«Συνθηκολόγησε» το ΠΑΜΕ, που με το ΚΚΕ «ρέπουν στον εθνικισμό»… • Αντι-ΚΚΕ τύφλωση και τυχοδιωκτισμός από ΕΑΑΚ, ΝΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Γιατί η πραγματικότητα λέει ότι αυτοί που έδωσαν τη μάχη τόσους μήνες με τη συνδικαλιστική μαφία, αλλά και την περασμένη Τρίτη, μέσα και έξω, στο Καβούρι, δεν ήταν προφανώς ούτε ορισμένες δεκάδες μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε βέβαια οι αντιπρόσωποί τους – που ούτε μεταξύ τους δεν συμφώνησαν για το ποια στάση πρέπει να κρατήσουν – αλλά οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Ούτε μια δήλωση της προκοπής δεν μπόρεσαν να κάνουν οι δυο από τους τρεις που αποχώρησαν από το «συνέδριο», στην οποία δεν βρίσκει κανείς ούτε καταγγελία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, ούτε αναφορά στον εργοδοτικό συνδικαλισμό, παρά μόνο γενικολογίες.

Αλλά και πριν από το Καβούρι υπήρχαν η Ρόδος, η Καλαμάτα, η Πάτρα, η Θεσσαλονίκη, τα Τρίκαλα, η Κατερίνη, η Καβάλα, το Ηράκλειο, η Εύβοια, η Κοζάνη, η Βέροια, η Αλεξανδρούπολη, η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, η Ομοσπονδία Μετάλλου και πολλά άλλα. Μπορούν να πουν μια περίπτωση που έκαναν κάτι; Αντίθετα, μιλούσαν και μιλούν για «μάχη μηχανισμών για τις καρέκλες», κρατώντας ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον «αστικοποιημένο και κομματικοποιημένο συνδικαλισμό».

Για να έχουν το πεδίο ανοιχτό για να χειραγωγούν Ομοσπονδίες και σωματεία, να μαγειρεύουν συσχετισμούς, και το κυριότερο, να προωθήσουν ανενόχλητοι ακόμα πιο αντιδραστικές αλλαγές στη λειτουργία και τον χαρακτήρα του συνδικαλιστικού κινήματος, να υπονομεύουν αγωνιστικές διεργασίες που αναπτύσσονται από τα κάτω, να σπέρνουν χωρίς εμπόδια το δηλητήριο της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας.

Αυτή η προσπάθεια έπεσε στο κενό. Οι ταξικές δυνάμεις δεν τους έκαναν τη χάρη και βγαίνουν απ’ αυτήν τη μάχη πιο δυνατές, πιο μαχητικές στον αγώνα για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για την ισχυροποίηση των σωματείων και των συνδικάτων, για σωματεία ταξικά – όχι κυβερνητικά και εργοδοτικά. Σε έναν πόλεμο που θα συνεχιστεί και το επόμενο διάστημα. Το να ενοχλείται η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ απ’ αυτήν την εξέλιξη, είναι κατανοητό. Αλλά η ενόχληση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των ΕΑΑΚ δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα του απλού τυχοδιωκτισμού…

Υπάρχουν βέβαια αγωνιστές από αυτόν το χώρο που θα δώσουμε μαζί τις μάχες που έχουμε μπροστά. Η αγωνία τους να ορθώσουν τείχη μαρτυρά τη χρεοκοπία της πολιτικής τους, πολιτική ουράς των «αριστερών κυβερνήσεων» και υπεράσπισης των κόκκινων γραμμών της «αριστερής» διαχείρισης «μέχρι τέλους».