ΣΥΡΙΖΑ: Ο καλύτερος φίλος της κυβέρνησης
Αν αυτή ήταν η “μητέρα των μαχών”, ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε τον ρόλο του Εφιάλτη. Και απέδειξε στην πράξη και σε όλα τα επίπεδοα πως η δική του “αντιπολίτευση” είναι ο καλύτερος φίλος της κυβέρνησης.
Η ΝΔ ψήφισε μόνη της το αντεργατικό νομοσχέδιο.
Αυτή ήταν η γραμμή που περνούσαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και φίλα προσκείμενα ΜΜΕ. Μόνο που η πραγματικότητα ήταν μάλλον κάπως διαφορετική. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην πράξη ήταν η καλύτερη αντιπολίτευση που μπορούσε να έχει απέναντί της μια κυβέρνηση για ένα νομοσχέδιο σαν και αυτό. Και μες σε μια βδομάδα έδωσε ρεσιτάλ συμπολίτευσης, μέσα και έξω από τη Βουλή.
Ήδη από την προηγούμενη βδομάδα, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ προανήγγειλαν πως το νομοσχέδιο έχει και θετικές ρυθμίσεις. Ξεκίνησε με μια τοποθέτηση του Σκουρλέτη, για να επαναλάβει το ίδιο συμπέρασμα και ο Κατρούγκαλος, μία μέρα πριν την ψήφιση του αντεργατικού νομοσχεδίου.
Η κυβέρνηση φέρνει τις μεγαλύτερες ανατροπές των τελευταίων δεκαετιών στο Εργατικό Δίκαιο, γυρίζοντας το ρολόι της ιστορίας στον 19ο αιώνα, αλλά ο θεατής που δίνει πίστη στα λεγόμενα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μένει με την εντύπωση πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και πως το νομοσχέδιο έχει σαφώς και θετικά στοιχεία, που μπορούμε να κρατήσουμε.
Την ίδια στιγμή, ο μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ στο διαδίκτυο ευθυγραμμιζόταν με το αφήγημα πως το ΠΑΜΕ τα… “έκανε πλακάκια με τη ΝΔ”, ενώ επί ΣΥΡΙΖΑ είχε “εισβάλει” στο γραφείο της Αχτσιόγλου. Πέραν του ότι τα συριζοτρόλ επέλεξαν εχθρό -και ορθά έπραξαν, γιατί με τη ΝΔ δεν τους χωρίζουν πολλά-, είναι εντυπωσιακή η επιλεκτική τους μνήμη. Να μη θυμούνται άραγε τα 35 συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΜΕ που συνελήφθησαν στο Υπ. Εργασίας -επί κυβέρνησης Σαμαρά- και σύρθηκαν στα δικαστήρια; Ή να μην πρόσεξαν ποτέ τη φετινή κινητοποίηση των Οικοδόμων στο Υπ. Εργασίας, όπου έφαγαν χημικά γιατί πέταξαν ελιές στην είσοδο…;
Ούτως ή άλλως σημασία δεν έχουν τα γεγονότα, αλλά οι εντυπώσεις που μπορεί να δημιουργήσει κανείς. Ιδίως όταν απευθύνεται σε άτομα με μνήμη χρυσόψαρου, που πιστεύουν πως ο Αρμαγεδδώνας που ζούμε άρχισε μόλις το ’19 -ή τέλος πάντων έκανε ένα τετραετές διάλειμμα από το ’15- και δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα -κάπως σαν τους εξωγήινους του Μητσοτάκη.
