Το νερόν

Σαν το νερό ήρθε η τελευταία απόφαση της Εθνικής Επιτροπής Υδάτων για την επιβολή Περιβαντολογικού Τέλους προς όλους τους αγρότες, όχι για να φύγει όπως κάνει συνήθως το νερό αλλά για να μείνει.

Το Τέλος επιβάλλεται στο πλαίσιο της εφαρμογής από τη χώρα μας της Οδηγίας Πλαίσιο της ΕΕ 2000/60 για τα νερά.

Και δεν είναι «τέλος». Είναι χαράτσι. Όπως και ο Ένφιας στα χωράφια και στα σπίτια. Η ελληνική γλώσσα επιτρέπει την αντιστοίχιση λέξεων και νοημάτων. Εκτός αν είσαι απ’ αυτούς και αλλάζεις τα νοήματα των λέξεων.

Η είσπραξη του χαρατσιού θα γίνεται από τον δήμο, οποίος θα μετρά την κατανάλωση στις ιδιωτικές αγροτικές γεωτρήσεις και θα το αποδίδει στο Πράσινο Ταμείο της ΕΕ, που μεγαλώνει πράσινα άλογα, κρατώντας ως προμήθεια 2,5% για τα έξοδα.

Κάτι ανάλογο είναι και το τέλος που πληρώνουμε στο λογαριασμό της ΔΕΗ για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Έτσι βρισκόμαστε στη θέση να πληρώνει ο ελληνικός λαός το κόστος των επενδύσεων στα φωτοβολταικά. Ωραίος ο καπιταλισμός…

Όλοι οι φόροι έχουν ένα κοινό στοιχείο: μοιάζουν μεταξύ τους σαν «δυο σταγόνες νερό». Αρμέγουν τον ελληνικό λαό. Κοινώς μεταφέρουν το χρήμα, με νόμιμο τρόπο από τους πολλούς στους τραπεζίτες, τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές.

Οι βιγλάτορες της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων, αφού πρώτα δηλώνουν, πως «δεν θα βάλουν νερό στο κρασί τους» επισημαίνουν πως η κυβέρνηση θέλει να φορτώσει και το λογαριασμό των έργων για το νερό που είτε έχουν γίνει στο παρελθόν είτε είναι σε φάση κατασκευής ή πρόκειται να κατασκευαστούν στο μέλλον, καθώς στα νέα τιμολόγια ύδρευσης και άρδευσης θα συνυπολογίζεται και το κόστος απόσβεσης αυτών των έργων.

Ισχυρισμός της κυβέρνησης είναι ότι δεν θα επιβαρυνθούν «όσοι εφαρμόζουν καλές πρακτικές στην κατανάλωση νερού» χωρίς να διευκρινίζει τι ορίζει ως καλές πρακτικές.

Έτσι, σιγά σιγά «μπαίνει το νερό στο αυλάκι» από την κυβέρνηση και την ΕυρωΦραγκιά να συγκεντρώσουν «μες στο νερό»,  «τη γη, την παραγωγή και την εμπορία των αγροτικών προϊόντων στα χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών και μονοπωλιακών ομίλων».

«Ρίχνουν νερό στο αυλάκι» των εξοντωτικών μέτρων που παίρνουν ακατάπαυστα την τελευταία επταετία σε βάρος των αγροτών με ένα ακόμη μέτρο (τριπλασιασμός των ασφαλιστικών εισφορών, υψηλοί φορολογικοί συντελεστές, υπέρογκα ασφάλιστρα στον ΕΛΓΑ, χαράτσια για τις δηλώσεις ΟΣΔΕ κ.ά).

Είναι δίχως γυρισμό ο δρόμος που έχουν χαράξει η κυβέρνηση και η ΕΕ. Πρέπει να εξυπηρετήσουν την ανάγκη να φτιάξουν αγροτική οικονομία ανταγωνιστική, που να ικανοποιεί έναν αδήριτο κανόνα του καπιταλισμού: μεγιστοποίηση κέρδους.

Όλα τα μέτρα συντείνουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Συγκέντρωση κεφαλαίων, γης και η λιμούρα στην άκρη.

Γνωρίζω ότι δεν μπορώ να παράγω υπεραξία που να καλύπτει τις απαιτήσεις τους. Όμως είμαι πια χαρακτηρισμένος επιχειρηματίας – αγρότης.

Οποία τιμή για τον αγρότη.

«Για να μην πνιγούμε σε μια κουταλιά νερό» ή για να μην «πούμε το νερό νεράκι» οφείλουμe να πάρουμε τα μέτρα μας και να μετρήσουμε τις αντιδράσεις μας κάτω από τη σκέπη της Πανελλαδικής των Μπλόκων για να «φτάσουμε στη βρύση και νερό να πιούμε».

Όχι μόνο να μην τις μετρήσουμε αλλά να τους πάρουμε μέτρα για να τους «πάει νερό».

Σε κάθε περίπτωση όσα είπαμε και όσα γράψαμε «νερό και αλάτι».