Σωτηρία Βασιλακοπούλου – Το παράδειγμά της εμπνέει στις πιο αντίξοες συνθήκες, τον σιωπηλό και δυσδιάκριτο «ηρωισμό» της εποχής μας
Όχι απλά «δεν ξεχνάμε» τη συντρόφισσα Σωτηρία, αλλά έχουμε σταθερά οδηγό μας τους σκοπούς και τα ιδανικά που την ενέπνευσαν – Εκδήλωση τιμής ΚΚΕ-ΚΝΕ στον κήπο του Παντείου, μπροστά στη συμπλήρωση 43 χρόνων από τη δολοφονία της
Με ψηλά την κόκκινη σημαία, με έμπνευση από τους αγώνες, στην πρωτοπόρα δράση, «στην πρώτη γραμμή των αγώνων για την ανασύνταξη του φοιτητικού κινήματος, τη συμπόρευση με το ταξικό εργατικό κίνημα». Ετσι τιμούν οι νέοι κομμουνιστές την Σωτηρία Βασιλακοπούλου, την 21χρονη συντρόφισσα που δολοφονήθηκε από την εργοδοσία έξω από την πύλη της ΕΤΜΑ, μοιράζοντας προκηρύξεις μπροστά στην απεργία της επόμενης ημέρας.
Την Πέμπτη το απόγευμα, μπροστά στη συμπλήρωση 43 χρόνων από εκείνο το ματωμένο πρωινό του Ιούλη, η ΤΟ Πανεπιστημίων – Έρευνας του ΚΚΕ και η ΠΟ Σπουδάζουσας Αθήνας της ΚΝΕ διοργάνωσαν εκδήλωση τιμής στον κήπο του Παντείου.
«…με μια αγκαλιά ματωμένα τριαντάφυλλα τα 21 σου χρόνια –
καλωσορίζεις κάθε μέρα, κάθε νύχτα,
στις δουλιές μας, στις σπουδές μας, στους αγώνες μας –
μικρή συντρόφισσα, με το μικρό χαμόγελο, και τα μεγάλα πανανθρώπινα όνειρα…».
Με το ποίημα που έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος μετά τη δολοφονία ξεκίνησε η εκδήλωση. Με ενός λεπτού σιγή, έχοντας απέναντι τη μορφή της Σωτηρίας στην χαρακτηριστική φωτογραφία της, οι παρευρισκόμενοι τίμησαν τη μνήμη της, φώναξαν πως θα είναι αθάνατη, έδωσαν υπόσχεση συνέχισης φωνάζοντας το σύνθημα «Αγωνας, τόλμη, γνώση κι αντοχή, εμπρός για ΚΝΕ γερή και μαζική». Η εκδήλωση έκλεισε με μουσικό πρόγραμμα.
Στην εκδήλωση κεντρικός ομιλητής ήταν ο Βαγγέλης Μαγνήσαλης μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ.
Ολόκληρη η ομιλία του έχει ως εξής:
«Θα βγούμε νικητές, και ας είναι οι θυσίες μας βαριές» έγραφε ο Ναζίμ Χικμέτ για τους δολοφονημένους συντρόφους του. Με αυτή την αποφασιστικότητα, με σεβασμό και πίστη τιμάμε τις θυσίες των συντρόφων μας με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον!
43 χρόνια πριν, 28 Ιούλη του 1980, παραμονή της διεξαγωγής μεγάλου πανεργατικού συλλαλητηρίου ενάντια στην ανεργία, τις απολύσεις και την ακρίβεια οι οργανώσεις της ΚΝΕ στα πανεπιστήμια βρίσκονται επί ποδός για την προετοιμασία του.
Είναι 13:15 το μεσημέρι συνεργεία της Αχτίδας των ΑΕΙ της ΚΟΑ μοιράζουν στους εργαζόμενους της ΕΤΜΑ προκηρύξεις του ΚΚΕ. Ανάμεσα τους, η τριτοετής φοιτήτρια του Παντείου, η συντρόφισσα Σωτηρία Βασιλακοπούλου.
Η απόφαση της εργοδοσίας είναι ξεκάθαρη: Να μην πέσει προκήρυξη του ΚΚΕ στα χέρια εργάτη. Όμως, η απόφαση των συντρόφων μας είναι διαφορετική: Κάθε εργάτης πρέπει να πάρει προκήρυξη του κόμματος, να μάθει τους στόχους του συλλαλητηρίου.
Η εργοδοσία συγκεντρώνει τους εργάτες σε πούλμαν με σκοπό να μην έρθουν σε επαφή με τα μέλη της ΚΝΕ. Στις 14:15, η αστυνομία δίνει εντολή να βγουν τα πούλμαν με ταχύτητα ώστε να μην προλάβουν οι εργάτες να πάρουν προκηρύξεις.
Όταν ένα από τα λεωφορεία περνάει την πύλη. Η Σωτηρία ορμά προς τα παράθυρα για να πετάξει προκηρύξεις. Το πούλμαν τη χτυπά και παρά τις εκκλήσεις να σταματήσει, ο οδηγός – γνωστός μπράβος της εργοδοσίας – αναπτύσσει ταχύτητα και με τις πίσω ρόδες δολοφονεί τη Σωτηρία.
Έτσι, «η μικρή συντρόφισσα με το μικρό χαμόγελο και τα μεγάλα πανανθρώπινα όνειρα» (όπως έγραψε για αυτήν ο Γιάννης Ρίτσος), άφησε την τελευταία της πνοή. Μια πνοή που μέχρι σήμερα αφουγκραζόμαστε όσοι βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο.
Στο απλωμένο χέρι της Σωτηρίας βλέπουμε την μεγάλη προσπάθεια των κομμουνιστών, να απλώσουν το χέρι σε όλους τους εργαζόμενους και νέους. Την ακούραστη καθημερινή προσπάθεια για την οργάνωση του εργατικού κινήματος που είναι ασπίδα για το σήμερα και ελπίδα για το αύριο, για την διαφώτιση της εργατικής τάξης, για την συγκέντρωση δυνάμεων στην πάλη για το σοσιαλισμό.
Αλλά και στους στυγνούς δολοφόνους της, βλέπουμε το αδίστακτο πρόσωπο του κεφαλαίου όταν πρόκειται να προστατεύσει τα κέρδη του, που δε ρισκάρει να συναντηθούν οι εργαζόμενοι με τις επαναστατικές, πρωτοπόρες ιδέες του ΚΚΕ.
Είναι κάποιες στιγμές που τα προσχήματα καταρρέουν και η αλήθεια φανερώνεται με τρόπο επιβλητικό. Έτσι, εκείνο το μεσημέρι αποκάλυψε στα μάτια περισσότερων, και με αυτή τη μορφή, την ασυμφιλίωτη διαρκή πάλη των τάξεων. Που είναι συνεχής. Πότε ήρεμη και πότε ορμητική. Πότε ειρηνική και πότε βίαιη. Πάντα όμως σκληρή. Καμία δύναμη δε μπορεί να σταματήσει αυτή την πάλη αν δεν εκπληρωθεί ο σκοπός της.