Αμέσως μετά, πήρε τη σκυτάλη η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Αρχικά η ΕΑΚ απέρριψε την πρόταση για νέα 24ωρη απεργία στις 16 του μήνα, που θα πατούσε στη δυναμική της πολύ μαζικής απεργίας της περασμένης Πέμπτης. Η ΑΔΕΔΥ τηρούσε στάση αναμονής ενώ η πλειοψηφία του ΕΚ Αθηνών πήρε αρχκά απόφαση για τετράωρη στάση εργασίας, επειδή τάχα “δεν υπήρχαν διαθέσεις στον κόσμο για νέα απεργιακή κινητοποίηση”. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ βρήκε έτοιμο, στρωμένο έδαφος για να απο-κλιμακώσει, συμφωνώντας με την πρόταση για στάση εργασίας, ενώ το ΕΚΑ και η ΑΔΕΔΥ υποχώρησαν στην πίεση και πήραν μόλις τη Δευτέρα απόφαση για 24ωρη απεργία, χωρίς να υπάρχει πρακτικά χρόνος για να οργανωθεί και να έχει αντίστοιχη επιτυχία.
Την ίδια στιγμή, οι δυνάμεις που κινητοποίησε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (του 30% στην κάλπη των εθνικών εκλογών) ήταν μερικές εκατοντάδες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. 300 με 500 το πολύ άτομα στην απεργία της 10ης Ιουνίου, ως χειροκροτητές της ΓΣΕΕ. Καμία παρουσία στην απεργία της Τετάρτης 16 Ιουνίου -αφού δεν καλούσε ούτε η ΓΣΕΕ. Και μερικές εκατοντάδες άτομα στο απογευματινό συλλαλητήριο, που έμειναν στο κάτω μέρος της πλατείας, σε απόφαση ασφαλείας από τον κύριο όγκο της διαδήλωσης, λες και περιφρουρούσαν το Υπουργείο Οικονομικών…
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τη “μητέρα των μαχών”, κάνοντας “τακτικό ελιγμό” και ψηφίζοντας σχεδόν τα μισά άρθρα του άθλιου νομοσχεδίου, με τη δικαιολογία πως ψήφισε υπέρ της ενσωμάτωσης ευρωπαϊκών οδηγιών. Και ο Τσίπρας δεσμεύτηκε πως η επόμενη “προοδευτική κυβέρνηση” θα καταργήσει τον αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη, προκαλώντας πικρά, ειρωνικά χαμόγελα. Όχι μόνο εξαιτίας της αντίστοιχης εμπειρίας με τα μνημόνια, που θα σκίζονταν – καταργούνταν με έναν νόμο και ένα άρθρο. Αλλά γιατί η ίδια η Αυγή του ΣΥΡΙΖΑ φιλοξένησε ένα άρθρο που ετοίμαζε το έδαφος για νέες υποχωρήσεις και προειδοποιούσε πως η επόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα ξεκινούσε από χειρότερες θέσεις και θα είχε λίγο πολύ δεμένα τα χέρια.
Η επόμενη κυβέρνηση θα πατήσει σε λασπωμένο έδαφος. Και μάλιστα όσο περισσότερο διατηρούνται τα αρνητικά δεδομένα τόσο περισσότερο καθίσταται δύσκολο να ανατραπούν και να βγει η χώρα από τον βούρκο που την έριξε ο Μητσοτάκης.
Πρακτικά, η επόμενη κυβέρνηση θα θέλει να ξηλώσει και δεν θα μπορεί – κλασική παγίδα που στήνει η Δεξιά και την έχουμε ξαναζήσει. Δεν μπορεί κάθε φορά μια προοδευτική κυβέρνηση να αγωνίζεται από όλο και πιο δύσκολες θέσεις και να περιμένουμε να πετύχει δαπανώντας χρόνο και πολιτικό κεφάλαιο.
Και δεν αναφερθήκαμε καν σε ό,τι έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, τότε που όχι μόνο δεν ξήλωσε κάτι, αλλά ετοίμασε το έδαφος για όσα περνάει σήμερα η ΝΔ, πχ με τον συνδικαλιστικό νόμο.
Αν αυτή ήταν η “μητέρα των μαχών”, ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε τον ρόλο του Εφιάλτη. Και απέδειξε στην πράξη και σε όλα τα επίπεδοα πως η δική του “αντιπολίτευση” είναι ο καλύτερος φίλος της κυβέρνησης.
