Ραντεβού στο ημίφως

Γιατί αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ, σύντροφε, αν δεν καεί η γεννήτρια, πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως -ή και ανάποδα; Τι έκανε λέει η γεννήτρια;
–Τι έγινε ρε παιδιά, προβοκάτσια μες στο σπίτι μου; που έλεγε κι ο Σπύρος Παπαδόπουλος, σε ένα επεισόδιο των Απαράδεκτων.

Πιάσαμε γρήγορα όμως το τρένο της ΕΤΕ -κι ας απεργούσαν χτες τα τρένα- κι αργότερα το αεροπλανάκι (drone) της ΕΤΕ, κι η βλάβη επανορθώθηκε. Όπως έλεγε κι ο Λένιν “κομμουνισμός = σοβιετική εξουσία + εξηλεκτρισμός”. Κι από ρεύμα τουλάχιστον πάμε καλά -η σοβιετική εξουσία θα αργήσει λίγο παραπάνω να αποκατασταθεί.

Στην τελική, θα μπορούσαμε να βγάλουμε στο ημίφως όλη την πρώτη μέρα (ή μάλλον νύχτα) με αναμμένα κεράκια, όπως τα “Μποφιλάκια” σε ένα ρομαντικό τραγούδι της Νατάσας. Κι αν άλλες χρονιές ψάχναμε τον “Κακοφωνίξ” που θα άνοιγε με τη φωνή του τους ουρανούς -και θα έπεφτε στο κεφάλι μας, πριν τη δική μας επουράνια έφοδο- χτες ψάχναμε τον τραγουδιστή, που θα είχε παραπάνω ντεσιμπέλ και θα έριχνε την τάση -που τελικά δεν έγινε ποτέ.

Το καλό νέο είναι πως ο καιρός ήταν αίθριος και ο ουρανός καθαρός, χωρίς συννεφάκια (που θα φύγουν μαζί με τη Δεξιά και την πρωτο-δεύτερη φορά Αριστερά). Το κακό ήταν πως ο κόσμος ήταν συγκριτικά λιγότερος και η πρώτη μέρα (παραδοσιακά) υποτονική και αναγνωριστική, όπως κάτι βροχερές χρονιές, που μας τα είχε κάνει μούσκεμα. Αλλά σήμερα -και πιο πολύ αύριο- που θα κυνηγάμε τις καρέκλες με το ντουφέκι, θα μας λείψει αυτή η άπλα.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί…

Τον περισσότερο κόσμο τον είχε η Μποφίλιου, με το δικό της φανατικό κοινό, που ξέρει απέξω όλα τα κομμάτια της, τις παύσεις και τις μίξεις που κάνει στις συναυλίες της, τραγουδάει μαζί της από την αρχή ως το τέλος και σου δίνει την αίσθηση πως θα σταματήσει προς στιγμήν και θα της πει: “δικό σου…”

Τον περισσότερο κόσμο, μετά την Μποφίλιου, τον είχε η Αλέκα στη νεανική σκηνή, που είχε κλασικό ρεπερτόριο, για την Οχτωβριανή επανάσταδση, τον πόλεμο, τη στάση μας και την προοπτική στο σήμερα. Σα να λέμε, με παλιές και νέες επιτυχίες, αν και με το δοσμένο συσχετισμό, έχουμε πολλά χρόνια να βγάλουμε χρυσό δίσκο. Ξέρουμε όμως να κρατάμε τη στρατηγική στόχευση, χωρίς να μας παρασύρουν πρόσκαιρα σουξεδάκια -πχ “αριστερή κυβέρνηση”- που αποδεικνύονται πυροτεχνήματα -σαν αυτά που σκάνε στον ουρανό της ΔΕΘ.

Μπορούν να γραφτούν πολλά ακόμα για το χώρο, την έκθεση που φιλοξενεί και τα περίπτερα, αλλά μιλάνε καλύτερα οι εικόνες από μόνες τους.

Λίγο κουνημένη, αλλά βγαίνει νόημα: Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός , είναι ο Νέος Κόσμος, ο Σοσιαλισμός.

Τρία κόκκινα γράμματα. Κι ένα σφυροδρέπανο.

Ο σοσιαλδημοκράτης που μισούσε την επανάσταση, σαν την αρρώστια (αυτός τουλάχιστον είναι ειλικρινής).

Ένα γραμματόσημο από την εποχή της Περεστρόικα

Αύριο έχουμε τα “μεγάλα ονόματα” και την κεντρική ομιλία του Κουτσούμπα. Βαρύ σαν (ζωντανή) ιστορία είναι όμως και το όνομα του μεγάλου κομμουνιστή εικαστικού, Γιώργου Φαρσακίδη, έργα του οποίου εκτίθενται στη Μονή Λαζαριστών, μερικές εκατοντάδες μέτρα, μακριά από το χώρο που φιλοξενεί το Φεστιβάλ.