Πλουμπίδης, Λοΐζου – Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε το όνομα τον Αριστερό…

Κάποτε ο Έντι Μέρφι είχε γυρίσει μια κωμωδία όπου ένας μικρο-λωποδύτης εκλεγόταν γερουσιαστής, αξιοποιώντας απλώς τη συνωνυμία του με ένα μακαρίτη προκάτοχο του αξιώματος και το σύνθημα: το όνομα που εμπιστεύεστε…

Κάποτε τραγουδούσαμε το στίχο της “γεια και χαρά σας βρε πατριώτες, και με οι παππούδες μου ήταν αγρότες”. Που σήμερα, για τις ανάγκες της περίστασης και της τόνωσης του “αριστερού προφίλ” του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να γίνει κάτι σαν: είχα κι εγώ κομμουνιστή γονιό…
Το σημαντικό άλλωστε είναι να υπάρχει απλώς το επίθετο, ως κύριο (αν όχι αποκλειστικό) προσόν…

Κάποτε ο Σαραμάγκου έγραφε: ιδωτικοποιήστε και την π… τη μάνα που σας γέννησε. Αλλά η κυβέρνηση έχει ξεπουλήσει τα πάντα και τώρα της αρκεί να πουλήσει ως προεκλογικό χαρτί ονόματα βαριά σαν ιστορία, που να ξυπνάνε αριστερούς συνειρμούς και αναμνήσεις…

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται το καλύτερο μνημονιακό πλυντήριο για υποψήφιους όπως η Τσάτσου, που ήταν περιφερειακός σύμβουλος του μνημονιακού Σγουρού. Γι’ αυτό χρειάζεται κάποια ονόματα ως αριστερό άλλοθι. Κι επειδή δεν υπάρχουν σοβαροί αριστεροί που να δεχτούν να συνδεθούν με το κυβερνών κόμμα και να λερώσουν το δικό τους όνομα, επιλέγει άλλα πρόσωπα, με όνομα βαρύ σαν ιστορία και πλούσια παρακαταθήκη, μακριά από θεσούλες και ζεστά έδρανα.

Κανείς δεν περίμενε βέβαια κάτι καλύτερο από μια κυβέρνηση που εμπορεύεται τα πάντα προεκλογικά. Το ζήτημα είναι για αυτούς που δέχτηκαν την πρόταση. Κάποτε η Μυρσίνη Λοΐζου είχε απαγορεύσει στο ΠΑΣΟΚ να παίζει στις συγκεντρώσεις του τραγούδια του πατέρα της, θεωρώντας πως καπηλεύονται τη μνήμη του και τη δουλειά του. Σήμερα η ίδια συμφιλιώνεται με το νέο ΠΑΣΟΚ του ΣΥΡΙΖΑ που έχει γίνει πλυντήριο για δεκάδες μνημονιακούς Πασόκους.

Ο καθένας φυσικά έχει δικαίωμα να αλλάξει γνώμη και να πολιτευτεί με όποιο κόμμα θέλει. Αλλά κι εμείς έχουμε δικαίωμα να τους θέσουμε κάποια ερωτήματα.

-Πιστεύουν άραγε πως ο ΣΥΡΙΖΑ τους επέλεξε με κάποιο άλλο κριτήριο πλην του ονόματος;
-Τα δικά τους κίνητρα είναι πολιτικά κι ανιδιοτελή, άσχετα με τη θέση που τους προσφέρεται;
-Πώς νιώθουν στο ρόλο του αριστερού άλλοθι για μια σειρά γκεσέμια του μνημονιακού μπλοκ;
-Τι πιστεύουν πως μπορεί να προσφέρει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Κάποτε προσέφερε σανό κι αυταπάτες, φρόντισε όμως να τις κάψει και να στερήσει ένα άλλοθι από όσους το επικαλόυνταν.

Σε κάθε περίπτωση, τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε το όνομα την αριστερή χάρη, ακόμα κι αν είναι βαρύ σαν ιστορία. Ακριβώς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι Αριστερά, επειδή έτσι αυτοπροσδιορίζεται…

Όπως λέει και η εικόνα με το πανό (που αλιεύσαμε από το προφίλ της Μαρίας Παπαγιάννη): η ιδιότητα του αριστερού δεν είναι νομική, είναι ηθική. Δεν κληρονομείται, δεν κληροδοτείται, τη διεκδικείς σταθερά.

Κι ευτυχώς ούτε λερώνεται. Ούτε εξαργυρώνεται, ό,τι κι αν κάνουν οι επίγονοι…

Υστερόγραφο: ο υιός (Νίκος) Μπελογιάννης άραγε πώς τους ξέφυγε;