Παντού τα πάντα – Ένα παράδειγμα δήμου και εκλογών, σαν κάθε άλλο σ’ όλη τη χώρα

Ζω σε μια πόλη της Αττικής με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δε θα αναλύσω αυτό τώρα. Εδώ, όπως και παντού, κάθε φορά που κοντεύουν οι δημοτικές εκλογές, ένα μέγα πλήθος “παραγόντων” μεταμφιέζονται και βγαίνει στην πλατεία.

Υπάρχουν όλοι οι ρόλοι στα παρασκήνια και στα “χρίσματα”…

Όπου η ΝΔ δε δίνει χρίσμα σε κανέναν, γιατί απ’ όλους προτιμά τον ΠΑΣΟΚο και προσπαθεί να βγάλει όσο γίνεται περισσότερους συμβούλους, από τρεις τέσσερεις διαφορετικούς συνδυασμούς. (Έχουν πέραση οι δεξιοί). Το ΠΑΣΟΚ που τόδωσε το χρίσμα παλιά και τώρα υπάρχει μόνο δήμαρχος, μηχανισμός και χρίσμα, αλλά όχι ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ που παζαρεύει ποιον να υποστηρίξει, αλλά κανένας δεν τον πολυθέλει. Κι η ΧΑ που κάνει την πάπια, αφού πολλοί που παίζουν σε διάφορα ψηφοδέλτια… της πάνε γάντι.

Υπάρχουν όλοι οι ρόλοι και στη σκηνή. Δηλαδή στην πλατεία της πόλης. Στην πασαρέλα.

Υπάρχει ο ηγέτης “δημαρχάρα” που στις εκλογές ξεχνά το βλοσυρό βλέμμα και την υπεροψία. Ξεχνά την αυστηρότητά του απέναντι σε όποιον του αντιμιλήσει (είτε καταλαβαίνει, είτε δεν καταλαβαίνει τους διάφορους στομφώδεις μονολόγους του). Τώρα ντύνεται “προσιτός”, “οικείος”, με “ανοιχτά αυτιά”. Σταθερός όμως στην αντιλαϊκή πολιτική, με οποιαδήποτε κυβέρνηση. Αρκεί στην ούγια να γράφει ΕΕ.

Υπάρχουν οι “δεξιοί” συνδυασμοί (μεταξύ μας… δεν υπάρχουν κι άλλοι που δεν είναι δεξιοί), που δεν παίρνουν ή δε θέλουν λέει χρίσμα, που αλλάζουν μεταξύ τους υποψήφιους και μοιράζονται το ρόλο του ακροδεξιού, του κεντροδεξιού και του “πεφωτισμένου”, εναλλάξ και κατά το δοκούν. (Τον τίτλο του ακροδεξιού βέβαια δύσκολα τον αποσπά κανείς από το… «δελφίνο»). Και κάνουν προτάσεις “ανθρωπιστικές”, όπως να στέλνει ο δήμος δέματα στους φοιτητές που σπουδάζουν σε άλλες πόλεις. (Αν είναι για κάθε μήνα, ας προχωρήσουμε στη συζήτηση του περιεχομένου του καλαθιού).

Υπάρχουν κι οι “κεντροαριστεροί”. Ο πρώην επικεφαλής του συνδυασμού του ΣΥΡΙΖΑ, που τότε τσατίστηκε με το 3ο μνημόνιο και γι’ αυτό τώρα ξαναπήγε στο ΠΑΣΟΚ (όπως σας το λέω. Τι δεν καταλαβαίνετε;). Υπάρχει ο άλλος ο πρώην αντάρτης του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα λέει κάτι σαν ΛΑΕ, που το μόνο ρόλο που παίζει πολύ καλά είναι ο αντικομουνισμός, αλλά και το “όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω κι είμαι και λίγο ΚΚΕ”. Υπάρχει κι ο νυν ΣΥΡΙΖΑ που αφού δε βρήκε να γίνει “της προσκολλήσεως”, παραβλέπει τον κίνδυνο ρεζιλέματος και κατεβάζει τον δικό του ΠΑΣΟΚο.

