ΠΑΣΟΚ: Ένας χωρισμός

Τον τελευταίο καιρό θα έχετε παρατηρήσει ότι υπάρχει μια τάση να τρολάρεται το (παλιό) ΠΑΣΟΚ συγκρινόμενο με τον (νέο) ΣΥΡΙΖΑ. Από το φαινόμενο προκύπτουν δύο συμπεράσματα:

Το πρώτο, είναι πως πραγματικά είναι κατόρθωμα να έχει ξεπέσει τόσο χαμηλά ο ΣΥΡΙΖΑ ώστε να έχει καταντήσει μέτρο σύγκρισης με το παλιό ΠΑΣΟΚ και μάλιστα να χάνει. Αφού η ρημάδα η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία ή ως φάρσα, μένει να μας ξεκαθαριστεί σε τι από τα δύο ταιριάζει περισσότερο η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί και γέλιο και λύπηση προκαλεί.

Το δεύτερο όμως και πιο σημαντικό, είναι ότι από το πολύ τρολάρισμα έχουμε καταντήσει να φέρνουμε το ΠΑΣΟΚ ξανά στο δημόσιο διάλογο. Η νεκρανάσταση των ζόμπι του ΠΑΣΟΚ ίσως να μην έρθει ποτέ από τις φοιτητικές εκλογές όπως φοβόταν η ΠΚΣ, αλλά από την καθημερινή τριβή: Συνηθίζουμε το τέρας του παλιού ΠΑΣΟΚ και του μοιάζουμε.

Πράγματι είναι ευφάνταστα τα χιουμοριστικά memes με τη σύγκριση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά μήπως μέσα από αυτά αναζωογονείται μια παλιά πασοκίλα; Μια ανάμνηση, τώρα που πέρασε λίγος καιρός και όπως είθισται να συμβαίνει, θάψαμε στη λήθη τα κακά και «κρατάμε μόνο τις ωραίες στιγμές», που μπορεί να μπερδέψει τους νέους, να δημιουργήσει αισθήματα νοσταλγίας στους παλιούς και να απαλύνει την οργή όλων αυτών που μίσησαν με πάθος το ΠΑΣΟΚ. Μήπως κάνει και κάποιους να σκέφτονται μήπως ρε παιδί μου ήταν πράγματι καλά με το ΠΑΣΟΚ;

Η σχέση του κόσμου του ΠΑΣΟΚ με το ΠΑΣΟΚ είναι σαν τον επώδυνο χωρισμό. Σαν να είσαι με τη γυναίκα ή τον άντρα της ζωής σου, να βιώνεις τον απόλυτο έρωτα, τον γάμο, τη δημιουργία οικογένειας και ξαφνικά να συμβαίνει κάτι και να γκρεμίζεται απότομα το σύμπαν γύρω σου. Χωρίζεις με θυμό, όχι αυτά τα φλώρικα τα σουηδικά τα συναινετικά. Κακολογείς τον/την πρώην σου όπου σταθείς κι όπου βρεθείς. Παράλληλα όμως ρίχνεις κλεφτές ματιές στον τοίχο του facebook του/της. Βρίσκεις τον επόμενο έρωτα σε κάποιον που του/της μοιάζει, γρήγορα όμως συνειδητοποιείς ότι είναι καλό παιδί αλλά δεν είναι σαν τον αυθεντικό.

Μετά από χρόνια, τυχαία πέφτεις πάνω σε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες και κοιτάζοντάς τες αναπολείς τις παλιές καλές στιγμές. Αχ, να μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, πόσα πράγματα θα είχες κάνει διαφορετικά. Φταίει βέβαια ο άλλος/ η άλλη, αλλά ήταν ωραία χρόνια τότε. Ήταν κιμπάρης, ωραίος. Μακάρι να χτυπούσε το τηλέφωνο και να ήταν αυτός/αυτή, σκέφτεσαι με λίγες τύψεις. Δεν θέλει πολύ να υποκύψεις. Να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία. Να αυτομαστιγωθείς λίγο και να πείσεις τον εαυτό σου ότι φταις κι εσύ λίγο. Και σιγά σιγά ξεχνάς τα αρνητικά, σκέφτεσαι μόνο τα όμορφα ή τουλάχιστον αυτά που τώρα σου φαίνονται όμορφα ακριβώς γιατί ανήκουν στο παρελθόν.

Με το ΠΑΣΟΚ κάπου εκεί βρισκόμαστε. Σε έναν ιδιότυπο ρομαντισμό, στην επιθυμία επιστροφής σε ένα παρελθόν που μόνο φαντασιακά υπήρχε. Αλλά, αυτό που γνωρίσαμε ως ΠΑΣΟΚ ήταν η μεγαλύτερη πολιτική απάτη της ιστορίας και οποιαδήποτε αναβίωσή της είτε ως καινούριο είτε ως παλιό μόνο ως πλάκα μπορεί να ξεκινήσει. Αλλά να μείνει εκεί. Γι’αυτό, να μαθαίνετε στα παιδιά σας να καταδικάζουν το ΠΑΣΟΚ από όπου κι αν προέρχεται.