Ανεργία: σταθερά στους 600 χιλιάδες οι άνεργοι και τον Ιούνη

Πριν λίγες μέρες, η Στατιστική Υπηρεσία ανακοίνωσε το ποσοστό ανεργίας για το μήνα Μάιο. Σύμφωνα με την Ανεξάρτητη αυτή Αρχή, η ανεργία ανήλθε στο 12,5% που αντιστοιχεί σε 600 χιλιάδες άνεργους.

Η είδηση αντιμετωπίστηκε με ένα σχετικό μούδιασμα που οι πανηγυρισμοί στους τίτλους των καθεστωτικών μέσων δεν μπόρεσαν να συγκαλύψουν.

Έγινε αναφορά στο γεγονός ότι για τον ίδιο μήνα, οι εγγεγραμμένοι στα μητρώα του ΟΑΕΔ ήταν …ένα εκατομμύριο και συνεπώς υπάρχει μια γκρίζα ζώνη 400 χιλιάδων ανέργων. Είναι γενικά γνωστό ότι η ανεργία υποεκτιμάται για προφανείς πολιτικούς λόγους, αλλά εδώ η λαθροχειρία μάλλον ξεπέρασε τα προηγούμενα όρια!

Αυτά όμως είναι γνωστά, με την έννοια ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα στοιχεία παρουσιάστηκαν στον τύπο. Τώρα βέβαια γιατί η Στατιστική Υπηρεσία έδωσε στον τύπο τα στοιχεία του Μαΐου, ενώ η Eurostat έχει ήδη τα στοιχεία του Ιουνίου και γιατί κανείς δεν έκανε τον κόπο να σχολιάσει αυτό το ζήτημα είναι κάτι που το έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν. Εμείς εδώ δεν είμαστε οι πρώτοι που μαθαίνουμε τα νέα.

Έτσι λοιπόν, πριν από την Ελληνική Στατιστική Αρχή, η Κατιούσα παρουσιάζει τα στοιχεία της ανεργίας για το μήνα Ιούνιο!

Η εποχικά προσαρμοσμένη ανεργία που δήλωσε η Στατιστική Υπηρεσία στη Eurostat και καταγράφει η τελευταία ανήλθε τον Ιούνιο στο 12,3% και αντιστοιχεί πάλι σε 600 χιλιάδες άνεργους (για την ακρίβεια: 592 χιλ. τον Απρίλιο, 596 το Μάιο και 594 τον Ιούνιο).

Μάλλον έτσι εξηγείται και η καθυστέρηση δημοσιοποίησης των στοιχείων. Με την έναρξη των εποχιακών εργασιών της …βαριάς βιομηχανίας της χώρας, η ανεργία, ακόμα κι αυτή που δεν λαμβάνει υπόψη της καμιά 400αριά χιλιάδες που δηλώνουν άνεργοι, δεν χαμπάριασε καθόλου! Ή οργίασε η μαύρη εργασία. Πραγματικά δεν ξέρω ποια εκδοχή είναι χειρότερη.

Υπάρχουν από την άλλη κάποια στοιχεία στα οποία δεν γίνεται συστηματικά καμία αναφορά, και αναδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος της ελληνικής οικονομίας, ακόμα κι αν δεχθεί κανείς τους υπολογισμούς της Στατιστικής Υπηρεσίας. Θα σταθούμε εδώ σε μερικά από αυτά.

Το πρώτο που αξίζει να δούμε είναι η κατάσταση σε άλλες καπιταλιστικές χώρες. Μια τέτοια σύγκριση είναι αποκαλυπτική. Ας υποθέσουμε ότι κλέβουν όλοι περίπου το ίδιο στους υπολογισμούς μιας και τα πρότυπα είναι σχετικά ενοποιημένα, ειδικά στις χώρες της ΕΕ. Η “αγαπημένη” μας ΕΕ “των λαών, της ευημερίας και της προόδου” έπιασε τα 13 εκατομμύρια ανέργους τον Ιούνιο. Αυτό αντιστοιχεί στο 6% του εργατικού δυναμικού.

Έχει ενδιαφέρον να σημειώσει κανείς ότι στην Ευρωζώνη βρίσκονται τα 11 από τα 13 εκατομμύρια των ανέργων και το ποσοστό ανέρχεται στο 6,6%. Δηλαδή, είναι καλύτερα έξω από την Ευρωζώνη, παρά μέσα σε αυτήν, αν κάνει κανείς τη γενναία υπόθεση ότι όσο μικρότερη η ανεργία τόσο το καλύτερο.

