Ραντεβού στα Γιάννενα, σύντροφοι
Ανταπόκριση-ανασκόπηση του 26ου Αντι-ιμπεριαλιστικού διήμερου από τον αγέραστο συνεργάτη της Κατιούσα, Φώτη Δαγγλή, με πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Περάσαν κιόλας 15 χρόνια απ’ το τελευταίο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ που είχα πάει, και μια και δυο, είπα να το παίξω και πάλι νεολαίος. Λίγο οι χρεώσεις των φίλων συντρόφων, λίγο το θεατρικό τμήμα της ΚΝΕ Αθηνών που συνδέομαι ιδιαίτερα… μάζεψα τα κουράγια μου και έκανα στα πεταχτά μια βαλίτσα με τα απαραίτητα, άκουσα 5-6 τραγουδάκια για τη αναπτέρωση του ηθικού και να’ μαι, έγινα ξανά εικοσάρης
Ραντεβού στα Γιάννενα Συντρόφιααααα…!
Ένα απ τα σημεία συγκέντρωσης στην Αθήνα ήταν το πάρκινγκ του ΟΑΚΑ. Μόλις είδα τα 20 πούλμαν κατάλαβα πως θα ταξιδέψει αρκετός κόσμος για να δώσει το “παρών”.
Ο δρόμος μακρύς αλλά το κέφι αρκετό ώστε να μη μας καταβάλει.
Ρίο
Το απόγευμα της Παρασκευής φτάσαμε στον χώρο. Aπ’ ό,τι μας είπαν οι σύντροφοι, το Πάρκο Πυρσινέλλα στα Ιωάννινα είναι άλλο ένα διαμαντάκι που το εποφθαλμιούν αρκετοί επιτήδειοι, και όπως με όλα όσα αξίζουν σε αυτόν τον τόπο, οι προύχοντες εφαρμόζουν την γνωστή τακτική: Το αφήνουμε να παρακμάσει ώστε να το βουτήξει ο “επενδυτής” για ένα κομμάτι ψωμί. Αλλά λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο.
Αργά το απόγευμα στην κεντρική σκηνή ανέβηκε ο σύντροφος Θανάσης Παφίλης και τοποθετήθηκε για τα σχέδια του ΝΑΤΟ της ΕΕ και της Ελλάδας στην περιοχή, με βάση τα νέα δεδομένα που προκύπτουν και τις ανακατατάξεις που συμβαίνουν στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
Αργότερα τα παιδιά απ’ το μουσικό σχήμα τις ΚΝΕ Αθηνών ανέβηκαν στην σκηνή για να μας θυμίσουν την σχέση μας με την ηρωική ΟΚΝΕ, την θρυλική οργάνωση στην οποία ήταν αφιερωμένο το Διήμερο.
“Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης ο πλαστουργός της νιας ζωής Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της Οργής.”)
“Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής
Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.”)
Φυσικά μετά από αυτά, άρχισε το γλέντι της πρώτης νύχτας.
Μετά από πολύ χορό και τραγούδι, το μικρο γαλατικό χωριό έπεσε για ύπνο.
Το πρωί τις δεύτερης μέρας μας βρήκε στα λεωφορεία για την εκδρομή στον τόπο του ΟΥΛΑΜΟΥ ΚΑΛΠΑΚΙΟΥ ένα τόπο ανάλογου ηρωισμού με την Μακρόνησο, τον Άη Στράτη και την Γιούρα, άλλο ένα τόπο όπου το Βενιζελικό “δημοκρατικό” κράτος προσπαθούσε να σπάσει το ηθικό των κομμουνιστών φαντάρων…
Το απόγευμα της δεύτερης μέρας τα Γιάννενα έπρεπε να μάθουν ποιους φιλοξενούν στην πόλη τους. Η μεγάλη πορεία προς το σημείο της ομιλίας του ΓΓ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα έκανε αισθητή την παρουσία πέντε χιλιάδων και πλέον Κνιτών και Κνιτισσών στην πόλη. Τα συνθήματα ήχησαν μέσα στο κάστρο και οι κόκκινες σημαίες κυμάτιζαν περήφανα στην άκρη της λίμνης…
“Είμαστε εδώ, ερχόμαστε από παλιά και είμαστε η νιότη του κόσμου, βαδίζουμε με ψηλά το κεφάλι, κι όπως δεν λύγισαν οι σύντροφοί μας δεν θα λυγίσουμε και εμείς”
Το βράδυ επιστρέψαμε στον χώρο του διήμερου για να αρχίσει το γλέντι ξανά. Το γνωστό, κλασικό σουβλάκι των φεστιβάλ ανέλαβε να ταΐσει τις χιλιάδες των συντρόφων πριν αρχίσει ο χορός και το τραγούδι.
Το επόμενο πρωί την σκυτάλη πήραν οι σύντροφοι της θεατρικής ομάδας που για μήνες δούλευαν για να παρουσιάσουν ένα απ’ τα πιο όμορφα και αλληγορικά παιδικά θεατρικά έργα του Γεβγκένι Σβάρτς τον ΔΡΑΚΟ. Το μικρο θεατράκι του πάρκου γέμισε από το μέλλον της ΚΝΕ, τους μικρούς συντρόφους (και όχι μόνο θα έλεγα) που απόλαυσαν το θεατρικό και σκότωσαν τον Δράκο μέσα τους.
Και μετά η επιστροφή… Πάντα ο δρόμος της επιστροφής έχει μια μελαγχολία. 15 χρόνια περάσαν για να νιώσω ξανά αυτό το συναίσθημα που μόνο στα διήμερα της ΚΝΕ μπορεί να νιώσει κάποιος, αυτή τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, τη χαρά…. Σύντροφοι από όλη την χώρα μια γροθιά και χιλιάδες ιστορίες…. Από το Στόμιο της Λάρισας, στους Άγιους Θεοδώρους, στην Λευκάδα, στις Πρέσπες, στην Κρήτη, το Ναύπλιο … η ΚΝΕ κάθε χρόνο ζωντανεύει ένα χώρο, του δίνει πραγματική υπόσταση, πολεμάει με το ντόπιο κίνημα, θέτει ζητήματα, στηρίζει, θυμάται και βαδίζει μπροστά, με τις ρίζες της στον λαό. Δεν φοβάται, ίσα ίσα… νιώθει πιο σίγουρη από ποτέ!
Αν ήταν να κρατήσω μια στιγμή… θα ήταν όταν με πληροφόρησαν πως στον χώρο βρίσκεται η μικρή κόρη της κουμπάρας μου, 13 χρονών κοριτσάκι και θυμήθηκα πως όταν ήμουν κι εγώ στα 13 ο πατέρας μου μας έπαιρνε ένα τσούρμο παιδιά και με την κουμπάρα μου μέσα, μας πήγαινε στο φεστιβάλ της ΚΝΕ πάνω στις Σέρρες… Έχουμε συνέχεια, είμαστε το ίδιο ποτάμι, η ΚΝΕ μας μεγαλώνει, μας ανδρώνει και παραδίδει στο Κόμμα μας ΝΕΟ ΑΙΜΑ, να το πάμε ένα βήμα μπροστά. Ένα βήμα κάθε γενιά, ένα βήμα κι ένα πετραδάκι στο τεράστιο τείχος του αγώνα…
Ραντεβού και του χρόνου σύντροφοι! Να είσαστε καλά!
