Η πολιτική έκφραση του χιπστερισμού

Αν κάποιος δυσκολεύεται να καταλάβει την έννοια του χιπστερισμού -κι ασφαλώς δε είναι υποχρεωμένος να είναι εξοικειωμένος με τη σημασία της- μπορεί να ρίξει μια ματιά στο φωτογραφικό ορισμό τους: τα στιγμιότυπα από τις διακοπές του Σταύρου Θεοδωράκη στην Κρήτη.

Οι δήθεν φυσικές πόζες, ο επαγγελματίας φωτογράφος που ήρθε να τις τραβήξει, το ψεύτικο που ποζάρει δίπλα στο αυθεντικό, διψώντας να αρπάξει κάτι από την ποιότητά του, τη δημοτικότητά του, να φανείς πως εκφράζει αυτό τη συνέχεια, το καινούριο που αντλεί από τα καλύτερα στοιχεία της παράδοσης. Το δήθεν εναλλακτικό, που ψάχνει να πιαστεί από λεπτομέρειες, για να φανεί ότι διαφέρει. Η πολιτική εκδοχή ενός -αντικειμενικά και μόνο λόγω ηλικίας- ανώριμου εφήβου, που ψάχνει την κατάλληλη οπτική γωνία-πόζα για να μαζέψει like και fav. Όπως ακριβώς κάνει δηλαδή και ο Σταύρος στην πολιτική, που την αντιλαμβάνεται ως μια συλλογή πολιτικών like, για έξυπνες ατάκες και προτάσεις.

Όλα έρχονται ως φυσική συνέχεια των εκπομπών του, όπου η επιτήδευση και τα εξεζητημένα πλάνα επικαλύπτουν το περιεχόμενο. Πχ ο Θεοδωράκης ξεπλένει το φασίστα Μιχαλολιάκο, και μας τον παρουσιάζει σαν έναν ακίνδυνο νεοναζί της διπλανής πόρτας, αλλά την ίδια στιγμή πίνει καφέ από μια κούπα με το σήμα της χρυσής αυγής, γιατί είναι βαθιά αντισυμβατικός και τολμά εκεί που οι άλλοι σωπαίνουν, χωρίς να τον ενδιαφέρουν τα στεγανά και το “πολιτικά ορθό” ή η πολιτική εν γένει. Αυτός απλά τέθηκε επικεφαλής ενός θιάσου πρωταγωνιστών, που δεν είναι επαγγελματίες πολιτικοί, αλλά πετυχημένοι επαγγελματίες, άφθαρτοι και τεχνοκράτες, που εκφράζουν το καινούριο και την “κοινή λογική” χωρίς κομματικές αγκυλώσεις. Στον οποίο θίασο μένει σταδιακά μόνος του, στρατηγός χωρίς στρατό ή μάλλον “πρωταγωνιστής” χωρίς κομπάρσους να κλέβουν χώρο από την ωραιοπάθειά του.

Όλα αυτά βέβαια είναι άκρως πολιτικά, και ουδόλως ριζοσπαστικά ή καινοτόμα, ή μάλλον τόσο καινοτόμα όσο και η πρόταση του Θεοδωράκη να φτιάξουμε “Πανεπιστήμιο Λαδιού” (είναι δυνατόν να μην έχουμε; ) και τις κραυγές του ενάντια στα “κομματόσκυλα” και τους “εργατοπατέρες”, για να δείξει πως κι αυτός τα βάζει με τους βολεμένους και με το σύστημα. Μια σειρά εξυπνάδες του σορού και ατάκες του τουίτερ, που κερδίζουν τους επαίνους της τρόικας και βάζουν ωραίο περιτύλιγμα στην πολιτική γραμμή των “παραιτηθείτε” και τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούν κυβέρνηση κι αντιπολίτευση από κοινού.

Τώρα βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο, όπου ο θίασος του Ποταμιού ετοιμάζεται -καλώς εχόντων των πραγμάτων- να αποχωρήσει από το πολιτικό προσκήνιο (κι ας έλεγε ο Θεοδωράκης πως θα το κάνει από μόνος του, οικειοθελώς, αν δεν πιάσει 10% στις εκλογές, λες και εκβίαζε τους ψηφοφόρους να φοβηθούν μη τυχόν και τον χάσουν) και να δώσει τη θέση του στα επόμενα σχήματα μιας χρήσης, που μπαίνουν στην υπηρεσία του συστήματος. Αλλά ετοιμάζεται να το κάνει με την ίδια κακογουστιά και το αφόρητο στιλ που το είχε κάνει και όταν μπήκε στο προσκήνιο και τη Βουλή.