Στήριξη στο ΚΚΕ από την Ελένη Ανδριοπούλου πρώην μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ: “Χάσαμε πολύ χρόνο αφήνοντας χώρο στο νεοφιλελευθερισμό να αλωνίζει και στο φασισμό να ξαναγεννιέται από τις στάχτες του”
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που προτάσσει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, αυτόν του ανυποχώρητου ταξικού αγώνα για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Από τις διάφορες δηλώσεις στήριξης πρώη μελών του Σύριζα και άλλων πολιτικών χώρων στο ΚΚΕ, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ως τώρα είναι η σημερινή της Ελένης Ανδριοπούλου, πρώην μέλους της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και του τμήματος Δικαιωμάτων του κόμματος. Την αναδημοσιεύουμε, όχι επειδή συμφωνούμε συνολικά με το πολιτικό σκεπτικό που θέτει, αλλά ως δείγμα ενός ανθρώπου που, παρά τις διαφωνίες του σε μια σειρά θέματα, αντιλαμβάνεται την ανάγκη στράτευσης για το μείζον, δηλαδή για την ανάγκη ενίσχυσης της ταξικής πάλης σε καιρούς ολομέτωπης επίθεσης στους εργαζόμενους και ανόδου του φασισμού. Αναλυτικά η δήλωση:
«Όλοι εμείς που τα προηγούμενα χρόνια στηρίξαμε με όλες μας τις δυνάμεις την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στους θώκους της κυβερνητικής εξουσίας, όλοι εμείς που παλέψαμε μέσα από τις γραμμές του ως στελέχη και ως απλά μέλη πιστεύοντας πως πράγματι τα όσα λέγαμε και αποτυπώναμε στις αποφάσεις των οργάνων του κόμματος, θα γίνονταν πραγματικότητα με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα, την επόμενη κιόλας της 25ης Γενάρη του 2015 πατήσαμε στο έδαφος της σκληρής πραγματικότητας.
Από τα πρώτα βήματα της ηγετικής ομάδας φάνηκε πολύ καθαρά πως ουδεμία πρόθεση δεν είχαν να έρθουν σε ρήξη με το σύστημα επί της ουσίας. Αλλά και από την πλευρά της Αριστερής Πλατφόρμας φάνηκε καθαρά, πως ουδεμία πρόθεση δεν είχε να έρθει σε ρήξη με τη συμβιβαστική γραμμή της παρέας του Τσίπρα. Έτσι, μετά τη σύμπραξη με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και την επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου ως ΠτΔ, ήρθε και η “συμφωνία” της 20ης Φλεβάρη (προ-μνημόνιο), τα καλέσματα για “πληρωμή του ΕΝΦΙΑ ως πατριωτικό καθήκον”, το νέο μνημόνιο, και η γενικότερη κατρακύλα της κυβερνητικής κλίκας σε μια αστική διαχείριση ίδια και απαράλλαχτη με αυτή των προκατόχων της.