Και σε αυτή την αιματηρή στιγμή, αποδείχθηκε χαρακτηριστικά:
- Πως η δημοκρατία τους σταματάει στις πύλες των εργοστασίων, εκεί που νόμος είναι τα κέρδη των λίγων. Εκεί που οι ανάγκες των πολλών δεν βρίσκουν υπεράσπιση σε κανένα νόμο, παρά μόνο στη δική τους δύναμη. Η δεκαετία του 1980, η δεκαετία που «αποκαταστάθηκε η δημοκρατία», είναι αποκαλυπτική και επιβεβαιώνει ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι παρά μια καλά καμουφλαρισμένη μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου που τελικά δεν αναιρεί στο ελάχιστο την απόλυτη εξουσία του πάνω στους εργαζόμενους.
- Πως τα εργοδοτικά εγκλήματα δεν είναι ούτε ήταν μεμονωμένα περιστατικά. Αντίθετα, είναι πολλά τα παραδείγματα που φανερώνουν ότι σε όλες τις συνθήκες οι καπιταλιστές έχουν ανάγκη να καταστέλλουν, να αντιπαλεύουν, να συκοφαντούν τους εργατικούς αγώνες, να στοχοποιούν την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, βασιζόμενοι στο νομικό πλαίσιο και στις υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού, που βγάζει τις απεργίες παράνομες, που κατοχυρώνει το δικαίωμα του καπιταλιστή να εκμεταλλεύεται αλλά όχι του εργάτη να αγωνίζεται. Μόνο τα τελευταία χρόνια έχουμε δει μπράβους να επιτίθενται σε εργάτες όπως στη COSCO ή στα Γιάννενα, τα ΜΑΤ ακόμα και τμήματα του στρατού, να βρίσκονται στις υπηρεσίες των μονοπωλίων. Αλλά και διάφορους φασίστες που αποτελούν το μακρύ χέρι των εργοδοτών και δρουν οργανωμένα και δολοφονικά ενάντια στους πρωτοπόρους κομμουνιστές συνδικαλιστές, όπως στο πέραμα και αλλού.
- Πως η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν είναι «για όλους». Αξίζει να σημειώσουμε ότι τα γεγονότα που μας απασχολούν, διαδραματίζονται έξω από το μια μεγάλη επιχείρηση όπως η ΕΤΜΑ, σε μια περίοδο της με μεγάλες πωλήσεις και κερδοφορία από το 1970 έως το 1980. Εργάτες και καπιταλιστές δεν μοιράζονται τα ίδια προβλήματα και ανησυχίες. Όπως φάνηκε εξάλλου και όταν έπειτα τα αφεντικά της ΕΤΜΑ δεν υπολόγισαν τους εργαζόμενους και τις οικογένειες τους, όταν έκλεισαν το εργοστάσιο και το μετέφεραν στην Κίνα.
- Πως ρόλος του αστικού κράτους είναι η πολύμορφη επιβολή και εξυπηρέτηση της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Αστυνομία και δικαιοσύνη λύνουν και δένουν για αυτό το σκοπό. Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαία η στάση τους και στην συγκεκριμένη υπόθεση. Από την συμβολή της αστυνομίας στο εργοδοτικό σχέδιο να εμποδιστεί η εξόρμηση των μελών της ΚΝΕ, μέχρι και την προσπάθεια να συγκαλυφθεί το έγκλημα. Αρχικά φυγαδεύοντας το δολοφόνο, και στην συνέχεια χαρακτηρίζοντας τη δολοφονία «τροχαίο ατύχημα», με το δικαστήριο να μη δέχεται τις κατηγορίες και την κυβέρνηση να μιλά για εκμετάλλευση ενός «τροχαίου» από τους κομμουνιστές. Περιττό να πούμε ότι οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας, η εργοδοσία της ΕΤΜΑ δεν θα κατηγορηθούν ποτέ για το έγκλημα.
Επιβεβαιώθηκε ακόμα μια φορά, ότι η παρέμβαση του λαού και της νεολαίας με τον αγώνα τους επέβαλαν το έγκλημα να μην συγκαλυφθεί, να στοχοποιηθούν οι πραγματικοί ένοχοι. Έτσι το ίδιο βράδυ χιλιάδες εργαζόμενοι και φοιτητές διαδηλώνουν στον τόπο του εγκλήματος. Η απεργία αρχίζει. Η παραγωγή σταματάει. Οι εργάτες διαδηλώνουν.
Τις επόμενες μέρες η κηδεία της συντρόφισσας μετατράπηκε σε συλλαλητήριο ενάντια κατά της εργοδοτικής ασυδοσία και Λίγους μήνες αργότερα, το 6ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ θα είναι αφιερωμένο στη Σωτηρία.
Το παράδειγμα της Σωτηρίας εμπνέει στις πιο αντίξοες συνθήκες, τον σιωπηλό και δυσδιάκριτο «ηρωισμό» της εποχής μας
Η συνεισφορά της Σωτηρίας δεν τελείωσε εκείνο το καλοκαίρι. Εμπνέει στις πιο αντίξοες συνθήκες τον σιωπηλό και δυσδιάκριτο πολλές φορές ”ηρωισμό” της εποχής μας.
Τον «ηρωισμό» της νέας αγωνιστρίας που ενώνει κάθε μικρή καθημερινή προσπάθεια με το νήμα της οργανωμένης πάλης για μια ανώτερη κοινωνία. Με αστείρευτο μίσος για τους εκμεταλλευτές και ατελείωτη εμπιστοσύνη και αγάπη στην εργατική τάξη.
Που πάει κόντρα στο ρεύμα, τις σάπιες αξίες και ιδανικά του σημερινού συστήματος, που απορρίπτει τα σάπια πρότυπα που εξευτελίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Που αμφισβητεί την υποταγή και την απογοήτευση, το “τίποτα δεν αλλάζει” αλλά πρωταγωνιστεί στην προσπάθεια να καλλιεργείται το ταξικό κριτήριο στο έδαφος της γνώσης, να αναπτύσσεται η ταξική αλληλεγγύη, να εμπνέονται περισσότεροι στον αγώνα για το μεγάλο, το ωραίο το συγκλονιστικό.
Τον «ηρωισμό» της νέας φοιτήτριας, που αγωνίζεται για το Πανεπιστήμιο των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων της εποχής μας. Για την αγωνιστική αναζωογόνηση του φοιτητικού κινήματος, για να διαπαιδαγωγηθούν αγωνιστικά χιλιάδες φοιτητές, για να ανέβουν οι απαιτήσεις της νέας γενιάς.
Τον «ηρωισμό» της νέας εργαζόμενης που συνεχίζει αταλάντευτα τον αγώνα, καλώντας τους συναδέλφους της να δυναμώσουν τα Σωματεία, κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία.
Τον ”ηρωισμό” της νέας μητέρας, που μέσα στις αμέτρητες δυσκολίες και υποχρεώσεις, δεν σταματάει στιγμή να παλεύει για το μέλλον του παιδιού της και όλων των παιδιών του κόσμου.
Ξέρουμε καλά πως όπως τραγούδησε και ο Μάνος Λοΐζος «Τίποτα δεν πάει χαμένο» αφού η ζωή γεννά ελπίδες, παρακαταθήκη για τις επόμενες μεγάλες στιγμές.
