Σωτήρια μνημοσύνη

Το μικρό αγόρι, το παιδάκι στη γλώσσα μας, είναι λένε, επίσης ιερό. Απ’ τη Μήδεια ως το πετροβόλημα στην Παλαιστίνη, το παιδί το σκοτωμένο, το ξεβρασμένο ως προσφυγόπουλο στην παραλία, εγείρει σ’ όλους τους πολιτισμούς, τη συνειδησιακή απώθηση του απόλυτου κακού. Κι όμως έτσι βαφτίστηκε η ίδια η ατομική βόμβα. Για να εξοβελιστεί η αθωότητα στο πυρ το εξώτερο.

Το αποτρόπαιο σημάδι στο σώμα της γης, αυτή η …μαύρη τρύπα στο ανθρώπινο πνεύμα, το τραύμα στο συλλογικό νου του είδους μας, που με κάνει να ψάχνω υπερθετικά της φρίκης, της ντροπής, της οργής, της λύπης, του πόνου, της αηδίας, και δεν τα βρίσκω όσο κι αν κανιβαλίσω την ίδια μου τη γλώσσα, μοιάζει σαν ερμηνευτικό κι αποδεικτικό συνάμα στοιχείο της Υβρεως, όπως μας την κληροδότησε η αρχέγονη σύλληψή της. Γιατί είναι η Υβρις η ίδια που μιλάει με τη φωνή του Τρούμαν όταν λέει «Ευχαριστούμεν τον Θεόν, διότι είμεθα εμείς και όχι ο εχθρός, που τη φέρομεν. Και παρακαλούμεν τον Θεόν, να μας φωτίση εις την χρήσιν του οργάνου αυτού συμφώνως προς τα βουλήσεις του»! Τσιράκι, τσιλιαδόρος, ηθικός αυτουργός, και δράστης – φορέας αυτού καθαυτού του Αποτρόπαιου, ο θεός αυτός λοιπόν αυτοκτόνησε στη Χιροσίμα…

Δεν κατάφερα ποτέ να συγκεράσω σ’ αυτήν την ημερομηνία τη Σωτηρία με τη Χιροσίμα. Λατρεύω τα ψάρια κι ανήμερα τα σιχαίνομαι. Δεν ξέρω αν και γιαπωνέζοι τουρίστες στη χώρα μας τέτοια μέρα αναζητούν σούσι στα ευφάνταστα εστιατόρια των πολυτελών θερέτρων που έμαθαν να ικανοποιούν τις ανάγκες των πελατών τους. Αυτές δε τις μέρες που γίνεται παγκοσμίως μια συζήτηση επιπέδου σάπιου πολιτικού σούσι για τη βορειοκορεάτικη πυρηνική απειλή επιπέδου μαζικών χημικών ιρακινών όπλων, αναρωτιέμαι πως στέκεται η λέξη Μουσείο και δη ανοιχτό στο κοινό, για αυτό της «Λόκχιντ», στην πόλη Κολούμπια στις ΗΠΑ, όπου υπερηφάνως στάζεται καλογυαλισμένο το αεροσκάφος «Ενόλα Γκέι». Μου ηχεί σαν αποτεφρωτήριο των λέξεων σε όλες τις γλώσσες, σα φυλακή που έστησαν οι ιμπεριαλιστές για να απειλούν πως θα εγκλεισθεί εκεί με ισόβια ποινή, κάθε δύναμη λαού που δεν ελέγχουν. Κι είναι βαθύτερου αντιστασιακού συμβολισμού η επιλογή από την ΕΕΔΥΕ και το ΠΑΜΕ, στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, 8 του μήνα, για να μην αλλοιωθεί η μνήμη της Χιροσίμα ως απόδειξη της θηριωδίας του Ιμπεριαλισμού και της φύσης του. Σωτήρια έμπρακτη μνημοσύνη.

Σημείωση: Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη της Κυριακής 6 Αυγούστου 2017