Ακόμα χειρότερα, αυτή η υπόδουλη στο διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο, αντεργατική-αντιλαϊκή και προκλητικά αμερικανόδουλη πολιτική εδώ και 4 χρόνια, εφαρμόζεται στο όνομα μιας κάποιας “Αριστεράς”. Και, αυτή η υποτιθέμενη “Αριστερά” που με περίσσιο θράσος σπιλώνει με την παρουσία της μνημεία όπως αυτό των κομμουνιστών της Καισαριανής, καταφέρνει σήμερα να συνεργάζεται με το “διαβολικά καλό” Τραμπ και το Νετανιάχου, το σφαγέα των Παλαιστινίων, τους Σαουδάραβες που σφυροκοπούν και αφανίζουν την Υεμένη, να παίζει ρόλο διαμεσολαβητή του ΝΑΤΟ, να δίνει βάσεις σωρηδόν και να βυθίζει τη χώρα όλο και περισσότερο στα σχέδια των ιμπεριαλιστών για όλη τη Βαλκανική αλλά και την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, εκθέτοντας τη σε τεράστιους κινδύνους…
Τα δείγματα ομολογουμένως τα είχαμε πολύ νωρίτερα… Όμως η “θολούρα” που όλο αυτό το διάστημα έντεχνα καλλιεργούσαν τα ηγετικά στελέχη, καθώς και η πεποίθηση ότι έστω και τα ελάχιστα που έβαζε ως προϋπόθεση ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να αποτελέσουν την απαρχή μιας ουσιαστικής κοινωνικής αλλαγής, θαρρώ πως ήταν οι κύριες αιτίες που μας κράτησαν μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα, να δίνουμε έναν πολύπλευρο και επίπονο εσωκομματικό αγώνα για την αλλαγή των συσχετισμών. Προσωπικά, επέλεξα να δώσω αυτόν τον αγώνα από το 2013 έως και το 2015, μέσα από τις γραμμές της Κομμουνιστικής Τάσης. Κάποιες σημαντικές διαφωνίες ωστόσο ως προς την τακτική της οργάνωσης το Σεπτέμβρη του 2015, με οδήγησαν στο να αποχωρήσω και από εκεί και έκτοτε να ακολουθήσω μια πορεία εκτός κομμάτων μεν, ωστόσο μέσα στους κοινωνικούς αγώνες, αφού και μέσα από το Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας και το ΠΑΜΕ δίνω μαζί με όλους τους υπόλοιπους τον αγώνα για καλύτερες εργασιακές συνθήκες, αλλά και από το 2017 συμμετέχω στην Ομάδα Γυναικών Β. Κέρκυρας της ΟΓΕ, όπου μια παρέα γυναικών καταφέρνουμε να βγάζουμε με συνέπεια την εφημεριδούλα μας, την “Τσούχτρα”, αλλά και να έχουμε μια σημαντική παρέμβαση μέσα στην τοπική κοινωνία με διάφορες δράσεις μας.
Είμαι βαθιά πεπεισμένη πλέον πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της ανατροπής αυτού του αδηφάγου και άνισου, εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που προτάσσει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, αυτόν του ανυποχώρητου ταξικού αγώνα για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Μπορεί να μην συμφωνώ με όλα, μπορεί να ήθελα μια άλλη προσέγγιση σε μια σειρά ζητημάτων που αφορούν ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα… Όμως συμφωνώ με το βασικό πρόταγμα και αυτό θαρρώ πως είναι υπεραρκετό για να στοιχίσω τις μικρές δυνάμεις μου στον αγώνα για έναν άλλο κόσμο, ομορφότερο, δίκαιο και ισότιμο για όλους, ειρηνικό, που θα υπηρετεί την αλληλεγγύη και την συνεργασία των λαών ενάντια στα σχέδια των ιμπεριαλιστών.
Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για αυταπάτες, πως αυτό το σύστημα μπορεί να αλλάξει “σταδιακά”, πως μπορεί να γίνει μια “καλύτερη διαχείρισή του”. Ήδη, και με δική μας ευθύνη, χάσαμε πολύ χρόνο αφήνοντας χώρο στο νεοφιλελευθερισμό να αλωνίζει και στο φασισμό να ξαναγεννιέται από τις στάχτες του… Ας διδαχτούμε από αυτό το τεράστιο πολιτικό μάθημα της εξέλιξης και κατάντιας του ΣΥΡΙΖΑ.
Δίπλα στο ΚΚΕ λοιπόν, να δώσουμε αυτόν τον μεγάλο κοινωνικοπολιτικό αγώνα για να δυναμώσει η ταξική πάλη, να αφυπνιστεί η συλλογική ταξική συνείδηση. Να στηρίξουμε και να δυναμώσουμε παντού τις ταξικές δυνάμεις της “Λαϊκής Συσπείρωσης”! Να κάνουμε αυτόν τον αγώνα δική μας υπόθεση».