Ας δούμε τώρα και τους πρωταθλητές.

Όπως φαίνεται και στον πίνακα με τα στοιχεία από τη Eurostat, η Ελλάδα κονταροχτυπιέται με την Ισπανία για την πρώτη θέση στο δείκτη του ποσοστού ανεργίας. Ακολουθούν με διαφορά, αλλά πάνω από το μέσο όρο της Ευρωζώνης, η Ιταλία, η Γαλλία και οι δύο όψιμες υποψήφιες προς ένταξη στο ΝΑΤΟ. Ποιος ξέρει; Ίσως έτσι σκέφτεται η αστική τάξη στις σκανδιναβικές χώρες να ξεπεράσει την ανεργία…

Στο κάτω μέρος του πίνακα βρίσκονται οι γνωστοί ύποπτοι, οι ατμομηχανές του δυτικού στρατοπέδου. Εδώ η Γερμανία κονταροχτυπιέται με την Ιαπωνία για τη χαμηλότερη ανεργία σε επίπεδο κάτω από το 3%, με τις ΗΠΑ και την Ολλανδία να ακολουθούν με μικρή διαφορά.

Η ανεργία είναι ενδεικτική της κατάστασης και της δυναμικής μιας οικονομίας μέσα στην παγκόσμια αγορά. Από αυτήν την άποψη, η Ελλάδα (και η Ισπανία των 3 εκατομμυρίων ανέργων) βαίνουν ασθμαίνοντας πολύ μακριά από το γκρουπ των ισχυρών, αν κι αυτό το ξέραμε ήδη. Ενδιαφέρον έχει η θέση της Ιταλίας και της Γαλλίας, αλλά γι’ αυτό το ζήτημα χρειάζεται παραπέρα ανάλυση.

Το δεύτερο στοιχείο που θα εξετάσουμε είναι η μακροχρόνια ανεργία. Εδώ τα πράγματα ξεκαθαρίζουν και η εικόνα προβάλει σε όλο της το ανησυχητικό μεγαλείο.

Σε αυτήν την κατηγορία, η Ελλάδα ανακηρύσσεται μόνη πρώτη, για τους λάτρεις των συγκρίσεων σε μακάβριους δείκτες. Από το 13% ανεργίας το πρώτο τρίμηνο του 2022, το 8,1% ή 390 χιλιάδες εργαζόμενοι ήταν μακροχρόνια άνεργοι. Αυτό είναι ίσως ακόμα μεγαλύτερο αγκάθι κι από το συνολικό ποσοστό ανεργίας.

Κατά τα άλλα, η ανεργία στους νέους κάτω από 25 χρονών παρέμεινε τον Ιούνιο πολύ υψηλά στο 29,5% (το υψηλότερο στην ΕΕ, στο 28% η Ισπανία), ενώ η ανεργία στις γυναίκες όλων των ηλικιών άγγιξε το 17%, ελαφρά αυξημένη σε σχέση με το Μάιο. Στις νέες γυναίκες το ποσοστό άγγιξε το 39%, σημαντικά αυξημένο σε σχέση με το Μάιο (35%).

Σε αυτά τα στοιχεία, θα άξιζε να προστεθεί το ποσοστό της επιβαλλόμενης ημιαπασχόλησης, αλλά τα στοιχεία σταματούν δυστυχώς στο 2020. Τότε, ο μέσος όρος σε όλους τους κλάδους της οικονομίας ήταν 61%, ενώ στους ανειδίκευτους εργάτες έφτανε το 75%. Αυτό σημαίνει ότι από το 10% της ημιαπασχόλησης εκείνη τη χρονιά, το 6% ήταν με το ζόρι, ενώ μόνο το 4% ήταν συναινετικό. Ακόμα και με τα δικά τους στοιχεία, αυτό το 6% είναι μισοάνεργο και θα έπρεπε να προσθέτει τουλάχιστον ένα μέρος του στην ανεργία.

Τα στοιχεία για την ανεργία αποκαλύπτουν τις δυσκολίες στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου που αναπόφευκτα οι εργαζόμενοι τις βιώνουν ως δυσκολίες στην αναπαραγωγή της εργατικής τους δύναμης, δηλαδή στην επιβίωσή τους. Το μείγμα που προετοιμάζεται με υψηλή ανεργία, καλπάζοντα πληθωρισμό και αύξηση επιτοκίων που θα φέρει μέτρα λιτότητας είναι μια εξαιρετική συνταγή για εκρηκτικό μηχανισμό. Το μόνο που μένει είναι να ανάψει κάποιος το φιτίλι.