Nα δυναμώσει το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής – Να γίνουν περισσότεροι αυτοί που αναζητούν λύσεις στον οργανωμένο αγώνα
Σταθερά ο συνδυασμός της επίδρασης των εξελίξεων αλλά και της δικής μας παρέμβασης δημιουργεί διεργασίες μέσα στις νεανικές συνειδήσεις. Οι περισσότερες είναι υπόγειες, βουβές, δεν εκφράζονται σε κάθε στιγμή με αποφασιστικότητα οργάνωσης, προσωπική και μαζική συμμετοχή σε αγώνες, στο κίνημα. Η καθημερινή μας ακούραστη δουλειά είναι αναντικατάστατη για να συσσωρεύουν στην συνείδηση των νέων σημαντικά στοιχεία που ωριμάζουν, ετοιμάζονται να εκφραστούν
Και σήμερα μπορούμε να εντοπίσουμε τέτοια στοιχεία της δράσης μας που εκφράζονται στην άνοδο του κύρους του Κόμματος, και που ένα τμήμα του καταγράφηκε στις βουλευτικές εκλογές, σηματοδοτώντας το μοναδικό θετικό στοιχείο του εκλογικού αποτελέσματος, στο έδαφος του αρνητικού συσχετισμού που συνεχίζει να υπάρχει.
Μια δράση που συνέβαλε στο να γίνεται σε ένα βαθμό πιο διακριτός στις πλατιές εργατικές – λαϊκές δυνάμεις ο ρόλος του Κόμματος ως ισχυρής οργανωμένης πρωτοπορίας, ως ο φορέας νέων ιδεών της επαναστατικής κοινωνικής προοπτικής, ως «νους – καρδιά – οργανωτής» του λαού. Να κατοχυρώνει στην πράξη τον πρωτοπόρο ρόλο του, να το εμπιστεύονται ευρύτερες δυνάμεις.
Αυτό ακριβώς ενοχλεί και μπαίνει στο στόχαστρο με την προσπάθεια είτε υποβάθμισης της σημασίας ανόδου του ΚΚΕ με αβάσιμες συγκρίσεις με ποσοστά άλλων κομμάτων, είτε με το να αποδίδεται σε μια επικοινωνιακή καμπάνια που ούτε μπορεί να εξηγήσει τα σημαντικά αποτελέσματα του Κόμματος σε εργατικές λαϊκές γειτονιές, σε βιομηχανικές περιοχές αλλά ακόμα περισσότερο έχει στόχο στο να κρύψει τα στοιχεία που πρέπει να παρατηρήσει ο λαός και η νεολαία για να συνεχίσουν την επαφή τους με το ΚΚΕ, τη συμμετοχή στους αγώνες, την προσεκτική γνωριμία της πολιτικής του πρότασης.
Σε αυτές τις συνθήκες το κύρος του κόμματος κατακτήθηκε
- Από την πρωτοπόρα στάση του σε όλα τα κρίσιμα μέτωπα της προηγούμενης περιόδου και τους εμβληματικούς αγώνες.
- Στην παλικαρίσια στάση των μελών του που πρωτοστάτησαν σε περιόδους φυσικών καταστροφών (όπως και αυτές τις μέρες με τις πυρκαγιές) για να γεννηθεί το σύνθημα «Μόνο ο λαός σώζει το λαό στο δρόμο της ανατροπής».
- Στη δράση της ΚΝΕ στους φοιτητές που εκφράστηκε με την πρωτιά της «Πανσπουδαστικής» στις φοιτητικές εκλογές.
- Στο να εκφραστεί αγωνιστικά η οργή για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη για να υιοθετηθούν πλατιά συνθήματα όπως «τα κέρδη τους – οι νεκροί μας», να μπουν στο κάδρο της ευθύνης οι πραγματικοί ένοχοι.
Σε αυτές τις συνθήκες σφυρηλατήθηκαν και ανανεώθηκαν αγωνιστικοί δεσμοί, διαμορφώθηκαν σχέσεις και δίαυλοι επικοινωνίας, ευρύτερα με εργαζόμενους και νέους.
Το έδαφος όλων των παραπάνω είναι η επεξεργασία της σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής του κόμματος όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό έδωσε την δυνατότητα στο κόμμα μας να πρωτοστατήσει εύστοχα στους αγώνες, να διατηρήσει και αναπτύξει τις οργανώσεις του, να συνδέεται με τις μάζες, να μπορέσει σε αυτές τις συνθήκες να εξηγήσει καλύτερα τη στάση του απέναντι σε αστικές κυβερνήσεις, τη δικιά του αντίληψη για την εργατική εξουσία. Για αυτό και η άνοδος του κύρους του ΚΚΕ αφορά την ιδεολογικοπολιτική του παρέμβαση γύρω από στρατηγικά ζητήματα της ιστορίας, της οικονομίας και της σύγχρονης ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης όπως για την εκπαίδευση, τις ανθρώπινες σχέσεις και άλλα.
Είναι ελπιδοφόρο και νέο στοιχείο, ότι εντοπίζουμε ένα υπαρκτό αλλά αδύναμο ακόμα ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και του ταξικού της χαρακτήρα που το εντοπίζουμε και στους φοιτητές. Επιδιώκουμε να δυναμώσει. Να γίνουν περισσότεροι αυτοί που αναζητούν λύσεις στον οργανωμένο αγώνα. Διαμορφώνοντας ρήγματα στην μέχρι τώρα σκέψη τους να βρουν απαντήσεις τα διάφορα «γιατί». Να βάλουν στο «στόχαστρο» τον πραγματικό αντίπαλο, το καπιταλιστικό σύστημα, να συμπορευτούν με το ΚΚΕ στην πάλη για μια άλλη μορφή οργάνωσης της οικονομίας, με κριτήριο την κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Η νεολαία μπορεί να διεκδικήσει το μέλλον της, µόνο αν δει ποιοι και γιατί της τα στερούν, πώς και µε ποιους μπορεί να τα κατακτήσει
Τα μέλη της ΚΝΕ πρωτοστατούμε καθημερινά στα Πανεπιστήμια με όλους τους τρόπους για να συνειδητοποιείται αυτός ο δρόμος, αφού εκεί βρίσκεται η ελπίδα για την πλειοψηφία της νεολαίας που προέρχεται ή προσεγγίζει την εργατική τάξης.
Η νεολαία παρά τα ιδιαίτερα ηλικιακά και άλλα χαρακτηριστικά της, δε συνιστά ιδιαίτερη τάξη ή στρώμα, αλλά αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κοινωνικοταξικής διάρθρωσης. Το παρόν και το μέλλον της εξαρτάται από την πορεία της ταξικής πάλης, τη νίκη της εργατικής τάξης και την ανατροπή του καπιταλισμού. Η ατομική προσπάθεια του κάθε νέου έχει συγκεκριμένα όρια που καθορίζονται από τα αγωνιστικά κατεκτημένα δικαιώματα των ταξικών αγώνων.
