Σα βγεις στον πηγαιμό για τη Διεθνούπολη… (ΦΩΤΟ)

Σαν βγεις στον πηγαιμό για Διεθνούπολη, ρώτα κάποιο σύντροφο για σιγουριά. Γιατί αν συμβουλευτείς τις αναμνήσεις σου ή την αίσθηση προσανατολισμού που καμαρώνει πως έχεις, μπορεί να βρεθείς να κάνεις κύκλους.

Όπως κυκλικά τοποθετημένες είναι και οι 38 αποστολές της Διεθνούπολης, από κομμουνιστικές και εργατικές νεολαίες από όλο τον κόσμο, όπου, για να θυμηθούμε και μια παλιά φράση του Ραφαηλίδη, μπορείς να βρεις τα πάντα.

Κάποιους δεν τους πετύχαμε στην πρώτη βόλτα, ελπίζουμε όμως να τους πετύχουμε σήμερα. Όπως πχ τους συντρόφους από τη νεολαία του ΚΚ Βενεζουέλας, που θα έχουν προφανώς πολλά να πουν για την κατάσταση στη χώρα τους και τις πυκνές εξελίξεις το τελευταίο διάστημα.

Κάτι παρόμοιο, με άλλης τάξης καθήκοντα ίσως, θα ίσχυε και για τους συντρόφους από το Νεπάλ και το Πακιστάν, που στις μπροσούρες που είχαν πέρσι μαζί τους, ανέλυαν την πάλη κατά της ντόπιας φεουδαρχίας. Αλλά και για κάποιες πιο “εξωτικές αποστολές”, όπως της Νότιας Κορέας (Προοδευτική Ένωση Νότιας Κορέας), που για δεύτερη συνεχή χρονιά είχαν υλικά μόνο στη γλώσσα τους -για λίγους και εκλεκτούς.

Ήταν όλοι τους εκεί, σε ένα πανηγύρι λαών και διαφορετικών εθίμων, που δε γίνονται Πύργος της Βαβέλ αλλά το πολύ Πύργος του Τάτλιν, ένα αντίγραφο του οποίου δέσποζε στο χώρο της έκθεσης, δίπλα από τις διεθνείς αποστολές, αφιερωμένης στα 100 χρόνια της Κομιντέρν.

Ανάλογου περιεχομένου ήταν άλλωστε και τα ταμπλό, αφιερωμένα σε εμβληματικές μορφές ή στιγμές του κινήματος κάθε χώρας από την οποία προερχόταν η κάθε Νεολαία. Μια ιδιαίτερη κίνηση, που έδινε αφορμή ακόμα και για μικρά μαθήματα ιστορίας, ανά περιπτώσεις.

Ποιους είδαμε εκεί λοιπόν;

Την ΕΔΟΝ με το βιβλίο στη μνήμη του Χριστόφια “πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία”, και τον Τούρκος αγωνιστή δήμαρχο, συνεργαζόμενος με το ΤΚΡ, που μάλλον του ήρθε λίγο δυνατή η ζιβανία, αλλά ήταν για καλό σκοπό.

Αμάν, αυτό καίει…

Είδαμε τη νεολαία του Νεπάλ, με σήμα την οβίδα, που κάτι μας θύμισε συνειρμικά.

Βολή στους βολεμένους

Αλλά και την ειρηνική συνύπαρξη των Ισραηλινών με τους Παλαιστίνιους συντρόφους. Δυστυχώς ούτε αυτοί είχαν υλικό στα αγγλικά, είχαν όμως μια πολύ ωραία αφίσα, με ένα σύνθημα που έλεγε (από μνήμης και σε ελεύθερη απόδοση, κάτι σαν):

“Η χώρα μας και το σώμα μας είναι ένα, κι αυτοί θέλουν να τα διασπάσουν”.

Το δέντρο είναι το σώμα μας…

Μαζί με αυτά, ξετυλίχθηκε και η άμιλλα σε επαναστατικά σουβενίρ. Βιβλία, αφίσες, υλικά συνεδρίων, κονκάρδες, παγούρια, όπως αυτό της Πορτογαλικής νεολαίας, που λέει “δίψα για αγώνα”, αλλά χάνει σε πράσινο, πασοκικό φόντο.

Και προπαντός μπλουζάκια, μπλουζάκια, μπλουζάκια. Με άπειρα σχέδια και σε όλα (σχεδόν) τα μεγέθη, αν εξαιρέσεις τους πολύ εύσωμους, που απελπίζονται με τα ιταλικά μοντέλα.

Τι μπλουζάκια πετύχαμε;

Αυτά των Ρώσων για το νεαρό Στάλιν, που έκαναν θραύση παρά την αλμυρή τιμή (ο σύντροφος με το μουστάκι είχε την τιμητική του και στο τραπεζάκι των Σέρβων, που απαρνήθηκαν τον Τίτο -και πολύ καλά έκαναν). Το τι-σερτ των Αυστριακών με το λιτό σύνθημα “φάτε τους πλούσιους”. Των Καζάκων με το φορτωμένο σχέδιο. Των Ισπανών για τον Γκαγκάριν. Των Ιταλών για τα 70χρονα της ΓΛΔ.

Ιταλικά μπλουζάκια για Κούβα και ΓΛΔ

Λιτό, μπρεζνιεφικό σχέδιο

Πού είναι ο Τίτο;Και επίσης.

Τα υλικά του Βρετανού “κομσομόλου” για το BRexit που αναβοσβήνει σαν αστυνομικός. Οι σύντροφοι στο Αλβανικό κόμμα, που μια φορά νεολαίους δεν τους λες, αλλά έχουν εφηβικό ζήλο και ενθουσιασμό. Το αυστριακό σύνθημα “να αγαπάτε το σεξ, να μισείτε το σεξισμό”. Την γερμανική παραλλαγή του “λεφτά υπάρχουν”. Το τετράδιο με τις παρτιτούρες και τους στίχους από διάφορα τραγούδια του επαναστατικού ρεπερτορίου, γερμανικού και διεθνούς. Και τα ταξικά μπιχλιμπίδια του ΚΚ Μεξικού, με τη ντειγκοριβερική αισθητική, και τις αναφορές στις παραδόσεις της πατρίδας τους.

Λεφτά υπάρχουν

Είναι αυτό που θα λέγαμε: “Γερά…”

Και αυτά είναι εντελώς ενδεικτικά. Γιατί δεν μπορείς να τελειώσεις-εξαντλήσεις τη Διεθνούπολη, με μία μόνο βόλτα, σε μία μόνο ημέρα. Είναι φεστιβαλική νομοτέλεια.