Πες-πες θα το πιστέψουμε (;)

Η είδηση της ημέρας φαίνεται να είναι ευχάριστη και έρχεται από τη γνωστή μας Moody’s. Αν και όσοι ζούμε σε αυτή τη χώρα το ξέραμε ήδη, σύμφωνα με την Καθημερινή, η Moody’s παρατηρεί ότι «η Ελλάδα έχει καλύψει πλέον το χαμένο έδαφος της πανδημίας, έχει μηδενίσει το… κοντέρ και έχει μπει ξανά στον δρόμο της ανάπτυξης που είχε αφήσει το 2019, […]  τη στιγμή που η Ευρωζώνη βρίσκεται ακόμη στη φάση ανάκαμψης από τις απώλειες της COVID-19.» Βασιζόμενοι σε αυτό το αμαρτωλό 2^ο τρίμηνο, για το οποίο έχουμε γράψει τα λογάκια μας κι εμείς, εκτιμούν ότι «η ελληνική οικονομία […] είναι πλέον μία από τις επτά χώρες της Ευρωζώνης που ανακάμπτουν πλήρως σε επίπεδο πραγματικού ΑΕΠ και προχωρούν προς την επέκταση. Αντίθετα, η οικονομία της Ευρωζώνης, η οποία ουσιαστικά «σταμάτησε» μετά το τρίτο τρίμηνο του 2020, στα μέσα του 2021 κινούνταν ακόμα 3% χαμηλότερα από το επίπεδο πριν από την πανδημία.»

Έχουμε να κάνουμε μερικά σχόλια. Πρώτον, η (αν)αξιοπιστία της Moody’s και όλων αυτών των οίκων είναι γνωστή. Κάποιοι μάλιστα, χωρίς ίχνος αντικαπιταλιστικής διάθεσης, είχαν φτάσει να κατηγορήσουν αυτές τις εταιρίες σαν υπαίτιες για την καπιταλιστική κρίση του 2008, επειδή χειραγωγούσαν τις αξιολογήσεις των δανείων. Αν και οι μηχανισμοί πυροδότησης μιας καπιταλιστικής κρίσης είναι αυθόρμητοι, σίγουρα οι εν λόγω εταιρίες είχαν ένα μικρό ρολάκι στο τελικό ξέσπασμα.

Ας πούμε όμως ότι αγνοούμε τον πρότερο άτιμο βίο. Είναι δυνατόν να έχουμε ανάκαμψη (καπιταλιστική πάντα, για τους λίγους κι εκλεκτούς), όταν η Ευρωζώνη έχει μείωση; Η αλληλοσυσχέτιση της ελληνικής οικονομίας με τη διεθνή αγορά είναι μεγάλη και επηρεάζεται από αυτήν σε μια σειρά τομείς όπως οι εισαγωγές για επανεξαγωγή, η διύλιση πετρελαίου για εξαγωγή, οι τιμές βασικών εμπορευμάτων, ο τουρισμός κλπ. Δεύτερον, λοιπόν, είναι απορίας άξιο ποιον τομέα αναπτύξαμε ώστε να διαχωριστεί η πορεία της ελληνικής οικονομίας από την υπόλοιπη Ευρωζώνη.

Τρίτον, άντε και γυρνάνε λίγο τα γρανάζια της συσσώρευσης, κι εμείς οι αφελείς γκρινιάρηδες δεν το βλέπουμε. Άντε και ξαναγυρνάμε στο 2019. Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, το 2019 ήταν η χρονιά που πανηγυρίζαμε την …ύφεση, οι τραπεζικοί λογαριασμοί ήταν ακόμα σε περιορισμό μετά την τραπεζική κρίση του 2015, οι μισθοί και γενικά τα λαϊκά εισοδήματα ήταν ακρωτηριασμένα και το πετρέλαιο θέρμανσης άνοιξε λίγο πάνω από το 1 ευρώ το λίτρο. Αν δηλαδή θέλουμε να πάρουμε τα πάνω μας, γιατί δεν ισχυριζόμαστε ότι φέτος η κατάσταση θα είναι πολύ καλύτερη από το 1945 ώστε να μην μπορεί να φέρει κανείς αντίρρηση;

Τέταρτον, είναι δυνατόν να κυκλοφορεί μια τέτοια εκτίμηση όταν ταυτόχρονα τα πρωτοσέλιδα κατακλύζονται από τις αυξήσεις των τιμών και τη μείωση των μισθών; Από τη μία, όταν αυξάνονται τόσο οι τιμές, το ΑΕΠ ούτως ή άλλως ανεβαίνει σε τρέχουσες τιμές. Από την άλλη, τι να την κάνει ο μεροκαματιάρης την αύξηση του ΑΕΠ αν βάλει το πετρέλαιο που έβαλε πέρσι με 25% περισσότερα χρήματα, ενώ το εισόδημά του όχι μόνο δεν αυξήθηκε αλλά έτεινε προς την εθνική σταθερά των 534 ευρώ;

Το χειρότερο δεν είναι η ξετσιπωσιά που συνοδεύει την προσπάθεια ωραιοποίησης μιας μαύρης πραγματικότητας. Το χειρότερο είναι η προσπάθεια να σε πείσουν ότι, αν η πραγματικότητά σου δεν συμβαδίζει με τις εκτιμήσεις τους, τότε η περίπτωσή σου είναι μεμονωμένη. Ίσως ακόμα, να μην έχεις και καλή αίσθηση της πραγματικότητάς σου. Να μην ξέρεις εσύ τι ζεις, ή να μην είναι η ζωή σου όπως ακριβώς νομίζεις. “Για να το λένε όλοι αυτοί που ξέρουν, έχουν τους ερευνητές, τους δημοσιογράφους και τα μέσα, κάτι θα ξέρουν. Και πες-πες, θα το πιστέψουν όλοι…”

Αλλά θα το πιστέψουμε;