Όπως χαρακτηριστικά τονίζουμε και στο 21ο συνέδριο του Κόμματος: Η νεολαία μπορεί να διεκδικήσει το μέλλον της, τα δικαιώματά της, µόνο αν δει ποιοι και γιατί της τα στερούν, πώς και µε ποιους μπορεί να τα κατακτήσει.
Η ΚΝΕ έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην προσπάθεια να αναπτύσσονται οι αγώνες της νεολαίας, να αποκτούν αντοχή, συνέχεια, ριζοσπαστικό προσανατολισμό αφού από μόνα τους τα οξυμένα προβλήματα της νεολαίας δεν αρκούν για να ενταχτεί ένας νέος σταθερά στο κίνημα. Χωρίς δηλαδή το πλαίσιο ιδεών, τη διαμόρφωση ιδανικών και αξιών, κριτηρίου, ώστε να εξασφαλίζεται σταθερή αγωνιστική συνείδηση και στάση και για τα επόμενα χρόνια της ζωής του.
Για αυτό επιδιώκουμε να δυναμώνει η συμπόρευση του φοιτητικού κινήματος με το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα, η εμπιστοσύνη στην αξία του αγώνα, της συλλογικής δράσης, της αλληλεγγύης. Αυτά τα χαρακτηριστικά επιδιώκουμε να κατακτώνται κόντρα στην προσπάθεια της άρχουσας τάξης να προετοιμάζει το νέο εργατικό δυναμικό.
Δυναμώνουμε τις προσπάθειες για την αγωνιστική αναζωογόνηση του φοιτητικού κινήματος, με την πρωτοπόρα μαχητική παρέμβαση των μελών της ΚΝΕ
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι
Είμαστε αισιόδοξοι γιατί καταφέραμε σε πρωτόγνωρες συνθήκες ένα σημαντικό βήμα για τη βελτίωση του συνδικαλιστικού συσχετισμού στις εκλογές των φοιτητικών συλλόγων. Έχουμε όμως πλήρη συναίσθηση ότι ο πραγματικός συσχετισμός δυνάμεων, που αντανακλάται στη συνείδηση, τη στάση, τις πολιτικές επιλογές των φοιτητών παραμένει αρνητικός.
Στην κατάσταση στο φοιτητικό κίνημα επιδρά η γενικότερη υποχώρηση του εργατικού κινήματος, η δράση του αστικού κράτους, των κυβερνήσεων και των υπόλοιπων αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, ο ίδιος ο χαρακτήρας του αστικού πανεπιστημίου. Όμως επιδρούμε και εμείς, με τη δράση μας για την αγωνιστική ανασυγκρότησή του φοιτητικού κινήματος, στόχο που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την παρέμβαση του συστήματος και των άλλων πολιτικών δυνάμεων.
Με τη η διαχρονική προσπάθεια των κυβερνήσεων να μετατρέψουν τους φοιτητές σε ενεργούς υποστηριχτές της πολιτικής του κεφαλαίου προβάλλοντας βαθειά αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις με θετικά φορτισμένες λέξεις, αλλά και η προσπάθεια αστικών κομμάτων και των οπορτουνιστών να μετατρέπεται το φοιτητικό κίνημα σε ντεκόρ των αστικών σχεδιασμών και αναμορφώσεων, εγκλωβισμένο στην σε μια γραμμή ήττας.
Παράλληλα με τη προσπάθεια να χτυπηθούν οι φοιτητικοί σύλλογοι και ο διεκδικητικός τους χαρακτήρας είτε με την άμεση παρέμβαση του κράτους στην λειτουργία τους είτε με την επιδίωξη εκφυλισμού και απονεύρωσης του ρόλου τους ως συλλογική οργάνωση των φοιτητών.
Για να περπατήσει αυτή η επίθεση επιστρατεύονται διάφορες λογικές όπως η «αποπολιτικοποίηση» των συλλόγων, πως οι αγώνες είναι «αναποτελεσματικοί», «ξεπερασμένοι», πως οι φοιτητές «πρέπει να ασχολούνται μόνο με τη σχολή τους», παραβλέποντας ποια πολιτική δημιουργεί τα προβλήματα στις σπουδές και κυρίως ότι το εκπαιδευτικό πρόβλημα είναι στην ουσία του κοινωνικό και πολιτικό.
Η ακύρωση αυτών των σχεδίων περνάει μέσα από τη διεύρυνση του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών, που εκφράζει το ριζοσπαστικό και μαχητικό κομμάτι του φοιτητικού κινήματος, την γραμμή πάλης σε σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, της ΕΕ, σε συμπόρευση με το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα. Τα τελευταία χρόνια απέδειξαν την αναντικατάστατη συμβολή του στο περιεχόμενο των αγώνων, στον πανελλαδικό συντονισμό τους, που ανέτρεψαν αντιδραστικούς σχεδιασμούς όπως η πανεπιστημιακή αστυνομία κ.α.
Σήμερα θέτουμε ως ζητούμενο το δυνάμωμα της ιδεολογικής-πολιτικής παρέμβασης και της πρωτοπόρας δράσης των κομμουνιστών στο φοιτητικό κίνημα. Αυτή είναι η βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη και τον προσανατολισμό των φοιτητικών αγώνων, την εδραίωση και επέκταση του βελτιωμένου συσχετισμού στα όργανα του φοιτητικού κινήματος. Από αυτήν την άποψη, η ισχυροποίηση της ΚΝΕ αποτελεί καθοριστικό παράγοντα στην παραπάνω προσπάθεια.
Δυναμώνουμε λοιπόν τις προσπάθειες για να ανεβαίνει ο βαθμός οργάνωσης των φοιτητών, να συμμετέχουν περισσότεροι στη συλλογική δράση.
Πρωτοστατούμε για να αναπτύσσουμε κοινή δράση με χιλιάδες νέους χωρίς να έχουμε σαν προϋπόθεση να συμφωνούν σε όλα μαζί μας.
Με αυτούς τους νέους μάς ενώνουν οι συνθήκες ζωής, τα κοινά προβλήματα, οι αγωνίες, και προσδοκίες, ακόμη κι αν μας χωρίζουν πολιτικές απόψεις, ο τρόπος σκέψης, αν εντοπίζουμε προκαταλήψεις, συγχύσεις ή αυταπάτες στη συζήτηση μαζί τους. Είναι αυτοί που η πολιτική μας τους «ταιριάζει» για αυτό απευθυνόμαστε με εμπιστοσύνη επιδιώκοντας να διαμορφώνουμε ειλικρινείς αγωνιστικούς δεσμούς. Δίνουμε σε αυτή την προσπάθεια προωθητικές απαντήσεις σε προβληματισμούς και ερωτήματα τους, με βάση τις θέσεις του Κόμματος που είναι όρος για την συμμετοχή νέων δυνάμεων στον αγώνα, ώστε τα προβλήματα που συναντούν οι νέοι στις σπουδές, στην εργασία, να γίνονται έδαφος συλλογικής οργανωμένης δράσης, διεκδίκησης.
Έτσι φιλοδοξούμε να κατακτάμε τα στοιχεία του πρωτοπόρου αγωνιστή. Την ενασχόληση με το σύνολο της ζωής και των προβλημάτων των νέων, χωρίς καμία υποτίμηση. Τη προετοιμασία και ετοιμότητα για άμεση δράση και ανάπτυξη πρωτοβουλίας όταν οξυνθεί ένα πρόβλημα. Την ικανότητα αντιπαράθεσης με αστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις μέσα στο κίνημα.
