Το ΠΑΜΕ, ο ΣΕΒ και η Αυγή που ανησυχεί…

Τις προάλλες ο Τσίπρας είπε πως η κυβέρνηση θα κάνει πιο σαφές το ταξικό της πρόσημο τη πολιτικής της, κάνοντας πολλές λαϊκές τσέπες να αναστενάξουν. Χτες το κύριο άρθρο της κυβερνητικής Αυγής μας έδωσε ένα δείγμα ταξικής ανάλυσης, όπως την εννοεί ο Σύριζα.

Η διαμαρτυρία του ΠΑΜΕ θα ολοκληρωθεί την Παρασκευή, ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, με συλλαλητήριο και απεργία όσων σωματείων το ακολουθούν. Το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί, το ΠΑΜΕ θα έχει κάνει το καθήκον του και η ζωή θα συνεχιστεί. Όλα καλά;

Εδώ η Αυγή μας εξηγεί πως ό,τι κι αν κάνουμε, το πολυνομοσχέδιο θα ψηφιστεί. Ξεχάστε λοιπόν αυτά που ξέρατε, χαμένος αγώνας είναι αυτός που δε γίνεται, κι άλλους τέτοιους ρομαντισμούς, γιατί είναι αναποτελεσματικά. Όπως αναποτελεσματική ήταν κι η απεργία που κηρύχτηκε κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού (ο αρθρογράφος μας ενημερώνει πως η απεργία και το σύνθημα της ΓΣΕΕ ήταν “τρία πουλάκια κάθονται”).

Ενδιάμεσα, έχουμε μια ντρίπλα που στέλνει την μπάλα στην κερκίδα και μας εξηγεί πως ο ΣΕΒ υπερασπίζεται πολύ πιο αποτελεσματικά τα ταξικά του συμφέροντα, έχοντας στραμμένο το βλέμμα του στις συλλογικές συμβάσεις και τη… μεταμνημονιακή εποχή -sic. Αν ήθελαν λοιπόν οι εργατικές ενώσεις και τα σωματεία να πράξουν το ίδιο και να υπερασπιστούν αποτελεσματικά τα συμφέροντά τους, θα έπρεπε να στηρίξουν ή -στη χειρότερη- να πιέσουν την κυβέρνηση να ενιχύσει τις συλλογικές συμβάσεις και να στοχεύσουν στους εργοδότες, που είναι ο πραγματικός αντίπαλος.

Σε αυτό το σημείο, θυμηθήκαμε συνειρμικά τα πανομοιότυπα σχόλια που διαβάζαμε ακόμα και σε φιλοκυβερνητικά μέσα ή προφίλ (βανδαλισμοί, επικοινωνιακό σόου κτλ) αμέσως μετά τη δράση του ΠΑΜΕ και τα συνθήματα που έγραψαν μέλη του με μπογιά έξω από τα γραφεία του ΣΕΒ.

Ο δεύτερος αυθόρμητος συνειρμός είναι πως ο ΣΕΒ υπερασπίζεται αποτελεσματικά τα δικά του ταξικά συμφέροντα, ακριβώς γιατί έχει καθαρό ταξικό ένστικτο και ξέρει πολύ καλά ποιες κυβερνήσεις στηρίζει. Όπως πχ την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που κάνει τη βρώμικη δουλειά, πολύ καλύτερα από ό,τι θα μπορούσε μια αμιγώς δεξιά κυβέρνηση. Γι’ αυτό εξάλλου χαιρετίζει το… “αναπτυξιακό αποτύπωμα” του πολυνομοσχεδίου στις διατάξεις για τους πλειστηριασμούς και το υπερταμείο, ενώ η κριτική που κάνει αφορά τους δισταγμούς και την αποσπασματικότητά τους για τις “μεταρρυθμίσεις” που απαιτούνται. Από αυτό δεν προκύπτει ότι η εργατική τάξη οφείλει να στηρίξει την κυβέρνηση για τα δικά της ταξικά συμφέροντα, αλλά ακριβώς το αντίθετο.

“Θέλει βούληση, σχέδιο και οργάνωση ο αγώνας”, μας λέει η κατακλείδα του άρθρου, κατά το γνωστό στίχο “θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία”. Δε μας εξηγεί πότε ακριβώς οργάνωσαν κάποιον αγώνα οι κυβερνητικές δυνάμεις και αν έδειξαν κάποια βούληση για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Θέλει όμως πολύ θράσος, και πολιτικό παχυδερμισμό, να οργανώνεις την επίθεση του κεφαλαίου στα λαϊκά στρώματα και να τους κάνεις υποδείξεις κι από πάνω, για το πώς θα οργανώσουν το δικό τους αγώνα πιο αποτελεσματικά, στηρίζοντας την κυβέρνηση…