“Σε λένε Αλέξη, με λένε Μεγαλοοικονόμου…” – Η πολιτική στην εποχή των Παρατράγουδων…

Κάποιοι λένε πως όσοι γράφουν κείμενα για τις σατιρικές εκπομπές δεν πρόκειται να πεινάσουν ποτέ, με τόσα σούργελα που τροφοδοτούν την επικαιρότητα σε καθημερινή βάση. Και άλλοι λένε ακριβώς το αντίθετο, γιατί τα σούργελα αυτά φροντίζουν για τη γελοιοποίησή τους, σε βαθμό που να καθιστούν περιττό κάθε σχόλιο.

Τι γίνεται όμως όταν τα σούργελα αυτά παίρνουν θέση στο “προοδευτικό μέτωπο” που χτίζει η κυβέρνηση και βαφτίζονται ως το νέο που πολεμά το παλιό;

Αν σπάτε το κεφάλι σας να βρείτε τι σας θυμίζει και πού το έχετε ξανακούσει, σας δίνουμε τη βοήθεια του κοινού.

Και δεν αργεί η ώρα που θα μπει και το “Άντε σπάσε ρε μαλάκα…” στην προεκλογική αρένα.

Υπάρχει άραγε λόγος να πούμε πως δε βγαίνει καν το μέτρο με τις συλλαβές, εκτός κι αν αρχίσει να ραπάρει η Μεγαλοοικονόμου; Ή μήπως να σχολιάσουμε τη ρίμα “ηγέτης-καταπέλτης” που είναι πραγματικός καταπέλτης στα νεύρα και σε κάθε αισθητική νόρμα;

Να μπούμε σε συγκρίσεις μεταξύ της Μεγαλοοικονόμου και της τύπισσας από την Κυψέλη που θεωρεί αυθόρμητα γκόμενο τον Κούλη; Τουλάχιστον η δεύτερη δεν κατεβαίνει υποψήφια για βουλευτής -αν και ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα σε αυτήν τη ζωή -πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την πολιτική ζωή του τόπου. Κατεβαίνει όμως για μια ακόμα φορά η Νίκη Κεραμέως, που μας είπε ότι παιδί της – γερό να ‘ναι – είπε ως τρίτη του λέξη το “Κυριάκος”, έτσι ολόκληρο, κι ας είναι το “ρο” ο πιο δύσκολος φθόγγος για τα νήπια. Το πολύ ευκολότερο “Κούλης” μάλλον κρίθηκε ως υποτιμητικό.

Ή μήπως να αναρωτηθούμε ρητορικά τι σύστριγγλο και ντόρος θα γινόταν για κάτι αντίστοιχο (βουλευτής που γλείφει χωρίς προσχήματα τον πολιτικό ηγέτη) σε κάποια σοσιαλιστική χώρα -ή κάποια που θεωρούν τέτοια τα δυτικά ΜΜΕ, όπως ο Κιμ και η ΛΔ της Κορέας;

Βασικά (καλησπέρα σας) πάντως δεν είναι οι στίχοι της κυρά-Θοδώρας ή πώς θα απαντήσουν οι απέναντι. Είναι πως όλα αυτά εκφράζουν την ποιότητα ενός πολιτικού συστήματος, που θεωρητικά βγάζει σπυράκια με την προσωπολατρία για τον πατερούλη Στάλιν (ή γονεούλη 1, όπως έλεγαν κάποια meme των τελευταίων ημερών) ή μας γανιάζει με τους στρατευμένους στίχους που δεν έγραψε ποτέ ο Ρίτσος, για τα τανκς που χορεύουν στην Πράγα. Και στην πράξη κάνει αυτά ακριβώς για τα οποία μας κατηγορεί, έχοντας το ακαταλόγιστο ή το twitter και το χαβαλέ ως μέσο εκτόνωσης. Αστική δημοκρατία έχουμε, ο καθένας μπορεί να λέει το μακρύ του και το κοντό του, από τουί-καταπέλτης για την εξουσία, μέχρι στιχάκια για το μεγάλο ηγέτη-καταπέλτη του προοδευτικού μετώπου.