Με βάση αυτό επιδιώκουμε σε κάθε τμήμα, έτος, σχολή να διαμορφώνονται όροι συσπείρωσης και οργάνωσης της πάλης που απαιτούν την θαρρετή ανάληψη πρωτοβουλιών για να εκφράζονται αγωνιστικά οι ανησυχίες των φοιτητών για κάθε ζήτημα.
Πρωτοστατούμε λοιπόν, για να δυναμώνει η διεκδίκηση με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες των φοιτητών, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, την στρατηγική του κεφαλαίου.
Διαμορφώνουμε πλαίσιο διεκδικήσεων με έγνοια για το πώς προωθούμε την αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης, πώς επεξεργαζόμαστε τα αιτήματα που προωθούμε και πώς ενισχύουμε τις συλλογικές διαδικασίες, την ανάπτυξη αγώνων.
Οπωσδήποτε, η υιοθέτησή του πλαισίου πάλης δεν γίνεται μια κι έξω, ούτε είναι προϋπόθεση για την αρχή ενός αγώνα. Αυτό, μπορεί να γίνει υπόθεση πάλης των φοιτητών όταν επιλέγονται οι κατάλληλες αιχμές, όταν εντοπίζεται ο κρίκος που μπορεί να αποτελέσει τη «σπίθα» για έναν αγώνα. Μέσα στις αγωνιστικές διεργασίες αυτό αναπτύσσεται, εξελίσσεται, υιοθετείται πλατύτερα, κλιμακώνεται ή μπορεί και να υπάρχουν και πισωγυρίσματα.
Όλα τα παραπάνω τα καταφέρνουμε προβάλλοντας την θέση μας για το πανεπιστήμιο των σύγχρονων αναγκών και δυνατοτήτων της εποχής. Έτσι μπορεί να δοθεί ώθηση, διέξοδο στη σκέψη και κίνητρο για συμμετοχή στον αγώνα. Να φωτίζονται τα όρια του σημερινού συστήματος, το τι μπαίνει εμπόδιο σήμερα για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, σε ποια κατεύθυνση μπορεί να διαμορφωθεί γραμμή σύγκρουσης με αυτή την πολιτική. Για να πετύχουμε το παραπάνω, είναι αναγκαίο να θέτουμε εμπόδια στις προσπάθειες άλλων δυνάμεων μέσα στο φοιτητικό κίνημα.
Σημαντικό στοιχείο της πάλης μας είναι η εναντίωση του φοιτητικού κινήματος στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, την εμπλοκής της χώρας στα σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην περιοχή που είναι άκρως επικίνδυνα και δεν έχουν καμία σχέση με την ασφάλεια της χώρας, όπως αποδεικνύει και η θλιβερή πείρα από την εισβολή στην Κύπρο που σήμερα συμπληρώνονται 49 χρόνια. Αυτή η πάλη αποκτά επείγον χαρακτήρα ιδιαίτερα στον απόηχο της συνόδου του ΝΑΤΟ πριν λίγες μέρες που έριξε περεταίρω λάδι στη φωτιά. Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες της νεολαίας.
Παράλληλα πρωτοστατούμε για να ζωντανεύει η λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων να αντιμετωπίζονται φαινόμενα ακόμα και εκφυλισμού, επιδιώκοντας να μετατρέπονται σταθερά σε ζωντανές εστίες συλλογικότητας, χώρος οργάνωσης της πάλης άρα και χώρος έκφρασης και διεκδίκησης για κάθε φοιτητή. Να ανταποκρίνονται στο ρόλο τους ως μορφές συλλογικής οργάνωσης, στήριγμα για τους φοιτητές.
Προσανατολιζόμαστε στην σταθερή συλλογική δημοκρατική λειτουργία των συλλόγων. Στις διαδικασίες που συμβάλουν στη συμμετοχή, όπως η σωστή λειτουργία των ΔΣ, η πλατιά ενημέρωση, η διεξαγωγή Γενικών Συνελεύσεων με ουσιαστικές διαδικασίες, την ανάληψη πρωτοβουλιών για την έκφραση της αλληλεγγύης προς όλους αλλά και την πολύμορφη δραστηριότητα για το εργασιακό μέλλον των αποφοίτων, για το επιστημονικό αντικείμενο, για θέματα πολιτισμού, αθλητισμού, εμπλουτίζοντας τη δράση τους με όλες τις πτυχές της ζωής των φοιτητών.
Το σύνθημα «φοιτητές – εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά» δεν είναι σύνθημα ευκαιριακό!
Και με αφορμή την δολοφονία της σφ Σωτηρίας, μας έρχονται στο μυαλό έντονα οι εικόνες της κοινής δράσης των φοιτητικών συλλόγων και των εργατικών σωματείων.
Το σύνθημα «φοιτητές – εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά» δεν είναι σύνθημα ευκαιριακό ούτε απλά αποτυπώνει την αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων και των φοιτητών.
Έχει τις ρίζες του βαθιά στη ουσία όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές. Αναδεικνύει ότι η βάση ανάπτυξης της κοινής δράσης του φοιτητικού και εργατικού κινήματος είναι αντικειμενική, αφού η πηγή της πολιτικής που γεννά τα προβλήματα και αδιέξοδα στην ανώτατη εκπαίδευση βρίσκεται στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα και την μεγάλη σύγκρουση της εποχής μας που εκφράζεται στην πάλη μεταξύ της εργατικής και της αστικής τάξης, του νέου με το παλιό. Αφού παράλληλα η διέξοδος βρίσκεται στον αγώνα της εργατικής τάξης.
Με μια μόνο ματιά στις πρόσφατες προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, αυτό μπορεί να γίνει ακόμα πιο κατανοητό. Μιλάνε για ένα μεγάλο «εκσυγχρονισμό», για «καινοτομίες» και βήματα προς το μέλλον, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις.
Δεν μπορούμε να προσπεράσουμε ότι ονομάζουν «καινοτόμα» μια πολιτική που έχει δοκιμαστεί και δεν έλυσε κανένα από τα προβλήματα των φοιτητών. Όταν η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων έχει μειωθεί δραματικά, έως και 70%, όταν οι φοιτητές για τις “δωρεάν σπουδές” δίνουν ένα σκασμό λεφτά, όταν υπάρχουν σχολές χωρίς κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα και όταν 1 στους 4 κατόχους πτυχίων ΑΕΙ είναι άνεργος, 1 στους 3 πτυχιούχους δουλεύει σε επάγγελμα άσχετο με το αντικείμενο που σπούδασε και 1 στους 6 πτυχιούχους αμείβεται με 400 έως 800 ευρώ.
Όμως η αλήθεια είναι ότι ο αστικός «εκσυγχρονισμός» είναι σταθερά ζητούμενο για το κεφάλαιο, για να προσαρμόζει τις λειτουργίες (και) του Πανεπιστημίου στις σύγχρονες απαιτήσεις της κερδοφορίας του. Για αυτό διαχρονικά το «κουστούμι» του εκσυγχρονιστή έχουν φορέσει πολλές και διαφορετικού τύπου αστικές κυβερνήσεις και στην χώρα μας.