Υπάρχουν οι «μόνιμοι δημοτικοί» σύμβουλοι, που έχουν ξαναβγεί με κάθε δυνατό συνδιασμό, με όλους τους παλιούς δημάρχους, «εκείνους που δεν τα έκαναν καλά και γι’ αυτό αυτοί τώρα θα τα κάνουν καλύτερα». Ήταν λέει όλοι τους μειοψηφία, μέσα στις πλειοψηφίες που ανήκαν και που βούλιαζαν διαχρονικά την πόλη και το λαό της.

Υπάρχουν οι υποψήφιοι του “τη δουλειά μου θέλω να κάνω, γι’ αυτό φέτος είμαι με τον Χ”. Αλλά και οι “μοιραίες” υποψήφιες της πασαρέλας. Που όλοι τους περιμένουν να πλασαριστούν μ’ “αυτόν που θα νικήσει”.

Υπάρχουν πάντα οι “εν δυνάμει δήμαρχοι” που δε τόχουν σε τίποτα να κατεβάσουν ένα συνδυασμό για να πιέσουν, ώστε να μην περάσει ο χαραγμένος δρόμος από την παράνομη αυλή τους.

Κι όλοι αυτοί για μερικούς μήνες τώρα, την έχουν στημένη στην πλατεία κι ο κοσμάκης το σκέφτεται να πάει στην τράπεζα ή στο φαρμακείο. Όλοι που θα πιάσουν πάλι στασίδια στα μνημόσυνα και στις κηδείες να μοιράζουν καρτούλες. Θέσεις στις εξέδρες στα γήπεδα και στα γλέντια να ρίξουν τον “καλύτερο χορό”.

Φυσικά όλα αυτά, με το κατάλληλο ενδυματολογικό πρωτόκολλο. Οι κύριοι κοστούμι, γραβάτα και σοβαροφάνεια. Οι κυρίες τουαλέτες και εντύπωση με αφέλειες υποψίας, από το πρωί.

Κι εκεί πιο πέρα είναι κι ένας ασβεστωμένος Παναγιώτης που φτιάχνει το εκλογικό του περίπτερο μαζί με τους άλλους μαραγκούς και σοβατζήδες του συνδυασμού του. Ένας Παναγιώτης που πήρε τη σκυτάλη της εκπροσώπησης της Λαϊκής Συσπείρωσης  και του ΚΚΕ, μάζεψε όλους αυτούς που τους έβλεπε κάθε μέρα, όλο το χρόνο, στις πορείες, στις διεκδικήσεις, στα σωματεία και στους συλλόγους, εργάτες και νοικοκυρές και δικηγόρους και δασκάλους, συνδικαλιστές και δραστήριους (όχι … activists) ο καθένας στο χώρο του, και βγάλαν βόλτα στο προεκλογικό αυτό σκηνικό τα μόνα ειλικρινή χαμόγελα της πόλης. Τα χαμόγελα που έλαμπαν και πριν, στους αγώνες, όταν όλοι οι άλλοι έβγαζαν φωτιές από τα αυτιά απέναντι στις κινητοποιήσεις μας για το δεύτερο λύκειο, τους μισθούς και τις συντάξεις, τα χαράτσια των ΕΒΕ, το νέο «Μολ» της εθνικής, κλπ κλπ.

Όσο κι αν μοιάζουνε για πολλοί, όλοι αυτοί, είναι πολύ λίγοι. Είναι όλοι κι όλοι… δύο. Ο Παναγιώτης και “το γουρούνι ο αστισμός” που λέει κι ο Wolf Biermann (του γουρουνιού του αστισμού να κόψουμε πρέπει τα πόδια).

Υ.Γ. Η πόλη που κατοικώ λέγεται Μεταμόρφωση. Στηρίζουμε τη Λαϊκή Συσπείρωση με επικεφαλής τον Παναγιώτη Μακρίδη.