Στιγμιότυπα από το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης

-Η ρομαντική ατμόσφαιρα και οι εκδηλώσεις στο ημίφως της πρώτης ημέρας, με τη λιγόψυχη γεννήτρια, που έφερε μια μικρή αναστάτωση στο πρόγραμμα, χωρίς όμως μεγάλες αντεπαναστατικές ανατροπές.

-Η προτροπή της Αλέκας στο κοινό, όταν είδε πως διστάζει να κάνει ερωτήσεις:
–Όποιος δε ρωτάει, είπε, είτε δεν ξέρει τίποτα, είτε κάνει πως τα ξέρει όλα.
Τελικά, υπήρχε χρόνος για μόλις μία ερώτηση.

-Η “αρμένικη περιοδεία” του ΓΓ, που παραβρέθηκε και τις τρεις μέρες του Φεστιβάλ, βγήκε φωτογραφία με την Μποφίλιου, μίλησε στη ΔΕΘ, έκανε την κεντρική ομιλία της τρίτης μέρας, έκανε βόλτες στο χώρο, χαιρετώντας τον κόσμο, αλλά δε χόρεψε αυτή τη φορά.

-Το καλωσόρισμα του Μίλτου Πασχαλίδη στο κοινό: είναι πάντα ωραία να τραγουδάς πάνω, κάτω ή διπλα σε κόκκινες σημαίες…

-Η καινοτομία με τα παντσετάκια στις ταβέρνες, που έκανε τη διαφορά. Λίγο αθηναϊκές σε μέγεθος, αλλά τρομερές στη γεύση.

-Ο Λάκης Παπαδόπουλος στη μαθητική σκηνή, μαζί με Γιοκαρίνη, Ζιώγαλα, Φάμελλο, που κατάφερε κάτι μοναδικό. Κάθε φορά που κατέβαινε από τη σκηνή, ο κόσμος έφευγε μπουλούκια για τις άλλες σκηνές, κι όταν ανέβαινε ξανά, τους έβλεπες να σκάνε κατά κύματα, λες και είχανε ζωντανή ενημέρωση. Τελείωσε αφιερώνοντας τα ‘ήσυχα βράδια’ στην Αρλέτα που έφυγε, αλλά το κοινό από κάτω του φώναζε ρυθμικά “Γο-ρί-λας, Γο-ρί-λας”, κι όταν το ‘πε κι αυτό, “Ο-δο-ντό-βουρ-τσα, ο-δο-ντό-“… “43ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή! Ευχαριστούμε τους Λάκη Παπαδόπουλο” ήταν η απάντηση από τα μεγάφωνα.

-Η λαϊκή σκηνή δεν τράβηξε πολύ φέτος. Αλλά έγινε λαϊκό προσκύνημα στον Πετρολούκα Χαλκιά, που έπαιζε ακούραστος για τρεις σχεδόν ώρες, έκλεισε το πρόγραμμα του Φεστιβάλ, κι έδειχνε έτοιμος να συνεχίσεις για άλλες τόσες.

-Πετρολούκας ή αλλιώς… Πετρολούκατς, όπως τον λέει το δικό μας Λαϊκό Στρώμα, που εδέησε στον απόηχο του Φεστιβάλ να γράψει το τρίτο μέρος του αφιερώματός του στο φαινόμενο του Αριστερισμού στην Ελλάδα, ικανοποιώντας ένα χρόνιο λαϊκό αίτημα. Και δεν πρέπει να αφήσετε τη μεγάλη προσμονή να κάνει την Ιθάκη να φανεί φτωχική και πως σας γέλασε για κάτι που περιμένατε σαν το Ιερό Δισκοπότηρο.

-Ή που οι καρέκλες ήταν περισσότερες φέτος ή που ο κόσμος ήταν πολύς μεν, αλλά όχι όπως άλλες χρονιές. Φταίει και το απελπιστικό μποτιλιάρισμα, λόγω ΔΕΘ, με την αστυνομία να κλείνει χωρίς λόγο το δρόμο μπροστά από το Βελλίδειο, επειδή μιλούσε ο Μητσοτάκης.

-Στην Πάτρα αντίθετα, όπως μετέφερε μια συντρόφισσα, το Σάββατο στην κεντρική σκηνή, σε έπιανε αγανάκτηση από την πολυκοσμία και δεν έβρισκες μέρος να σταθείς… Πάντα τέτοια.

Στο κλείσιμο, μερικά επιλεγμένα φωτογραφικά στιγμιότυπα, που ισοδυναμούν με χιλιάδες λέξεις:

Η επανάσταση δε στηρίζεται σε αρχηγιλίκια -sic- όπως μεταφράστηκε πιθανότατα η προσωπολατρία

Η κλασική τριάδα -παρακάτω έχει και ντουέτο Λένιν-Στάλιν

Το φυλλάδιο από την έκθεση του κομμουνιστή εικαστικού Γιώργου Φαρσακίδη΅κομουνιστής είναι αυτός που συμβάλλει να προχωρήσουμε έστω κι ένα βηματάκι προς την επανάσταση

Κάποιος που ήρθε στο Φεστιβάλ και δεν “ενημερώθηκε” από τα εναλλακτικά παπαγαλάκια πως το ΚΚΕ “στηρίζει την Eldorado”.

Αυτό πάλι δεν ξέρω τι σημαίνει. Ούτε σε τι παραπέμπει η ημερομηνία

Εμπρός για την εκτέλεση του πενταετούς πλάνου σε τρία χρόνια

Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές: εργάτες-αγρότες. Κι ούτε καν ένας Σταύρος Θεοδωράκης για ένα ωραίο πλάνο.

Ο Γιούρι ζει και σπέρνει εφιάλτες.

Για την πατρίδα. Για το Στάλιν. Για τον κόσμο. Για τον κομμουνισμό. Αφίσα και σύνθημα για τις σοβιετικές εκλογές. Όπως πρέπει να είναι.

Με το αστέρι μου στο κράνος (στη μελωδία του “με το τουφέκι μου στον ώμο”…)

Από τις πιο ωραίες σοβιετικές αφίσες

Το δίδυμο των επιτυχιών

Ένα καλαίσθητο 1917, στο μπόι των ονείρων μας