Είναι εμφανές ότι ο εκσυγχρονισμός τους δεν αλλάζει το χαρακτήρα και την ουσία της πολιτικής τους για τα πανεπιστήμια. Δηλαδή το στόχο που υπηρετούν τα νέα στοιχεία, η χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας στην οργάνωση, τη διοίκηση των ιδρυμάτων, οι κατευθύνσεις στο περιεχόμενο των προγραμμάτων σπουδών. Αντίστοιχα ούτε το τι εξασφαλίζουν οι «αποδεσμεύσεις» από προηγούμενους περιορισμούς όπως η δυνατότητα ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων με την αναθεώρηση ή παράκαμψη του άρθρου 16.
Αυτό αποδείχθηκε στο πρόσφατο νόμο πλαίσιο της κυβέρνησης που άνοιξε τους «νέους ορίζοντες» της στρατηγική του κεφαλαίου προωθώντας κρίσιμα θέματα του ζητήματος της πανεπιστημιακής, εκπαιδευτικής και ερευνητικής δραστηριότητας. Δηλαδή τι γνώση παράγεται και αναπαράγεται. Σε ποιον προσφέρεται και διαδίδεται, ποιος αξιοποιεί τα αποτελέσματά της.
Πίσω από κάθε πτυχή της κατάστασης που επικρατεί στα πανεπιστήμια, πίσω από κάθε νόμο, βρίσκει κανείς τις απαιτήσεις του κεφαλαίου ιδιαίτερα έντονα μάλιστα, γιατί τα πανεπιστήμια αποτελούν ένα κομβικό μηχανισμό για την καπιταλιστική ανάπτυξη και την αστική εξουσία στο σύνολό της.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην εμβληματική συνθήκη της Μπολόνια για την πολιτική ΕΕ στην ανώτατη εκπαίδευση διατυπώνονται συγκεκριμένες και «καθόλου τυχαίες» προτεραιότητες που μαρτυρούν τους εμπνευστές της.
Πρόκειται για προσπάθειες προσαρμογής της ανώτατης εκπαίδευσης στις αλλαγές που έχουν ήδη συντελεστεί στην παραγωγική βάση της καπιταλιστικής οικονομίας, που επιτάσσουν αντίστοιχες αλλαγές και στην οργάνωση της εργασίας.
Στη δεδομένη φάση καθοριστικό ρόλο παίζει η διεθνοποίηση της καπιταλιστικής παραγωγής αλλά και οι νέες απαιτήσεις που προβάλλουν στο έδαφος της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων για τη διαμόρφωση του νέου εργαζομένου.
Η επιστημονικό-τεχνική αναβάθμιση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας, με την ταχύτατη ενσωμάτωση σε αυτή νέων τεχνολογιών (πληροφορικής και αυτοματισμού), αφενός «γεννά» νέους κλάδους και ειδικότητες και αφετέρου ενισχύει την διανοητική επιστημονική εργασία.
Παράλληλα, οι ανακατατάξεις στην παραγωγική διαδικασία με την ενσωμάτωση όλο και περισσότερων «καινοτομιών» οδηγούν στο να διαφοροποιείται διαρκώς το απαιτούμενο επίπεδο της τεχνογνωσίας και το περιεχόμενο των συγκεκριμένων γνώσεων, δεξιοτήτων και ικανοτήτων. Απαιτεί το κεφάλαιο να διαθέτει ικανό εργατικό δυναμικό που θέτει σε κίνηση την καπιταλιστική παραγωγή. Σε αυτήν τη βάση διαμορφώνεται το πρότυπο του εργαζόμενου, ο οποίος πρέπει να μπορεί να επιδεικνύει μεγάλο βαθμό προσαρμοστικότητας στις διαφοροποιημένες απαιτήσεις που θα προβάλλουν στη διάρκεια του εργασιακού του βίου.
Αυτές οι τάσεις αποτυπώνονται, για παράδειγμα, στην αποσύνδεση του πτυχίου από το επάγγελμα, στη σχέση μεταξύ του προπτυχιακού και του μεταπτυχιακού κύκλου σπουδών όσο και στη διαδικασία της λεγόμενης «διά βίου μάθησης» στο πλαίσιο του καπιταλισμού, στις αλλαγές που προγραμματίζονται στην πρακτική άσκηση.
Το κεφάλαιο δίνει απάντηση στις υπαρκτές προκλήσεις που περιγράψαμε από την σκοπιά της κερδοφορίας του, αναπαράγοντας τα αδιέξοδα που προκύπτουν από την υποταγή των πανεπιστημίων στο καπιταλιστικό σύστημα, στο κίνητρο του κέρδους και τις αντιφάσεις της καπιταλιστικής οργάνωσης της παραγωγής.
Για αυτό και στο σημερινό πανεπιστήμιο ΑΕ οξύνονται τα αδιέξοδα, τα προβλήματα και οι ταξικοί φραγμοί.
- Διευρύνεται μια απέραντη αγορά προσόντων, πτυχίων και τίτλων σπουδών διαφορετικών επιπέδων, που υπονομεύουν την ολοκληρωμένη επιστημονική επαγγελματική μόρφωση μέσα στο πτυχίο, άρα και τη δυνατότητα άσκησης του επαγγέλματος με αυτό. Η συνεκτικότητα, η συνέχεια, η επιστημονική υποδομή των Προγραμμάτων Σπουδών θυσιάζεται στο όνομα της συλλογής πρόσκαιρων δεξιοτήτων και «εμπειριών», που θα αποτιμώνται με όρους πιστωτικών μονάδων δίπλα σε αυτές που θα συλλέγονται από μεταπτυχιακά, σεμινάρια, πρακτική άσκηση.
- Σε αυτή την κατεύθυνση θα έχει σημαντικά αρνητικές επιπτώσεις και η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, η διεύρυνση αυτής της αγοράς με νέα εμπορεύματα – πτυχία πολλών και διαφορετικών κατηγοριών και ποιότητας.
- Αντίστοιχα η λειτουργία των ιδρυμάτων υποτάσσεται όλο και περισσότερο στην κερδοφορία των ομίλων με σειρά από συνέπειες στη χρηματοδότηση, τους όρους επιχειρηματικής τους λειτουργίας με τους φοιτητές πελάτες, στον προσανατολισμό της έρευνας και της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Γιατί τελικά το πρόβλημα βρίσκεται στο με ποια οικονομία είναι συνδεδεμένη η Ανώτατη Εκπαίδευση. Η καπιταλιστική ιδιοκτησία, το μικρόβιο του κέρδους ακυρώνει τη δυνατότητα να ζήσουν όλοι οι εργαζόμενοι όπως ταιριάζει στην εποχή μας: Να έχουν όλοι δουλειά, να εργάζονται λιγότερες ώρες απολαμβάνοντας καλύτερο επίπεδο ζωής.
Φίλες και φίλοι,
Είναι φανερό ότι η μάχη για σύγχρονες αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν σπουδές, για επιστήμη και έρευνα στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών, για το μέλλον και την προοπτική των φοιτητών κρίνεται στην αρένα της ταξικής πάλης.
