Ποιοι αισχροί μιλάνε για το “τείχος του αίσχους”;

Ανάμεσά μας το τείχος του αίσχους
Άντε και οι γούνες της Τσαουσέσκου…

Έγινε φράση του συρμού, έγινε και στίχος του Πανούση, ακόμα και του Μπίρμαν, πριν περάσει μια και καλή στο απέναντι στρατόπεδο

Σε αυτή την πόλη που στα δυο έχει σχιστεί
Τους έχω βαρεθεί…

Μα πέστε μου, αξίζουν μια δεκάρα, οι δεκάρικοι λόγοι για το τείχος του αίσχους;

Το πρώτο που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι πως το Τείχος του Βερολίνου ήταν καθαρά αμυντική κίνηση, σε αντίθεση με όσα φοβερά και τρομερά έχουν συνδεθεί με την ύπαρξή του. Τον αμυντικό του χαρακτήρα μπορεί να τον αντιληφθεί οποιοσδήποτε έχει δει στη ζωή του ένα κάστρο, ακόμα και ένας φίλος του ποδοσφαίρου, με απλοϊκή πολιτική σκέψη, που ξέρει πως το τείχος το στήνουν οι αμυνόμενοι κι όχι αυτός που επιτίθεται. Μπορεί να το καταλάβει κι όποιος κοιτάξει έναν παλιό χάρτη και δει πού ακριβώς βρισκόταν το Δυτικό Βερολίνο. Όχι πάνω στα σύνορα, αλλά στην καρδιά της ΓΛΔ, πιο κοντά στα σύνορά της με την Πολωνία, παρά σε αυτά με τον ΟΔΓ.

Δεν ήταν το τείχος του αίσχους του κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, που τους κρατά φυλακισμένους σε μια χούφτα γη, όπου η βοήθεια και τα προϊόντα μπαίνουν με το σταγονόμετρο υπό αυστηρό έλεγχο. Δεν ήταν το τείχος που χτίζουν οι ΗΠΑ για να κρατάνε έξω από τη χώρα τους της γης τους κολασμένους, τους απελπισμένους που ψάχνουν ένα καλύτερο μέλλον ή απλώς την επιβίωση και πεθαίνουν σε ένα τείχος που τους κόβει τον δρόμο. Δεν είναι το τείχος που θέλει να χτίσει το ελληνικό κράτος στον Έβρο, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, όχι γιατί νιώθει να απειλείται ως κρατική υπόσταση, αλλά για να κρατήσει μακριά τους ξεριζωμένους, μετανάστες και πρόσφυγες.

Δεν ήταν τέλος επίδειξη δύναμης ενός στρατιωτικού καθεστώτος. Ήταν μια έμμεση ομολογία αδυναμίας της σοσιαλιστικής εξουσίας της ΓΛΔ να ελέγξει με διαφορετικό τρόπο την οργανωμένη επίθεση μιας καπιταλιστικής νησίδας στο έδαφός της. Από τους πράκτορες και τους κατασκόπους, μέχρι τα κεφάλαια που στόχευαν στα καλύτερα επιστημονικά μυαλά της χώρας, στα οποία είχε επενδύσει να τα μορφώσει και να τα προετοιμάσει για την παραγωγή.

Και ποιοι είναι αυτοί που μιλάνε για “τείχος του αίσχους”. Είναι αυτοί που δε γνωρίζουν γεωγραφία (βλέπε παραπάνω για τα σύνορα των δύο χωρών) και πολλές φορές ούτε καν ιστορία, θεωρώντας πχ το τείχος “σταλινικό δημιούργημα”, και ας έγινε επί Χρουτσόφ, το ίδιο έτος που ο Χρουτσόφ και το ΚΚΣΕ αποκαθήλωναν τον Στάλιν και απομάκρυναν την σορό του από το Μαυσωλείο του Λένιν.

Είναι αυτοί που νιώθουν φρίκη με το θέαμα μιας πόλης που την χωρίζει ένα τείχος, αλλά ξέχασαν να την νιώσουν όταν το στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών προχωρούσε στην ίδρυση ξεχωριστού κράτους, που έκοβε εκ των πραγμάτων την πόλη και τη χώρα στα δύο. Είναι αυτοί που ξεχνάνε να νιώσουν φρίκη για τα αόρατα ταξικά τείχη που κόβουν τα όνειρα σε εκατομμύρια κόσμο, για τα υδάτινα τείχη του Αιγαίου όπου πνίγονται οι πρόσφυγες των ιμπεριαλιστικών πολέμων -και της ειρήνης τους που είναι απλά η άλλη όψη του νομίσματος- οι ίδιοι πρόσφυγες που θα έβρισκαν καταφύγιο και ανθρώπινες συνθήκες για να ζήσουν στο σοσιαλιστικό κομμάτι της Γερμανίας.

Και βασικά είναι αυτοί που κάθε τόσο επαναφέρουν τους δεκάρικους πανηγυρικούς λόγους, το κλίμα ευφορίας για την Ενωμένη Ευρώπη και τις προοπτικές της, αλλά ξεχνάνε να αναμετρηθούν με την πραγματικότητα, να πουν πόσες υποσχέσεις βγήκαν αληθινές, πώς είναι σήμερα τα πράγματα, πώς ζούνε αυτοί οι λαοί, που βρίσκονταν πίσω από το “παραπέτασμα”, τι γίνεται σήμερα με το ταξικό χρυσό παραπέτασμα που σκίζει την κοινωνία σε δυο κομμάτια, μια χούφτα εκμεταλλευτές που ευημερούν και τους άλλους που καλούνται να φαν τις σάρκες τους και να χαίρονται γιατί “ζούνε ελεύθεροι”.

Όταν ακούτε να λένε για το “τείχος του αίσχους”, φροντίστε να κάνετε ένα μικρό τεστ για να δείτε πρώτα πόσο αισχροί είναι αυτοί που σας το λένε και τι θέλουν να πετύχουν. Το αποτέλεσμα θα σας εντυπωσιάσει.