Τα Φεστιβάλ στα Ιλίσια πάντα είναι αλλιώς…
Δεν υπήρχαν χρονικοί περιορισμοί, ήταν τετραήμερο, κρατούσε ως το ξημέρωμα, δεν γκρίνιαζε κανείς. Και προπαντός ήμασταν φοιτητές, μικρά παιδιά, τα καλύτερά μας χρόνια. Κι ας μην είχαμε ζήσει ακόμα τα καλύτερά μας Φεστιβάλ…
Φεστιβάλ στα Ιλίσια είναι αλλιώς. Όχι μόνο φέτος, λόγω της πανδημίας, αλλά διαχρονικά.
Γιατί ήταν πιο κοντά, πιο εύκολα προσβάσιμο, πιο “φιλικό στον επισκέπτη”, με πιο μικρές αποστάσεις, κι ας μπλέκαν οι γραμμές μας και οι μουσικές μας και ας γκρίνιαζε μια φορά ο Θηβαίος γιατί τον σκέπαζε ο Βασίλης, και πώς να μην… άλλωστε, εδώ σκέπαζε όλο το γήπεδο στην κεντρική με κόσμο και γινόταν πατείς με πατώ σε.
Ήταν πιο μικρό και συμμαζεμένο, αλλά χωράει εύκολα όλες τις αναμνήσεις μας.
Τη βρόχα ράιτ θρου στα 90χρονα, τους Μπάντα Μπασότι να παίζουν παρόλα αυτά φλερτάροντας με την ηλεκτροπληξία, που παραλίγο να την πάθει επί σκηνής σε άλλο Φεστιβάλ ο Σταρόβας και το κοινό από κάτω νόμιζε πως κάνει πλάκα. Η μπάρα που ένωνε την κεντρική με τον υπόλοιπο χώρο, το διαχρονικό ταμπλό με τον Λένιν, που τότε ήταν όμως σε άλλο σημείο. Οι Τούρκοι με τις τυρόπιτες που μετά τους έβρισκες μόνο στο Πάρκο Φιξ – Φεστιβάλ Μεταναστών. Οι ταρίφες που άκουγαν όλοι 902 και οι περισσότεροι δεν το έκαγαν επίτηδες, συντονίζονταν στο νυχτερινό λαϊκό του σταθμού. Οι σταθερές αξίες (Μητροπάνος, Μαχαιρίτσας) που μας αφήνουν πια ένας-ένας.
Η τελευταία εμφάνιση του Χαρίλαου που τον χειροκροτούσε όλο το Φεστιβάλ όρθιο. Το αδιαχώρητο στη συζήτηση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες με τον Συρίγο και την Κανέλλη -μα πού θα βρούμε το βίντεο άραγε; Ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ να μη φεύγει με τίποτα απ’ τη σκηνή, για να ξεστήσουμε, και να μας λέει σαν παιδί “άλλο ένα, άλλο ένα…” και μετά “κι άλλο ένα”. Ο Αγάθωνας και η Μαριώ που έπαιζαν ως τις 6, ώσπου να χαράξει. Οι ιστορίες από την κρύπτη της περιφρούρησης τα βράδια, που μένουν μεταξύ μας και δεν έχουν αποχαρακτηριστεί ακόμα από τα αρχεία. Η οργάνωση που μεγάλωνε κάθε χρόνο μαζί με το Φεστιβάλ, μέχρι που δεν χωρούσε άλλο στα Ιλίσια και έπρεπε να βρει εναλλακτική.
Ναι αλλά…
Δεν υπήρχαν χρονικοί περιορισμοί, ήταν τετραήμερο, κρατούσε ως το ξημέρωμα, δεν γκρίνιαζε κανείς. Και προπαντός ήμασταν φοιτητές, μικρά παιδιά, τα καλύτερά μας χρόνια. Κι ας μην είχαμε ζήσει ακόμα τα καλύτερά μας Φεστιβάλ…
