Οι Πασόκοι ποτέ δεν πεθαίνουν

Οι Πασόκοι ποτέ δεν πεθαίνουν. Ζωντανή απόδειξη για αυτό, ο καπετάν Ερμής-Πριόβολος, που ήταν κάποτε υπασπιστής του Άρη στον ΕΛΑΣ, στη μεταπολίτευση όμως κατέληξε στη μεγάλη αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ που άλωσε σε μεγάλο βαθμό την ΕΑΜογενή βάση, και παραμένει εκεί μέχρι σήμερα, στα 100 του χρόνια, να αναμασά τα ίδια επιχειρήματα για την… “ευρωπαϊκή κοινότητα”, που κάποτε ήταν πεδίο αντιπαράθεσης διαφορετικών σχεδίων, αλλά τώρα έχει επικρατήσει το νεοφιλελεύθερο-γερμανικό και χρειάζεται μια σοσιαλδημοκρατική επανεκκίνηση. Πασοκάρα αθάνατη!

Η οποία παραμένει ζωντανή, ακόμα κι όταν πεθαίνει κι αποσυντίθεται και διαχέται σαν κοπριά σε άλλους χώρους και γίνεται δωρητής οργάνων και στελεχών στους διαδόχους της, δηλαδή στο ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος είχε μες στο Σ/Κ, διήμερο συζητήσεων στο… “Προοδευτικό Φόρουμ” της Αθήνας. Εκεί μίλησε ο Τσίπρας για τη “Νέα Αριστερά” και τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να έχει:

“πολύ πιο ριζοσπαστική και μαχητική για τα δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας από ότι είναι σήμερα ο μέσος όρος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Και σαφώς πιο φιλοευρωπαϊκή, πιο οικολογική, πιο δικαιωματική και αντιεθνικιστική από ότι ο μέσος όρος της σημερινής παραδοσιακής ευρωπαϊκής αριστεράς”.

Ο τρίτος δρόμος, στα χνάρια της Πασοκάρας που αγάπησε. Βαθια συγκίνηση…

Ίσως είναι λίγο δύσκολη βέβαια η διαφοροποίηση από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, από τη στιγμή που στο διήμερο συμμετέχουν μεγάλες ριζοσπαστικές μορφές, όπως η Λούκα Κατσέλη κι η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, με μακροχρόνιους αγώνες για τη “Νέα Αριστερά”. Αλλά για αυτό διάλεξαν το ριζοσπαστικό τίτλο “τι να κάνουμε”, που παραπέμπει στο Λένιν και σε επαναστάσεις.

Στο Σύριζα, βέβαια, διένυσαν γρήγορα τη διαδρομή από το “τι να κάνουμε” του Βλαδίμηρου, σε ένα ρεαλιστικό “ε και τι να κάνουμε;”, αφού είναι αρνητικοί οι συσχετισμοί. Και από εκεί, μία κάλπη δρόμος ως το “ΤΙΝΑ κάνουμε” και το θατσερικό “δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική” (ΤΙΝΑ).

Μια τζούρα κοσμοπολιτισμός, μια δόση οικολογία, και μια δόση δικαιώματα, τα ανακατεύεις όλα μαζί, και έτοιμη η “Νέα Αριστερά”.

Ας γυρίσουμε όμως στο ΠΑΣΟΚ και το νέο του σήμα, για να κλείσουμε το φαύλο κύκλο της σοσιαλδημοκρατίας. Η οποία άλλαξε όνομα και σήμα, θυμίζοντας πια αυτό της ανακύκλωσης, για τη σημειολογία του πράγματος, και για να δείξει πως στην Ελλάδα, όλοι ΠΑΣΟΚ είναι και στο ΠΑΣΟΚ θα καταλήξουν -πλην Λακεδαιμονίων. Απλώς καμιά φορά αλλάζουν τη συσκευασία κι ανακυκλώνονται, για να ξαναβγούν φρέσκιοι στην πολιτική αγορά.

Σε κάποιους άλλους θύμισε σήμα απορρυπαντικού, με μπλε και πράσινους κόκκους, που έλεγε παλιά και το Νέο ΜΑΤ -όπως λέμε Νέο ΠΑΣΟΚ. Ενώ το αρχικό, προσωρινό σήμα (όπως λέμε προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση) του ΠΑΣΟΚ ήταν ένα ρόδο που παρέπεμπε ανοιχτά στο σήμα του Ιρανικού Τουντέχ και τις… “αντιιμπεριαλιστικές” καταβολές της “παλιάς, καλής ΠΑΣΟΚάρας”, από τον καιρό των Αδεσμεύτων.

Το σήμα του Τουντέχ, όπου “από ρόδο βγαίνει αγκάθι”

Παρόμοιο πολιτικό συμβολισμό έχουν, λέει, και τα μικρά γράμματα στο “κίνημα αλλαγής”, τα οποία -όπως εξηγούν οι διαφημιστές που ανέλαβαν το marketing- συμβολίζουν τους “μη προνομιούχους”, από τη δεκαετία της Αλλαγής -εκείνη με κεφαλαίο, για να ξεχωρίζει. Ένα σαφές αγωνιστικό μήνυμα ενάντια στη δικτατορία των κεφαλαίων και του κεφαλαίου. Και μην ξεχνάτε: ο τρίτος δρόμος θα είναι ο τελικός, όπως το τελικό σίγμα [ς]…