Με αυτή τη στρατηγική του κεφαλαίου χρειάζεται να αντιπαρατεθεί ο αγώνας των φοιτητών. Για αυτό συναντιέται αντικειμενικά με το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα, το πραγματικά αντίπαλο δέος, την αντίρροπη δύναμη που παίρνει μορφή στο σύνθημα ή τα κέρδη τους ή οι ζωές και οι ανάγκες μας.
Για αυτό η κοινή δράση του φοιτητικού με το εργατικό κίνημα είναι αναγκαία προϋπόθεση για να αμφισβητηθούν τα κριτήρια αυτής της πολιτικής. Ακόμα περισσότερο για να συγκρουστούμε με την μήτρα της, την πηγή που την γεννά.
Μόνο σε συμπόρευση με την εργατική τάξη μπορεί να μετατραπεί ο αγώνας των φοιτητών σε δύναμη ανατροπής. Για να δυναμώσει η πάλη για σύγχρονες αποκλειστικά δημόσιες δωρεάν σπουδές. Για παιδεία κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα. Για επιστήμη και έρευνα στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών.
Ακόμα περισσότερο η συμπόρευση του φοιτητικού και του εργατικού κινήματος είναι μονόδρομος γιατί οι διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος είναι άμεσα συνδεδεμένες με την εργασιακή προοπτική των φοιτητών, την πάλη για τις εργασιακές συνθήκες και τους όρους πώλησης της εργατικής τους δύναμης.
Οι πανεπιστημιακές σπουδές είναι επαγγελματικές σπουδές, έχουν ως στόχο την προετοιμασία του φοιτητή με την απαραίτητη γνώση για την εργασία. Το πτυχίο, ο χαρακτήρας του, η απαραίτητη γνώση που διεκδικούμε σήμερα να εντάσσεται σε αυτό με βάση τις εξελίξεις και την ανάπτυξη της κύριας παραγωγικής δύναμης του ανθρώπου έχει άμεση σχέση με τους όρους πώλησης της αυριανής επιστημονικά ειδικευμένης εργατικής δύναμης μέσα από τους ταξικούς αγώνες. Αυτό αποτελεί μια κρίσιμη πλευρά της άρρηκτης σχέσης μεταξύ του φοιτητικού και του εργατικού κινήματος.
Προβάλουμε λοιπόν επιθετικά την ανάγκη για σύνδεση των σπουδών και των πτυχίων με την εργασία, για να είναι το πτυχίο η μοναδική προϋπόθεση για άσκηση του επαγγέλματος, και μαζί φωτίζουμε τους όρους και τις προϋποθέσεις για να υπάρχει μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα χωρίς την αναρχία της αγοράς, προβάλλοντας την υπεροχή του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού και της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.
Η συμπόρευση με το εργατικό κίνημα αποκτά ακόμα μεγαλύτερη επικαιρότητα μπροστά στις εξελίξεις στη σύνθεση της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης.
Η μεγάλη πλειοψηφία των επιστημόνων πουλά πλέον την ειδικευμένη εργατική της δύναμη και όχι το αποτέλεσμα της εργασίας της στα εργαστήρια και στα ερευνητικά κέντρα των ομίλων και του αστικού κράτους. Αντιμετωπίζουν την ανασφάλεια, τον κίνδυνο της απόλυσης και την απαξίωση των επιστημονικών ικανοτήτων τους σε περίπτωση μακροχρόνιας ανεργίας. Η απαιτούμενη ευελιξία για συχνές μετακινήσεις από τόπο σε τόπο για την υλοποίηση ερευνητικών προγραμμάτων έχει επίσης αρνητικές επιπτώσεις στην προσωπική ζωή των νέων ερευνητών.
Η διαμόρφωση της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης σχεδιάζεται με όρους που θα εντείνουν την εκμετάλλευση της. Η πάλη ενάντια στους συγκεκριμένους σχεδιασμούς χρειάζεται να ενταθεί από σήμερα με το μάτι στραμμένο στο αύριο.
Ακόμα και το περιεχόμενο και ο σκοπός, η προοπτική σειράς επιστημονικών αντικειμένων και κλάδων σχετίζεται με την ανάπτυξη της πάλης του εργατικού κινήματος για τις δικές του ανάγκες. Για να αξιοποιηθούν οι αυριανοί επιστήμονες των διάφορων αντικειμένων συνδυασμένα για την ανάπτυξη επιστημονικής εργασίας και έρευνας για τις ανάγκες του λαού, όπως για μέτρα ενίσχυσης της πολιτικής προστασίας (με αντιπυρικά, αντιπλημμυρικά έργα και μελέτες), για την ολόπλευρη ψυχοκοινωνική στήριξη του παιδιού, για την ανάπτυξη της έρευνας για σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα και άλλα.
Προβάλει λοιπόν από παντού μια μεγάλη στρατηγική σύγκρουση με ένα κρίσιμο ερώτημα. Ποια εξουσία και ποια κοινωνία είναι αυτή που έχει τη δύναμη να σχεδιάζει με βάση τις συνεχώς διευρυνόμενες κοινωνικές ανάγκες, ώστε να αναπτύσσει ανάλογα και τα αντίστοιχα εκπαιδευτικά προγράμματα, να μπορεί να διασφαλίζει την αντιστοίχιση των διαθέσιμων εργαζομένων με τις κοινωνικές ανάγκες για τις αντίστοιχες κάθε φορά θέσεις εργασίας, με το ανάλογο επίπεδο, γνώσεις και ικανότητες; Που μπορεί να διασφαλίσει ότι το διαρκές ανέβασμα του μορφωτικού επιπέδου της κοινωνίας;
Η προοπτική λοιπόν του φοιτητικού κινήματος βρίσκεται στην συμπόρευση με το ταξικά προσανατολισμένο κίνημα της εργατικής τάξης.
Αυτή αντιπαλεύει λόγω της θέσης της στην παραγωγή τη στρατηγική του κεφαλαίου ως αναγκαία προϋπόθεση για την απελευθέρωση της από την εκμετάλλευση.
Αυτή αποτελεί το φορέα της νέας κοινωνίας, μπορεί να αντιπαραβάλει τη διέξοδο. Το πραγματικά σύγχρονο και νέο, μια κοινωνία που θα βασίζεται σε νέες σχέσεις παραγωγής και που θα απελευθερώνει στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας και παραγωγής τις σύγχρονες δυνατότητες της εποχής μας.
Η νεολαία μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο σε ανατροπές, σε βελτίωση του συσχετισμού δυνάμεων μόνο όταν οι αντιστάσεις της και οι διαθέσεις απειθαρχίας της, είναι κάτω από την επίδραση, τη διείσδυση της ταξικής πάλης, των επαναστατικών ιδεών.
