατηγό άνεμο», κρύβουν τη συνενοχή τους για την πολιτική που καταδικάζει τον λαό να καίγεται το καλοκαίρι και να πνίγεται τον χειμώνα, επειδή λογαριάζει την προστασία της ζωής και της περιουσίας του ως κόστος.

Την πολιτική που βάζει την πυροπροστασία στο ζύγι του κόστους – οφέλους και πιστή στις Οδηγίες της ΕΕ χαρακτηρίζει «μη επιλέξιμα» τα αναγκαία έργα, επειδή δεν είναι ανταποδοτικά για το κεφάλαιο. Την πολιτική που δεν θέλει και δεν μπορεί να διαμορφώσει ολοκληρωμένο σχέδιο αντιπυρικής προστασίας, με έμφαση στην πρόληψη, γιατί ακρογωνιαίος λίθος της είναι η στήριξη των επιχειρηματικών κερδών, η δημοσιονομική σταθερότητα, η εμπορευματοποίηση της γης και του περιβάλλοντος, η ατομική ευθύνη ακόμα και στην προστασία από τις φυσικές καταστροφές.

Στην ίδια όχθη βρίσκονται εν κατακλείδι όλοι τους: Αυτή των κερδών των λίγων απέναντι στις ανάγκες των πολλών. Εξ ου και τα χτυπήματα στην πλάτη μεταξύ τους στις δύσκολες στιγμές, η καλλιέργεια στάσης αναμονής στον λαό και το σερβίρισμα ξαναζεσταμένων αυταπατών ότι κάποιος άλλος Μεσσίας θα τον σώσει από τις καταστροφές.

Στην αντίπερα όχθη οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι τους μόχθου, η νεολαία, όλοι όσοι δεν αντέχουν να γίνονται συνεχώς στο ίδιο έργο θεατές, έχουν τον δικό τους δρόμο να βαδίσουν. Αυτόν που δείχνει η αλληλεγγύη την ώρα της φωτιάς, με το σύνθημα «μόνο ο λαός σώζει τον λαό», και η σύγκρουση με το αντιλαϊκό κράτος, την ΕΕ, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις της, για πραγματικά μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος, του λαού, της περιουσίας και της ζωής του.

Π. Κετσ.

Από τη στήλη “Αποκαλυπτικά” του Ριζοσπάστη 14/8/2024