Οι αγώνες της νεολαίας είχαν σημαντική συμβολή όταν οι αγώνες τους, (χωρίς να χάσουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους), βαδίζουν συνειδητά μαζί με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Αυτό τρέμει η κυρίαρχη τάξη, έχει μεγάλη σημασία η πορεία της κοινωνικής συμμαχίας ως αναγκαία στοιχείο στην εκπλήρωση των επαναστατικών μας σκοπών.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Ο σύντροφος Γιάννης Ρίτσος αποχαιρέτισε τη Σωτηρία με ένα ποίημα που ακόμα μας συντροφεύει. «Να λείπεις, δεν είναι τίποτα να λείπεις. Εάν έχεις λείψει για ότι πρέπει , θα είσαι για πάντα μέσα σε όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει, θα είσαι για πάντα μέσα σε όλο τον κόσμο»
Η σωτηρία είναι σταθερά μέσα σε όλα αυτά που παλεύουμε.
Γιατί για εμάς, το να αλλάξουμε τον κόσμο «δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη!”: Αντίθετα, «τρέλα είναι το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας, και η μεγαλύτερη τρέλα απ΄ όλες, είναι να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι»
Για αυτό τα μέλη της ΚΝΕ όχι μόνο δεν συμβιβαζόμαστε με το να «βλέπουμε τον κόσμο έτσι όπως είναι» αλλά μελετάμε το «γιατί» είναι έτσι. Και όχι μόνο βλέπουμε τη ζωή «έτσι όπως θα έπρεπε να είναι» αλλά με τη μελέτη της επιστήμης, ιστορίας, ανακαλύπτουμε τι χρειάζεται να κάνουμε για να φτιάξουμε ένα κόσμο «όπως θα έπρεπε να είναι».
Γιατί τελικά ο Σοσιαλισμός – Κομμουνισμός δεν αποτελεί «ακόμα μια πολιτική πρόταση» ανάμεσα στις άλλες,. Αποτελεί την απάντηση στα ερωτήματα της εποχής μας.
Μέσα από κάθε αδιέξοδο του σημερινού συστήματος, φωτίζεται η ανάγκη να προχωρήσουμε μπροστά. Οι δυνατότητες της εποχής μας ασφυκτιούν εγκλωβισμένες στη σημερινή οργάνωση της κοινωνίας σαν το παιδί που έχει μεγαλώσει και δεν χωράει στα ρούχα που φόραγε μέχρι χθες.
Δεν είμαστε μια άτυχη γενιά, που μεγαλώνει σε συνθήκες που ο σοσιαλισμός έχει ανατραπεί και τα πράγματα φαίνονται στατικά και πως δεν αλλάζουν. Η ιστορία είναι γεμάτη από γενιές που έζησαν την ήττα, πριν την οριστική νίκη.
Αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τον κόσμο δεν αρκεί να το δηλώσουμε, δεν αρκεί να έχουμε ωραίες ιδέες, δεν αρκεί να συμμετέχουμε σε διάφορους αγώνες.
Χρειάζεται να αναμετρηθούμε οργανωμένα απέναντι στον οργανωμένο αντίπαλο μας, να αντιμετωπίσουμε το δικό του σχέδιο οργανώνοντας το δικό μας.
- Απέναντι στις προσπάθειες του συστήματος να πείσει ότι τίποτα δεν αλλάζει, να διαφωτίζουμε για την δυνατότητα ριζικών αλλαγών και να της προσδιορίζουμε, προβάλουμε τον σοσιαλισμό, εμπνέουμε περισσότερους νέους να στρατευτούν στην πιο σημαντική υπόθεση.
- Απέναντι στην υποταγή το συμβιβασμό, τις σάπιες αξίες και ιδανικά που εκπέμπει όλη η λειτουργία της σάπιας καπιταλιστικής κοινωνίας, η δική μας δράση εκπέμπει την συλλογικότητα, την συντροφικότητα, το σεβασμό προς όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, φύλου, σεξουαλικότητας.
- Απέναντι στον οργανωμένο κράτος, την εργοδοσία που τρομοκρατεί, προτάσσουμε το οργανωμένο ταξικό κίνημα, που οργανώνεται, αντιδρά, περιφρουρεί και διεκδικεί.
Αυτή είναι η επαναστατική δράση σήμερα και ο ο πιο σίγουρος δρόμος για τον καθένα που θέλει να ζήσει με αξιοπρέπεια, με υψηλούς σκοπούς και στόχους.
Τώρα είναι η ώρα να δυναμώσουμε αποφασιστικά την ΚΝΕ γιατί
- Μόνο μέσα στην οργανωμένη πάλη, μπορεί κάποιος να μάθει αυτά που χρειάζεται και να νιώσει έτοιμος στον μεγάλο μας αγώνα. Μέσα από την συλλογικότητα μπορεί η γνώση του ενός να εμπλουτίζει του άλλου και η ετοιμότητα του δίνει θάρρος.
- Μόνο έτσι συλλογικά μπορεί κανείς να αφομοιώνει την μαρξιστική λενινιστική θεωρία, την ιστορική πείρα του επαναστατικού κινήματος που αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για την επαναστατική δράση.
Για αυτό και η οργάνωση στην ΚΝΕ είναι μια απόφαση που δίνει διέξοδο στην σκέψη και τη δράση κάθε νέου, τον απελευθερώνει.
- Γιατί πραγματικά ελεύθερος είναι αυτός που γνωρίζει και δρα συνειδητά. Για εμάς η ελευθερία του ενός δεν σταματάει στην ελευθερία του άλλου. Αλλά συνενώνεται και συνεργάζεται, πλαταίνει, στο έδαφος της συνειδητής δράσης.
- Έτσι κάθε μία διαφορετική προσωπικότητα με τον δικό της τρόπο, με τα δικά της ταλέντα μπορεί να βρίσκει τον καλύτερο εαυτό της παίρνοντας ερεθίσματα από τους κοινούς σκοπούς. Τελικά ο καθένας γίνεται πιο σημαντικός γιατί βρίσκεται ανάμεσα σε σημαντικούς.
- Γιατί η οργάνωση στην ΚΝΕ φτιάχνει έναν άλλο τρόπο ζωής και σπάει τα καλούπια που φτιάχνει το σύστημα σήμερα για την ζωή και την προσωπικότητα των νέων, που ωθεί στο να προσαρμόζεται ο καθένας στα όρια που το σύστημα ορίζει ως εφικτά.
Γιατί δίνει ουσία και νόημα στην κάθε προσωπική προσπάθεια. Στην προσπάθεια όσων «θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι», με αξίες και ιδανικά
Άνθρωποι που κοιμούνται το βράδυ και ξέρουν ότι δεν πέρασε άλλη μια μέρα στην άσκοπη ζωή τους, αλλά αυτή η μέρα μέτρησε. Γιατί συνέβαλε με τον δικό της τρόπο όχι σε κάτι εφήμερο, αλλά σε κάτι που γράφεται στην ιστορία, στην προσπάθεια μετασχηματισμού αυτής της κοινωνίας.
Μπροστά στα 105 χρόνια του ΚΚΕ και στα 55 χρόνιας της ΚΝΕ προχωράμε αποφασιστικά. Όχι απλά «δεν ξεχνάμε» τη συντρόφισσα Σωτηρία, αλλά έχουμε σταθερά οδηγό μας τους σκοπούς και τα ιδανικά που την ενέπνευσαν.
Καλή δύναμη σε όλους και όλες.
